“แล้วใครจะขึ้นไปเก็บล่ะหรือว่าหนูปลาจะขึ้นไปเก็บให้ผมกิน”
คำถามเบี่ยงเบนความสนใจเพราะไม่อยากฟังทั้งสองสาวเปิดศึกและไม่อยากให้ปาลิดาโมโหเขามากไปกว่านี้ เพราะแม้คำพูดจะหวานแต่เขากลับรู้สึกว่าแฝงไปด้วยความอำมหิตเล็กๆ ราวกับว่า..ที่สาวทรงโตเข้ามาคุยมาตีสนิทกับเขานั้น คนผิดก็คือตัวเขาเอง และเสียงจากภายในที่ร่ำร้องอยู่ในขณะนี้ก็คือ..ไม่อยากให้เธอโกรธเลยสักนิด
“แต่นแตนแตนแต๊น.. นี่ไง! หนูปลาเก็บไว้แล้วเรียบร้อย พร้อมกับข้าวชุดใหญ่แบบบ้านๆ เบนไปล้างตัวที่บ่อทางโน้นก่อนนะ เดี๋ยวหนูปลาจะไปตามพ่อกับพวกลุงๆ แล้วเรามาทานข้าวกลางวันด้วยกัน”
คำพูดเริงร่ามาจากต้องการให้ยัยก้อยเต้นเร้ากับภาพบาดตาบาดใจซึ่งเธอต้องได้รางวัลตุ๊กตาทองของปีนี้แน่ๆ ทว่าอะไรบางอย่างจากดวงตาคมเข้มคู่นั้นทำให้เธอถึงกับต้องกัดปากตัวเองพร้อมกับยิ้มเก้อๆ ด้วยความขวยเขินจนเกินจะปั้นหน้าให้ระรื่นอยู่ไหว
“ครับ..”
สายตาหยาดเยิ้มหวา
