ตอนที่ 6
1807 คำ
ผับDDN 22.45น
ดารินยกแก้วเหล้าชนกับเพื่อนด้วยความสนุกสนาน เธอเต้นเบาๆกับเพื่อนที่มาด้วยกันเกือบ 10 คนได้เลยมั้ง ตอนนี้เริ่มมึนหัวนิดๆด้วยแหละเลยไม่สามารถจะเต้นแรงได้
“มิ่งคืนนี้กูนอนหอมึงนะ” ไม่ใช่เธอคนเดียวแต่เป็นเพื่อนคนอื่นด้วยเพราะหอไอ้มิ่งใกล้สุดแล้ว
“เฮียโยไม่ตามมาฆ่ากูรึไงริน” เขาไม่ได้เมามากเหมือนเพื่อนเลยรู้ตัวว่าจะต้องเจอกับอะไรถ้าดารินไปนอนด้วย
“มึงแม่งป๊อดวะ!” เธอมองอย่างขัดใจแต่แค่แป๊บเดียวก็หันไปเต้นกับเพื่อนคนอื่นต่อ
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สนุกแบบนี้ เธอเต้นไปสะเปะสะปะไปทั่วโชคดีที่ไม่ล้มหัวแตกเพราะเพื่อนจับเอาไว้ก่อน
“ดาริน!!” วาโยตามมาจนเจอและยืนอยู่ข้างหลังเด็กดื้อนี่เอง เมื่อกี้เขาจับเธอไว้ทันไม่อย่างนั้นล้มหัวฟาดพื้นแล้วนะ แต่ก็ยังไม่สนใจแกะมือเขาออกอีก
“ดาริน!!” เรียกครั้งที่ 2 แล้วนะเว้ย
“เทมาอีกไอ้มิ่ง”
“รินพ่อมึงมา!!” มิ่งรับแก้วจากเพื่อนหลบสายตาดุที่จ้องมองอย่างคาดโทษ
“พ่อกูอยู่เมืองนอกไอ้มิ่ง!”
“เหอะ!” เขาแค่นหัวเราะมองเด็กดื้อที่หนีเที่ยวจนได้ วาโยยืนนิ่งมองดารินที่เต้นสนุกตามประสาวัยรุ่นแล้วหันมาจับเขาหมุนเต้นไปด้วยอีกสงสัยคิดว่าเป็นเพื่อน
“ดาริน!!!!” วาโยตะคอกเสียงดังจับเธอให้มองหน้าเขาชัดๆ
“ฮ...เฮียโย!”
“เออ! เฮียเอง!!”
“มีเจ้ากรรมนายเวรตามมาถึงนี่เลย!” สาวน้อยพูดออกไปไม่ดังมากเพ็งสายตามองหน้าชัดๆว่าใช่วาโยตัวจริงรึเปล่า
เธอมึนหัวจริงแล้วโลกมันขยับเองไปหมด
“กลับบ้านดาริน” ยัยเด็กดื้อหนีมาเที่ยวจนเมาขนาดนี้เลยเหรอวะ เดี๋ยวเถอะพ่อจะจับล่ามโซ่ให้อยู่แต่ในบ้านอย่างเดียวเอาให้เฉาตายไปเลย
“ปล่อยรินยังสนุกอยู่เลย”
“ถ้าไม่กลับเฮียปล้ำ!” วาโยพูดออกไปเสียงไม่ดังมากเพราะในผับมันเสียงดังมาก ดารินทำหน้าเหวอใส่ไม่พอยังขยับตัวไปกอดแขนเพื่อนไว้อีก
“ไอ้มิ่งช่วยกูด้วย!!”
“รินเฮียมึงจะกระทืบกูแล้ว มึงเมาแล้วกลับบ้านไป” มิ่งแกะมือเพื่อนออกทำหน้าแหย่ๆเมื่อมีสายตาดุจ้องเหมือนจะฆ่ากัน แต่แม่งอีเพื่อนเวรมันไม่ปล่อยเขานะสิ
วาโยมองแล้วขี้เกียจจะพูดอะไรต่อเลยกระชากตัวดารินมาใกล้ตัวแล้วลากกลับบ้านทันที เด็กดื้อแบบนี้มันต้องโดนรุนแรงเท่านั้นถ้าพูดดีด้วยคงไม่ได้หรอก เขาเดินออกมาจับดารินเหวี่ยงเข้าไปในรถไม่สนเสียงด่าว่าแหลมปรี๊ดของเธอ
“เฮียมายุ่งอะไรกับรินเนี่ย!!” ดารินหลี่ตามองพยายามจะลืมตาให้ขึ้นแต่ก็ลำบากเกินไป
“รินเมาแล้วกลับบ้าน” รู้สึกหายโกรธขึ้นมาเฉยเลยทั้งที่ตอนอยู่ในผับเขาแทบจะต่อยเพื่อนน้องสาวอยู่แล้วข้อหาดึงความสนใจดารินมากเกินไป
“เฮียแหละเมาเหรอ?” เธอถามกลับเสียงเอือยๆ
“เฮียนี่นะเมา!!” เห้ย…ดารินเพี้ยนรึไงวะ?
