บทที่ 3 เจ็บช้ำ
1058 คำ
วันรุ่งขึ้นหญิงสาวเดินทางไปโรงเรียนพร้อมกับกิ่งกมลตามปกติ หล่อนมักจะถูกให้ลงจากรถก่อนจะถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้วบังเอิญวันนี้เธอก็มาโรงเรียนพร้อมกับพี่ต้นน้ำด้วย
“จะไปไหนหรอ”
“ไปซื้อของน่ะค่ะ” เธอตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าคนที่ทักทายเธอจะเป็นชายหนุ่ม จากนั้นก็รีบเดินเลี่ยงไป และการเจอกันครั้งนี้แหละมั้งที่ทำให้เขาได้รู้ว่ารถคันนั้นขับเข้าไปส่งใครในโรงเรียน
“น้องครับ”
“ว่าไงคะ” ธาริการู้สึกดีใจมากที่ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายเธอก่อน
“พี่มีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยน่ะครับ”
“เรื่องอะไรหรอคะ” ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ถ้าเธอช่วยได้เธอก็อยากจะเชื่อ
“พี่อยากให้ช่วยเอาของพวกนี้ไปให้กิ่งแก้วหน่อยได้ไหมครับ” พอรู้ว่าหญิงสาวรู้จักเป็นอย่างดีกับกิ่งกมลเขาก็กะจะเข้าทางธาริกานี่แหละดีที่สุด
“ไม่ได้หรอกค่ะ หนูไม่ได้สนิทกับพี่กิ่งแก้ว” ธาริการีบบอกปัด
“เดี๋ยวสิครับ อย่าโกหกพี่เลยนะครับพี่รู้ว่าน้องรู้จักกิ่งดี ถือว่าพี่ขอร้องนะครับ” ชายหนุ่มส่งสายตาออดอ้อนมาให้หญิงสาวแน่นอนว่าเธอแทบใจละลาย
“ก็ได้ค่ะ หนูจะเอาไปให้ก็ได้” ในใจของหญิงสาวคิดเพียงว่าถ้ายอมทำตามที่เขาขออย่างน้อยก็ได้มีโอกาสมาเจอมาพูดคุยกับเขาบ่อยๆมากกว่าเดิมก็ยังดี
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อเธอตอบตกลง เขานั้นฝากดอกไม้เอ่ย ตุ๊กตาเอ่ยไปให้กิ่งกมลอยู่เสมอ
“พี่กิ่งคะดอกไม้สวยๆค่ะ” เธอยื่นดอกไม้ไปให้พี่สาว
“ฉันไม่อยากได้ของพวกนี้แล้วเมื่อไรเธอจะหยุดรับของพวกนี้มาสักที เธอก็รู้เอามาฉันก็ให้เธอเอาไปทิ้งอยู่ดี”
“ก็จะให้ธิชาทำยังไงละคะพี่เขาเอามาฝากให้พี่ทุกวัน”
“ทำยังไงก็ได้ไงก่อนที่แฟนของฉันจะเข้าใจผิด”
“พี่ยังไม่ได้เปิดตัวเป็นแฟนกับพี่เขาสักหน่อย”
“แกว่าไงนะยัยธิชา” กิ่งกมลรู้สึกโกรธ แม้จะยังไม่ได้เปิดตัวแต่ใครๆก็ต่างรู้ว่าเธอชอบพี่อนุวัตและดูเหมือนเขาก็มีใจให้เธอด้วยเหมือนกัน
“เปล่าค่ะ” เธอรู้สึกปวดใจจังทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย เธอทำตัวเป็นกามเทพให้ตัวเองเจ็บช้ำซะอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกันล่ะ ในที่สุดเธอจึงตัดสินใจว่าจะไม่ยอมรับส่งของพวกนั้นให้เขาอีกแล้ว
“เป็นไงครับกิ่งเขาชอบของที่พี่ฝากไปให้ไหมครับ”
“พอทีเถอะค่ะธิชาไม่อยากเป็นคนส่งของอะไรให้พี่อีกแล้ว อีกอย่างคนรับเขาก็ไม่อยากได้พี่ไม่รู้บ้างเลยหรอคะ”
“ทำไมละครับพี่ให้ค่าจ้างน้องก็ได้นะครับเอาไหม” เขาตามตื้อกิ่งกมลอยู่นานก็ไม่สำเร็จ หล่อนไม่มองมาที่เขาบ้างเลย
