พี่ชายขี้หวง

ตอนที่ 2

วันต่อมาวาโยขับรถมารับเด็กดื้อตั้งแต่เช้าโดยที่เอาไอ้ปืนกับไอ้มายมาช่วยขนของด้วย ความจริงของบางอย่างซื้อใหม่เลยก็ได้นะ แต่ดารินเหรอะจะยอมรับของจากเขาง่ายๆ

“เฮียเข้ามาห้องรินทำไม?”

“ก็เข้ามาช่วยไง รินหนีเฮียไม่พ้นอยู่แล้วอย่าดื้อได้ไหม” เขาแย่งกระเป๋าเสื้อผ้าเธอออกจากมือเธอ แต่หางตาดันไปเห็นกล่องของขวัญหลายกล่องวางรวมกันอยู่

ยังอยู่ครบและไม่มีการแกะดูเลยสักนิด

“นั่นของเฮียใช่ไหม?” เขาจำได้ดีทุกอย่าง

“ใช่ ของเฮียโย” ดารินตอบหน้าตายแล้วรีบเดินออกจากห้องไป การได้อยู่ใกล้เฮียโยเหมือนมีอากาศเป็นพิษรอบตัว

“ดื้อจังวะ” เขามองตามแล้วเก็บกล่องขวัญทุกอย่างที่เขาให้ใส่ในกระเป๋าเสื้อผ้าเธอด้วย แต่เขาไม่ได้โกรธแค่หงุดหงิดที่ถูกน้องสาวรังเกียจขนาดนี้

เมื่อเก็บของจนหมดก็ให้ลูกน้องเอาไปจัดไว้ที่บ้าน ส่วนเขาต้องทำหน้าขับรถที่ไปส่งพ่อแม่ดารินขึ้นเครื่องแล้วถึงจะกลับบ้าน ดารินนั่งเล่นแต่โทรศัพท์จนเขาชักจะสงสัยแล้วว่าไอ้โทรศัพท์เครื่องนี้มันซ่อนใครคนอื่นไว้รึเปล่า

“พ่อแม่ไอ้มิ่งฝากบอกว่าเดินทางดีๆนะ” ดารินหันไปบอกพ่อกับแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่รอยยิ้มหุบลงทันทีเมื่อเห็นสายตาดุจ้องกันไม่หยุด

“ไอ้มิ่งนี่สนิทกันมากเหรอริน?”

“มากกว่าเฮียแล้วกัน” ดารินตอบเสียงแข็งพร้อมเบือนหน้าหนีไปมองข้างทางแทน

“เดี๋ยวนี้มีคนมาแทนที่เฮียแล้วเหรอ พึ่งรู้” เขาพูดเหมือนทั่วไปไม่ใส่อารมณ์แต่มือกำพวงมาลัยรถแน่นมาก เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยถ้าอยู่กับน้าอาคู่นี้

ดารินนั่งเงียบกดแต่โทรศัพท์อย่างเดียวจนเขาชักจะประสาทกินขึ้นมาแล้ว ขนาดนั่งอยู่ข้างๆเขายังรู้สึกว่าไม่มีตัวตน คอยดูเถอะสร้างภาพเสร็จเมื่อไรเขาจะจัดการเธอแน่ยัยเด็กดื้อ

“วาโยเบญจเพสแล้วใช่ไหม ระวังตัวละ” อาพูดขึ้น

“นี่คุณบางคนก็โชคดีนะได้เมียได้ผัวได้เงินกันออกเยอะ!” น้าพูดแทรกขึ้น

“ผมรวยแล้วมีเงินพอแต่ที่อยากได้คือเมียมากกว่า รู้สึกโสดนานเกินไปแล้ว” วาโยตอบหวังให้คนข้างๆได้ยินและเข้าใจ

“รินก็หาให้พี่เขาสักคนสิลูก” พ่อเธอพูดขึ้น

“อย่างเฮียโยถ้าอยากได้จอดรถข้างทางก็หาได้แล้ว” เธอพูดประชดเขาแต่ยังคงเบือนหน้าหนีเหมือนเดิม