“ช่าย…ก็เฮียโยโยกไปโยกมารินตาลายแล้วเนี่ย”
ยอมใจดารินเลยจริงๆ เขานั่งอยู่เฉยๆขับรถธรรมดายังว่าเมาทั้งที่ตัวเองเมาจนลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว ในที่สุดเขาพาดารินกลับมาถึงบ้านจนได้ แต่ก็ด้วยความอยากลำบากเหลือเกิน
“เฮียโยไปกินเหล้ากับใครมาเหรอ?” ดารินถามซ้ำต่ออีกรอบด้วยน้ำเสียงเอือยเฉือย
“กินกับรินมั้ง!” เขาไม่ได้เมา วันนี้เขายังไม่ได้ดื่มเหล้าเลยสักหยดเดียว แต่เด็กดื้อดารินยังจะยัดเยียดข้อกล่าวหานี้ให้เขาอยู่นั่นแหละเลยยอมรับส่งๆ ยอมใจความเมาจริงๆเลย
“เฮียจำได้ไหมว่ารินชอบนอนกอดเฮีย” เธอนอนหลับตาแล้วแต่ปากก็บ่นพรึมพรำไปเรื่อยๆ
“จำได้สิ เฮียอยากนอนกอดรินอีกทุกวันเลยรู้ไหม?” เขานั่งข้างดารินลูบหัวเธอเล่นเบาๆ ดารินมองเขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา แต่พอเขาขยับตัวจะลุกกลับห้องตัวเองดารินที่ขยับมานอนหนุนตักซะอย่างนั้น
“เด็กดื้อของเฮีย” เขาก็อยากให้ดารินได้พักแต่ว่าเธอจับมือเขาไปแนบแก้มอีกไม่รู้จะทำตัวน่ารักให้หลงขนาดไหน
“พี่ชายแสนดีของริน” เธอพูดเบาๆก่อนจะเงียบหลับไป
ถึงแม้ว่าดารินจะพูดเบาแค่ไหนแต่ในตอนกลางคืนที่เงียบแบบนี้เขาได้ยินชัดเจน พี่ชายงั้นเหรอ? จริงสิดารินมองเขาเป็นพี่ชายไม่เหมือนกับเขาที่มองดารินเป็นคนรักไปแล้ว
วาโยลอบถอนหายใจขณะเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางถึงจะไม่หนาแต่ให้นอนแบบนี้คงไม่ดีแน่ ดารินยังคงเป็นดารินอยู่เหมือนเดิมและไม่มีความคิดจะเปลี่ยนมารักพี่ชายคนนี้บ้างเลย ถ้าตื่นขึ้นมาได้สติสายตาอ่อนโยนของดารินจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาและรำคาญเสมอ
“เฮียขอโทษนะที่เป็นพี่ชายให้ไม่ได้อีกแล้ว” เขายิ้มออกมาได้ทั้งที่รู้สึกปวดใจแบบนี้
เฮ้อ..ความรักหน้อความรัก มันเลือกอะไรไม่ได้จริงๆ เขาเป็นพี่ชายแสนชั่วจริงที่หวงน้องสาวแบบนี้ เขามีสิทธิ์เป็นพี่ชายแต่หวงก้างจนดารินไม่เคยมีใครเลยสักคน
แต่ว่ามันจะเป็นไปได้ไหมที่จะเปลี่ยนใจดารินให้หันกลับมามองเขาใหม่อีกครั้ง เขาเห็นแก่ตัวมากที่คอยกั๊กตัวดารินไว้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตัวดารินก็ตาม
เธอรักเขาไม่ได้คนอื่นก็รักไม่ได้เหมือนกัน
“เฮียโย…รินหิวน้ำอะ”
“แป๊บนึงนะ” เขาแทบกระโดดลงบันไดไปเอาน้ำมาให้เด็กดื้อดื่มอย่างรวดเร็วแล้ว
“ค่อยๆดื่มสิ!” เขาจ่อหลอดให้ดูดแทนเพราะขืนให้ยกแก้วดื่มมีหวังสำลักน้ำแน่ พอดื่มเสร็จแล้วก็ล้มตัวนอนน่ารักจังวะ
“รินรักเฮียโยมากนะ”
วาโยใจเต้นแรงเพราะคำว่ารักของดาริน นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยได้ยิน มันนานมากจนไม่คิดว่าดารินจะพูดออกมาอีกครั้ง วาโยก้มหน้าไปมองน้องสาวที่ตรึงหัวใจเขาไว้ไม่ให้รักใครได้ ดารินไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง
ดารินอยู่แค่ตรงหน้าแต่ว่าเหมือนไกลกัน
