ตอนที่ 7

2417 คำ

ดารินเบือนหน้าหนีไม่อยากจะคุยหรือสนทนาอะไรทั้งสิ้น เธอเบื่อที่ต้องมารับมือกับผู้ชายคนนี้ที่เคยเป็นพี่ชายแสนดีมาก่อน เมื่อก่อนเธอรักและเคารพมากเฮียโยมากนะ ตอนนี้เกลียดดดด….. “แค่คิดว่าเฮียเป็นผู้ชายธรรมดาอีกคนไม่ได้เหรอ?” “รินคิดว่าเป็นเหี้ยต่างหาก! เพราะถ้าเป็นคนปรกติทั่วไปคงไม่คิดอยากได้น้องสาวหรอก!” เธอหันไปด่าเขามองด้วยความเกลียดชัง เธออยากได้พี่ชายคนเดิมกลับมามากกว่า เมื่อไรเฮียโยจะเข้าใจแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที “เหอะ! ยังไงรินต้องได้เหี้ยตัวนี้เป็นผัวแน่!!” ด่าเขาสนุกเชียวนะดาริน ทุกอย่างมันอาจจะเป็นเขาเองที่คอยสอนดารินให้ไม่เป็นกุลสตรี ติดคำหยาบคาย แล้วยังไม่กลัวอะไรแบบเขาด้วย จนต้องมาปวดหัวเพราะรินดื้อมาไม่สนใจเขาสักนิด ดารินเด็กเวร! “เย็บห้าเข็มไม่ร้องไห้เหรอ?” วาโยหันไปถามระหว่างรถติดสี่แยกไฟแดง “ยาชาก็มีปะ?” ดารินตอบแต่ไม่มองหน้าเขา เธอกำลังคุยกับเพื่อนเรื่องเมื่อคืนนี้อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แค่เข้าห้องแชทก็รู้แล้วว่าพี่ชายตัวร้ายแอบเช็คโทรศัพท์ของเธอ ข้อความแชทและไลน์ที่ยังไม่เปิดอ่านตอนนี้ถูกอ่านจนหมด มิหนำซ้ำยังมีบางแชทที่ถูกลบออกอีกด้วย เฮียโยแม่งเสือกเรื่องเธอจริงๆเลย “เมื่อคืนใครชวนไป รินอายุยังไม่ยี่สิบเลยนะ” เรื่องเมื่อคืนเขาก็ต้องเคลียร์เหมือนกัน ดารินเป็นเด็กเกเรอันนี้เขารู้อยู่แล้วเพราะเคยเห็นโดดเรียนหลายครั้ง แล้วยิ่งเข้ามหาลัยเจอเพื่อนเยอะขึ้นเขารู้สึกว่ารินเกเรหนักกว่าเดิมอีกหลายเท่า “เฮียโยอย่ายุ่งได้ปะ?” จะอะไรนักหนากับชีวิตของเธอเนี่ย “รินมันไม่ดี” วาโยพูดจริงจังขึ้นเหล่ตามองน้องสาวนิดๆ “ทีเฮียโยยังทำเลยรินจำได้นะ” เธอเคยตามไปเช็ดอ้วกเวลากลับจากเที่ยวให้หลายรอบมาก ไหนจะช่วยเช็ดตัว ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีก เธอจำได้หมดทุกอย่างนั่นแหละ “เพราะว่าเฮียเป็นมาก่อนไงถึงได้เตือน” ทั้งที่เขาพูดมันเป็นเรื่องที่ดีแต่ดารินก็ยังจะดื้อไม่ฟังกันอีก เขาควรจะทำยังไงต่อดีเพื่อกำราบเด็กดื้อแบบนี้ดีเนี่ย ให้ใจร้ายก็รักมากเกินไปเลยทำไม่ลง! หรือจะตัดใจก็ทนไม่ไหวแน่! “อย่าดื้อได้ไหม?” อาจจะเป็นคำพูดน่ารักๆกับคู่รักของคนอื่น แต่กับเขามันไม่ใช่เพราะดารินดื้อมาก คือเธอดื้อเกินไปแล้ว “เสือกไรกับชีวิตรินนักหนาผัวก็ไม่ใช่พ่อไม่ใช่!” เธอหันไปแว๊ดใส่ก่อนจะกดโทรศัพท์เข้าเล่นเกมแทน อย่างน้อยคนในเกมก็คุยกันรู้เรื่องกว่าเฮียโยมาก “พ่อไม่ใช่หรอกเพราะเฮียจะเป็นผัวริน!” ดารินพูดก็ถูกแต่อีกไม่นานหรอกมั้งที่จะมีเวลาทำให้เด็กดื้อใจอ่อนบ้าง “กรี๊ด...