หลังทะเลาะคืนนั้นน้องสาวที่รักก็หายหน้าไปเลยทั้งที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน เขาต้องไปทำงานที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละ แต่น้องสาวไม่รู้ออกจากบ้านตอนไหนแล้วกลับเข้ามาก็ล็อกประตูอีก ที่สำคัญมีกลอนด้วยทำให้เขามีกุญแจแต่ไม่สามารถเข้าไปหาได้เหมือนวันนั้น
“สามวันเต็มๆ” วันอาทิตย์วันพักผ่อนของใครหลายคนรวมถึงเขาด้วยแล้วก็ไม่เจอดารินเลย
“เฮียโยน้องรินไม่ได้ขับรถไปเหรอ?” มายเดินเข้ามาถามเพราะเห็นว่าน้องสาวเจ้านายนั่งแท็กซี่มา
“ไม่รู้เว้ย” เขาจะไปรู้ได้ไงขนาดเห็นหน้ายังยากเลย
ดารินเดินกลับเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ไม่ดีเพราะรถเธอโดนชนท้ายเต็มๆจนหัวเธอกระแทกพวงมาลัยแตกเย็บไปตั้งห้าเข็ม ส่วนคู่กรณีก็เมามากคุยไม่รู้เรื่อง กว่าจะเคลียร์กันได้เธอก็ไปไม่ทันเรียนคลาสพิเศษที่ลงไว้แล้ว
“ไปไหนมา...เป็นอะไร?” จากที่จะดุตอนนี้เป็นห่วงแทนแล้ว
“เฮียอย่ามายุ่งรินอารมณ์ไม่ดีนะ” ดารินเดินหน้าบึ้งขึ้นไปบนห้องนอน เธออยากจะอาบน้ำนอนพักเพราะปวดหัวมากๆ ดีนะที่เธอมีใบขับขี่ไม่อย่างนั้นเรื่องยาวแน่
“มายโทรสั่งพิซซ่าหน้าชีส หน้าฮาวาเอี้ยน สปาเก็ตตี้แล้วก็อะไรก็ได้สั่งมากูไปดูรินแป๊บ” วาโยร่ายยาวก่อนจะวางเงินทิ้งไว้ให้ลูกน้อง เขาไม่ได้จะจัดปาร์ตี้อะไรเพียงแค่อยากจะสั่งอะไรที่เด็กดื้อชอบมาให้อารมณ์ดีเท่านั้นเอง
“ผมกินด้วยนะเฮีย”
“เออ เรียกไอ้ปืนมากินด้วย” ถ้าไม่ทำแบบนี้ดารินไม่ยอมกินกับเขาง่ายๆแน่
ดารินไปทำอะไรมาทำไมหัวถึงมีผ้าก็อตพันแล้วหน้าตาก็บูดบึ้งกว่าปรกติอีก ทำไมนั่งแท็กซี่ในเมื่อรถก็มีอยู่ เขาเข้ามาห้องเธอได้เพราะประตูไม่ได้ล็อกสงสัยจะโมโหจนลืมมั้ง
“อาบน้ำเหรอวะ” ระหว่างรอเขารื้อหาของในกระเป๋าดารินจนเจอใบแจ้งความลงบันทึกประจำวันพออ่านถึงได้รู้รถชนกัน แล้วทำไมไม่เรียกเขาไปช่วยวะ! ไหนๆก็เสียมารยาทแล้วก็แอบเช็คโทรศัพท์หน่อยแล้วกัน
“โอ้โห้!! คนมาจีบเยอะเหมือนกันนี่ไอ้เด็กดื้อ” เขาอ่านข้อความที่ดารินเคยคุยบ้างแล้วกี่ประโยค แล้วก็ข้อความที่ยังไม่ได้อ่านซึ่งเยอะมากเลย
น้องสาวแม่งเสน่ห์แรงแบบนี้มันไว้ใจไม่ได้ เขาต้องหาสายไว้รายงานที่ใกล้ตัวแต่ว่าเอาใครดีวะ? ไอ้มิ่งไง!
