Chapter 20
1970 คำ
ฟาโรห์เดินตามนัตตี้ขึ้นมาที่ห้องนอนของหญิงสาวชั้นห้า เธอเปิดประตูให้ชายหนุ่มเข้าไปข้างในไม่ลืมที่จะล็อคประตูจากนั้นก็เดินตามเข้ามาข้างใน
"ไฟตรงไหนเหรอ"
"ตรงนั้นไง"
เธอชี้นิ้วไปยังห้องนอนของตัวเอง ฟาโรห์เดินเข้าไปข้างในลองกดเปิดดูแต่ไฟก็ไม่ออกนั่นแสดงว่าที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงไม่ได้โกหก
"ไหนล่ะหลอดไฟเอามาสิเดี๋ยวเราเปลี่ยนให้"
"นี่ค่ะขอบคุณนะคะที่ช่วยเปลี่ยนให้ งั้นเราอาบน้ำแป๊บหนึ่งนะเหนียวตัวหมดแล้ว"
"อืม ตามสบายเลย"
ฟาโรห์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบหลอดไฟและทำการเปลี่ยนให้เธอ ใช้เวลาไม่นานมากนักเขาก็ทำให้เสร็จเรียบร้อย ฟาโรห์เดินมานั่งเล่นตรงโซฟาในระหว่างที่รอหญิงสาวอาบน้ำเสร็จ และเมื่อนัตตี้อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินออกมาในชุดสภาพสุดเซ็กซี่ ชุดนอนเบาบางเบาเผยให้เห็นผิวสวยเนียนล่อตาล่อใจให้ชายมอง ฟาโรห์รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากใช้สายตาของตัวเองมองลวนลามไปยังร่างกายของคนอื่น
"หลอดไฟเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้วนะนัตตี้ิยังไงวันนี้ผมกลับก่อนนะ"
ฟาโรห์ลุกขึ้นจากโซฟากำลังจะเดินออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเธอดึงรั้งเขาไว้ไม่ยอมให้ไป
"เดี๋ยวสิคะจะรีบกลับไปไหน เรื่องที่นัตตี้บอกว่าจะคุยด้วยยังไม่ได้คุยกันเลยนะคะ"
"อยากจะคุยอะไรล่ะ คุยพรุ่งนี้ก็ได้นะ"
ฟาโรห์เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติ และเขากับนัตตี้เป็นผู้ชายกับผู้หญิงถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้มันจะดูไม่ดีเอามากๆเลย นัตตี้ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มมือเล็กลูบไล้ตามตัวของเขาก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"ฟาโรห์รู้ใช่มั้ยว่านัตตี้รู้สึกยังไง แค่อยากจะรู้ว่าฟาโรห์คิดเหมือนกันรึเปล่า"
เขาก้มมองหญิงสาวที่ตอนนี้ส่งสายตายั่วยวนมาให้มือเล็กลูบไล้ตามหน้าอกชวนขนลุก แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความอยากหรือพิศวาสกลับกันถ้าผู้หญิงตรงหน้าคือเบบี๋เขาคงจับปล้ำไปตั้งแต่เดินออกจากห้องน้ำไปแล้ว
"ผมว่าเราคุยกันวันอื่นดีมั้ย ถ้าใครรู้ว่าเราสองคนอยู่ด้วยกันคุณจะเสียหายได้นะ"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ ถ้าเราสองคนคิดตรงกันตัดสินใจคบกันใครจะว่าอะไรได้คะจริงมั้ย"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาโน้มใบหน้าไปคลอเคลียกับชายหนุ่ม พยายามเบียดตัวเองเข้าไปแนบชิดชายหนุ่มจนเขาเริ่มรู้สึกอึดอัดและดันตัวของเธอออก
"ผมว่าวันนี้ผมกลับก่อนดีกว่า"
"ไม่ค่ะนัตตี้ไม่ให้คุณกลับ ยังไงวันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องค่ะว่าเราจะเอายังไง คุณมาทำดีกับนัตตี้ทั้งเอาอกเอาใจตามใจสารพัด คุณจะให้นัตตี้เข้าใจว่ายังไงคะ"
หญิงสาวไม่ยอมแพ้และคืนนี้เธอจะยอมเป็นของเขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนได้อีก เธอโอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้แน่นพยายามจะโน้มใบหน้าไปจูบเขาแต่ก็ถูกชายหนุ่มดันออก
"อย่าทำแบบนี้เลยนัตตี้ ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับคุณ"
หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างตกใจที่เขาพูดเหมือนไม่เคยรู้สึกดีกับเธอเลยสักนิด
"หมายความว่ายังไงคะแล้วที่ผ่านมาล่ะ"
"ผมก็แค่.... ผมก็แค่อยากลองใจผู้หญิงคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมไม่สามารถรักคุณได้ไม่ใช่สิไม่สามารถรักใครได้เลยเพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว ขอโทษนะนัตตี้"
เขาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เธอมีความหวังกับเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้ นัตตี้ส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเธอคิดมาตลอดว่าเขาสนใจและใจตรงกันกับเธอ
"ไม่จริงใช่มั้ยคะ"
"ผมขอโทษนะผมรักคุณไม่ได้จริงๆ"
เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น นัตตี้กำมือแน่นอย่างโกรธจัดจะโกนไล่หลังเขาไปเสีบงดังลั่นห้อง
