Chapter 18
1415 คำ
เบบี๋นอนเล่นอยู่บนเตียงของฟาโรห์โดยที่ชายหนุ่มนั่งกอดอกจ้องหน้าเธออยู่ตรงโซฟา เขาพยายามจะพาเธอไปโรงพยาบาลแต่ว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีอยากจะไปเลยแม้แต่น้อย ให้เหตุผลว่าพักผ่อนน้อยทำงานเยอะก็เลยไม่ค่อยสบาย
"เบบี๋ไปโรงพยาบาลเถอะขอร้อง"
"ไม่เอาอย่ามาทำให้หงุดหงิดได้ป่ะ ว่าแต่ฉันอ้วกไปเมื่อกี้อ่ะ"
หญิงสาวยิ้มแห้งมองชายหนุ่มตาใส่แป๋ว ฟาโรห์เลิกคิ้วอย่างสงสัยไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะสื่อถึงอะไรกันแน่
"แล้ว..."
"ก็มันหิวอ่ะนายไปต้มมาม่าให้กินหน่อยดิ ขอมาม่ารสต้มยำกุ้งแซ่บๆนะใส่มะนาวเยอะๆเลยฉันชอบมาก"
แค่คิดก็ฟินแล้วการได้กินของเปรี้ยวๆมันดีต่อใจมากจริงๆ ฟาโรห์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกไปจากห้องนอนเดินไปยังห้องครัวเพื่อต้มมาม่าให้หญิงสาวตามที่สั่ง เบบี๋ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเดินตามเขาไปนั่งรอที่เคาเตอร์ในห้องครัวพร้อมกับมือถือช้อนกับตะเกียบรอให้เขาทำจนเสร็จ
"เร็วๆหิวแล้ว"
"รอก่อนสิใจเย็นๆรีบไปไหน"
"ก็คนมันหิวนี่นา"
หญิงสาวทำหน้างอง้ำกอดอกมองไปยังหม้อมาม่าตาละห้อย และไม่นานมาม่าก็มาอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว เบบี๋ตักกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีฟาโรห์นั่งเท้าคางมองอย่างรู้สึกผะอืดผะอม เขากินข้าวอิ่มแล้วกำลังสงสัยว่าทำไมเธอถึงกินได้อีกถึงแม้ว่าจะอาเขียนออกมาก็เถอะแต่มันต้องลงไปอยู่ในท้องบ้างแล้วแหละ
"กินมั้ย"
"ไม่อ่ะกินเถอะ ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลยเปรี้ยวขนาดนั้น"
"นายคอไม่ถึงเองนี่"
เธอไม่สนใจตักกินจนหมดไม่เหลือแม้แต่น้ำ ฟาโรห์ลุกขึ้นไปหยิบน้ำเย็นๆมาวางไว้ให้ เบบี๋แกะน้ำดื่มลงหมดขวดก่อนจะเรอออกมาอย่างสบายท้อง
"น่าเกลียดผู้หญิงอะไร"
"ทีนายยังตดใส่ฉันเลยแค่นี้เองทำมาเป็นรังเกียจฉันอิ่มแล้วจะไปนอนละ นายช่วยล้างจานให้ด้วยนะขอบคุณ"
เบบี๋ลุกขึ้นเดินออกจากห้องครัว ฟาโรห์แค่นหัวเราะออกมาอย่างเจ็บใจที่ต้องมาเป็นเบี้ยล่างให้หญิงสาวกลั่นแกล้งอยู่แบบนี้
"อย่าให้เอาคืนบ้างนะเว้ยจะจัดให้หนักเลย"
เขาหยิบจานตรงหน้าไปล้างในซิงค์อย่างรู้สึกแย่ เขาไม่เคยต้องมาล้างจานคนเดียวแบบนี้มาก่อนจริงๆจะทิ้งไว้แล้วให้แม่บ้านมาบ้างก็ได้แต่ถ้าเขาไม่ล้างเบบี๋รู้ด่ายันเช้าแน่
"ทำไมเหมือนพ่อบ้านใจกล้าเลยวะ"
และเมื่อเขาล้างจานเสร็จก็เดินกลับขึ้นมาชั้นบน ภาพที่เห็นคือเบบี๋นอนกอดหมอนข้างหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนของเขา ตอนที่ไร้พิษสงแบบนี้ก็น่ารักแหละแต่พอมีสติเท่านั้นมองยังไงก็ไม่น่ารักเลยสักนิด
"คอยดูนะถ้าพรุ่งนี้ยังอ้วกอยู่อีกฉันจะลากคอแกไปส่งที่โรงพยาบาลแน่!"
