Chapter 15
1428 คำ
ฟาโรห์นั่งทำงานจนเสร็จเขาก็เตรียมตัวเดินทางกลับบ้านเพราะมีนัดกับเบบี๋เอาไว้ว่าจะพาเธอไปกินข้าวกับครอบครัว โทรศัพท์ไปบอกคุณแม่ตั้งแต่เช้าท่านบอกว่าจะทำของอร่อยให้กินโดยเฉพาะของโปรดของลูกสาวสุดที่รักรักกันมากจนเขาไม่แทรกไม่ได้หรอก
"ฟาโรห์เลิกงานไปไหนเหรอ"
นัตตี้เอ่ยถามเสียงสดใส เธอชวนเขาไปทานข้าวบ้างดูหนังบ้างแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ว่างเลย เลิกงานก็กลับบ้านตลอดจนเธอสงสัยว่าบ้านเขามีอะไรดีถึงกลับแทบทุกวัน และที่เธอยังไม่รู้คือเขาไม่ได้กลับบ้านแต่ว่าไปค้างกับเพื่อนรักต่างหาก
"กลับบ้านนะแม่นัดกินข้าวเย็น"
"คุณนี่ติดบ้านจังเลยนะคะดูไปดูมาก็น่ารักดี ผู้ชายรักครอบครัวแบบนี้นัตตี้ชอบค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาอย่างสื่อความหมายบางอย่างต่อชายหนุ่มและเขาก็พอมองออกว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขาในตอนนี้ แต่เขาไม่อยากเสียเบบี๋ไปก็เลยต้องเว้นระยะห่างกับผู้หญิงคนอื่นที่จะเข้ามา
"มันก็เป็นพื้นฐานของผู้ชายทุกคนนะ ใครก็รักครอบครัวทั้งนั้นแหละงั้นผมไปก่อนดีกว่ายังไงเจอกันนะครับ"
"ได้ค่ะยังไงเจอกันนะคะ"
นัตตี้โบกมือลาชายหนุ่มปล่อยให้เขาเดินออกไปจากตรงนั้นส่วนเธอก็เอาแฟ้มเอกสารไปวางไว้ที่ห้องของผู้จัดการ นัตตี้หันหลังเตรียมเดินออกไปก่อนจะชะงักเมื่อเจอผู้จัดการเดินเข้ามาข้างในพอดี
"อ่าวน้องนัตตี้ยังไม่กลับอีกเหรอคะ"
"กำลังจะกลับค่ะหนูเอาเอกสารมาส่งให้ผู้จัดการก่อน ยังไงขอตัวก่อนนะคะ"
เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยยกมือไหว้ชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ผู้จัดการดึงมือของเธอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"ถ้าไม่มีธุระที่ไหนไปกินข้าวเย็นกับพี่มั้ย"
นัตตี้มองสบตากับผู้จัดการด้วยความลังเล เธอพอรู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอตั้งแต่ที่สัมภาษณ์งานครั้งแรกแล้ว ตำแหน่งหน้าที่การงานก็สูงสามารถดูแลเธอได้แต่เธอชอบฟาโรห์มากกว่าเพราะเขาหล่อและสุภาพมาก แต่เธอจะไม่ปฏิเสธเขาในตอนนี้เพราะอย่างน้อยก็มีตัวเลือกที่ดีตัวเลือกหนึ่งเอาไว้ และเธอจะลองทำเหมือนสนิทสนมกับผู้จัดการดูเผื่อว่าจะกระตุ้นความหึงหวงของฟาโรห์ได้บ้าง
"ได้ค่ะหนูว่างพอดี"
"งั้นไปสิรถพี่ไปก็ได้เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน ส่วนพรุ่งนี้จะไปรับมาทำงานด้วยกันดีมั้ย"
ผู้จัดการยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะพาหญิงสาวเดินออกไปพร้อมกัน บางทีเธอควรจะหาตัวเลือกไว้บ้างแต่ยังยืนยันว่าฟาโรห์จะเป็นตัวเลือกแรกที่เธออยากได้ เพราะเขาดูดีเพอร์เฟคทุกอย่างแถมยังทำงานเก่งด้วย ถึงตำแหน่งจะต่ำกว่าผู้จัดการแต่เธอเชื่อว่าคนเรามันพัฒนากันได้ เพราะฉะนั้นเธอจะยังไม่ตัดใครออกไปจากตัวเลือกนี้ในตอนนี้
"เชิญค่ะ"
"ขอบคุณค่ะผู้จัดการ"
"นี่ก็เลิกงานแล้วเรียกพี่ก็ได้นะคะ ไหนลองเรียกพี่ฟิวหน่อย"
เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เอ่ยกระซิบหญิงสาวเสียงอ่อนโยน นัตตี้หลบสายตาของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
"ค่ะพี่ฟิว"
"ดีมากขึ้นรถเถอะเดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปจิบไวน์ใต้แสงเทียนบนดาดฟ้า"
"น่าตื่นเต้นนะคะเนี่ย"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมา สายเปย์ใช่เล่นแบบนี้ค่อยน่าไปไหนมาไหนด้วยหน่อย และถ้าเขาดีเสมอต้นเสมอปลายแบบนี้เธออาจจะคิดเปลี่ยนใจจากฟาโรห์มาเป็นผู้จัดการก็ได้...