“คนที่เฮียอยากได้มันหาไม่ได้จากข้างทางไงดาริน” วาโยตอบกลับไปบ้างเพราะเราต่างรู้กันดีว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร

“เฮ้อ…ประสาทจะกิน!” พ่อกับแม่ไม่รู้อะไรหรอกมีแค่เธอเนี่ยที่รู้ว่าเฮียโยหมายความว่าอะไร

หลังจากส่งพ่อแม่ขึ้นเครื่องเธอก็ต้องนั่งรถกลับพร้อมเฮียโยอีก เธออยากจะเรียกแท็กซี่ไปให้จบๆแต่มันติดที่ว่าเฮียโยตามติดเธอจนไม่สามารถจะปลีกตัวหนีได้เลย

“จับมือรินทำไม?” อยู่ดีๆก็มาคว้ามือที่ไปซะอย่างนั้นแถมยังทำหน้ากวนตีนอีกด้วย

“แค่จับมือไม่ได้จับนมจะโวยวายทำไมวะ” ยิ่งดารินไม่ชอบเขาก็จะยิ่งทำแบบนี้แหละ เด็กดื้ออ่อนประสบการณ์อยู่แต่กับพ่อแม่อย่างเธอตามไม่ทันเขาหรอก

“เฮียโยทำไมเป็นคนเหี้ยแบบนี้เนี่ย!” เธอจ้องเขาตาเขม็งอยากจะด่ามากกว่านี้ แต่มันทำไมได้เพราะอยู่ในที่คนเยอะ

เธอเกลียดดดดด…..

“กลับกันเถอะริน เฮียไม่อยากแวะโรงแรมแถวนี้”

ดารินนิ่งเงียบตลอดทางเมื่อเจอคำขู่ของเขา เธอไม่เข้าใจว่าเฮียโยไปทำอะไรให้พ่อแม่ไว้ใจนักหนาถึงขนาดกล้าฝากเธอไว้ด้วย ไม่รู้รึไงว่าฝากปลาย่างไว้กับแมวชั่ว

“ถึงแล้ว” เธอสะดุ้งนิดๆเพราะเสียงดังของเฮียโยนี่แหละ

“ไหนละห้องริน?” ดารินถามเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน บ้านหลังนี้เธอคุ้นเคยดีเพราะเคยมาเล่นบ่อยๆเมื่อหลายปีก่อน แต่ตั้งแต่ที่เฮียโยทำท่าจะปล้ำเธอทุกอย่างเลยหยุดอยู่กับที่

เธอไม่เคยมาที่นี่หลังจากวันนั้นเลย

“ห้องเดิมติดกับเฮีย”

ดารินเดินหน้าบึ้งเดินขึ้นไปชั้น 2 เลี้ยวเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง บ้านหลังนี้หรูมากตามสไตล์กับฐานะคนอยู่ เธอเข้ามาของทุกอย่างก็ถูกจัดไว้บ้างแล้ว

“ใครเป็นคนเอามาเนี่ย?” ดารินหยิบกกล่องของขวัญขึ้นมาดู เธอมั่นใจว่าไม่ได้เอาใส่กระเป๋าแม้แต่อย่างเดียวนะ

“ไม่เปิดดูหน่อยเหรอริน?” วาโยเดินตามเข้ามา เขายิ้มกริ่มเมื่อเห็นกล่องของขวัญจัดวางบนเตียงรอเธอมาเปิดดู

“อั้งเปาเฮียให้ตั้งเยอะทำไมไม่เอามาใช้บ้าง” วาโยเดินไปหยิบซองสีแดงแกะออกพร้อมกับหยิบธนบัตรสีเทานับสิบกว่าใบในซองขึ้นมาให้เธอ

