พี่ชายขี้หวง

ตอนที่ 11

ที่ผ่านมาเธออึดอัดไม่เคยรู้สึกอยากกลับบ้านสักครั้ง เธอเกลียดความรู้สึกที่เขามีให้ รังเกียจมากที่เขาคิดเรื่องแบบนั้นกับเธอ ต่อจากนี้ยังไงก็ไม่สามารถมองเป็นพี่ชายแสนดีได้แล้ว

“ดารินคือเฮีย…”

เผียะ!!

“หยุดเห่าสักทีรินรำคาญ!” เธอแค่นเสียงบอกเขามือใบหน้าที่พึ่งถูกตบด้วยความเฉยชา

“ไม่มีใครอยากเจ็บหรอกนะริน” วาโยเช็ดน้ำที่ไหลอาบแก้มนวลออกจนหมดแล้วดึงเธอเข้ามากอดแนบแน่น

ความรู้สึกรักมายมายที่มีในตอนนี้ถ้าให้ตัดคงไม่ขาดแน่นอน แล้วเขาก็ไม่ได้ใจแข็งพอจะทำแบบนั้นด้วย

“เฮียมันชั่ว!” เธอดิ้นคลุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาพร้อมพ่นคำพิษออกมาเพื่อทำให้เจ็บมากขึ้น

“รู้ว่าชั่ว แต่ต้องอยู่กับไอ้สารเลวคนนี้อย่าหวังจะหนีไปไหนได้อีกดาริน” เขากัดฟันตอบเธอแล้วจำเป็นต้องใจร้ายดึงดารินเข้ามานอนบนเตียงไม่ได้คิดจะล่วงเกินมากกว่านี้เลย เขาแค่อยากจะกอดให้แน่นตลอดคืนเท่านั้นเอง

“กรี๊ด...ไอ้บ้าปล่อยฉันนะ”

“ถ้าไม่หยุดดิ้นเฮียปล้ำแน่!” เขาตะคอกใส่หูเธอแล้วมันได้ผลคือดารินนอนนิ่งทันทีเลย

“สันดานหมาๆแบบนี้คงมีแค่เฮียคนเดียว!” เธออดจะด่าเขาไม่ได้คนอะไรเอาแต่ใจเกินไป

“ก็สันดานแบบนี้แหละที่จะเอารินอยู่” เขากดเสียงต่ำดึงเธอมากอดแน่นขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงหายโกรธได้เร็วมากขนาดนี้

จะว่าเขาหลงดารินก็ได้เลยนะเพราะมันคือเรื่องจริงที่สุด เรื่องนี้ใครๆก็ดูออก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไล่ต้อนดารินก็ไม่เคยสำเร็จ แต่ว่าครั้งนี้มันไม่ใช่

วาโยหอมแก้มน้องสาวฟอดใหญ่เมื่อเห็นว่าหลับไปแล้ว เขาเปิดโคมไฟหัวเตียงขยับตัวมองใบหน้าสวยสดใสของดารินที่ตราตรึงใจเอาไว้ นิ้วเรียวเกลี่ยผมที่ปกหน้าออกจนหมด เขาอยากจะเป็นเจ้าของดารินเต็มตัวแต่ก็ไม่สามารถขืนใจได้จริงๆ

“รักนะครับคนเก่งของเฮีย” เขาจูบปากเธอแผ่วเบากระซิบบอกรักอย่างอ่อนโยนรู้สึกไม่ง่วงนอนเลยสักนิด

เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปแล้วเพื่อให้ดารินรักกันบ้าง ถ้าเปรียบเทียบเขาคือนักวิ่งที่เห็นเส้นชัยอยู่ข้างหน้าอีกนิดเดียวแต่ก็ก้าวไปไม่ถึงสักที เขาอยากจะคว้าเส้นชัยแต่ก็เหมือนคว้าอากาศมากกว่าความรักของดารินมันยากมากที่เขาจะได้มาครอบครอง เขาไม่ได้สนผิดถูกชั่วดีแต่เธอกลับสนใจมันหมดทุกอย่าง

“อื้ม...อย่ากวนดิ!” ดารินขยับตัวพลิกไปกอดวาโยอย่างไม่รู้ตัวเพราะหลับสนิทและคิดว่านี่คือหมอนข้าง

“หลับแล้วยังน่ารักขนาดนี้เลย” เขารีบปิดไฟแล้วนอนกอดดารินดีกว่าเพราะโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆเลยนะ

เช้าตรู่วันต่อมาดารินตื่นมาหน้าร้อนผาวและตาเหลือกโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่านอนกอดกับเฮียโย เธอแกะมือเขาออกทีละนิดอย่างช้าๆ บอกตามตรงว่ากลัวเฮียโยตื่นแล้วจะมาอาละวาดใส่เธอเอาได้

“พอใจเฮียรึยังห่ะ” ดารินบ่นนิดๆแล้วรีบออกจากห้องนอนเขาไปแล้วเข้าห้องนอนตัวเอง

ตอนนี้หกโมงครึ่งถือว่าเช้ามาสำหรับเธอเลยนะ แน่นอนว่าเธอจะออกไปวิ่งออกกำลังกายในสวนที่มีถนนเส้นเล็กๆของหมู่บ้าน เธอไม่ค่อยจะออกมาวิ่งแบบนี้เท่าไรเพราะปรกติเธอจะเข้าฟิตเนสของครอบครัวและนี่คือเคล็บลับหุ่นดีของเธอเอง

“เหนื่อยจัง 1 กิโลแล้วกลับดีกว่า” เธอวิ่งมาตามเส้นทางเช็กจากนาฬิกาก็ถือว่าเยอะแล้วคิดว่าวิ่งกลับอีก 1 กิโลเมตรเย็นนี้ก็ไม่ต้องเข้าฟิตเนสไปออกกำลังกายหรอก

“ไม่อยากกลับบ้านเลย” ตอนนี้เฮียโยน่าจะตื่นแล้ว

ดารินวิ่งตามเส้นทางกลับมาจนถึงบ้านเห็นสองคู่หูพี่มายพี่ปืนนั่งรอแล้ว เฮ้อ…คนที่คิดถึงก็เดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงเชียว เธอเลือกจะเมินเฉยแล้วไปหยิบน้ำมาดื่มแทน

เมื่อคืนได้นอนกอดเธอถือว่ามากพอแล้ว!

“จะไปไหนทำไมไม่บอกกัน?” เขาตื่นมาคนเดียวแล้วมันหงุดหงิดมาก ยิ่งหาดารินไม่เจอยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แล้วเด็กเวรก็ไม่สำนึกอีกว่าทำให้เขาเป็นห่วง

“รินโตแล้วอย่าเสร่อ!” เธอหยิบน้ำเปล่าขึ้นไปบนห้องเดินสวนกันกับเขาแล้วเฮียโยมือไว้มาก

“ปล่อย!” มาจับมือเธออีกแล้ว

“กินข้าวด้วยกันก่อน” แค่เห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดีเขาก็ไม่อยากจะโวยวายอะไรมากมาย

“ไม่ รินรีบไปเรียนปล่อยได้แล้ว” เธอแกะมือเขาออกเองง่ายกว่าแล้วเดินกระแทกเท้าแสดงให้รู้ว่าไม่พอใจ

“เฮ้อ…เอาแต่ใจตัวเอง!” วาโยถอนหายใจมองตามแล้วเดินไปนั่งกินอาหารเช้าพร้อมลูกน้องอีก 2 คนที่นิ่งมองเขาตามค้าง

“มองอะไรกินข้าวดิวันนี้ประชุม!”

“ผมว่าเฮียโยปล่อยรินหน่อยไหม?” ปืนออกความเห็นและรู้สึกว่าเสี่ยงตายมากด้วย รู้กันอยู่ว่าดารินคือทุกอย่างของเฮียโย แต่เฮียโยเป็นข้อห้ามทุกอย่างของดารินเช่นกัน

“ใช่เฮีย ผมว่ารินดูอึดอัดมากนะ” มายมาร่วมออกความเห็นเสี่ยงตายอีกคน

“แดกข้าว!” วาโยบอกเสียงดังจ้องลูกน้องสองตัวจนมันพากับหลบสายตาเขาหมด

เมื่อคืนยังดีอยู่เลยเขามีความสุขมากจริงๆที่ได้กอดดารินทั้งคืน แต่พอเช้ามาทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ดารินดื้อยังไงก็ดื้ออย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน

“ปืนเรื่องรถดาริน?” เขาสั่งงานมันตั้งแต่รถเข้าอู่ซึ่งก็เป็นร้านแต่งรถที่เขามีหุ้นอยู่แต่ดารินไม่รู้

“เรียบร้อยแล้วครับเฮีย” ปืนตอบชิวๆ

“ดี รินจะได้อยู่ในสายตา” เขาจัดการติดจีพีเอสเรียบร้อย ต่อจากนี้ไม่ว่าดารินจะไปอยู่ไหนเขาก็จะรู้หมด

