ตอนที่ 1
1721 คำ
ชายหนุ่มวัย 25 ปี วาโย หรือ เฮียโย ยืนมองภาพความหลังครั้งเก่า เขาเคยมีน้องสาวที่รักมากคนหนึ่งเธอชื่อ ดาริน แต่นั่นมันคืออดีตเพราะเขาเป็นคนทำทุกอย่างพังเอง เขาทำความสัมพันธ์พังชนิดที่ต่อไม่ติดกู่ไม่กลับ เขาดันไปเอ็นดูน้องสาวในแบบผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่พี่ชายน่ะสิ
รู้ว่าผิดแต่ความรักมันห้ามกันไม่ได้นี่สิ
“ปีนี้อายุ 19 แล้วนะริน” ช่วงหลังมานี้เขาไม่ค่อยได้เจอดารินเพราะเธอเอาแต่หลบหน้ามาตลอด 2 ปีเต็ม
“เฮียครับคุณอรเชิญให้ไปวันคุณคุณดารินครับ” ปืนลูกน้องคนสนิทรีบบอกให้รู้
“ไอ้มายมันไปไหน ติดเด็กอีกแล้วเหรอ?” เขามีลูกน้องสนิท 2 คน ชื่อปืนกับชื่อมาย แม่งใช้งานโคตรไม่คุ้มเงินเดือนเลย
“มันมีเมียแล้วครับเฮียโย”
“แล้วมึงละมียัง?”
“เกือบแล้วครับ” ปืนตอบหน้าทะเล้น
“เหลือแค่กู!” มันเป็นไปได้ไงวะเนี่ย ทั้งหมดเป็นเพราะดารินคนเดียวที่ทำให้เขาโสดนานขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้โสดสนิทชนิดน้ำล้นไข่หรอกแต่ไอ้ที่อยากได้เป็นตัวตนมันโคตรดื้อ เห็นหน้าแล้วอยากจับกดวันละหลายๆรอบ
“เฮียครับแล้วคืนนี้ไปไหม?” ปืนยังคงต้องได้คำตอบไปบอกคุณอร เขาก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมน้าหลานคู่นี้ไม่ค่อยจะคุยกัน เวลาเจอกันก็สนิทกันดีแต่จะสั่งอะไรเนี่ยผ่านลูกน้องตลอด
“ไปดิวะวันเกิดดารินนะเว้ย” พวกมันสองตัวรู้ว่าเขาคิดยังไงกับน้องสาวคนนี้ ยัยเด็กดื้อก็รู้ถึงได้หนีเขาอยู่นั่นแหละ
เหอะ! คนหนึ่งวิ่งตามอีกคนวิ่งหนี!
“สั่งไอ้มายให้ไปเอาของกับคุณวีระด้วย”
“ครับเฮียโย”
ชายหนุ่มเดินออกจากออฟฟิศเพื่อขึ้นรถไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน ก่อนจะไปงานวันเกิดดารินน้องสาวคนพิเศษที่เขาวิ่งไล่ตามมาเป็นปี
เขาจำได้แล้วก็เตรียมของขวัญให้แล้วด้วย
“ยัยดื้อจะแยกเขี้ยวใส่ไหมวะ?” เป็นอันรู้กันว่าดารินไม่คิดว่าเขาเป็นอื่นนอกจากพี่ชายเลวๆคนหนึ่งเลยดื้อมาก
ดารินเมื่อก่อนเคยเป็นเด็กดีแต่เดี๋ยวนี้เป็นเด็กเหี้ยแล้ว! แถมพิเศษใส่ไข่ตรงที่เหี้ยใส่เขาแค่คนเดียว เขาไม่ได้โกรธอะไรเลยที่เธอจะไม่เคารพเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น
อีกไม่นานหรอกจะจับทำเมีย
เมื่อ 2 ปีที่แล้ว…
ในคืนปาร์ตี้ของเพื่อนเขาดื่มเหล้าไปหนักพอสมควร แล้วน้องสาวเขาสวยมากจนหวงเลยรีบพากลับโรงแรมอย่างเร็ว
“เฮียหล่อปะ?” เขาถามขณะที่น้องสาวกำลังจะอาบน้ำ
“ก็หล่อ แล้วเมื่อไรจะกลับห้อง?” เธอถามด้วยความสงสัย
“เป็นของพี่นะดาริน” เขาตรงเข้าไปกอดเธอแล้วจูบอย่างรุนแรงเต็มไปด้วยความหวงและความรักที่ไร้สติ
เผียะ!!
“ทำเหี้ยอะไรวะ! นี่น้องสาวนะเว้ยออกไปเลยไป๊!!”