เฮียโยคิดอัปรีย์กับรินขนาดนี้ได้ไง!” เธอกรี๊ดลั่นตบเข้าที่ต้นแขนเขาอย่างโมโหมาก เธอเกลียดเฮียโยที่สุดแล้ว “คิดอัปรีย์กว่านี้อีกแน่ถ้ายังดื้อไม่หยุด” เขาก็ได้แต่ขู่เพราะไม่กล้าจะปล้ำดารินหรอก “รินจะฟ้องพ่อ!!” เรื่องนี้พ่อแม่ต้องรู้บ้างได้แล้ว อยู่เฮียโยแล้วพ่อสบายใจแต่ไม่คิดรึไงว่าส่งเธอมาให้เฮียโยขย้ำเล่น “เฮียก็จะบอกว่าเราได้กันแล้ว คิดสิว่าคุณอาจะทำยังไงต่อ” ดารินกับเขายังห่างกันมากเรื่องความเจ้าเล่ห์ เขาถนัดนัก ยิ่งการขู่คนเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์ตรงนี้เงียบ ยิ่งต้องทำเพื่อให้เรื่องสงบไม่เข้าถึงหูผู้ใหญ่ก่อนถึงเวลาอันควร น้องสาวเงียบกริบคงจะโกรธมาก เขาเห็นนะว่าเธอมองเขาอย่างรังเกียจมากแค่ไหน แต่เรื่องนี้ฝั่งครอบครัวเขาก็พอจะรู้บ้างเล็กน้อย แต่กับครอบครัวดารินอันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกัน “เหี้ยวะ!” ดารินสถบด่าด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เธอไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่จะไม่รู้ว่าวาโยเป็นคนยังไงแล้วสิ่งที่พูดมาเขาทำจริงแน่ เฮียโยคนเดิมหายไปไหน… ในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาลสักที เธอติดต่อเรื่องตัดไหมทันทีแล้วรออีกประมาณ 10 นาทีก็คิวแล้ว ความจริงหมออยากให้เธอเอ็กซเรย์สมองซ้ำอีกครั้งเพราะเธอปวดหัวแล้ววันนั้นที่รถชนหัวก็กระแทกแรงมากพอสมควรด้วย แต่เธอคิดว่าน่าจะปวดหัวเพราะเมาค้างมากกว่าเลยปฏิเสธไป “เสร็จแล้วเหรอ?” ดารินเดินออกมาแล้ว “อืม เหลือจ่ายเงินเดี๋ยวรินไปกดตังแป๊บนะ” เธอไม่มีเงินสดเลยบัตรเครดิตก็หาย ประกันก็ยังไม่ได้ทำ “เฮียจ่ายให้เอง” วาโยจับมือเธอเดินไปแผนกจ่ายเงินก่อนจะเปลี่ยนใจยกแขนโอบไหล่เด็กดื้อเลยดีกว่า “เยอะไปแล้วนะเฮียโย” เห็นว่าเธอยอมให้หน่อยก็เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ “แค่โอบไหล่ก็หวงแล้วเหรอ?” ดารินแทบจะไม่ยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวเลยตั้งแต่เกิดเหตุวันนั้น