พี่ชายขี้หวง

ตอนที่ 10

“เฮียจะตามรินเข้ามาทำไมออกไปเลย!” เธอกำลังจะถอดเสื้อออกหมดแล้วเชียว แต่เฮียโยมายืนกอดอกมองเธอไม่หยุด

“ทำไมต้องเกเร ทำไมต้องดื้อ ทำไมต้องต่อต้านเฮียห่ะริน” เขาพูดเสียงดังขึ้นพร้อมกับก้าวขาเดินไปหาเธอทีละก้าว

“เฮียหวังดีกับรินนะช่วยมองเห็นหน่อย” เขาจับไหล่เธอบีบแรงขึ้นจ้องมองใบหน้าสวยที่บูดบึ้งทุกครั้งที่เจอกัน

“เพราะรินไม่ต้องการ! เฮียหยุดได้แล้วเลิกพยายามซะที!” เธอพูดเสียงดังยกมือพลักหน้าอกเขาให้ห่างออกจากตัวเธอไป

เธอจะต้องใจแข็งไว้เพราะนี่คือพี่ชาย!

“เฮียไม่หยุดแน่!” วาโยตวาดเสียงดังใส่หน้าดารินด้วยความโกรธ

ใช่! เขาโกรธที่ดารินไม่ยอมรับความรักของเขาสักที

“งั้นทนให้ได้แล้วกันถ้ารินจะมีใคร!” เธอพูดจบก็รู้สึกเจ็บที่แขนจนต้องกัดฟันผลักเขาออกให้ห่างตัวมากที่สุด!

ไม่ได้! เธอจะยอมเฮียโยไม่ได้เด็ดขาด

“อย่าฝันเลยว่าจะมีใครได้นอกจากเฮียคนเดียว!!” วาโยตะคอกใส่แล้วหันหน้าหนีมองอย่างอื่นแทนหน้าสวยตรงนี้ เขาก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ใจแข็งได้ก็แข็งไปสิ แต่เขาจะทำทุกอย่างทุกวิธีเพื่อเอาดารินมาเป็นของตัวเองคนเดียวให้ได้

เผียะ!!

“รินเกลียดเฮียได้ยินไหม!!” เธอตะคอกใส่ก่อนยกมือจะตบหน้าอีกรอบ แต่ก็ถูกคว้าไว้ก่อนจะถูกจับมืออีกข้างมาไขว้หลังเธอไว้ทำให้สู้ไม่ได้

“ถ้าเป็นของเฮียแล้วดูสิจะดื้ออีกไหม”

“รินก็จะเกลียดเฮียแบบนี้แหละ รินรังเกียจขยะแขยงยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกืออีก!” เธอพูดไม่ดังแต่เน้นย้ำทุกคำแล้วมองตาเขาตลอดให้รู้ว่าจริงจังขนาดไหน เธออาจจะไม่เกลียดขนาดนั้น แต่รังเกียจสิ่งที่เขาคิดจะทำกับเธอแน่นอน

เธอต้องทำยังไงเฮียโยถึงจะเปลี่ยนใจสักที

“แค่รักกันมันจะตายรึไงวะ!” เขาตะคอกใส่ก่อนจะผลักดารินลงบนเตียงนอนส่วนตัวเขาเดินไปนั่งข้างๆแทน

“เฮียจะคิดจะทำเหี้ยกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ริน!” เธอรับไม่ได้หรอกถ้าต้องมาเป็นเมียพี่ชายที่เกลียดมากขนาดนี้ ถ้าหากมีวันนั้นเธอคงจะรับตัวเองไม่ได้แน่นอน

“ดาริน...” เขาพูดเบาๆมองน้องสาวผ่านหางตาซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้จนมิดชิด

“ออกไปจากห้องได้แล้วรำคาญ!” เธอกดเสียงต่ำเป็นพิเศษในคำสุดท้าย ก่อนจะหอบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!” ในสายตาดารินมองเขาเป็นตัวอะไรกันแน่

บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าโชคดีที่ได้อยู่ใกล้ดารินกว่าใคร แต่มันก็ไม่มากพอสักทีเพราะเธอไม่เคยจะสนใจกันเลย เอาง่ายๆอย่างเขาโทรหากับลูกน้องไลน์ไปเธอเลือกลูกน้องมากกว่าเขาซะอีก ซึ่งมันไม่ใช่ความผิดของใครเลยที่เป็นแบบนี้

ดารินอาบน้ำสักพักก่อนจะหอบเสื้อผ้าชุดเก่ามาใส่ตะกร้าให้เรียบร้อย ยิ้มออกอย่างสบายใจเมื่อเฮียโยออกจากห้องเธอไปแล้ว เธอไม่ใช่คนดีอะไรเลยแล้วก็ไม่คิดจะทำดีกับใครด้วยโดยเฉพาะเฮียโย สำหรับเขาเธอยินดีจะพ่นคำร้ายกาจทุกอย่าง เธอจะทำให้เขาท้อแล้วหมดรักไปเลยแค่นั้น ดังนั้นเธอจะต้องใจแข็งไม่หวั่นไหวอะไรง่ายๆถึงแม้จะเจ็บลึกๆอยู่ก็ตาม

เราเป็นพี่น้องกันนะรักกันไม่ได้หรอก

“อีกแล้ว!” เขาแอบเช็คโทรศัพท์เธออีกแล้วนะ เธอถอนหายใจแล้วพ่อก็โทรมาพอดี

“คะพ่อ?”

[อยู่บ้านไหมเอาโทรศัพท์ไปให้วาโยหน่อยสิ พ่อจะคุยด้วย]

“ค่ะพ่อ” เธอตอบเสียงอ่อยแล้วยอมเดินไปหาคนที่เกลียด แต่ว่าเคาะประตูแล้วไม่เปิดเลยจำเป็นต้องเสียงมารยาทเข้าไปเอง เจ้าของห้องก็ออกมาพอดีเลย

“อ้าวริน!” ทำตัวไม่ถูกเลยที่รินมาหาถึงห้องนอน แล้วมันบังเอิญที่เขาพึ่งอาบน้ำเสร็จพอดี

“พ่อจะคุยด้วย” เธอวางโทรศัพท์แล้วกำลังหมุนตัวจะกลับห้องแต่ว่าเขาจับมือเธออีกแล้ว

“รอเอาโทรศัพท์ด้วย” เขาออกแรงดึงดารินมานั่งบนเตียงส่วนตัวเขาเดินไปนั่งคุยที่โต๊ะทำงานแทน คุณอาโทรมาเรื่องฟิตเนสเหมือนเดิม แต่จะให้เขาช่วยสอนงานดารินในช่วงที่ว่างซึ่งโคตรจะเข้าทางมากเลย

“หุ่นดีตายแหละ!” เธอมองตามเฮียโยที่ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าแต่คุยโทรศัพท์และจดอะไรก็ไม่รู้ลงสมุด เธอมองตามสักพักก็อ้าปากหาวง่วงนอนขึ้นมาดื้อๆ

“ครับอาผมจะสอนน้องเอง” วาโยวางสายหันไปมองน้องสาวที่นอนอ่านหนังสือให้ห้องนอนบนเตียงเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี แต่ดารินเผลอก็แอบเช็คโทรศัพท์เพิ่มสิ

“เฮียโยรินจะกลับห้องแล้ว” เธอเดินไปแย่งโทรศัพท์มาจากมือเขามองอย่างไม่พอใจกับหน้าห้องแชทที่ยังเปิดค้างไว้อยู่

“เเอบดูโทรศัพท์รินอีกแล้วเหรอ ทำไมเป็นคนขี้เสือกอย่างนี้เนี่ย” เธอชูให้เขาเห็นว่าไม่พอใจแต่เฮียโยดูจะชิวจัดมากๆ

“รินเป็นของเฮียดังนั้นเฮียต้องดูทุกอย่างเผื่อมีหมาตัวไหนมาจีบอีก” เขาใจดีมาเยอะแล้วดารินก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งเห็นว่าเขารักแล้วไม่ทำอะไรยิ่งทำนิสัยเอาแต่ใจหนักขึ้น