“เฮียก็รักรินนะเด็กดี” เขาก้มลงไปจูบหน้าผากเธอก่อนจะตัดใจเดินออกจากห้องนอนไป
ถ้าหากว่าเขาอยากได้แค่ตัวคงทำเรื่องเลวๆให้จบในคืนนี้แล้ว แต่หลังจากนั้นดารินต้องเกลียดเขามากแน่นอน แต่นี่เขาคิดว่าเธอเป็นคนรักไม่ใช่น้องสาวที่ยังโกรธเกลียดกันตลอดเวลา
เช้าวันต่อมาดารินตื่นมาอย่างมึนเบลอไปหมด ท้องไส้ก็ปั่นป่วนมาก เมื่อคืนดื่มเหล้าหนักมากแต่ก็จำได้ว่าเฮียโยมารับกลับบ้าน แต่ว่าใครโทรตามก็ไม่รู้เหมือนกัน
เธอมองดูตัวเองมีสภาพเรียบร้อยเหมือนเมื่อวาน ร่างกายก็ไม่รู้สึกบุบสลายใดๆเลยมั่นใจว่ายังไม่เป็นเมียเขาแน่นอน
วันนี้เธอมีนัดตัดไหมที่หัวด้วย แต่ไม่มั่นใจว่าจะขับรถไหวไหม ลำพังตอนนี้แค่หายใจก็รู้สึกถึงกลิ่นเหล้าที่ออกมาด้วยเลย
เธอเดินลงมาก็เจอสายตาดุๆของเฮียโยมองแล้วมันน่ากลัวมาก เธอเลยตีเนียนทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กาแฟ” วาโยส่งกาแฟดำให้ทันทีที่เห็นน้องสาวตัวดีเดินลงมาในสภาพทรุดโทรมหนักมาก
“เมื่อคืนใครโทรตามเหรอ?” เธอจำอะไรไม่ค่อยได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่จำได้ดีว่าใครไปรับ
“ช่างมัน! แล้วแต่งตัวบ้าอะไรเนี่ยรินเฮียไม่ชอบ” ดารินมาในเสื้อเชิ๊ตกางเกงขาสั้นที่เหมือนไม่ได้ใส่เพราะเสื้อปิดหมด
“วันนี้รินจะไปโรงพยาบาลเฮียอย่ากวน” เธอจิบกาแฟรสขมปี๋ของเขาไปเกือบครึ่งแก้ว ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กมาเตรียมพร้อมเพราะนี่ก็สายมากแล้ว
“ไปทำไม?”
“ทำไมต้องเสือกด้วยเล่า” เธอถามด้วยความรำคาญมากๆแล้ววางแก้วกาแฟลง แต่ว่าเขาจับมือเธอไว้อีก ไม่รู้จะกวนอะไรเธอนักหนาเนี่ย
“เฮียเป็นห่วง” เขาจับมือเด็กดื้อไม่ปล่อยแล้วก็ไม่คิดว่าสภาพดารินในตอนนี้จะขับรถไหวหรอก เอาแค่พาสติมาให้เต็มร้อยยังไม่รู้เลยว่าถึงร้อยไหม
“ขอบคุณแต่รินไม่ต้องการ” เธอไม่พอใจแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยพอเธอแกะมือเขาออกก็ถูกจับรวบไว้ด้วยกันอีก
“เฮียโยรินรีบนะ” หมอนัดสิบโมงตอนนี้มันเก้าโมงแล้วนะ
“ไปทำไม?” เขายังถามคำเดิมไม่สนใจว่าดารินจะรำคาญแค่ไหนก็ตาม
“ตัดไหม” ดารินพูดเสียงเบาอย่างไม่พอใจ
“เฮียพาไปเอง แล้วอย่าเถียงไม่งั้นเฮียจะจูบให้ลิ้นขาดเลย!” มันต้องขู่ใช่ไหมถึงได้เชื่อฟังกันบ้าง ดารินถอนหายใจแล้วเดินออกไปเลย เขาก็เดินตามเธอไปเช่นกัน ถึงยังไงก็ต้องไปส่งเพราะรถของน้องสาวเข้าอู่น่าจะได้อาทิตย์หน้า
“ทำไมเฮียต้องวุ่นวายกับชีวิตรินด้วย” เธอถามเสียงแข็งจ้องเขม็งอย่างไม่ชอบใจ
“โง่รึไงถึงไม่รู้” ดารินรู้ดีว่าทำไมแต่ก็ถามเหมือนเดิม เขาไม่ได้ขี้เกียจตอบหรอก ต่อให้ต้องบอกอีกเป็นล้านครั้งก็ย่อมได้ขอแค่เด็กดื้อคนนี้เข้าใจกันบ้างก็พอแล้ว
“เมื่อไรเฮียโยคิดจะคิดได้สักทีว่ารินเป็นใคร?” เธอตะคอกถามใส่เขาอย่างอารมณ์ไม่ดี
“เฮียก็ไม่คิดว่ารินเป็นน้องสาวจำไว้ด้วยสิ!” เขาตะคอกกลับดังขึ้น
- ผู้เขียน