เขากลายเป็นคนเลวในสายตาน้องสาวตลอดเวลาทั้งที่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง วาโยมาจ่ายเงินค่าตัดไหมให้เสร็จก็จะจับมือดารินอีกครั้ง แต่เธอแม่งถอยหนีไม่ยอมให้แตะต้องเนื้อตัวเลย รู้ว่าเป็นเด็กดื้อบางทีก็ดื้อเกินไปจริงๆนะ แล้วความอดทนก็ใกล้หมดมากขึ้น “แล้วเฮียโยไม่ไปทำงานเหรอ?” นี่มันก็จะเที่ยงแล้วนะทำไมถึงไม่ยอมไปไหนเลยละ “ไปกับเฮียด้วยไหมละ?” คิดว่าดารินจะตอบอะไรละ เขาฟันธงล้านเปอร์เซนเลยว่าต้องไม่ไปแน่นอน “ไม่อะ ปวดหัวจนกระบานจะแตกอยู่แล้ว!” เธอปวดหัวมากจริงๆแล้วก็หิวข้าวหิวน้ำมากด้วย อีกอย่างคือเธออยากจะหนีเขาไปไกลๆแต่ก็ทำไมได้ หรือว่าจะไปหอไอ้มิ่งดีนะ แต่ไม่ดีกว่าเดี๋ยวมันจะโดนเฮียโยกระทืบเอาได้ “งั้นกลับไปนอนพักเดี๋ยวเฮียจะอยู่เป็นเพื่อน” เขาคงไม่สามารถปล่อยให้ดารินอยู่คนเดียวได้หรอกเพราะเป็นห่วงมากจริงๆ ดูสภาพตอนนี้ไม่ต่างจากตอนที่เขาหัดดื่มเหล้าใหม่ๆเลย แต่มันสลับกันตรงที่เขาดูแลเธอ “เฮียจะไปไหนก็ไปเถอะรินอยู่คนเดียวได้” เธอตอบอย่างรำคาญแล้วเดินนำเขาไปขึ้นรถ เฮ้อ…ดารินจะต่อต้านเขาทุกอย่างให้ได้เลยใช่ไหม ทั้งที่เขาพยายามจะเข้าใกล้มากขึ้นกว่าที่ผ่านมา แต่ดารินก็พยายามจะหนีไปให้ไกลมากขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆ “รังเกียจเฮียมากเลยเหรอ?” ทำไมเขาต้องกลัวคำตอบด้วย “ใช่! รินรังเกียจเฮียโยมาก” ดารินหันมาตอบชัดเจนแล้วเบือนหน้าหนีไม่ต้องการเห็นแววตาเศร้าของเขา เฮียโยควรคิดว่าเธอเป็นน้องสาวมากกว่าอย่างอื่นเป็นไหนๆ “แต่เฮียรักรินมากนะ” วาโยพูดเสียงเบาแน่ใจว่ายังไงดารินก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว “แต่รินเกลียดเฮีย” เธอพูดดังชัดต้องการให้เขารู้สึกตัวสักที เฮียโยอาจจะคิดไปชั่วขณะว่ารักเธอแบบผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้ อีกไม่นานต้องเปลี่ยนใจ เธอมั่นใจว่าถ้าทำตัวแบบนี้สักวันเขาต้องหมดใจแล้วท้อไปเอง หรือไม่ก็อาจจะเอาใครมาแทนที่เธอก็ได้ “ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกดาริน” เขาหงุดหงิดนิดหน่อยไม่ถึงกับโกรธเพราะได้ยินคำนี้บ่อยแล้ว พี่ชายรักน้องสาวอาจเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ยากแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้สักหน่อย