บทที่ 5 พื้นที่ยึดครอง
1558 คำ
ดอร์ริกกำลังนั่งดูประวัติของมีฮีที่ส่งเข้ามา เขาไม่ต้องเสียเวลาไปตามหาเจ้าของผืนนานั้นอีกแล้ว
"สรุปคนสุดท้ายเราจะตัดออกนะคะ ไม่มีอะไรโดดเด่น หน้าตาไม่ได้สวยจัด ความสามารถก็ไม่มี เทสแต่งตัวก็ไม่ได้ ที่เหลือก็ไม่ต้องพิจารณา" หนึ่งในกรรมการหญิงเป็นคนพูดสรุปขึ้นมา ดอร์ริกที่กำลังอ่านประวัติของมีฮีจากที่อารมณ์กำลังดี ต้องชักสีหน้าไม่พอใจทันที
"ตัดทุกคนออกหมดผมเลือกคนสุดท้าย ใครที่เป็นตัดคนสุดท้ายออกให้เขาส่งซองขาวมาที่ผมได้เลย ใครมีปัญหาอะไรอีกไหมครับ หรืออยากตัดคนสุดท้ายออกอีก ยื่นซองขาวให้เลยคุณประวิต" ดอร์ริกหันไปสั่งงานกับเลขา กรรมการทุกคนถึงกับอึ้งที่อยู่ๆต้องตกงานไม่รู้ตัว
"คุณประวิตอีกเรื่องพรุ่งนี้ให้มีฮีเข้ามาพบผมด้วย แล้วคนที่อยู่ในห้องนี้ทั้งหมด คุณประวิตช่วยจัดการเรื่องค่าจ้างทั้งหมด และพรุ่งนี้ผมต้องไม่เห็นพวกเขา ถ้าใครยังพูดมากจัดการต่อได้เลยนะครับ วันนี้ผมขอตัว" ดอร์ริกสั่งงานเสร็จก็เดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความเงียบงันของคนที่ตกงาน
"ลีโอนาโดพาฉันไปที่คอนโด x ด่วน" ดอร์ริกเปิดประตูเข้ามานั่งในรถที่ลีโอนาโดสตาร์ทเครื่องรอแล้ว
"นายจะไปที่คอนโด X ทำไมครับ" ด้วยความอยากรู้เรื่องเจ้านายทุกเรื่องของลีโอนาโด เขาจึงกล้าถามทุกอย่างออกไป
"ลีโอนาโดถามจริงไม่ได้โง่เล่นๆใช่ไหม แกก็เห็นแม่สาวดอกแล้ว ฉันก็จะตามไปเก็บดอก และเด็ดดอกมาตำให้ฉ่ำปอด แล้วแกช่วยจัดการแม่สาวลายเสือออกให้พ้นทางฉันด้วยนะ" ลีโดนาโดกำลังนึกถึงแม่เสือสาวที่เจ้านายพูดถึง ขนเขาลุกซู่ขึ้นมาทันที
"แล้วผมต้องจัดการยังไงครับ" ดอร์ริกแทบจะบ้าตาย สรุปเขาสั่งงาน หรือให้มันย้อนถามกลับ ทุกวันนี้เหมือนเขาต้องทำเอง เวลาสั่งอะไรไป ลีโอนาโดจะย้อยถามเสมอว่าต้องทำยังไง สรุปเขาสั่งเองแล้วคิดเอาเอง เหลือแค่ทำเอาเองที่ลีโอนาโดยังเว้นไว้ให้เขา ต่อไปไม่แน่มันอาจจะบอกให้เขาทำเอาเองก็ได้ จ้างมันมาเพื่อ..
"แกก็หาวิธีเอาเองขอแค่ไม่อยู่เป็นก้างขวางคลอง"
"นายอย่าบอกนะว่าจะให้ผมยิงปืนใหญ่ทลวงไส้"
"แล้วแต่แกจะจัดการ แล้วปืนใหญ่ไม่ขัดลำกล้องใช่ไหม"
"แต่ดินแดนที่จะให้ถล่ม ผมกลัวจะล่มจมก่อนได้ทะลวง ผมขอเถอะครับผมว่าผมควรหาคนใหม่มาจัดการดีกว่า ปืนใหญ่ของผมยังอยากใช้ในดินแดนสามเหลี่ยมทองคำ" ลีโอนาโดกำลังจินตนาการถึงแม่เสือดาวสาวข้าวต้มมัด ไม่ทันได้จัดการกลัวโดนน็อคไปเสียก่อน
"แล้วแต่แกจะจัดการยังไง แต่วันนี้ฉันต้องได้ทวงค่าตัวที่แม่สาวดอกยังไม่ได้จ่าย ถึงจะไม่ยังไม่ได้ใช้งานฉัน ก็ต้องเก็บทั้งต้นทั้งดอกตอกให้บาน"
ดอร์ริกกำลังยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อกำลังนึกถึงดินแดนสามเหลี่ยมทองคำที่ยังไม่ทำการยึดครอง วันนี้เขาต้องยึดครองมาเป็นของตัวเองให้สำเร็จ
ติ๊ง~ หน่อง~ ติ๊ง ~หน่อง
"อีเดมี่มึงไปดูสิใครมันมากดอ๊อดหน้าห้อง พวกที่มันคิดไม่ดีแล้วคิดจะมาทำอะไรหรือเปล่า หรือมันจะมาข่มขืนสาวโสดแบบพวกเรา" น้ำเสียงของมีฮีร้อนรนและตื่นเต้น เพราะเธอสองคนเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่น่าจะมีใครรู้จัก เดมี่เพื่อนสาวของเธอจึงเดินไปส่องดูที่ตาแมว เมื่อเห็นว่าเป็นหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลา เดมี่ยอมเสียอธิปไตยให้ต่างชาติลุกล้ำพื้นที่ของเธอ แต่เธอก็ยังคงเป็นห่วงเพื่อนสาว
"อีมีฮีมึงรีบหลบเข้าไปอยู่ในห้องก่อนเดี๋ยวทางนี้กูจัดการให้มึงเอง" เดมี่ตะโกนบอกเพื่อนสาวให้รีบเข้าไปหลบอยู่ในห้องนอน
"กูขอบใจมึงมากนะเดมี่ที่มึงเป็นห่วงและยอมปกป้องกูรักมึงจริงๆเพื่อน" มีฮีทำสายตาซาบซึ้งที่เพื่อนสาวยอมเสียสละเพื่อเพื่อนอย่างเธอ
"เปล่ากูไม่ได้ทำเพื่อมึง กูทำเพื่อตัวเอง" มีฮีทำหน้าเหวอและงงมากกับคำตอบของเพื่อนสาว
"มึงหมายความว่ายังไงอีเดมี่" มีฮีถามออกไปด้วยความสงสัย
"อ้าวอีโง่ ถ้ามึงยืนอยู่ตรงนี้มึงก็แย่งกูเสียดินแดนสิ ถ้าเขามองข้ามกูแล้วเดินไปหามึงล่ะ กูไม่โง่เสียผู้ชายไปให้มึงเด็ดขาด กูจะลากลงไปกินในน้ำคนเดียว มึงรีบเข้าไปแล้วปล่อยให้เพื่อนมีผัวสอง"
เดมี่ห่วงกลัวว่าเพื่อนจะมาแย่งผู้ชายกับเธอ
"อีแห้กูก็นึกว่าห่วงเพื่อน ขอให้มึงลากลงไปกินได้สำเร็จแล้วอย่าขี้พุ่งเหมือนครั้งก่อน" มีฮีหมั่นไส้เดมี่ที่ดูเหมือนจะกันท่า แล้วอวยพรให้เพื่อนสาวหาผัวได้สำเร็จ
"คราวนี้กูไม่พลาด วาสลีน เจลหล่อลื่นกูเตรียมพร้อม"
"โอ๊ยอีห่า กูกลัวแทนผู้ชายพวกนั้นจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังจะเสียกล้วยให้มึงเนี่ย"
"มึงเข้าไปได้แล้ว กูกำลังจะได้ตอกไข่อย่ามาขัดกระดอแข่งกับกู"
ทางด้านเดมี่ที่เปิดประตูต้อนรับหนุ่มลูกครึ่งทั้งสอง
"ไฮ ว่างัยคะหนุ่มๆยากกินเดมี่เหรอคะ เข้ามาก่อนสิ ชอบกินแซนวิสไส้กล้วยก็ไม่บอก" เดมี่ไม่ยอมเสียเวลาเปล่าเล่นหูเล่นตาอ่อยผู้ชาย
"ผมมาหามีฮีครับ" ดอร์ริกรีบบอกความต้องการของตัวเองเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังโดนลาก
"อีมีฮีมันไม่ชอบกินกล้วยหอมทองใหญ่ๆ แต่เดมี่ชอบนะคะ อย่าไปถามหามันเลยค่ะ" เดมี่ก้มมองต่ำอยู่ที่เป้าทั้งสองที่มันตุงจนน่ากระทุ้งให้มันหัก
"เท่าไหร่" ดอร์ริกเริ่มต่อรองราคาเพื่อให้เพื่อนสาวของเธอเปิดทางให้ไปหามีฮี
"เดมี่ให้กินฟรีแถมข้าวสารให้ด้วยหนึ่งตันค่ะ เอาเลยไหมคะ หรือจะให้เดมี่โอนให้ก่อน ถ้ากินอร่อยจะโอนให้เพิ่ม" เดมี่ยังเดินเข้าหาดอร์ริกจนต้องล่าถอย เดมี่จำดอร์ริกไม่ได้ว่าคือเจ้า
อนาคอนดายักษ์ของเพื่อนสาว เพราะคืนนั้นแสงไฟสลัวทำให้มองเห็นหน้าไม่ชัด
"ผมถามว่าคุณอยากได้เท่าไหร่ถึงจะบอกว่าเพื่อนของคุณอยู่ไหน" ดอร์ริกทนไม่ไหวกับการรุกรานของแม่เสือสาว
"ซิ แล้วคุณรู้จักกับเพื่อนของฉันเหรอคะถึงได้เรียกชื่อมันถูก ฉันว่าฉันฟังไม่ผิดที่คุณเรียกชื่อเพื่อนฉัน"
"คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ วันนั้นเพื่อนของคุณเรียกใช้บริการผมแล้วยังไม่ได้จ่ายเงิน แถมวิ่งหนีออกมาก่อนผมตามมาทวงเงินพร้อมดอกเบี้ย ค่าตัวผมคิดเป็นวินาทีแล้วมันแพงมาก ตอนนี้ผ่านมาหลายวันมันคงขึ้นๆรัวๆ หรือคุณจะจ่ายเงินแทนเพื่อนคุณดีครับ" เดมี่ตาลุกวาวจนต้องถอยหลังให้สองคนนั้นเข้ามาที่ในห้อง
"อีมีฮีมันอยู่ในห้องค่ะ นี่คือกุญแจห้องคุณเปิดไปทวงกับมันได้เลย ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วนต้องออกไปข้างนอก ฉันขอตัวก่อนนะคะ" แล้วเพื่อนสาวของมีฮีก็ทิ้งเพื่อนออกไปเรียบร้อย
"ลีโอนาโดมึงจัดการเฝ้าที่นี่ให้ดี อย่าให้ใครเข้ามารบกวนการโจมตีของฉันจนกว่าจะเช้า แม้แต่เพื่อนของเธอจัดการให้อยู่ที่ชอบๆ
"นายจะฆ่าเธอเลยเหรอครับ นายไม่โหดเกินไปหน่อยเหรอครับ" ดอร์ริกถึงกลับต้องเอามือกุมขมับในความฉลาดของมือขวา ถ้ารู้ว่าจ้างมันมาทำงานแล้วไม่ได้อะไร ผมไม่ควรจ้างมันไว้ดีกว่าไหม ต้องทำเองทุกอย่าง
"ลีโอนาโดแกโง่จริงไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม" ดอร์ริกเหนื่อยใจกับลีโอนาโดเหลือเกิน มีลูกน้องที่เป็นมือขวา เหมือนมีลูกน้องมาเพิ่มภาระให้ตัวเอง
"ผมก็ไม่ได้โง่นะครับ ตอนสอบแค่เกือบตกมาแต่ไม่ตกนะครับ" ลีโอนาโดภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเอง
"เออช่างเหอะ แกไปจัดการหาหนุ่มๆกล้ามปูให้เธอได้อยู่ได้ทั้งคืนยันเช้าทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม"
ดอร์ริกทำได้แค่ถอนหายใจ
"แล้วทำไมไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก ชอบพูดจาให้มันยุ่งยาก แค่นี้ต้องให้ผมบอก" แล้วมันก็เดินออกไปเลยพร้อมอารมณ์เดือดของผม
- ผู้เขียน