“เก็บไปซื้อไก่กินเถอะค่ะ” เธอด่าทางอ้อมแล้วเดินออกมา แต่ถูกเขาจับกระชากเข้ามาจนชนอกก่อนจะกอดเธอไว้แน่น

“เดี๋ยวนี้ปากเก่งจังนะดาริน ด่าเฮียกี่ครั้งแล้วละ?” วาโยยังคงกอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย มันใช่ว่าเขาจะมีโอกาสนี้ง่ายๆนะ ดังนั้นเขาต้องตักตวงไว้เยอะๆ

“เฮียปล่อยนะ! แล้วเอาของเน่าๆเฮียออกไปด้วย!!” เธอพยายามออกแรงดิ้นหนีแต่ว่าเฮียโยยิ่งกอดแน่นขึ้น เอาวะ! ใช่ท่าไม้ตายแล้วกัน ดารินสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วยกเท้ากระทืบไปที่เท้าเขาอย่างแรงแล้ววิ่งหนี

“โอ๊ย!! รังเกียจนักใช่ไหมริน” เขาปล่อยอัตโนมัติแต่ใครจะยอมให้หนีกันง่ายๆเขา

วาโยกระโดดตะครุบดารินล้มลงบนที่นอนด้วยกันก่อนจะใช้ขาที่ยาวกว่าก่ายรัดตัวเธอเอาไว้ส่วนมือก็จับเชือกฟางมามัดข้อมือเธอเอาไว้แน่น

รังเกียจนักใช่ไหมเดี๋ยวจะจูบให้พูดไม่ออกเลยดาริน!!

“ปล่อยนะเว้ย!” นอกจากมือถูกมัดแล้วเฮียโยยังมามัดขาเธออีก

“ปล่อยแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะที่รัก” เขายืมมองเธอพร้อมยิ้มออกมา

ทำไมนะถึงไม่เคยโกรธเด็กดื้อคนนี้เลยทั้งที่ดารินรังเกียจเขาขนาดนี้ ต่อไปนี้เธอจะไม่มีทางหนีเขาพ้นอีกแล้ว

“ไอ้เหี้ย!” ดารินหันไปด่าเขาทันที

“ด่าเก่ง ดื้อเก่ง พยศเก่ง” วาโยตบมือชมเธอก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปประกบปากบางเธออ้าปากจะด่าเขาพอดีกับที่ลิ้นสอดแทรกเข้าไปเลย

เขาดูดริมฝีปากล่างเธอเบาๆแล้วแทรกลิ้นเข้าไปพัวพันกับลิ้นเล็กตักตวงความสุขจนพอใจถึงผละจูบออกมาก่อนจะเลียไปกลีบปากบางเธอ

“อี๋! สกปรก!!” เธออยากจะเช็ดออกจริงๆแต่ว่ามือถูกมัดแบบนี้ทำอะไรไม่ได้เลย

“ถ้าเฮียไม่ทำแบบนี้รินจะอยู่นิ่งให้ไหม?”

“แน่จริงก็ปล่อยดิวะ!!” เธอเถียงเขากลับเม้มปากแน่นกลัวจะโดนจูบอีก จูบแรกเฮียโยก็ขโมยไปนี่จูบที่สองยังเป็นของเฮียโยคนเดิมอีก

“อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว” เขากดเสียงต่ำก่อนจะเอาเงินจากซองอั้งเปามาใส่กระเป๋าเงินเธอไว้ เขาให้ปีละหมื่นห้าผ่านมาสองปีก็เป็นเงินสามหมื่น เขาลองนับดูแล้วหวังลึกๆให้ดารินเอาไปใช้สักพันก็ยังดีแต่ครบเป๊ะ

“เฮียเก็บตังไปเลยรินไม่เอา” เธอพูดเสียงดังใส่เขา

“เอาเงินหรือจะเอาเฮียเลือกเอาไอ้ดื้อ!” ต้องบังคับตลอดเลยใช่ไหมดาริน เขาแกะกล่องของขวัญออกพร้อมกับหยิบขึ้นมา