นับจากวันนั้นคำว่าพี่น้องก็ไม่มีอีกแล้ว ดารินจ้องแต่จะหนีตลอด ส่วนเขาก็ตามเธอตลอดเช่นกัน มันเป็นความรักที่กล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่ควรจะเกิดขึ้นแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
ที่เขาโสดนานถึง 3 ปีกว่าเป็นเพราะเธอคนเดียว
ตัดภาพมาที่ปัจจุบันในงานวันเกิดที่จัดขึ้นแบบง่ายๆ มีเพื่อน มีพ่อแม่แล้วก็เขาแค่นั้นเอง บ้านหลังนี้มีขนาดพอดีไม่ใหญ่เกินไปแต่มันน่าอยู่ดีจริง
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์เด็กดื้อ” เขาส่งกล่องของขวัญให้แล้วมั่นใจว่าเธอต้องรับเพราะอยู่ในสายตาพ่อแม่
“ขอบคุณค่ะเฮียโย” เธอรับมาแล้วก็วางทิ้งไว้ไม่สนใจจะแกะออกเหมือนกล่องอื่น
“โตขึ้นเยอะเลย สวยขึ้นเยอะมากด้วย พร้อมมีผัวชื่อวาโยรึยัง?” เขากระซิบถามพร้อมรอยยิ้มน่ารักส่งให้เธอ
“ชาติหน้าตอนบ่ายๆนะเฮียโย!” เธอหันไปมองค้อนก่อนจะเดินไปเทเบียร์มาดื่มกับเพื่อน ส่วนเขาให้คุยกับพ่อแม่เธอไป
ดารินดื่มเบียร์กับเพื่อนคนสนิทซึ่งเป็นผู้ชายอย่างเซ็งๆ เธอเห็นสายตาเหี้ยมของเฮียโยส่งมาหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะตราบใดที่พ่อแม่อยู่เขาไม่กล้าทำอะไรแน่นอน
“เห้ย! นั่นเหรอเฮียโยของมึง?” มิ่งกอดคอเพื่อนถาม
“เออ นั่นเฮียโยแต่ไม่ใช่ของกู มึงเข้าใจใหม่ด้วยไอ้มิ่ง!” ดารินเบะปากมองเฮียโยที่จ้องเธอเหมือนกับจะฆ่ากันได้ เธอมองดูเวลามันก็ดึกมากแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไรจะกลับ
“มึงเที่ยงคืนแล้วกูกลับหอก่อน”
“กูขับรถไปส่งเอง” เธอเป็นคนไปรับเพื่อนมาเองก็ต้องขับไปส่งเพื่อนตามระเบียบและหวังว่าคงไม่เจอด่านนะเพราะถ้าได้เป่าแอลกอฮอร์โดนเต็มๆแน่นอน
เธอเดินไปบอกแม่กับพ่อก่อนจะเดินออกมา แต่ว่าก็ถูกเฮียโยจับแขนไว้อีก ไม่รู้จะอะไรนักหนากับเธอเนี่ย
“เฮียไปส่งเองพอดีกำลังจะกลับ” วาโยจับแขนเธอไว้ก่อนจะบอกลาอากับน้าแล้วถึงลากดารินออกมาด้วย ใครจะปล่อยน้องสาวที่รักไปกับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองมันบ้าแล้ว
เขาขี้หวงมากไอ้เด็กเวรนี้ก็รู้ตัวดี
“ปล่อยรินได้แล้ว จะไปส่งมันก็ไปสิรินจะนอนแล้ว” ดารินพยายามจะแกะมือที่แข็งเหมือนปอกเหล็กเท่าไรก็ไม่ออก เธอมองเขาอย่างไม่พอใจแต่ก็ยังนิ่งใส่
“จับนิดตัวหน่อยทำเป็นหวงที่ไอ้นั่นกอดคอทำไมทำได้วะ?”
“ไอ้มิ่งมันไม่ได้เหี้ยเหมือนเฮียไง!” เธอเชิดหน้าตอบไป
“ระวังโดนเหี้ยตัวนี้เอาแล้วกัน!” เขาพูดตอกกลับก่อนจะจับเด็กดื้อยัดเข้าไปในรถ
“มึงละจะไปไหม?”
“ป...ไปครับ!” มิ่งรีบเดินไปขึ้นรถเฮียโยทันที เชี้ย! หวงรินขนาดนี้งานไม่เข้ากูรึไงวะ มิ่งได้แต่คิดในใจเมื่อเห็นแววตาแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าหวงเพื่อนรักของเขาขนาดไหน
ดารินนั่งเงียบตลอดทางไม่คิดจะพูดอะไรกับเขาหรอก เธอเบื่อความหวงก้างของเฮียโยที่สุด ดูเอาเถอะขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังหวงขนาดนี้ ถ้าวันไหนเธอพลาดท่าเสียทีให้เฮียโยละก็เตรียมตัวลงนรกทั้งเป็นได้เลย
“ส่งเสร็จแล้วก็กลับบ้านสิจะตามมาทำไม?” เธอหันไปแว๊ดใส่ชายหนุ่มที่เดินตามเธอไม่หยุด
“มารอฟังข่าวดี”
“เดินรอเฮียด้วยสิ”
“ดีอะไรของเฮีย มาหลุมไหนกลับไปหลุมนั้น!” เธอหันไปแว๊ดใส่ซ้ำสองแต่เสียงเบาลงเพราะพ่อกับแม่ยังนั่งรออยู่
“วาโย น้องรินมานี่สิพ่อมีเรื่องสำคัญจะบอก”
“คะพ่อ?”
