Chapter 16
1277 คำ
และเมื่อมาถึงที่บ้านของฟาโรห์หญิงสาวก็ถือถุงขนมเยอะแยะเดินเข้าไปในบ้านอย่างคุ้นชิน บ้านของฟาโรห์ที่ดินกว้างขวางมีสนามไดร์ฟกอล์ฟขนาดย่อมในตัวบ้านด้วย เธอมาที่นี่ถ้าไม่ชวนคุณแม่ทำอาหารก็จะไปไดร์ฟกอล์ฟเป็นเพื่อนของคุณพ่อ คุ้นเคยเหมือนบ้านของตัวเองจนทุกคนที่นี่คิดว่าเธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งในบ้านไปแล้ว
"สวัสดีค่ะป้านม สวัสดีค่ะพี่นุช"
เบบี๋ทักทายแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่เดินสวนกันในบ้าน ทุกคนยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจที่ได้เจอหญิงสาว มาครั้งก่อนก็มีขนมติดไม้ติดมือมากฝากเยอะมากแถมยังมาทำอาหารให้ทุกคนในบ้านกินอีกใจดีที่สุด
"คุณเบบี๋ป้าคิดถึงจังเลยค่ะ"
"คิดถึงเหมือนกันค่ะ มีขนมมาฝากทุกคนด้วยนะคะ"
"ขอบคุณมากค่ะมีน้ำใจตลอดเลย ป่ะเดี๋ยวนมพาไปหาคุณหญิงกับคุณผู้ชาย"
ป้านมกอดเอาเบบี๋พาเดินเข้าไปยังห้องรับแขกที่มีคุณๆอยู่ ฟาโรห์เดินตามเข้ามาเอ่ยแซวป้านมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กเพราะคนนี้เค้าชอบเบบี๋มากไม่รู้ว่าไปรักอะไรกันขนาดนั้น
"ไม่สนใจผมเลยนะครับนม ผมก็กลับมานะ"
"เจอบ่อยแล้วค่ะเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วเบื่อละ"
เบบี๋หลุดขำออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอมาที่นี่ทีไรเขาก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่ามันเป็นเรื่องที่ปกติมาก ฟาโรห์ทำหน้าเซ็งๆที่ไม่สามารถเอาชนะเบบี๋ได้ในเรื่องพวกนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและเข้ากับผู้ใหญ่เก่งไม่แปลกใจหรอกที่มีแต่คนรักคนชอบ
"งี้ตลอดแหละผมเป็นหมาหัวเน่าตลอด"
"ขี้อิจฉา"
เบบี๋แลบลิ้นใส่ชายหนุ่มก่อนจะเดินตรงไปยังห้องรับแขกที่มีคุณพ่อคุณแม่ของฟาโรห์อยู่ ชายหนุ่มมองตามเธอไปก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆและเมื่อมาถึงในห้องรับแขกเธอก็เอ่ยทักทายผู้ใหญ่อย่างสนิทสนม คุณแม่ยิ้มกว้างออกมาสวมกอดเบบี๋ไว้แน่นก่อนจะลูบผมอย่างเอ็นดู
"สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ"
"สวัสดีจ้ะหนูเบบี๋"
"สวัสดีจ้ะลูกสาวของแม่ วันนี้ค้างที่นี่นะแม่จะชวนหนูดูละครตอนจบ"
"ได้ค่ะ"
หญิงสาวพยักหน้าตกลงทันที ปกติก็มาค้างบ่อยอยู่แล้วและมีห้องประจำที่นอนค้างตลอดด้วย บ้านคนรวยมันจะประมาณนี้แหละห้องนอนห้องรับแขกรวมๆสิบกว่าห้องเธอจึงมีห้องนอนประจำอยู่ห้องหนึ่งที่มีของของตัวเองวางอยู่ด้วย
"ดื่มน้ำก่อนค่ะคุณเบบี๋"
"ขอบคุณค่ะนม"
หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณยกน้ำขึ้นดื่มตามมารยาทเพราะผู้ใหญ่ให้ถึงมือ คุณพ่อชวนเพื่อนลูกชายคุยด้วยแถมยังแอบเหน็บแนมลูกชายอีก
"ว่างไปไดร์ฟกอล์ฟกับพ่อนะกำลังหาเพื่อนอยู่ มีลูกชายก็ไม่ไปตีเป็นเพื่อนเลยบ้านช่องก็ไม่กลับไม่รู้ว่าไปซุกผู้หญิงไว้ที่ไหนรึเปล่า"
"แค่กๆ"
เบบี๋ที่กำลังดื่มน้ำอยู่แทบจะสำลักออกมา เธอตกใจที่คุณพ่อพูดว่าเขาไม่กลับบ้านเพราะติดหญิงทั้งที่เขานอนกับเธอทุกคืน
"เป็นอะไรลูก"
"เปล่าค่ะคุณแม่หนูรีบดื่มไปหน่อยก็เลยสำลัก แหะๆ"
หญิงสาววางแก้วลงเหลือบสายตามองชายหนุ่มที่ยักคิ้วกวนประสาทใส่เธอเพราะรู้ว่าที่เธอสำลักน้ำเมื่อกี้เหตุผลคืออะไร
"งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า แม่เตรียมไว้พร้อมแล้วป้านมจัดโต๊ะได้เลยนะ"