“ปีที่แล้วเฮียให้ต่างหูเห็นว่าเจาะหูแล้ว มาเฮียใส่ให้” วาโยจับดารินนอนคว้ำ เธอดื้อมากแต่เขาจะใส่ต่างหูให้

“โธ่เว้ย! ไอ้เฮียบ้าทำไมสันดานเลวแบบนี้วะ!” เธอจะดิ้นก็ไม่ได้งั้นด่าแทนแล้วกัน

“เฮียแก่กว่าจะพูดอะไรคิดมั้งดิ”

“คนอย่างเฮียรินไม่เคารพหรอก!!”

“เฮียโยแก้มัดเดี๋ยวนี้นะ!” เธอดิ้นจนปวดมือหมดแล้วนะเนี่ย

“ถ้าแก้มัดจะอยู่นิ่งๆให้เฮียไหมละริน?” วาโยถามขณะพยายามจะใส่ต่างหูให้เธอ แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะสิเพราะดารินส่ายหน้าไปมาไม่หยุด

“เฮียไปยุ่งกับคนอื่นแทนได้ไหม?” ดารินถามพยายามจะแก้มือที่ถูกมัดออกให้ได้แต่มันเจ็บอะ

“ทำไมชอบไล่เฮียจังวะ” วาโยบ่นนิดๆแต่ก็สามารถใส่ต่างหูให้เธอได้ เขาตั้งใจซื้อให้ทุกอย่างเพื่อแค่จะได้เห็นว่าเธอใส่บ้าง ต่างหูเพชรราคาหมื่นกว่าๆมันดูสวยขึ้นมากกว่าเดิมเมื่ออยู่บนใบหูเล็กๆของเธอ

“ตอนเด็กเราสนิทกันมากแค่ไหนจำได้ไหมริน” วาโยอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมลูบหัวดารินเบาๆหลังให้เธอสงบลงบ้าง

“เราเคยอาบน้ำด้วยกัน เคยนอนด้วยกัน เวลาไม่มีเพื่อนรินก็มาหาเฮียตลอดจำได้ไหม?” เรียกได้เลยว่านี่คือการเกลี่ยกล่อม เขารู้ว่าดารินไม่สนใจจะฟังใดๆ

“แล้วเฮียมาคิดระยำกับน้องสาวทำไม!?” เธอพูดเสียงดังมองวาโยด้วยความเกลียดมาก

“เฮียรักดารินมาตั้งแต่เด็กแล้ว” วาโยตอบอย่างใจเย็น เขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงใจดีกับดารินขนาดนี้

ถึงแม้ดารินจะมองด้วยความรังเกียจขนาดไหนแต่เขาก็ไม่เคยจะสนใจเลย บางทีก็อยากให้ดารินรู้บ้างว่าความรักมันเลือกไม่ได้ เขาถูกเธอเมินแค่ไหนก็ยังวิ่งตามเป็นหมาบ้าตลอด

ถามว่าที่ผ่านมามันเหนื่อยไหม…มันเหนื่อยมากนะ เขาเคยลองหายไปจากชีวิตดารินแล้วเธอก็ไม่ได้คิดจะตามเขาเลย มันกลายเป็นว่าเขานี่แหละที่ทนไม่ไหวเอง

“เฮียโยช่วยสำนึกสักทีเถอะว่ารินเป็นน้อง!” เธอตะคอกใส่เขาด้วยความโมโห เธอยังดิ้นไม่หยุดจนรู้สึกแสบข้อมือแล้ว

“รินก็ช่วยสำนึกหน่อยว่าเฮียคิดยังไง” วาโยตอบก่อนเดินลงไปข้างล่างแทน

“อ้าวเห้ยเฮียโย! มาแกะเชือกให้ก่อนดิวะ!!” เธอตะโกนลั่นแต่ว่าเฮียโยไม่ฟังเลยเดินออกจากประตูแบบไม่สนใจคนที่นอนคว้ำตรงนี้เลย