“พรุ่งนี้หนูต้องไปอยู่กับวาโยนะ พอดีคุณตาล้มในห้องน้ำอาการสาหัสพ่อกับแม่ต้องไปดูแล” วาโยยิ้มอย่างเป็นต่อแล้วนึกดีใจที่เขาเสียเวลาโน้นน้าวใจน้ากับอาตั้งหลายวัน
“ห่ะ!! รินไม่โอเคอะ พ่อให้รินไปอยู่หอก็ได้นี่ทำไมต้องให้ไปอยู่กับเฮียโยด้วยละ?” เธอถามเสียงดังทั้งตกใจทั้งไม่ไว้ใจ เธอต้องไปอยู่กับคนที่เกลียดให้ตายเถอะ!!
“อยู่กับวาโยน่ะดีแล้ว พ่อจะไดสบายใจไง”
“รินก็ไปอยู่หอพ่อก็สบายใจได้นะ” เธอหันไปมองคนเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มไม่หุบ นี่ต้องเป็นแผนของเฮียโยแน่เลย
“แล้วพรุ่งนี้เฮียจะมาช่วยขนของนะดาริน คุณน้าคุณอาผมกลับก่อนนะครับ” วาโยยิ้มกว้างแล้วลูบหัวดารินเบาๆก่อนจะยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสองคน
“เดี๋ยวก่อนเฮียโยรินยังไม่ตกลงนะ!” เธอรีบวิ่งไปดักหน้าก่อนที่เขาจะเดินออกไปได้
“จะขัดคำสั่งพ่อกับแม่เหรอเด็กดื้อ!” เขาดีดหน้าผากเธอเบาๆอย่างเอ็นดูปนขำที่เห็นว่าร้อนรนขนาดนี้
“ดารินมานี่เลยลูก พ่อไว้ใจวาโยให้ดูแลลูก”
“พ่อ!” ปัดโธ่เว้ย!! พ่อจะส่งเธอเข้าปากเสือละสิไม่ว่า
“ห้ามเถียงครั้งนี้พ่อจริงจัง ขึ้นห้องได้แล้ว”
“พ่อไว้ใจผิดคนแล้วรู้ตัวไหม!?” เธอหันไปว่าพ่อเสร็จก็หันไปจ้องเฮียโยด้วยความโกรธเกลียด ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าเข้าห้องนอนตัวเองไปแบบไม่แคร์ใคร
“ไม่ไหวเลยลูกคนนี้ ยังไงอาฝากน้องด้วยนะโย”
“ผมจะดูแลอย่างดีครับคุณอาไม่ต้องเป็นห่วง” วาโยยิ้มรับมองตามคนตัวเล็กที่แสดงออกชัดว่าเกลียดเขาขนาดไหน
ดารินยืนแอบดูก่อนจะรีบขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไปอยู่บ้านหลังเดียวกันจะต้องยาแก้ประสาทรอไหม เฮียโยรู้เรื่องนี้อยู่แล้วแน่เลยถึงว่าละไม่มาตอแยเธอ เขาเอาแต่คุยกับพ่อแม่ไม่หยุดที่แท้ก็วางแผนในใจแล้ว
เธอหมดศรัทธาให้ตัวเฮียโยมาสักพักแล้ว
เธอไม่เคารพนับถืออะไรด้วย!
“รินจะทำให้เฮียโยรักไม่ลงเลย” ทั้งที่เธอด่าว่าสารพัดแล้วสาปส่งเต็มที่แต่อีเฮียโยก็ยังไม่หายไปจากวงจรชีวิตของเธอ
กล่องของขวัญเธอได้มาสองปีติด ไหนจะเทศกาลต่างๆอีกยังวางกองรวมกันในตู้ ขนาดซองอั้งเปาเธอยังไม่แกะเอาเงินมาใช้เลย เธอก็แสดงออกว่ารังเกียจขนาดนี้เฮียโยก็ไม่ยอมหยุด
“สาธุ! ขอให้มีใครสักคนมาเอาเฮียออกจากชีวิตรินทีเถอะ เพี้ยงๆๆๆๆ…”
- ผู้เขียน
