ฉันที่เงียบไปครู่ใหญ่ก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา แล้วพูด “พูดมากขนาดนี้คงหายดีแล้วมั้ง”
“เหอะ! ถ้าอยากกลับไปมากก็เชิญ”
“นายพูดเองนะแปง” ฉันตอบกลับอย่างท้าทายพร้อมกับเตรียมก้าวเท้าเดินออกจากห้อง แต่ทว่าดันถูกเรียกไว้ซะก่อน “เดี๋ยว”
ฉันหยุดเดินแล้วหันมองแปงที่กำลังทำตาละห้อย ต่างจากเมื่อครู่ที่จ้องมองอย่างแข็งกร้าว
“ว่าไง”
“หิวข้าว”
“ไม่ให้กลับแล้วหรอ”
“ใจคอเธอจะกลับไปจริงๆ หรือไง อย่างน้อยก็ควรอยู่ป้อนข้าวป้อนยาหน่อย แสดงความเป็นห่วงให้ฉันเห็นบ้างคงไม่ลำบากมากหรอกมั้ง” แปงพูดออกมายาวเหยียดด้วยน้ำเสียงปกติไม่ได้เหมือนคนป่วยแบบก่อนหน้านี้ ถึงแม้จะแปลกใจกับน้ำเสียงของเขาแต่ฉันก็ไม่ได้ซักถามอะไร
“ฉันถามอาหารไม่เป็น”
“แค่ข้าวต้มก็ไม่ได้หรอ”
“ฉันไม่เคยเข้าครัวเลยสักครั้ง ถ้าอยากกินจะโทรสั่ง….”
“อยากกินฝีมือเมีย”
“……” บ้าจริง คำนั้นกำลังทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงพร้อมกับใบหน้าเห่อร้อ
