Chapter 17
1335 คำ
หลังจากทานข้าวจนอิ่มเบบี๋ก็มานั่งย่อยอาหารในห้องรับแขก ฟาโรห์เขาไปคุยงานกับพ่อที่ห้องทำงานอัพเดทเรื่องงานทั่วไปเพราะนานๆทีเขาจะเข้าบ้านกลับมาค้างที่นี่
"เป็นไงบ้างที่ทำงาน"
"ก็เรื่อยๆครับพ่อ ทุกคนก็ดูตั้งใจทำงานดีส่วนผมก็มีผลงานเพิ่มขึ้นล่าสุดก็เซ็นสัญญากับลูกค้าแบบสัญญารายปี ก็ได้มาหลายล้านอยู่ครับ"
"เก่งนี่หรือลูกว่าพ่อควรจะยกตำแหน่งCEOให้เลยตอนนี้ดี พ่อว่ามันถึงเวลาที่แกจะต้องมาเรียนรู้งานบริหารได้แล้วนะ"
คุณพ่อเริ่มคุยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะให้ลูกชายตัวแสบขึ้นมารับตำแหน่งสักที ด้วยวัยอายุประสบการณ์ในการทำงานหลายปีคงพอที่จะทำให้เขาขึ้นมารับตำแหน่งโดยไร้ข้อกังขา
แต่ฟาโรห์คิดว่ายังไม่ถึงเวลา เขาเพิ่งตรวจสอบเจอความผิดปกติบางอย่างในบริษัทและคงต้องหาเวลาพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อน ถึงตอนนั้นเขาจะขึ้นรับตำแหน่งอย่างสบายใจที่สุด
"รอก่อนครับผมเพิ่งเจอความผิดปกติบางอย่าง ขอเวลาสืบสักหน่อยถ้าพร้อมผมจะบอกนะครับ"
"แกนี่นะตอนไม่ให้ขึ้นเรียกร้องจะขึ้นพอตอนนี้พ่อยกตำแหน่งให้กลับรอก่อน"
คุณพ่อถอยหายใจออกมาอย่างปลงๆ สงสัยคงต้องทำงานต่อไปรอจนกว่าลูกชายจะพร้อม เอาจริงชีวิตนี้เขามีทุกอย่างเพียบพร้อมแทบไม่ต้องการอะไรอีก จะมีก็แต่อยากเห็นลูกชายคนเดียวมีครอบครัวที่สมบูรณ์มีหลานมาให้เขาเลี้ยงเยอะๆแค่นี้ก็ตายตาหลับแล้ว
"เอาน่าพ่อผมทำก็เพื่อบริษัทของเรานะครับ จะรีบพักไปไหนยังไม่แก่เลยนะครับพ่อ"
"ไอ่ลูกคนนี้นี่ พ่อก็อยากพักผ่อนเลี้ยงหลานอยู่บ้านบ้างไง แกอ่ะเมื่อไหร่จะมีเมียสักทีอายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ แล้วหนูเบบี๋ว่ายังไงล่ะจะจีบมั้ยตกลง หรือว่าที่แกไม่กลับบ้านเพราะว่าไปนอนกับสาวที่ไหนระวังนะแม่แกจะไม่ปลื้มเอา"
คุณพ่อมองลูกชายอย่างจับผิด ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นก็คงต้องพามาเจอครอบครัวลุ้นว่าภรรยาของเขาจะถูกรึเปล่า เห็นก็แต่หนูเบบี๋เนี่ยแหละที่ถูกใจคุณหญิงคนเดียว
"ผมไม่ได้มั่วขนาดนั้นสักหน่อย ก็นอนคาเฟ่เบบี๋นั่นแหละใกล้ที่ทำงานดี"
"แกเป็นผู้ชายไปนอนค้างกับเค้าบ่อยๆมันดูไม่ดีนะ อย่างน้อยก็ขอเป็นแฟนไปเลยไงจะได้ไม่มีใครนินทา จะมาอ้างว่าเป็นเพื่อนแล้วจะนอนค้างกับเค้ามันไม่ได้นะพ่อไม่สนับสนุน"
คุณพ่อบ่นออกมาเสียงดังลั่น ทำแบบนั้นฝ่ายหญิงเค้าเสียหายมากถ้ามีใครมารู้เรื่องนี้เข้า ถึงจะมีคนรู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันมานานก็เถอะแต่ว่าบางครั้งคนนอกเค้าก็ไม่รู้เรื่องด้วย
"พ่อมากดดันแต่ผมอ่ะไปกดดันเบบี๋บ้างดิ เมื่อเช้ายังบอกว่าเราสองคนไปมีแฟนเป็นของตัวเองอยู่เลย พ่อคิดว่าผมจะมีโอกาสได้เพื่อนมาเป็นเมียไง"
"แกก็ปฏิบัติกับเค้าดีๆหน่อยสิ ทำเหมือนเค้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่เพื่อนสนิทอ่ะ แกสองคนสนิทกันเกินไปจนมันมีกำแพงคำว่าเพื่อนกั้นเอาไว้อยู่ ลองออกจากตรงนั้นหรือไม่งั้นก็ถอยออกมาคนละก้าว ถ้าความรู้สึกมันเปลี่ยนเราจะรู้เอง"
ฟาโรห์เงียบไปรับฟังที่คุณพ่อคอยแนะนำ เขาก็กำลังถอยคนละก้าวออกมาจากตรงนั้นเพื่อให้เบบี๋ลองไปเจอคนอื่นๆบ้าง แต่เขาเชื่อนะว่าเธอไม่สามารถขาดเขาได้เหมือนที่เขาขาดเธอไม่ได้เช่นกัน แต่ถ้าเธอยังยืนยันว่ามันเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆถึงตอนนั้นเขาจะยอมถอยออกมาเอง