“เฮียโยเข้ามาทำไม?” เธอเดินออกมาถามทั้งตัวก็มีแค่ผ้าเช็ดตัวจนกลัวว่าจะหลุดออก
“ทำไมไม่บอกเฮียว่ารถชน?”
นั่นไงเฮียโยรู้เรื่องจนได้เธอไม่บอกไม่ใช่เพราะไม่เห็นหัว แต่ว่าคนใจร้อนมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลงเปล่าๆ เธอไม่กล้ามองหน้าเขาเลยหน้ากลัวเกินไป
“แล้วที่หัวโดนไปกี่เข็ม?” เขาดูก็รู้ว่าต้องเป็นแผลใหญ่
“ห้า” ดารินตอบเสียงเบาแล้วหันหลังกลับจะเข้าห้องน้ำตามเดิมแต่ว่า...
“เอ๊ะ!” เฮียโยเข้ามากอดเธออีกแล้ว
“ดารินเฮียเป็นคนดูแลนะ ทำไมไม่บอกเฮียบ้าง รินจะโกรธจะเกลียดเฮียเพราะเรื่องนั้นก็ช่วยมองข้ามไปก่อนได้ไหมในตอนที่มีปัญหา” วาโยกอดดารินจากด้านหลัง เขากระซิบพูดที่ข้างหูเธอหนักแน่นเพราะเป็นห่วงมาก
“รินโตแล้วนะ” เธอเถียงเบาๆพร้อมทั้งแกะมือเขาออก
“หยุดเถียงสักวันจะตายไหมริน?” เขาจับเธอหมุนกลับมาเผชิญหน้าสบตากัน
“เฮีย...อื้อ!!” เธอถูกเฮียโยจูบอีกแล้ว
วาโยจูบอย่างรุนแรงในช่วงแรงก่อนจะค่อยเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเมื่อเธอหยุดดิ้น เขากระชับกอดแน่นขึ้นเพื่อซึมซับความน่ารักนี้เอาไว้ก่อนดารินจะรู้ตัวแล้วกลับมาดื้ออีกครั้ง!
“ปิดปากแบบนี้ดีจัง” เมื่อผละจูบแล้วพูดชิดขอบปากเบาๆคนน่ารักที่หน้าแดงมากไม่แน่ใจว่าโกรธหรือเขินกันแน่
“อีกแล้วนะเฮียโย!” เธอผลักเขาออกแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำก่อนจะออกมาเจอเขาที่ยังนั่งเล่นโทรศัพท์เธอไม่ยอมไปไหน
“นี่เฮียยังไม่ไปอีกหรอ?”
“สั่งพิซซ่าให้แล้วไปกินด้วยกัน” ไอ้มายพึ่งไลน์มาบอกเขาเมื่อกี้นี้เอง
“วางยารินปะเนี่ย?” เธอแย่งโทรศัพท์ในมือเขามาคืนแล้วเช็คของในกระเป๋าด้วย
“เคยมองเฮียดีบ้างไหม?” เขาไม่โทษเธอหรอกเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น แต่ว่าทำไมวันนี้ดารินไม่ดื้อเหมือนทุกวันหรือเพราะเจ็บแผล ปวดหัวรึเปล่า
“เฮียโยเคยทำดีให้เห็นด้วยเหรอ?”
