บทที่ 5 หายไปไหน
708 คำ
ค่ำคืนนี้พอหัวถึงหมอนเธอก็สลบไปทันทีเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เช้าวันต่อมาพอตื่นขึ้นมาท่ามกลางธรรมชาติแล้วเธอมีพลังเต็มเปี่ยมเลย เธอจะเติมพลังให้เต็มที่ก่อนจะกลับไปสู้กับงานที่หนักหน่วง สายลมพัดผ่านเย็นสบายจนเธอไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศเลย มองออกไปที่สนามหญ้าสีเขียวแล้วสบายใจสุดๆ ข้างๆสนามมีแปลงดอกไม้หลากสีเธอไม่พลาดที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพอัพลงโซเชียลให้เพื่อนๆได้อิฉจา
“เอาอาหารไปเสริฟ์ที่ห้อง 601 นะจ๊ะ”
“ธิชามาทันเวลาพอดีเลยค่ะมาค่ะธิชาช่วยเองค่ะ” ธาริกาอาสาเสริฟ์อาหารให้เธอรับถาดอาหารมาถือเอาไว้เอง
“ขอบคุณนะลูก” คุณป้าขจีเอ่ยขอบคุณยิ้มๆ เธอเดินไปยังห้องเป้าหมายทันที ห้องนี้เป็นห้องพักที่ดีที่สุดของที่นี่แล้ว
“ก๊อกๆ อาหารมาส่งแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“นะ นี่คุณ...” ธาริกาตกใจจนอ้าปากค้าง เธอไม่คิดว่าลูกค้าวีไอพีของคนเป็นป้าจะคือชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด
“วางถาดก่อนครับหนักแย่ อย่าตกใจเลยครับพี่เป็นคนธรรมดาก็ต้องหาเวลาพักผ่อนบ้างจริงไหมล่ะครับ” หญิงสาววางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะเล็กด้านหน้าห้องพัก
“แต่ว่าทำไมต้องมาที่นี่ด้วยละคะ”
“ก็พี่ได้ยินใครบางคนโฆษณาน่ะสิครับว่าที่นี่มันวิเศษแค่ไหน พี่เลยอยากจะมาพิสูจน์ด้วยตัวเอง”
“บ้าจริง” เธอสบถออกมาเบาๆ เขามาได้ยินที่เธอพูดคุยกับน้องๆในแผนกได้ยังไงนะ
“ที่นี่ทำโปรโมทไว้ดีมากเลยนะครับแล้วที่สำคัญมันก็เป็นอย่างที่โฆษณาเอาไว้จริงๆ พี่ประทับใจมาก ตัดสินใจไม่ผิดที่มาพักที่นี่ วันหลังคงกลับมาพักอีกแน่นอน”
“ดีใจที่คุณลูกค้าชอบนะคะฉันจะบอกคุณป้าให้ค่ะ ท่านคงดีใจมากที่คุณลูกค้าชอบ ฉันขอไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของคุณลูกค้าแล้วดีกว่าค่ะ” หญิงสาวเตรียมจะหมุนตัวกลับแต่โดนชายหนุ่มรั้งขอมือเอาไว้
“เดี๋ยวสิครับ”
“ปล่อยค่ะ” เขายอมปล่อยมือแต่โดยดีเพราะเธอส่งสายตาดุๆไปให้
“เราสองคนจะพูดดีๆกันสักครั้งไม่ได้เลยหรอครับ”
“คงไม่ได้ค่ะเพราะเราไม่ได้สนิทกัน”
“น้องธิชาครับ” เขางัดไม้ตายออกมาด้วยการเรียกชื่อหญิงสาวเสียงอ่อน
“ฉันไม่หลงกลคุณหรอกค่ะ ขอตัว” เขาจะยอมปล่อยเธอไปก่อนก็ได้แต่แน่นอนว่าเขาจะพยายามทำให้เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้งหนึ่งให้ได้
หลังรับประทานอาหารเสร็จชายหนุ่มก็ออกไปเดินเล่นรอบๆที่พัก ยิ่งเดินลึกเข้าไปก็ยิ่งเพลิดเพลิน เขาไม่ค่อยได้ใช้เวลากับตัวเองเท่าไรนักเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ทุ่มเทเวลาที่มีให้กับบริษัทและสาวๆในช่วงเวลาที่เขาต้องการ เขายอมรับว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เจ้าชู้ แต่ตอนนี้เขากับคิดว่าหมดเวลาสนุกกับชีวิตแล้วควรมองหาอนาคตของชีวิตคู่
“แขกห้อง 601 ไปไหนหรอจ๊ะ ป้าไม่เห็นเขาเลย”
“มีน้องพนักงานบอกว่าไปเดินเล่นนะคะยังไม่กลับมาอีกหรอคะ”
“ยังเลยจ๊ะ นี่ก็จะมืดค่ำแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นหรอคะป้าขจี”
“แขกห้อง 601 ยังไม่กลับมาทานมื้อเย็นเลยลูก เด็กๆบอกว่าออกไปเดินเล่นท้ายไร่ยังไม่กลับมาเลย”
“ท้ายไร่หรอคะ ค่ำมืดแบบนี้อันตรายนะคะ” พอนึกถึงอันตรายที่ท้ายไร่แล้วเธอก็อดเป็นห่วงแขกคนสำคัญคนนี้ไม่ได้
“นั่นน่ะสิเราจะทำยังไงกันดี” ความกลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายหญิงสาวจึงรีบตัดสินใจและวิ่งไปทางท้ายไร่
“ธิชาลูก ธิชา หลานคนนี้นี่ใจร้อนไม่เปลี่ยนเลย พวกเราตามธิชาไปกันเร็ว”
"ค่ะคุณป้า"
- ผู้เขียน