"แล้วคุณจะเสียใจที่ไม่เลือกฉัน"
นัตตี้กำมือแน่นอย่างโกรธแค้น เธออุตส่าห์ลดศักดิ์ศรีของตัวเองอ่อยเขาสารพัดแต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ฟาโรห์ได้ยินก็หยุดชะงักไปก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ผมไม่เสียใจหรอก ผู้หญิงที่ผมรักเค้าดีกว่าคุณทุกอย่าง"
พูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้นัตตี้กรีดร้องออกมาอย่างระบายอารมณ์โกรธ เธอจะต้องเอาคืนเขาให้ได้และเขาจะต้องเสียใจที่ไม่เลือกเธอ เขาจะต้องเจ็บปวดที่ใช้เธอเป็นเครื่องมือประชดใครอีกคน
"กรี๊ดดดดดดดด"
ทางด้านของเบบี้เธอนั่งอยู่ตรงโซฟาในมือถือโทรศัพท์ลังเลว่าจะโทรหาเพื่อนรักดีรึเปล่า แต่ถ้าเขาไปเดตกับผู้หญิงขึ้นมาแล้วเกิดไปต่อที่ห้องมีความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งแล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะ
"ไม่ๆ"
เบบี๋ลุกขึ้นเดินวนไปมาอย่างคิดหนัก งงกับตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมาคิดมากอย่างนี้ทั้งที่ถ้าเกิดว่าเขามีแฟนขึ้นมาเธอก็จะเป็นอิสระ
"ฉันควรจะยินดีกับเพื่อนสิ"
เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างคิดหนักเดินวนไปมาด้วยความร้อนรุ่มก่อนจะชะงักไปเมื่อไดยินเสียงเคาะประตูจากข้องนอกห้อง
"ใคร..."
หญิงสาวเดินออกไปเปิดประตูก่อนจะตาโตเมื่อคนที่อยู่หน้าประตูในตอนนี้คือคนที่เธอกำลังนึกถึงอยู่
"ฟาโรห์มาได้ยังไงไหนบอกว่าจะไปเดตไงแล้วนายไม่..."
เธอพูดยังไม่ทันจบเขาก็โผล่เข้าสวมกอดหญิงสาวไว้แน่น เบบี๋ยิ่งเงียบไปอย่างรู้สึกดีประหลาดที่เขากลับมาหาแทนที่จะอยู่กับคนอื่น
"ฉันไม่ชอบเลยเวลาที่เธอไล่ให้ฉันไปคบกับผู้หญิงคนอื่น ฉันไม่อยากไปอ่ะฉันอยากอยู่ตรงนี้"
"ขอโทษนะต่อไปนี้จะไม่พูดแล้ว"
เบบี๋เอ่ยออกมาเสียงเบาสวมกอดเขากลับเช่นกันก่อนจะเผลอยิ้มออกมาอย่างรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ฟาโรห์ผละออกเล็กน้อยโน้มใบหน้าไปจูบหญิงสาวอย่างดูดดื่มก่อนจะอุ้มไปวางลงบนเตียงแล้วซุกไซ้ตามตัวอย่างโหยหาสัมผัส หญิงสาวหลับตาลงเคลิ้มไปกับสัมผัสของเพื่อนรัก หลังจากนี้ไม่รู้ว่าเราสองคนจะมองหน้ากันแบบไหนแต่ตอนนี้ทั้งคู่มีความสุขที่ได้กลับมาหากันและรู้สึกดีใจที่ไม่มีใครเผลอไปกับสิ่งเร้าอย่างอื่น
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่กิจกรรมอันเร้าร้อนบนเตียงจบลง หญิงสาวในชุดคลุมหลวมโคร่งนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียงโดยมีชายหนุ่มนอนหนุนตักอยู่
"หิวมั้ย"
"นิดหน่อยอ่ะทำไมเหรอจะต้มมาม่าให้เหรอไง"
เบบี๋เหลือบสายตามองชายหนุ่มอย่างแปลกใจเขากุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆก่อนจะมองสบตาด้วยความสงสัยในตัวของเธอ
"มองอะไรอ่ะสงสัยอะไร"
"เปล่าๆก็แค่เห็นว่าแกแปลกไปไง ปกติไม่กินข้าวดึกไม่กินเปรี้ยวไม่กินเยอะ แถมแกยังอวบขึ้นอีก"
"แกว่าฉันอ้วนเหรอ"
หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างหาเรื่อง ฟาโรห์รีบหลบหมัดเล็กก่อนจะรีบแก้ตัวพัลวัน
"ใจเย็นไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ที่ทักเพราะเป็นห่วงกลัวว่าจะไม่สบายอ่ะ"
เขายิ้มออกมาพยายามพูดให้หญิงสาวใจเย็นลงสักหน่อย ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเหตุผลที่ไม่เคยไปไหนรอดไม่สามารถมองผู้หญิงอื่นได้เพราะในหัวใจมีเพื่อนรักอยู่ทั้งสี่ห้องแล้ว เพิ่งจะรู้หัวใจของตัวเองก็เมื่อได้ลองไปหาผู้หญิงคนอื่น ถึงได้รู้ว่าเขาไม่สามารถรับใครเข้ามาได้อีก
"แล้วไปแต่อย่าพูดให้ได้ยินอีกนะว่าฉันอ้วนอ่ะไม่ชอบ"
"โอเคๆไม่พูดแล้ว แต่ว่าแกรู้ตัวมั้ยว่าช่วงนี้ตัวเองดูหงุดหงิดมากเป็นพิเศษ ทั้งที่ปกติเป็นคนที่ใจเย็นมากด้วยซ้ำจะว่าประจำเดือนมาก็ไม่ใช่ไม่งั้นเราจะมีอะไรกันได้ยังไงจริงมั้ย"
ฟาโรห์มีสีหน้าที่คิดหนักอย่างมากเพราะไม่รู้สาเหตุที่หญิงสาวเป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร ถ้าเป็นรอบเดือนเขายังพอเข้าใจว่าอาจจะเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนแต่นี่ไม่ใช่ไงไม่เห็นจะมีประจำเดือนเลยสักนิดแต่ทำไม...