เรื่องกินไว้ใจน้องสาวเขาได้เลยยิ่งลูกน้องใช้เงินเป็นเวอร์มาก มันให้เท่าไรหมดเท่านั้นพอดีเป๊ะ! แต่ก็ไม่เป็นอะไรแค่แลกกับรอยยิ้มหวานแทนสีหน้าบูดบึ้งของเด็กดื้อก็พอ
“เฮียโยปากเลอะ” ดารินทักขึ้นเพราะปากเขามันเลอะซอสนิดๆเธอหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้ก่อนจะหันมาดูหนังต่อไป
“จะทำให้เฮียหลงกว่านี้รึไง?” นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่รินดีกับเขาแบบนี้ มันอาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็เหมือนมาเติมเชื่อเพลิงให้เขามีแรงจีบเด็กดื้อต่อไป
“เมื่อไรเฮียจะเลิกคิดแบบนี้เนี่ย” เธอหันไปถามเบื่อเฮียโยที่สุดเลย เมื่อกี้เธอแค่ลืมตัวเฉยๆหรอกน่า
“ไม่มีวันหรอกดาริน” ก็ชอบมีโมเม้นดีๆบ้างแม้เป็นเวลาสั้นแต่บางทีมันก็สั้นเกินไปเพราะสายตาที่มองเขาอีกทีคือความรำคาญอย่างชัดเจน
ดารินดื้อจังวะห้ามไม่ให้กินเหล้าก็ไม่สนแถมเถียงกลับอีกให้ตายสิ! แล้วเหล้าที่กินมันของนอกแอลกอฮอร์มาแรงกว่าที่รินเคยกินทั่วไปนะ พอกินไปนิดเดียวสภาพเลยเป็นอย่างที่เห็น
“เฮียน้องรินหลับแล้ว” มายสะกิดเจ้านายนิดๆเพราะดารินนอนซบไหล่เฮียโยหัวก็เหมือนจะตกแหลมิตกแหล
“ลักหลับเลยเฮีย” ปืนแนะนำเพิ่ม
“รินได้ตื่นมาฆ่ากูสิ” ลำพังแค่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันน้องสาวยังด่าเช้ากลางวันเย็นก่อนนอนอยู่เลย แล้วถ้าเขาปล้ำขึ้นมาไม่เอามีดมาไล่เสียบอกเขารึไงวะ
นิสัยดารินเป็นแบบนี้เพราะเขาสอนทั้งนั้นเลย
วาโยอุ้มน้องสาวเดินขึ้นไปชั้นบนวางดารินบนเตียงอย่างเบามือที่สุดแล้วนั่งข้างๆมองเธอนอน เขาไม่เคยเหนื่อยที่วิ่งตามดารินเลย ที่สำคัญเขาไม่ถือสาดารินเวลาเธอมองเขาด้วยความรังเกียจหรือด่าทอโดยไม่มีความเคารพกันเลย
“เฮ้อ…เมื่อไรดารินจะเข้าใจความรู้สึกเฮียสักทีนะ”
วาโยเกลี่ยผมที่ปรกหน้าออกอย่างแผ่วเบา เขารักน้องสาวตัวเองมันผิดมากรึไง ดารินเองก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆแต่เป็นญาติห่างๆทางฝั่งพ่อต่างหาก แต่ด้วยความสนิทกันของแม่เขาและแม่ดารินทุกอย่างมันเลยยากขึ้นที่จะรักอย่างเปิดเผย
เขาเคยคิดว่าดารินคือน้องสาวนะเพราะเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่ว่ามันนานมากแล้วพอโตขึ้นจนเข้าเรียนชั้นมัธยมปลายความรู้สึกที่มีก็เริ่มเปลี่ยนไปมาก ช่วงนั้นเขาสับสนมาก แล้วคบกับผู้หญิงคนอื่นไปทั่วจนทนหลอกตัวเองไม่ไหวจริงๆถึงยอมรับว่ารักเธอมากและไม่ได้รักแบบน้องสาวเหมือนในวัยเด็ก
“เฮียรักรินนะรู้ไหมเด็กดื้อ” หมั่นเขี้ยววะบีบจมูกแม่ง!
วาโยบีบจมูกดารินเบาๆนึกขำความขี้เซาของเธอที่ไม่ยอมตื่น แต่ครางฮื่อเบาๆอย่างไม่พอใจและปัดมือเขาออก เขาไม่กวนอะไรมากกว่าหอมแก้มไปหลายฟอดถึงออกจากห้องไปได้
“ฝันดีนะเด็กดื้อ”