“งั้นฝากบอกเขาด้วยนะครับ หนูปลาเป็นของผม และไม่มีใครจะมาเปลี่ยนได้ เพราะผมไม่ยอม”
คำพูดที่ดังซ้ำๆ อยู่ในหัวใจของเธอทำให้อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองนักว่าออกมาจากหัวใจของเขาเช่นเดียวกัน เพราะในขณะที่เขาพูดนั้นคนที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างเธอแนบชิดกับหัวใจเขามากกว่าใคร และได้ยินแม้กระทั่งเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นผิดปกติไปของเขา ทั้งดวงตาสื่อความหมายของเขาก็ทำให้เธอถึงกับเคลิ้ม แต่ทั้งหมดนั้นเป็นความจริงใช่ไหม ไม่ใช่เกิดจากจินตนาการที่พยายามหลอกตัวเองว่าเขาทำเกินหน้าที่
“หนูปลา.. หนูปลา”
“จ๋า..แม่”
เสียงของแม่ยุพินที่ร้องเรียกอยู่นอกห้องทำให้ปาลิดาชะงักหวีแปรงผมค้าง ความคิดทั้งหมดบินหายไปในอากาศทั้งที่ยังอยากฝันถึงช่วงเวลานั้นอีกสักนิด แต่เธอก็ควรจะออกไปสักที เพราะคนที่อาบน้ำอยู่ด้านหลังบ้านก็คงจะเรียบร้อยแล้วเช่นกัน และจะว่าไปเธอก็ต้องขอบใจยัยก้อยทรงโตที่ทำให้เธอพาเขากลับมาที่บ้านก่อนเวลาเย็น แม้จะ