ดารินจะดื้อกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เขาที่ผ่านมาทุกอย่างแล้ว คนมันเคยเลวมาก่อนดารินเทียบไม่ติดหรอก แผนตื้นๆเขาก็รู้ทันหมด แต่คืนนี้จะได้นอนกอดกันอีกไหมนะชักจะติดใจแล้วสิ

“รินกินอะไรก่อนไหม?” น้องสาวที่รักเดินลงมาในชุดนักศึกษาแต่ว่าทำไมกระโปรงมันสั้นจังวะ

ดารินแค่ปรายตามองไม่ได้ตอบอะไร วันนี้เธอมีเรียนเช้าแล้วจะไปดูหนังต่อกับไอ้มิ่งแล้วก็แฟนมันก็ไปด้วย เธอเป็นก้างขว้างคอ! ตอนนี้เธอเบื่อขี้หน้าคนแก่แถวนี้เต็มทนแล้ว

“น้องรินไม่ตอบเฮียหน่อยเหรอ?” มายพูดขัดขึ้นเมื่อเห็นสงครามขนาดย่อยกำลังจะปะทุขึ้นมาอีกแล้ว

“วันนี้กลับค่ำนะ” เธอบอกแค่นั้นแล้วเดินตรงไปที่รถทันทีแต่ว่าเฮียโยตามเธอมาอีกแล้ว

“รินทำไมกลับค่ำ?” เขาจะพยายามไม่หาเรื่องเธอในวันนี้

“เฮียจะยุ่งไปทุกเรื่องเลยรึไงห่ะ รินโตแล้วจะกลับเช้าก็ยังได้เลย!” เธอตั้งใจประชดเลยแหละคนบ้าอะไรตามติดเธอขนาดนี้ ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเธอไปทำอะไรให้ถึงได้ตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรขนาดนี้

“ดาริน!” ก็ว่าจะไม่มีเรื่องแต่เธอแม่งยั่วอีกแล้ว

“เอาเวลาไปหาสาวอื่นเถอะรินไม่ชอบคนแก่ บ๊ายบาย” เธอรีบขึ้นรถแล้วขับไปทันทีไม่สนใจหรอกว่าเขาว่าอะไรต่อบ้าง

ยังไงวันนี้เธอคงไม่กลับบ้านเร็วหรอก

“คำก็แก่สองคำก็เหี้ยคอยดูเถอะเดี๋ยวกูจะจับทำเมียเข้าสักวัน!” วาโยสถบออกมาอย่างเหลืออดกับคำด่าคำพูดดูแคลนของน้องสาวที่น่ารักของเขา

เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมถึงได้รักดารินได้มากขนาดนี้ เขาต้องการดารินมากขึ้นทุกวันทั้งที่ดารินทำแต่เรื่องเจ็บแสบใส่ตลอด ดารินทั้งด่าทอเขา เธอคบแต่เพื่อนเกเรที่พากันเที่ยวทำตัวเสเพล่มากขึ้นไปทุกวันแต่ว่าเขายิ่งรักมากจนน่าสมเพช

เขาไม่รู้ว่าดารินมีดีอะไรที่ดึงเขาให้อยู่แบบนี้ตั้งหลายปี เขายอมไล่ตามเป็นหมาบ้าจนคนอื่นหัวเราะกันเป็นแถว บางครั้งก็สงสัยนะว่าทำไมถึงยังทนรักดารินได้ทั้งที่น่าจะหยุดได้แล้ว

“เฮียไหวรึเปล่า?” ปืนรีบวิ่งลงมาจากบ้านดูอาการเจ้านาย

“รินแม่งก็เหี้ยวะพูดแบบนี้กับคนที่รักได้ไง” ปืนพูดซ้ำนึกเป็นห่วงเจ้านายที่ดูจะสะเทือนใจกับคำว่าแก่จนยืนนิ่งเป็นรูปปั้น แต่เรื่องอายุมันแก้ไขไม่ได้ซะหน่อยต่อให้เฮียโยจะเป็นคนเก่งมาก เรื่องเกิดก่อนเกิดหลังไม่ใช่เรื่องที่จะกำหนดควบคุมได้ แล้วเรื่องพี่น้องทะเลาะกันก็ใช่ว่าจะแตะต้องได้ เรื่องระหว่างเฮียโยกับดารินดูก็รู้ว่าใครเจ็บกว่ากัน แต่ที่ไม่รู้คือตอนจบของเรื่องนี้มันจะเป็นยังไงกันแน่แล้วแตกหักรึเปล่า

“ประชุมเสร็จกูจะไปมหาลัยรับเด็กดื้อกลับบ้าน!” เขาไม่ ยอมปล่อยดารินง่ายๆแน่ ที่ผ่านมาใจดีมาเยอะเกินไปแล้ว