"ได้ค่ะคุณหญิง"
ป้านมและแม่บ้านคนอื่นไปช่วยกันเตรียมจัดโต๊ะอาหารเย็น ส่วนเบบี๋ก็นั่งคุยกับคุณพ่อคุณแม่อยู่สักพักโดยที่ฟาโรห์ทำได้เพียงแค่นั่งกอดอกมองสามคนคุยกัน ถ้าเบบี๋อยู่เขาเป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้วไม่แปลกใจหรอก แต่ก็ดีเขาจะได้ไม่ต้องตอบคำถามเยอะเพราะบางอย่างก็ลำบากใจที่จะอธิบายโดยเฉพาะความสัมพันธ์ของเขากับเพื่อนสนิทที่มันเกินเพื่อนไปนานแล้ว
"แม่ทำของโปรดหนูเยอะเลยรับรองว่าต้องชอบ"
"เอาใจกันจริงๆสองคนนี้ พ่อว่าเราไม่ต้องมีลูกชายหรอกคุณมีลูกสาวน่ารักกว่าเยอะ"
"จริงค่ะฉันเห็นด้วย"
ฟาโรห์มองผู้ใหญ่ก่อนจะเบะปากอย่างหมั่นไส้ เอาอกเอาใจกันเข้าไปเถอะตัวเขาเองไม่สนใจหรอกถ้าเป็นเบบี๋นะ
"กินข้าวดีกว่าเบื่อคนแถวนี้"
ฟาโรห์ลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้น ทั้งสามคนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาขำๆกับท่าทีของเขาเมื่อครู่
"เด็กขี้อิจฉาแหละอย่าไปสนใจเลยจ้ะ ไปกันเถอะกินของอร่อยกัน"
"ค่ะคุณแม่"
และในห้องอาหารบนโต๊ะมีเมนูหลากหลายมากมายให้เลือกกิน หญิงสาวนั่งลงข้างฟาโรห์มองอาหารตรงหน้าก่อนจะร้องว้าวออกมาอย่างตื่นเต้น
"คิดถึงฝีมือคุณแม่มากเลยค่ะ"
"คิดถึงก็กินเยอะๆเลยนะลูก นี่จ้ะต้มยำกุ้งที่หนูชอบกินมากที่สุด"
คุณแม่ตักกุ้งตัวใหญ่ให้เธอในจาน เบบี๋ตักมาลองชิมดูก่อนจะทำท่าทางผะอืดผะอมเหมือนอยากจะอาเจียนออกมาเสียอย่างนั้น
"เป็นอะไรรึเปล่า"
ฟาโรห์มองเธออย่างแปลกใจที่ทำท่าทางเหมือนอยากจะอาเจียน เบบี๋รีบตักกุ้งกินเข้าไปก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
"เปล่านี่ไม่เป็นอะไร อร่อยมากเลยค่ะคุณแม่แต่ว่าหนูขอมะนาวเพิ่มได้มั้ยคะอยากกินอะไรเปรี้ยวๆ"
"ได้สิเดี๋ยวแม่ให้แม่บ้านเอามาให้"
คุณแม่ลอบสังเกตหญิงสาวอย่างสงสัย รูปร่างดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้นแถมยังชอบกินอะไรเปรี้ยวๆทั้งที่ปกติไม่กินเท่าไหร่ ถ้าไม่รู้จักกันคงจะคิดว่าแพ้ท้องไปแล้วแต่นี่เป็นหนูเบบี๋ก็เลยคิดว่าอาจจะไม่เป็นอะไร
"ขอบคุณค่ะป้านม"
ไม่นานป้านมก็เอามะนาวมาวางไว้ให้เธอใกล้ๆ เบบี๋หยิบมาบีบใส่จานของตัวเองตักต้มยำกุ้งกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ได้มีความรู้สึกเปรี้ยวใดๆเลยแม้แต่น้อย ฟาโรห์มองเธออย่างตกใจไม่คิดว่าจะกินมะนาวแทบทั้งลูกขนาดนั้น ปกติเธอไม่ค่อยกินรสชาติเปรี้ยวเท่าไหร่ครั้งนี้เขาจึงคิดว่ามันแปลกไปหน่อย
"เปรี้ยวจะตายกินได้ยังไงเนี่ย"
"ไม่นี่ปกตินะ นายลองชิมดูดิ"
"ไม่เอาอ่ะเห็นเธอกินแล้วไม่ไหวอ่ะกินไม่ลง"
เขารีบส่ายหน้าทันทีเหลือบสายตามองคุณแม่อย่างขอความเห็นแต่ท่านก็ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาไม่พูดอะไร จะว่าเธอไม่สบายแล้วต่อมรับรสแย่มากก็ไม่เชิงหรือว่าบางทีอาจจะเปลี่ยนรสชาติที่ชอบไปแล้วก็ได้ใครจะรู้
"อร่อยก็กินเยอะๆเลยนะลูก มะนาวไม่พอเดี๋ยวแม่ให้แม่บ้านเอามาให้อีก"
"ขอบคุณนะคะแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ มื้อนี้อาหารอร่อยที่สุดเลยค่ะ"
เบบี๋ยิ้มหวานเอ่ยชมอาหารตรงหน้าไม่หยุด เธอไม่แตะเมนูอื่นเลยนอกจากต้มยำกุ้งเพราะมันเปรี้ยวและเธอสามารถกินได้โดยที่ไม่อยากอาเจียนอีก และถ้าเธอยังมีอาการแบบนี้ไม่หายคงต้องไปพบหมอในสักวันแล้วล่ะ
- ผู้เขียน