"ครับพ่อผมจะลองดูนะ"
ทางด้านของเบบี๋เธอนั่งดูละครตอนจบกับคุณแม่และแม่บ้านคนอื่นๆอย่างเพลิดเพลิน คุยนั่นนี่อย่างสนุกเวลาผ่านไปนานพอสมควรฟาโรห์จึงมาตามให้ไปนอนพักผ่อน
"แม่ครับไปนอนได้แล้วมั่ง มันดึกแล้วนะครับ"
"แกง่วงก็ไปนอนก่อนสิ เดี๋ยวแม่ไปส่งหนูเบบี๋นอนเองแหละ"
เขาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เขาต้องการพาเบบี๋ไปนอนที่ห้องด้วยซึ่งดูเหมือนว่าคุณแม่กำลังจะทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งอยู่
"เบบี๋เค้าได้เวลานอนแล้วครับแม่"
"ยังไม่ง่วงเลยนายไปนอนก่อนสิเดี๋ยวฉันไปเองแหละ"
หญิงสาวจอมใสซื่อไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะสื่อ อีกอย่างเรานอนกันคนละห้องไม่มีความจำเป็นที่จะต้องขึ้นไปพร้อมกันสักหน่อย
"เข้าขากันดีจริงๆ งั้นผมไปละอยากนอนตอนไหนก็นอนเถอะ"
ฟาโรห์มองบนใส่ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างหงุดหงิด คุณแม่มองตามลูกชายไปอย่างสงสัยในท่าทีของเขาก่อนจะหันไปมองเพื่อนลูกชาย
"เค้าเป็นอะไรอ่ะทำไมหงุดหงิดแบบนั้น"
"เครียดเรื่องงานมั่งคะอย่าไปสนใจเลยค่ะ"
"งั้นเหรอ... คงงั้นมั่ง"
คุณแม่ยิ้มออกมาก่อนจะหยิบขนมกินต่อไม่เซ้าซี้อะไรอีก จนเวลาล่วงเลยผ่านไปพอสมควรทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง
"ฝันดีนะคะคุณแม่พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"
"จ้ะลูกเจอกันนะ"
เบบี๋เปิดประตูเข้าห้องนอนของตัวเองไป อาบน้ำใหม่อีกครั้งก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ฟาโรห์นอนกลิ้งอยู่บนเตียงนอนของเธอในชุดนอนเปลือยท่อนบน
"มาทำไมนึกว่าหลับไปแล้วซะอีก"
"มาลงโทษคนดื้อไง"
เขาลุกขึ้นเดินมาหาหญิงสาวอุ้มขึ้นไปวางลงบนเตียงก่อนจะโน้มใบหน้าไปซุกไซ้ตามซอกคอของหญิงสาว เบบี๋พยายามดันตัวของเขาออกแต่ฟาโรห์ไม่ยอมแถมยังจะจูบเธออีก
"ไอ่ฟาออกไปก่อน"
"ไม่...ไม่ออก"
"ออกปะ...อุ๊บ แหวะ!"
เบบี๋เอามือปิดปากตัวเองไว้แต่ไม่ทันแล้วเธออาเจียนออกมาจนหมด เมื่อช่วงเย็นกินอะไรเข้าไปก็ออกมาจนหมดไส้หมดพุง ฟาโรห์อ้าปากค้างอย่างตกใจก้มมองหน้าอกของตัวเองที่เต็มไปด้วยอ้วกของหญิงสาว
"เบบี๋แกอ้วกใส่ฉันทำไมเนี่ย อี้"
"ก็แกไม่ยอมปล่อยฉันนี่ สมน้ำหน้าคิดแต่เรื่องหื่นเป็นไงล่ะ"
เบบี๋หยิบผ้ามาเช็ดหน้าตัวเองรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะอ้วกออกอีกครั้ง ฟาโรห์หลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำเปิดฝักบัวล้างตัวเองไม่ลืมที่จะลูบแผ่นหลังให้หญิงสาวที่ยืนอ้วกอยู่ตรงชักโครก
"แกไม่สบายแน่ๆไปหาหมอเหอะ"
ฉันนอนน้อยอ่ะก็เลยเป็นแบบนี้ไม่เป็นอะไรมากหรอก"
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆเดินไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยยืนนิ่งๆพักให้รู้สึกดีขึ้นในขณะที่ฟาโรห์ต้องอาบน้ำใหม่พอเสร็จก็โทรศัพท์ไปหาแม่บ้านให้มาทำความสะอาดที่ห้องในตอนนี้
"แกไปนอนที่ห้องฉันก่อนเหม็นอ้วกขนาดนี้นอนไม่ได้หรอก"
"ก็ได้ไม่เห็นต้องดุเลย"
หญิงสาวมีสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อยถือหมอนเดินออกไปจากห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอโดนฟาโรห์ดุใส่ทั้งที่เมื่อก่อนพูดแรงกว่านี้อีกแต่เธอก็ไม่แคร์นะแต่ทำไมครั้งนี้รู้สึกอ่อนไหวกับคำพูดพวกนี้
'นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย...'
- ผู้เขียน