ในตอนนี้ดารินแค่รังเกียจแต่อีกไม่นานจะเข้าใจเองว่าเรื่องนี้มันบังคับกันไม่ได้ ความจริงเขาก็ชินแล้วที่ดารินดื้อใส่แบบนี้ หรือจะด่าเขาแบบไม่เคารพเพราะไอ้นิสัยพวกนี้น่าจะติดมาจากเขาด้วยแหละที่เป็นคนทำให้ดูเป็นตัวอย่างเสมอเลย “เฮียโยจะบอกกี่ล้านครั้ง รินก็จะยืนยันคำเดิม” “งั้นเตรียมตัวไว้ด้วยละ เพราะเฮียจะบอกรักรินเป็นล้านครั้งจนกว่ารินจะเข้าใจเอง” เขาไม่ท้อต่อให้ดารินจะพูดแย่ๆใส่อีกกี่ครั้งก็ตาม ดารินจะไม่มีวันมีคนรักได้เพราะเขาจะตามขัดขว้างทุกทาง จะว่าเป็นหมาหวงก้างก็ได้นะเขายอมรับ “แค่เห็นรินเป็นน้องสาวมันยากนักรึไง?” เธอหันไปถามอย่างเหลืออด เฮียโยแค่สับสนเฉยๆหรอก หรือถ้าไม่สับสนก็คงจะเหี้ยมากที่จะเอาน้องสาวทำเมียให้ได้ เฮียโยเป็นได้แค่พี่ชายเลวๆคนหนึ่งเท่านั้น “เฮียอยากได้เมีย ไม่ได้อยากมีน้องสาวเข้าใจไหม?” มาถึงบ้านดารินรีบเดินกลับเข้าห้องนอนทันทีไม่สนใจใครทั้งนั้น แล้วอีกอย่างตอนนี้ในบ้านอยู่กันแค่ 2 คนเท่านั้นเอง แม่บ้านที่นี่ก็ไม่มีประจำด้วย เธอเบื่อจะคุยกับเฮียโยเต็มทีแล้วคนบ้าอะไรอยากได้น้องสาวทำเมียอยู่นั่นแหละ ก๊อกๆๆ “รินเปิดประตู” นึกถึงก็ตามมาเลยเฮียโยโคตรตายยากเลย “รินเปิดประตู” ตื้อเก่งจัง เธอเลยจำเป็นต้องลุกไปเปิดประตูให้เพราะรำคาญนะ “เฮียโยมีไรรินจะนอน” เธอไม่อยากจะคุยแต่ว่าไอ้กลิ่นหอมๆนี้มันคืออะไรนะ ท้องไส้ก็ร้องตามกลิ่นหอมนี้อีก “ก๋วยเตี๋ยวเฮียซื้อไว้ให้ ลงไปกินก่อน” ดารินหน้าง่วงมากก็จริงแต่ว่าจะปล่อยให้นอนเลยคงไม่ได้หรอก แค่มองเขาก็รู้แล้วว่ายังไม่หายเมาค้างดังนั้นกินอะไรร้อนๆหน่อยคงจะดีขึ้นบ้าง “ขอบใจ” เธอเดินลงไปตามเฮียโยทันทีเพราะหิวมากหรอกนะ เมื่อเช้าก็กินแค่กาแฟแก้วเดียวจนถึงตอนนี้ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้องเลย ก๋วยเตี๋ยวไก่มะระพิเศษข้อวางอยู่ตรงหน้า ดารินหันไปมองคนที่หยิบน้ำมาให้ด้วยความมึนงงนิดหน่อย วาโยวางน้ำเปล่าไว้ให้มองดารินที่ทำหน้าอึนไม่หยุด “จำได้ด้วยเหรอว่ารินชอบ?” เธอชอบกินข้อไก่ตุ๋นจนเปื่อยแบบนี้ตลอด ได้กินทีไรเป็นต้องพิเศษเสมอ “จำได้หมดแหละเฮียไม่เคยลืม” ทุกอย่างที่เป็นดารินเขาจะจำได้ดีมาก จำได้ทุกอย่างจนน่าตกใจเลยละ แต่เธอเลือกจะมองข้ามไม่สนใจเองว่าเขาใส่ใจมากขนาดไหน “ลืมบ้างก็ได้” ดารินบ่นเบาๆถึงจะแอบดีใจที่เขาจำทุกอย่างได้จริงๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้คนที่เจ็บก็เป็นเขาเองนะ “ถ้ามันลืมง่ายๆคงดีสิริน” เพราะบางเรื่องมันยากจะลืมต่อให้พยายามทำแบบนั้นก็ยังยากเกินความสามารถเลย อย่างเช่นเรื่องดารินไงที่เขาจำได้ดีว่าเธอชอบอะไรบ้าง นิสัยเป็นยังไง เกิดวันอะไร เรื่องพวกนี้เขาก็ไม่เคยจะลืมเลยนะ “เฮ้อ...กินเหอะวันนี้รินขี้เกียจจะทะเลาะกับเฮียแล้ว” เธอบอกความรู้สึกไม่ถูกเหมือนกัน ตอนนี้มันอึนมึนไปหมดแต่ก็ดีที่ได้ก๋วยเตี๋ยวชามนี้ทำให้เธอหายท้องร้องสักที “เฮียก็ไม่อยากทะเลาะกับรินเลยนะ” เขาพูดดีด้วยทุกครั้งแล้วยังใจเย็นมากเวลารินโวยวายใส่ เขาเองก็แปลกใจตัวเองที่เป็นแบบนี้แต่ก็ช่างมันเถอะ “รินเมื่อคืนใครชวน?” “เพื่อน” เธอตอบสั้นๆเพราะไม่อยากให้รู้มันจะเป็นเรื่อง “เพื่อนคนไหน?” สมแล้วที่เป็นดารินเพราะคงไม่ยอมพูดดีกับเขาง่ายๆแน่ “มันเรื่องของรินปะเฮียอย่าเสือกดิ” เซ้าซี้ถามอยู่นั่นแหละคิดไม่ออกรึไงว่าเธอไม่อยากบอก เธอพยายามจะไม่มีเรื่องให้ต้องทะเลาะ แต่เขาก็ยังจะหาเรื่องอีก “ถ้าเป็นเรื่องรินเฮียจะต้องรู้” ทุกเรื่องของดารินเขาต้องรู้ถึงแม้จะถูกด่าว่าก็ตาม “รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนก็พอ” “เพื่อนแน่นะ ผู้ชายหรือผู้หญิง?” เขาระแวงไปหมดเพราะดารินก็จัดว่าเป็นคนน่ารักมากๆ แล้วหมาตัวไหนมันจะปล่อยผ่านกันได้วะขนาดเขายังทำไม่ได้เลย เมื่อคืนเขาแอบดูโทรศัพท์คนคุยก็เยอะด้วยมันไว้ใจไม่ได้ “ผู้ชาย” เธอตอบเบาๆ “ผู้ชาย! รินเป็นผู้หญิงจะทำตัวแบบนั้นไม่ได้ ต่อไปห้ามเที่ยว” ให้ตายเถอะ! เมื่อคืนก็รีบด้วยเลยไม่ทันได้สังเกตว่าไอ้หน้ามันสนใจน้องสาวเขาบ้าง เรื่องนี้ต้องสืบให้รู้ว่าใครจีบดารินอยู่แล้วจะตามไปกระทืบสั่งสอนมันให้เข็ดเลย “ก็แค่เพื่อนเฮียโยจะเป็นอะไรนักหนาห่ะ?” กล้าดียังไงมาสั่งเธอเนี่ย ขนาดพ่อกับแม่ยังตามใจทุกอย่างเลย แล้วเฮียโยเป็นแค่พี่ชายไม่มีสิทธิ์มาขัดใจเธอนะ “เฮียไม่ชอบ!” เขาพูดเสียงดังให้เธอได้รู้ว่าเขาหวงเธอมากแค่ไหน “ไม่ชอบมันก็เรื่องของเฮียปะ รินไม่เกี่ยว!” เธอพูดเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีเอาถ้วยไปล้างให้เรียบร้อย แล้วหนีไปนอนดูหนังแทนเพราะไม่อยากจะทะเลาะกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more