“นี่พี่คิดว่าธิชาเห็นแก่เงินหรอคะ” เธอถามกลับเสียงเข้มรู้สึกไม่พอใจเอาเสียเลย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” ชายหนุ่มก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันที่ตัวเองพูดอะไรออกไปไม่คิด ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกหญิงสาว
“คำพูดของพี่มันอธิบายทุกอย่างได้หมดแหละค่ะ เข้าใจนะคะว่าบ้านของพี่รวยแต่พี่ไม่นึกเสียดายเงินบ้างหรอคะเพราะว่าของพวกนั้นสุดท้ายก็ไปกองในถังขยะอยู่ดี” ตลอดเวลาที่ผ่านมาทำให้เขารู้สึกว่าเขาได้คุยกับธาริกามากกว่ากิ่งกมลเสียอีก พอมาเห็นสาวน้อยแสนเรียบร้อยของเขาออกอาการโวยวายบ้างก็เรียกรอยยิ้มจากเขาได้ไม่น้อย
“อย่ามายิ้มนะคะ พอทีค่ะธิชาจะไม่ชอบพี่แล้ว อย่ามายุ่งกับธิชาอีกนะคะ” เธอตอบกลับเสียงสั่นเครือจนชายหนุ่มหน้าเสีย เขาไม่คิดว่าเขาจะเป็นต้นเหตุให้สาวน้อยเสียน้ำตา
“เดี๋ยวสิครับ พี่ขอ...” ยังไม่ทันได้พูดขอโทษธาริกาก็รีบหมุนตัวเดินออกไปเลย สาวน้อยไม่ได้สนใจเขาอีกเลยหลังจากนั้น ถ้าบังเอิญเจอหน้ากันเธอก็จะทำเป็นมองไม่เห็นเขา
“ขอเวลาเดี๋ยวสิ”
“มีอะไรอ่ะ”
“ของที่ฉันเคยส่งไปให้ขอคืนได้ไหม”
“อ๋อ นายนี่เองที่เป็นคนส่งของมาให้ฉัน ฉันบอกเลยนะว่าฉันไม่ชอบเลิกส่งมาได้แล้ว แล้วอีกอย่างนะฉันไม่มีคืนให้หรอกเพราะทิ้งไปหมดแล้ว” กิ่งกมลตอบกลับน้ำเสียงสะบัด
“งั้นก็ไม่เป็นไร” แค่ได้คุยกันไม่กี่ประโยคทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดขนาดนี้นะ นี่เขาชอบผู้หญิงอย่างนี้ไปได้ยังไงหรือความจริงแล้วเขาไม่ได้ชอบเธอเลยสักนิด วันนี้เขามานั่งรอสาวน้อยเพื่อหวังแค่เพียงว่าได้มองเธอเดินขึ้นรถกลับบ้านทุกวันอย่างปลอดภัย
“ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“ยังอ่ะ”
“เป็นไรไปไอ้ต้นน้ำ ฉันเห็นแกนั่งเซ็งมาตั้งนานแล้ว”
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
“ไม่ไปตามจีบกิ่งแก้วแล้วหรอ”
“ไม่แล้วอ่ะขี้เกียจ”
“ง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ”
“อืม ฉันไม่น่าไปมัวเสียเวลาตายจีบตั้งแต่แรกอ่ะเสียดายเงินด้วย”
“ฮ่าๆบ้านรวยอย่างแกจะไปคิดมากทำไมเล่า”
“ยังหาเงินไม่ได้เองนี่หว่า”
“แม่คร๊าบ”
“ว่าไงลูกทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก”
“เรียนหนักครับ” เขาเอาเรื่องเรียนมาเป็นข้ออ้างทั้งๆที่เขาเรียนเก่งจะตายไป
“โถว่อดทนหน่อยนะครับคนเก่งของแม่ อีกไม่นานก็จะเรียนจบแล้ว” เขารู้สึกชีวิตมันขาดสีสันไปเลยเมื่อไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับธาริกาอย่างเช่นที่ผ่านมาจนกระทั่งเขาเรียนจบแยกย้ายออกมาก็ไม่เจอหญิงสาวอีกเลย
- ผู้เขียน