ทางด้านของเบบี๋เธอกำลังเอาขนมเค้กใส่กล่องเตรียมหิ้วไปที่บ้านของฟาโรห์ หญิงสาวในชุดลูกไม้สีชมพูสวยหวานตามสไตล์ของเธอใครเห็นเป็นต้องมองทั้งนั้น
"ฝากร้านด้วยนะคะวันนี้เบบี๋คงจะกลับดึก"
"ได้ค่ะคุณเบบี๋ว่าแต่หายดีหรือยังคะหรือว่ายังอยากอาเจียนอยู่"
"ดีขึ้นแล้วค่ะพอได้นอนพักผ่อนมันก็ดีขึ้นมาเฉยเลย สงสัยพักผ่อนน้อยจริงๆแหละค่ะ"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาเพื่อให้คนอื่นๆสบายใจ การที่เธอมีอาการแบบนี้มันทำให้คนรอบข้างแสดงความเป็นกังวลออกมาและเธอไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
"คุณฟาโรห์มาแล้วค่ะ"
"เดี๋ยวออกไปค่ะ พี่แป้งหนูไปก่อนนะคะดูแลร้านให้ด้วยนะ"
"ค่ะเดี๋ยวพี่จัดการให้"
หญิงสาวถือกล่องขนมเค้กรีบเดินออกไปทันที ฟาโรห์ที่เดินเข้ามาเพียงแป๊บเดียวก็เจอกับหญิงสาวกำลังหิ้วของพะรุงพะรังก็รีบไปช่วย
"มาช่วยถือ อะไรเยอะแยะเนี่ย"
"ก็ขนมเค้กกับของฝากอย่างอื่นนะ จะไปเลยมั้ยหรือนายอยากจะกินอะไรก่อน"
"ไม่อ่ะไปกินข้าวทีเดียวเลยแล้วกัน"
หญิงสาวพยักหน้ารับทราบเดินนำหน้าเขาออกไปยังประตูก่อนจะพากันเดินไปยังลานจอดรถ ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็เกือบจะถึงบ้านของเขากับคาเฟ่ของเบบี๋ไม่ได้ไกลกันมากเท่าไหร่เขาจึงไปมาสะดวก
"แกดูเพลียๆนะทำขนมทั้งวันเหรอ"
"ไม่นี่ฉันนอนทั้งวันต่างหากพักผ่อนน้อยนะไม่เป็นอะไรมากหรอก คือฉันว่าเรามาคุยเรื่องธุระกันก่อนดีมั้ย"
ฟาโรห์เหลือบสายตามองหญิงสาวอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรที่อยากจะคุยรึเปล่าแต่สีหน้าดูซีเรียสพอควรเลย
"ธุระอะไรว่ามาซิ"
"ฉันว่าเราสองคนลองเปิดใจคุยกับคนอื่นดีมั้ย หมายถึงว่าเราสองคนควรจะเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามาบ้าง การที่เราสองคนทำแบบนี้มัน..."
"ก็แกเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะเป็นเพื่อนกัน ฉันเคยบอกแล้วว่าพร้อมรับผิดชอบไง"
"แต่เราไม่ได้รักกันนานก็รู้นี่นา"
ทั้งสองคนเริ่มมีปากเสียงกันอีกครั้ง เธอแค่รู้สึกว่าเราสองคนอยู่ด้วยกันความรู้สึกมันแปลกไม่เหมือนกับที่เป็น บางทีการลองเปิดโอกาสให้กับคนอื่นอาจจะรู้ว่าจริงๆตัวเองแล้วต้องการอะไร
"แล้วทำไม... เธออยากจบความสัมพันธ์แล้วไปนอนกับคนอื่นเหรอไง"
"ไอ่บ้าฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ก็แค่คิดว่านายลองคุยกับผู้หญิงคนนั้นดูไงส่วนฉันจะลองเปิดใจให้คนอื่นดู บางทีเราอาจจะเจอความรักดีๆก็ได้นะ"
ฟาโรห์เงียบไปอย่างลังเล เอาจริงเขาไม่ได้อยากจะไปคุยกับผู้หญิงที่ไหนเพราะการมีเธอแบบนี้มันก็ดีมากแล้ว แต่ถ้าเธออยากจะลองคุยดูเขาจะให้โอกาสเธอไปเรียนรู้ดู แต่ให้แค่คุยนะไม่ให้มีความสัมพันธ์แบบที่มีกับเขา
"งั้นฉันจะให้โอกาสเธอลองคุยกับผู้ชายอื่นดู แต่ลองคุยดูนะห้ามไปนอนด้วยกันตกลงมั้ย"
"เห็นฉันใจง่ายหรือไง ชิ"
เบบี๋เอามือตีไหล่ชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ เธอไม่ได้ใจง่ายนอนกับใครไปทั่วสักหน่อย กับเขามันก็แค่พลาดเท่านั้นและถ้าเธอจะมีอะไรกับใครอีกมันจะต้องไม่พลาดเด็ดขาด
"ก็ลองดูสิบางทีแกกับฉันอาจจะรู้หัวใจตัวเองก็ได้"
"หมายความว่ายังไงรู้หัวใจตัวเองอ่ะ"
"หมายความว่าบางทีแกอาจจะรักฉันก็ได้ไงแต่อย่าพลาดเสียตัวให้ใครนะไม่งั้นจะไม่ให้กลับมาแล้วเข้าใจป่ะ"
"ปากหมาชะมัดไอ่บ้านี่แล้วใครรักแกยะอย่ามามโน เราเป็นเพื่อนกันและจะต้องเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
เบบี๋ยืนยันอย่างหนักแน่น ฟาโรห์ยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วเขาจะรอดูว่าเธอจะคิดอย่างที่พูดจริงรึเปล่า เพราะขนาดเขาเองยังไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองเลยของแบบนี้มันต้องพิสูจน์สักหน่อยให้มันชัวร์ไปเลยจะได้ไม่ต้องคลุมเครือกันแบบนี้อีก
"เดี๋ยวก็รู้ หึ"
- ผู้เขียน
