ห้าม (รัก) - 5
944 คำ
ติ๊ด~
หลังจากพูดประโยคยียวนออกไปแปงก็ตัดสายทิ้งให้ฉันสะตั้นกับคำพูดของเขาไปพักใหญ่
“คนอะไรก็ไม่รู้ ลามกที่สุด!!”
คิดหรือไงว่าฉันจะรับสายเขาอีก ไม่มีทางแน่นอน ไอ้คนอันตราย
ฉันรีบบล็อกเบอร์ที่แปงใช้โทรมาจากนั้นก็อาบน้ำอย่างสบายใจ แต่ก็แอบกังวลเล็กน้อยกลัวว่าคนบ้าๆ อย่างแปงจะทำอะไรที่คาดไม่ถึง
หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็หยิบเอาชุดนอนลายน้องหมีมาใส่ เป็นชุดตัวโปรดเลยนะตัวนี้น่ะฉันมักจะใส่มันบ่อยๆ
ตี๊ดดดด!! ตี๊ดดดดด!!!! ตี๊ดดดดดด!!!!!
เสียงแตรรถดังรัวๆ ทำให้หัวใจดวงน้อยมันกระตุกวูบรีบไปหยิบโทรศัพท์มาดูแต่ลืมไปว่าบล็อกเบอร์แปงไปแล้ว
สายตาจ้องมองเวลาพร้อมกับใจที่เต้นแรง ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่ม สามทุ่มเปะๆ เลยด้วย ที่ใจเต้นรัวขนาดนี้เพราะแปงยอกก่อนตัดสายไปว่าเขาจะมาเวลานี้!!
“ตะ แต่ คะ คงไม่ใช่เขาหรอกมั้ง”
บ้าจริง!! ตัวฉันมันสั่นเทาด้วยความกลัว ถ้าเป็นแปงแล้วพ่อไปเจอเข้าอาจจะเป็นเรื่องได้ จะทำยังไงดีนะ
“ปลดบล็อกเบอร์ก็ได้ เพราะไม่มีทางเลือกหรอกนะ”
ที่ยอมปลดบล็อกเพราะจะรอดูว่าเขาจะโทรมาหรือเปล่า ถ้าโทรมาแปลว่าเป็นเขาจริงๆ ในตอนนี้เสียงแตรรถก็ยังดังเป็นระยะๆ
กริ้ง~
“อ่ะ!!” ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อมีเสียงโทรศัพท์เข้าก่อนจะรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อมองเบอร์ของแปงที่โชว์อยู่หน้าจอ
ไม่มีทางเลือกฉันต้องรับสายและบอกให้เขาหยุดทำอะไรบ้าๆ
( อ่า! ปลดบล็อกแล้วหรอ ) พอรับสายเขาก็ถามประโยคยั่วอารมณ์ออกมาทันที ( ลืมที่นัดไว้หรือไง ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านเธอแล้วนะ )
“คะ ใครนัดฉันไม่ได้นัดให้มาสักหน่อย ยะ หยุดบีบแตรเดี๋ยวนี้นะ” ฉันเม้มปากแน่นเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับแต่เสียงแตรก็ยังดังอยู่
( ถ้าไม่มาเจอฉันก็จะบีบแตรแบบนี้ทั้งคืน )
“นะ นายบ้าไปแล้วหรือไง”
( คิดว่าฉันพูดจริงไหมล่ะ หรือเธอไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ )
“นายมันบ้า”
( ลงมา )
“ถ้านายหยุดฉันจะไป”
สิ้นสุดคำพูดที่เด็ดขาดของฉันเสียงแตรก็เงียบไปทันที เหอะ!! ให้มันได้แบบนี้สิ
แปงคือผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ฉันอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ อยากจะพูดคำที่ตัวเองไม่เคยพูดกับใคร พวกคำหยาบต่างๆ คงมีแค่เขาที่ฉันจะใช้คำพวกนั้น