"เดี๋ยวนะประจำเดือนแกมาตอนไหนนะ หรือว่ามันใกล้วันจะมาป่ะถึงได้อารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้"
เบบี๋เงียบไปอย่างคิดไม่ตกว่าจะพูดกับเขาตามตรงดีรึเปล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ประจำเดือนเธอไม่มาเกือบอาทิตย์แล้วซึ่งมันแปลกมากเพราะไม่เคยเป็นมาก่อน
"คือว่า..."
"ว่า...."
"ประจำเดือนไม่มาเป็นอาทิตย์แล้วอ่ะ"
หญิงสาวตัดสินใจบอกไปตามตรง ฟาโรห์ตาโตอย่างตกใจรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวอย่างกดดันคาดคั้นเอาคำตอบ
"เอาดีๆปกติแกมาตรงตลอดเพราะกินยาคุมนี่"
"ก็ใช่ไงทำไมเดือนนี้ถึงไม่มาก็ไม่รู้ ฉันก็กินทุกวันนะถึงแม้ว่าจะเวลาไม่ตรงแต่ก็กินนะ..."
เธอเริ่มไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่เพราะบางทีก็กินไม่ครบทุกวัน บางครั้งก็เลทไปหลายชั่วโมงไม่รู้ว่าการกินไม่ตรงเวลามันส่งผลอะไรรึเปล่า
"แกท้องรึเปล่าเบบี๋"
ฟาโรห์เขย่าหญิงสาวอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ เขาไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่เธอท้องเพราะบ้านเขารวยมีเงินมากมายที่จะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้โตมามีชีวิตที่ดี และอีกอย่างพ่อกับแม่เขาก็อยากจะมีหลานมากแต่ที่เขาเครียดตอนนี้คือเธอท้องจริงหรือป่วยเป็นอะไรที่มันร้ายแรงรึเปล่า
"ห๊ะ!ท้องเหรอ ไม่น่าไม่ม้างงงง"
เธอเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองก็ตอนที่เขาถามนั่นแหละ และถ้าเกิดว่าเธอท้องขึ้นมาจะทำยังไงดีล่ะ มันไม่ควรที่จะเป็นแบบนั้นเพราะเธอมั่นใจว่าป้องกันอย่างดีที่สุดแล้ว ฟาโรห์เริ่มร้อนรนอยู่ไม่สุขลุกขึ้นเตรียมตัวพาหญิงสาวไปตรวจที่โรงพยาบาลในตอนนี้จะได้รู้ไปเลยว่าท้องจริงรึเปล่า
"จะไปไหนฟาโรห์"
"ไปโรงพยาบาลดิไปตรวจให้รู้ไปเลยว่าท้องรึเปล่า"
"แล้วถ้ามันท้องจริงอ่ะแกจะทำยังไง"
เบบี๋ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเพราะกลัวว่าถ้ารู้ว่าตัวเองท้องจะเครียดมากเป็นกังวลกับทุกสิ่งยิ่งท้องกับเพื่อนตัวเองด้วยไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนั้นเลย แต่ชายหนุ่มไม่คิดแบบนั้นเขาพร้อมจะรับผิดชอบเธออยู่แล้วขอแค่ตอนนี้ยอมไปตรวจและให้มั่นใจก่อนว่าสาเหตุที่เธอเป็นแบบนี้มันเกิดจากอะไร
"ไม่ต้องเครียดถ้าท้องจริงฉันรับผิดชอบทุกอย่าง"
"จริงนะสัญญาก่อน"
"อืมสัญญา ฉันจะรับผิดชอบแกกับลูกเอง"
- ผู้เขียน