เขาหวงเธอมากนะถึงได้ทำแบบนี้

“รินไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้นโดยเฉพาะเฮียโย!” เธอตั้งใจพูดกระแทกเสียงใส่หน้าเขาแล้วเดินออกไป แต่ว่าถูกดึงแขนจนเซกลับมาให้เขากอดซะอย่างนั้น

“แค่เป็นของเมียเฮียมันจะตายรึไง!” เขาถามเสียงดังกอดดารินแน่นไม่ยอมให้เธอดิ้นหลุดไปได้เด็ดขาด ในเมื่อเข้ามาในห้องนอนเขาแล้วมีเหรอว่าจะปล่อยออกไปโดยที่เขาไม่ได้อะไร ฝันไปเถอะ! อย่างน้อยแค่หอมแก้มก็ยังดี

“เออ! จะตาย” เธอพยายามแกะมือเขาออกแต่เข้าใจไหมแรงผู้ชายกับผู้หญิงมันเทียบกันไม่ติดเลย เธอหันไปมองเฮียโยตาขว้างเกลียดขี้หน้าเขาสุดๆเลย

“ดาริน!” โธ่เว้ยเด็กบ้า! เขาจะประสาทกินเพราะเธอนี่แหละ

“เฮียจะเสี้ยนอยากเอาใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ริน!” เธอตะคอกใส่เขากลับไปบ้าง

“แต่คนที่เฮียอยากเอามีแค่ริน!!” เขาตะคอกกลับใส่เธอเหมือนกันอยากให้เธอยอมรับสักที

“เหี้ยวะ!” ดารินถลึงตามองด้วยความโกรธ

“เมื่อไรเฮียจะคิดได้สักทีว่ารินคือน้องสาวห่ะ!” เธอผลักเขาออกสำเร็จแต่ก็ยังออกจากห้องนี้ไม่ได้อีกเพราะว่าเขามายืนขว้างหน้าประตูเอาไว้ เธอมั่นใจว่าถ้าเดินไปเขาจับกอดแน่นอน แต่ให้นั่งรอก็ใช่ว่าจะปลอดภัย เลือกทางไหนก็มีแต่แย่หมด

“เลิกดื้อได้ไหมห่ะ กลับมาน่ารักเหมือนเดิมไม่ได้รึไง” เขารู้ว่ายังไงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ลำพังแค่ความรู้สึกตัวเองเขายังปล่อยให้มันเป็นไปโดยไม่ห้ามเลย

“ฝันไปเถอะ!” เธอตอบชัดเจนเพราะคำถามเขามาน่าตลกมาก คิดเหรอจะเหมือนเดิมได้ในเมื่อเธอรังเกียจเขาไปแล้ว ไม่รู้ละถ้าเฮียโยยังบ้าแบบนี้เธอจะหนีออกไปให้ได้เลย

“เลิกเหี้ยได้แล้ว อย่าให้รินต้องทนไม่ไหว” บางทีเธออาจจะไม่รอให้พ่ออนุญาตแล้วก็ได้ เธออาจจะหนีออกไปเองแล้วค่อยบอกพ่อทีหลังเอา

เธอทนใจร้ายกับเฮียโยไม่ไหวแล้วนะ

“รินจะหนีเฮียไปเหรอ?” วาโยถามเสียงแผ่วรู้สึกคล้ายว่าจะหมดแรงขึ้นมา

“ใช่ รินจะไปหาที่อยู่ใหม่ที่มีความสุขมากกว่าที่นี่” เธอลุกขึ้นมายืนต่อหน้าเขาพูดให้ชัดเจนอย่างเหลืออด เรื่องของเรามันผิดตั้งแต่เริ่มต้น ดังนั้นเธอก็จะทำให้มันถูกขึ้นมาเอง

“เฮียไม่มีวันปล่อยริน” วาโยกัดฟันทนแล้วจะก้มลงไปจูบเธอแผ่วเบา แต่เมื่อดารินไม่ขัดขืนเขายิ่งได้ใจจูบหนักขึ้นกว่าเดิม ความรักเรามันเป็นไปได้ยากแต่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้นะ

“พอใจรึยัง?” ดารินพูดเสียงแผ่วเบาเมื่อเขาผละจูบออก เธอมองเขาด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา