ตอนที่ 4

1575 คำ

หลังจากที่เธอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแน่นอนว่าเฮียโยมาอุ้มออกไปทันที เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำดีกับเธอขนาดนี้ด้วยทั้งที่เธอทั้งดื้อดึงไม่ยอมเชื่อฟังอะไรง่ายๆ เวลาผ่านไปจนตอนนี้ก็จะสี่ทุ่มแล้วเธอได้ยินเสียงเชียร์บอลดังลั่น ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องบ้าบอลกันเหมือนเดิม แต่มันไม่ใช่ปัญหาเพราะปัญหาคือท้องเธอมันร้องไม่หยุดเลยเนี่ย “อู้ย…เจ็บอะ!” แค่เท้าเหยียบพื้นยังเจ็บขนาดนี้ ดารินค่อยๆเดินอย่างช้าๆเพราะลงน้ำหนักที่เท้ามากไม่ได้เธอเดินมาจนถึงบันไดก็หนักใจไม่รู้จะไปต่อยังไง ไอ้ครั้นจะเรียกเฮียโยช่วยก็กลัวเสียฟอร์มอีก เฮ้อ…ชีวิตมีง่ายกว่านี้อีกไหม? “โอ๊ย! เจ็บอ่า” เธอจับราวบันไดแน่นแล้วค่อยก้าวไปช้าๆ ในขณะเดียวกันที่วาโยกำลังจะไปดูดารินเพราะพักครึ่งแรกพอดี แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนเลยขายาวๆก็รีบก้าวขึ้นบันไดทีละสามขั้นในเวลาไม่ถึงนาทีก็ประชิดตัวสาวน้อยสุดมึนแล้ว “ไม่โทรเรียกวะริน!” นี่ถ้ารินตกบันไดขึ้นมาจะทำยังไง เด็กดื้อบางทีก็ดื้อเกินเหตุ “ก็…!” ตัวเธอลอยขึ้นกลางอากาศเลยเพราะโดนอุ้ม “อย่าดิ้นไม่อย่างนั้นตกบันไดมันทั้งคู่นี่แหละ” วาโยก้าวขาลงบันไดช้าๆก่อนจะหอมแก้มเด็กดื้อไปเต็มปอด “เฮียโย!” ดารินจับแก้มตัวเองพลางรู้สึกร้อนวูบวาบเพราะความเขินอาย “อย่าดิ้นดิเดี๋ยวตก” แบบนี้ดีวะได้หอมแก้มเด็กดื้อด้วย ดารินตัวเบามากจนไม่อยากจะเชื่อว่ากินจุกินเก่ง แต่นึกไปแล้วครอบครัวดารินเปิดฟิตเนสอยู่แล้วเธอคงไปเกือบทุกวัน “เฮียปล่อยได้แล้วรินหิวข้าว” ท้องเธอมันร้องลั่นแล้ว “งั้นนั่งรอตรงนี้เดี๋ยวเอาข้าวมาให้ ไอ้ปืนไอ้มายดูน้องกูด้วย!” ประโยคแรกบอกดารินเสียงก็จะหล่อหน่อยแต่ประโยคหลังบอกลูกน้องน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นดุทันที “ครับเฮีย” ปืนตอบด้วยสีหน้าแหย่ๆเพราะดูคือก็คือดูอย่างเดียวแตะต้องไม่ได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ แต่ถ้าดารินเป็นอะไรไปลูกน้องก็โดนอีกนั่นแหละ “เฮียโยบ้ากว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย?” ดารินถอนหายใจเล็กน้อยหลังวาโยเดินเข้าไปในครัว “รินก็น่าจะรู้ว่าเฮียหวงรินขนาดไหน” มายตอบไปตามที่รู้ “ใช่! ดังนั้นน้องรินห้ามดื้อพี่ไม่อยากโดนเฮียต่อยเอา” ปืนบอกต่อพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ เพียงแค่สิบกว่านาทีข้าวผัดกุ้งพร้อมไข่ดาวไม่มีผักก็มาวางตรงหน้าพร้อมกับน้ำอัดลมอีกแก้ว ดารินเหล่ตามองวาโยด้วยความทึ้งไม่รู้ว่าจำได้ไง เธอกำลังจะขอบคุณแต่ว่า… “แก้มนุ่มจังริน” วาโยหอมแก้มเธออีกครั้งแล้วจับเอวยกน้องสาวมานั่งตรงกลางระหว่างขาเขามือสองข้างก็สอดเข้าไปกอดเอวเล็กของเธอ “เฮียทำเชี้ยไรเนี่ยปล่อยรินจะกินข้าว!” เฮียโยบ้าอีกแล้ว วาโยตีมึนไม่สนคำด่าของน้องสาวสักนิดเขาจับเธอไว้แน่นไม่ปล่อยแล้วหาโอกาสหอมแก้มแบบไม่เกรงใจใคร “รินเมื่อไรจะยอมรับสักทีห่ะ?” “รินเป็นน้องไม่ใช่เมียเว้ย!!” ผ่านไปหนึ่งเดือนที่แสนน่าเบื่อของเธอ ไม่รู้ว่านรกปล่อยเจ้ากรรมนายเวรมาเข้าสิงเฮียโยรึไงถึงคิดแต่เรื่องวิปริตผิดพี่ผิดน้องแบบนี้ เธอโดนลวมลามเกือบทุกวันถึงจะแค่นิดหน่อยอย่างหอมแก้มก็เถอะแต่มันน่ารังเกียจ “รินกูเดินมาเป็นชั่วโมงแล้วเมื่อไรมึงจะกลับบ้าน” มิ่งดูนาฬิกามันค่ำมากแล้วแต่ถูกเพื่อนลากมากินชาบูตั้งแต่บ่ายสาม แล้วต่อด้วยการเดินเล่นอีก “กูไม่อยากกลับมึงก็รู้” ดารินเบะปากด้วยความไม่ชอบใจถ้ากลับไปต้องเจอเฮียโยเธอจะหลบตรงไหนดีละ “กลับเถอะกูขอร้อง” “ก็ได้วะ เออพี่นัทขอไลน์มึงกับกู ให้ไหม?” นอกจากเธอจะถูกเสือไล่ตะปปทุกวัน เธอยังจะส่งเพื่อนให้รุ่นพี่ตะปปต่อด้วย แต่ก็ไม่มั่นใจว่ามันซุ่มเงียบแอบกินตับใครอยู่รึเปล่า “อย่าเสือกให้นะเว้ย กูไปละ!” เธอขับรถมาเองทุกวันเป็นเรื่องปรกติแล้วตอนนี้ไม่มีเพื่อนแวะไปฟิตเนสสักหน่อยดีกว่ารู้สึกตัวจะหนาเพราะอ้วนขึ้นแล้ว โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นครั้งที่พันได้แล้วมั้งแต่เธอไม่คิดจะรับสายเพราะรู้ว่าใครคือคนโทรมา “ชาติที่แล้วเป็นไก่รึไงวะโทรจิกอยู่ได้” เธอบ่นนิดๆก่อนจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาไว้เปลี่ยนหลังออกกำลังกายเสร็จ พ่อแม่ไปนานเป็นเดือนเลยแต่ก็โทรหาเธอเกือบทุกวันคงคิดถึงลูกสาวมั้ง เธอเปลี่ยนชุดออกกำลังกายที่ค่อนข้างรัดรูปพอตัวแต่ว่า… “จะโชว์ให้ใครดูวะริน!” วาโยหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่มาสวมทับชุดออกกำลังกายที่โชว์หน้าท้องมีซิกแพคเล็กๆ โชว์รูปร่างเล็กกระทัดรัดของเธอมากเกินไป “เฮียมาได้ไงเนี่ย?” อะไรวะเมื่อกี้ยังโทรหาเธออยู่เลย “โทรหาทำไมไม่รับถ้าเฮียไม่ตามมาจะรู้ไหมว่าอยู่ไหน” ดารินเหมือนเดิมเป๊ะเลยยิ่งเขารุกเธอยิ่งถอยแต่ว่าใครจะยอมกัน เขาบังเอิญมาออกกำลังกายแล้วใจตรงกันกับเธอเฉย! “รินโตแล้วเฮียอย่ามายุ่ง!” เธอยอมใส่เสื้อเขาจนได้แล้วเดินไปวิ่งบนลู่แทน เธอเบื่อจะคุย เบื่อจะเห็น เบื่อทุกอย่างที่เกี่ยวกับเฮียโยแล้วแต่ไม่มีทางหนีได้เลย “อืม โตจริงๆด้วย!” วาโยมองไปที่หน้าอกเธอแล้วยิ้มกว้างเพราะมันมีร่องเล็กๆโผล่มายั่วน้ำลายกัน ดารินในวันนี้โตกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลย “โรคจิต!” เธอวิ่งช้าๆพร้อมกับใส่หูฟังเพื่อตัดเสียงรบกวนของเขาออกไป “หนีกูเข้าไปเดี๋ยวพ่อจับทำเมียเอาให้เข็ด!” วาโยสถบก่อนจะไปต่อยมวยแทน เขารู้ว่าดารินเบื่อ รู้ด้วยว่าเธอจงใจจะไม่รับสายเขา เขารู้ทุกอย่างแต่ก็ทำเชี้ยอะไรไม่ได้ ดารินกลับมาถึงบ้านก่อนเฮียโยแล้วรีบวิ่งเข้าห้องนอนไม่ให้เขาเรียกหรือวิ่งตามมาทันได้ เธอรีบอาบน้ำแล้วมานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ที่พึ่งได้มา “คิดว่าจะหนีเฮียพ้นเหรอ?” วาโยไขกุญแจเดินเข้ามาในห้องเธอโดยที่ใส่แค่กางเกงตัวเดียว “เฮียโยออกไปรินจะนอน” โอ๊ย…เขาจะตามเธอเป็นเงาแบบนี้ไม่ได้นะ “รินเฮียแค่มาคุยด้วยทำไมต้องไล่วะ” เขาตั้งใจจะคุยกับเธอเฉยๆไม่ได้คิดจะทำอะไรเกินเลย รู้ไหมว่าไม่เจอทั้งวันมันคิดถึงมากขนาดไหน แล้วนี่ไลน์ไปก็ไม่ตอบ แชทไปก็ไม่อ่าน โทรไปก็ไม่รับ คนจะบ้าตายมันคือเขานี่แหละ “แล้วนี่มันใช่เวลาคุยเหรอออกไปเลย” ดารินชี้นิ้วสั่งพร้อมกับเก็บหนังสือเอาไว้ “เฮียไปฆ่าใครตายรึไงถึงเกลียดขนาดนี้” วาโยกระชากเสียงถามด้วยความไม่พอใจ “รินเกลียดที่เฮียคิดชั่วๆกับริน!” “แล้วห้ามกันได้ที่ไหนเล่าริน ถ้าห้ามได้คิดเหรอว่าเฮียจะรักผู้หญิงแบบนี้” วาโยตอบเสียงดัง เรื่องนี้ผิดเขาก็รู้แต่ว่ามันทำอะไรไม่ได้ไงในเมื่อมันรักเธอจนล้นอก คนอื่นก็ดูออกหมดแล้วว่ารู้สึกยังไง มีแค่เธอนี่แหละที่ดื้อด้านไม่ยอมรับอะไรสักอย่าง “ผู้หญิงแบบนี้?” “เออ! ดื้อด้านหัวชนฝา นิสัยไม่ดี พูดไม่เคยเพราะ ไม่มีความเป็นกุลสตรีแม้แต่น้อยด้วย” วาโยพูดเสียงดังต่อ “ก็เฮียเป็นคนสอนเองไม่ใช่เหรอห่ะ?” ตอนเด็กเธออยู่กับเฮียโยบ่อยมากแล้วเขาก็สอนให้เล่นอะไรแต่แบบผู้ชายทั้งนั้น “เฮียยังมาโรคจิตรักน้องตัวเองอีกเหี้ยปะละ!” เขาสถบเสียงดังเช่นกัน “เออ เฮียแม่งโคตรเหี้ย!” เขาก็รู้ตัวนิว่ามันผิดที่เราจะรักกัน “ความรักมันเลือกไม่ได้หรอกริน” เขาพูดจบก็ลูบหัวเธอแล้วเดินออกจากห้องนอนเธอไป “เอ้า!” งงนิดหน่อยแต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่เป็นแบบนี้ ใช่ว่าเธอไม่อยากจะพูดคุยดีๆกับเขาหรอกนะ แต่มันจะเป็นการให้ความหวังเปล่าๆนี่สิ ลึกๆแล้วเฮียโยเป็นคนที่เธอยังไว้ใจอยู่ ถึงเขาจะคิดไม่ดีด้วยก็ตาม เธอแค่อยากกลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม เธออยากจะอยู่กับเฮียโยแล้วมีความสุขเหมือนเมื่อก่อน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more