“ลุงชัยคะ”
“ครับคุณหนู”
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่หรอคะ”
“ท่านกับคุณหญิงออกไปงานเลี้ยงกับคงกลับดึกๆ”
“แล้วพี่เมฆล่ะคะยังไม่กลับหรอ”
“คุณเมฆติดประชุมครับ”
“อ๋อค่ะ”
ลุงชัยคือคนที่อยู่รับใช้พ่อฉันมาก่อนฉันจะเกิดซะอีก ลุงเป็นคนที่ซื่อสัตย์และเป็นคนที่ครอบครัวเราไว้ใจมากๆ เวลาถามอะไรลุงชัยก็จะรู้หมดทุกอย่าง
“ไม่รู้ว่าเสียงใครมันมาบีบแตรรถก่อกวนที่หน้าบ้าน ลุงกำลังจะโทรไปแจ้งคุณท่าน พวกไร้มารยาทต้องเจอดีสักหน่อย”
“ดะ เดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะลุงไม่ต้องโทรบอกคุณพ่อหรอก”
“โธ่คุณหนูของลุงตัวแค่นี้จะไปจัดการกับไอ้พวกนั้นได้ยังไงล่ะครับ”
“ขะ เขาเป็นเพื่อนหนูเองค่ะ”
“เพื่อน? คุณหนูมีเพื่อนแบบนั้นด้วยหรอครับลุงไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“เอ่อ….”
กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์จากแปงโทรมาเตือนอีกครั้ง ฉันจึงต้องรีบตัดบท
“เพื่อนโทรมาตามแล้วหนูไปก่อนนะคะ”
“คุณหนูลุงว่า….”
“ลุงชัยห้ามบอกคุณพ่อนะคะ”
ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน ระยะทางจากหน้าประตูมารั้วบ้านก็ไกลพอสมควรแต่ฉันวิ่งมาไม่ถึงห้านาทีเพราะอยากให้คนบ้าคนนั้นรีบๆ กลับไปเร็วๆ
“แฮ่กๆ~” พอเปิดประตูรัวออกมาฉันก็หยุดหอบหายใจแรงๆ
จากนั้นก็ได้ยินเสียงประตูรถเปิดและปิดในเวลาไล่เลี่ยกัน ก่อนที่ร่างของแปงจะเดินมาหยุดตรงหน้า
“ไม่คิดว่าเธอจะลงมาจริงๆ”
“ยะ อย่ามาใกล้ฉันนะ”
“กลัวอะไรขนาดนั้น ฉันคงไม่ปล้ำเธอตรงนี้…แต่ถ้าเป็นข้างในรถ…ก็ว่าไปอย่าง”
“มีอะไร กะ ก็รีบๆ พูดมาสิ”
“ไปคุยกันในรถไหม?”
“มะ ไม่”
เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดคำน่ากลัวออกมาแท้ๆ ยังกล้าชวนฉันเข้าไปในรถอีก จุดประสงค์ชัดเจนจริงๆ
“วิ่งมาเหนื่อยๆ กินน้ำไหม…ในรถ…ฉันมีน้ำนะ”
“บะ บอกว่าไม่ไง” ฉันถิยหลังอัตโนมัติเพราะแปงขยับเข้ามาใกล้เกินไป เขาไม่รู้จักคำว่าเว้นระยะห่างหรือไง
“ดูสิเหงื่อออกเยอะเชียว” แปงยกมือมาเพื่อจะเช็ดเหงื่อให้ ฉันจึงรีบปัดออก
ขณะที่ปัดมือแปงออกได้มีรถอีกคันขับมาจอดข้างๆ รถของแปง ไฟรถคันนั้นส่องมาตรงหน้าฉันพอดี
ตึก!ตัก! ตึก!ตัก ตึก!ตัก!
“พะ พี่เมฆ”
รถคันนั้นฉันจำได้แม่นว่าเป็นรถของพี่เมฆ ใครจะไปคิด! ว่าพี่ชายของฉันจะกลับมาตอนนี้ แถมยังมาถูกจังหวะซะด้วยสิ
- ผู้เขียน