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆวันนี้คงไม่อารมณ์ปล้ำหญิงสาวตรงหน้าแล้ว เจออ้วกใส่ขนาดนั้นบอกตามตรงเข็ดไปอีกหลายวันอยู่แหละ เขาปิดไฟก่อนจะนอนลงข้างๆหญิงสาว สวมกอดเธอจากทางด้านหลังก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ทางด้านของนัตตี้เธอมาดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับผู้จัดการตามที่เขาพูดไว้ หรูหราสมฐานะและเธอชอบมากที่เขาเอาใจใส่ดีขนาดนี้
"ขอบคุณนะคะที่ดูแลหนูอย่างดี พามากินของอร่อยด้วย"
"อยากไปไหนก็บอกถ้าพี่มีเวลาเมื่อไหร่จะพาไปทันที"
นัตตี้ยิ้มออกมาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธบอกตามตรงเธอยังทีความหวังว่าจะไปได้ดีกับฟาโรห์ส่วนผู้จัดการเขาก็ดีแต่ยังไม่ดีพอสำหรับเธอในตอนนี้
"ขอบคุณนะคะงั้นกินเสร็จเราจะไปไหนกันต่อเหรอคะ"
"ไปช็อปปิ้งมั้ยพี่ซื้อให้"
"เกรงใจค่ะแค่พามาที่นี่ก็ดีมากแล้ว ถ้าซื้อของให้อีกมันจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ อีกอย่างเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย"
หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับมองสบตาชายหนุ่ม ผู้จัดการเลื่อนมือไปกุมมือนัตตี้เอาไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"ก็เป็นสิจะได้ไม่ต้องเกรงใจไง"
"แต่ว่าตอนนี้นัตตี้กำลังคุยๆอยู่กับฟาโรห์นะคะ ถ้าเค้ารู้มันคงดูไม่ดีแน่เลย"
"อะไรนะ... คุยกับหัวหน้าแผนกอ่ะนะ พี่เป็นผู้จัดการนะตำแหน่งสูงกว่ามีดีกว่าทุกอย่าง พี่มีอะไรที่สู้ไม่ได้เหรอทำไมถึงลังเล"
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง คนปกติเค้าเลือกไม่ยากเลยนะทั้งหน้าที่การงานทุกอย่างเขามีดีกว่าเยอะ ทำไมเธอถึงไม่เลิกยุ่งกับฟาโรห์แล้วมาหาเขาแทน
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ นัตตี้กับฟาโรห์เรายังไม่ได้คบกันค่ะเพียงแค่เพิ่งเริ่มเปิดใจคุยกันเอง ขอเวลาหน่อยได้มั้ยคะพี่ฟิวนัตตี้สัญญาว่าจะให้คำตอบค่ะ"
"ก็ได้พี่ให้เวลาไม่นานนะ และพี่หวังว่าจะได้รับคำตอบไปในทางที่ดี"
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตกลง พรุ่งนี้เธอจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยว่าจะเอายังไงกันต่อ ท่าทางเขาก็ดูสนใจเธอถ้าเขาพูดมาว่าไม่ได้สนใจก็ว่าไปอย่าง นี่โทรศัพท์หาก็รับส่งข้อความไปก็ตอบ ชวยไปไหนก็ไปแบบนี้ไม่เรียกมีใจจะเรียกว่าอะไรล่ะ
"ค่ะ"
เช้าวันต่อมา...
เบบี๋ในสภาพงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกุมหน้าท้องตัวเองไว้ลูบไปมาอย่างรู้สึกหิว เมื่อคืนก็กินมาม่าไปตั้งเยอะทำไมเช้านี้ถึงหิวอีกแล้ว
"ตื่นแล้วเหรอแต่งตัวได้แล้วจะพาไปส่งที่คาเฟ่ ฉันต้องไปทำงานต่อ"
"ฟาโรห์หิวอ่ะมีอะไรให้กินป่ะ"
เขาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เช้าขนาดนี้ทำไมเธอถึงหิวได้ล่ะทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งจะกินมาม่าไปรอบดึกเอง ทำไมช่วงนี้เธอถึงดูอวบอิ่มขึ้นแถมยังกินเยอะไม่หยุดอีก
"กินอีกแล้วเหรอ ปกติแกเป็นคนกินน้อยมากเลยนะทำไมช่วงนี้กินเยอะจัง"
"ไม่รู้อ่ะก็มันหิวนี่"
เบบี๋กอดอกมองหน้าชายหนุ่มอย่างหาเรื่อง คนกำลังโมโหหิวอยู่จะถามเซ้าซี้ทำไมให้มากความ
"อย่ามาทำหน้าบึ้งแบบนั้นหิวก็รีบแต่งตัวจะพาลงไปกินข้างล่าง"
"โอเคตกลงงั้นรอแป๊บนะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน อ๊ะ... อุ๊บ"
เบบี๋รีบลุกขึ้นยืนเร็วไปหน่อยเธอถึงกับเซเกือบล้มแถมยังอยากจะอาเจียนขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่นเหลือบสายตามองฟาโรห์ที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าเธออยู่
"อยากอ้วกอีกแล้วเหรอ ถ้าเธออ้วกออกมาอีกรอบฉันจะอุ้มไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ตรวจให้มันรู้กันไปเลยว่าเป็นอะไรกันแน่จะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้ไง"
เบบี๋พยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองอาเจียนออกมา เธอไม่อยากไปโรงบาลกับเขาไม่อยากถูกเจาะเลือดฉีดยาไม่อยากโดนอะไรทั้งนั้น
"ไม่ได้จะอาเจียนสักหน่อย"
"หึ.. งั้นเหรอฉันจะรอดูถ้าเห็นเมื่อไหร่เธอต้องไปทันทีไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ"
"เออรู้แล้วน่า บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิยุ่งจัง"
หญิงสาวตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที เธอนอนแช่อยู่ในอ่างคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเดือนนี้ประจำเดือนของเธอยังไม่มาเลย ถ้าตามรอบปกติควรจะมาได้แล้วนะหรือว่าเป็นผลข้างเคียงของการกินยาคุมรึเปล่า
"เดือนที่แล้วประจำเดือนมาวันไหนนะ..."
- ผู้เขียน
