พี่ชายขี้หวง

ตอนที่ 12

บ่ายสามกว่าๆดารินนั่งรอแฟนเพื่อนกับไอ้มิ่งสองคน เธอนั่งเล่นหมากฮอสฆ่าเวลา ถ้าหากใครแพ้ต้องเลี้ยงน้ำหวาน

แล้วเธอแพ้ไอ้มิ่งได้ไงวะ!!

“มึงแพ้กูอีริน มึงไปซื้อน้ำมาเลย” มิ่งพูดปนหัวเราะ

“มิ่งไปด้วยกันนะกูเบื่อพี่วิศวะโต๊ะนั้นแม่งชอบแซว” นั่นเป็นรุ่นพี่ที่ตามจีบเธออยู่ตอนนี้

ดารินขยับตัวไปกอดคอเพื่อนกระซิบบางอย่างโดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนที่มองอยู่พร้อมกัดฟันกรอดด้วยความหึงหวงอย่างหนัก

ปากบอกว่าไอ้มิ่งเป็นเพื่อนแต่มานั่งกอดคอพลอดรักกันแบบนี้นี่นะ เด็กเลวอย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมง่ายๆ

วาโยลงจากรถเดินเข้าไปหาก่อนกระชากน้องสาวออกจากเพื่อนชายพร้อมประเคนหมัดสวยๆให้อีกที

ผลัวะ!!

“กรี๊ด…นี่เฮียโยเป็นบ้าอะไรเนี่ย! เห้ยไอ้เชี้ยมิ่งฟันหักไหมวะ!!” เธอผลักเขาออกตรงเข้าไปประคองเพื่อนรักที่ล้มอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นมาแล้วมันเลือดกบปากเลย

“เฮียมาต่อยผมทำเชี้ยไรวะ!!” มิ่งถามเสียงดังมือเช็ดเลือดที่มุมปากออก

“ก็มึงกับน้องกู…”

“เฮียโยเป็นบ้าเหรอห่ะ! ไอ้มิ่งมันมีแฟนแล้วอีกอย่างรินกับมันเล่นกันแบบนี้จนชินแล้ว!!” เธอตะคอกใส่เขาแล้วเกาะแขนเพื่อนแน่นกลัวว่ามันจะเอาหน้าไปให้เฮียโยต่อยเอาอีก

“เล่นเหี้ยไรแบบนี้ห่ะ!” มันไม่ใช่แน่ดารินกำลังโกหกเพื่อปกป้องมันอยู่

“เป็นแค่พี่ชายอย่าสะเออะมาหวง รินไม่ชอบ!” เธอดึงแขนไอ้มิ่งไปซื้อน้ำด้วยกันแบบไม่สนสายตาคนในมหาวิทยาลัยที่มองกันอยู่ นี่มันวันบ้าอะไรถึงต้องมาเจอเรื่องเฮงซวยแบบนี้

“อีรินเฮียของมึงหมัดหนักฉิบหาย!” มิ่งส่ายหน้าเบาๆมองอย่างขัดใจ ไม่แน่ใจว่าฟันจะหักรึเปล่าโดนต่อยแรงขนาดนี้

“เออน่า กูเลี้ยงน้ำขอโทษนี่ไง”

“อีสัตว์! หน้ากูมีค่าแค่ 20 บาท!!” สุดยอดเลยเพื่อนรัก

“มึงจะเอายังไงไอ้มิ่ง!?” เธอปล่อยแขนมันแล้วเพราะแฟนตัวจริงเดินหน้าตั้งมาโน้นแล้ว

“มึงไม่ต้องไปกับกู มึงเคลียร์กับผู้ปกครองมึงโน้นแล้วพรุ่งนี้มาติวข้อสอบให้กูด้วย” มิ่งยีผมเพื่อนเบาๆด้วยความหมั่นไส้ แล้วแยกตัวออกไปกับแฟนสาวรุ่นเดียวกัน

“โธ่เว้ย!!” วันนี้เธอขับรถมาด้วยสิ ดังนั้นต้องเดินอ้อมไปดีกว่าจะได้ไม่เจอเขาตรงๆ

“อุ้ย! เฮียโย!!” โอ้แม่เจ้า! ตามติดยิ่งกว่าผีอีก เธอก้าวขาถอยหลังจะเดินหนีแต่ก็ถูกเขาจับแขนเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

“รินเราต้องคุยกันนะ!” น้องสาวตัวดีเดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเขาใช่ไหม ได้เลย! เขาจะเค้นถามด้วยวิธีของตัวเอง

“คุยเหี้ยไรอีกต่อยไอ้มิ่งยังไม่พอรึไง!” เธอแกะมือเขาออกแล้วเดินหนีออกไป เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะเกลียดพี่ชายตัวเองได้ขนาดนี้ เธอควรจะเอายังไงดีกับชีวิตหรือต้องไปทำบุญล้างซวยไหมเผื่อผลบุญกุศลจะเปลี่ยนใจพี่ชายของเธอได้

เธอขับรถมาเองดังนั้นขับกลับเองดีที่สุดและปลอดภัยกว่ากลับพร้อมเฮียโยแน่นอน แต่มองไปที่รถคันหรูก็เห็นพี่ปืนยืนรอยิ้มแป๋นแล๋นเธอยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่

ทำไมไม่ห้ามเฮียเลย ทำไมต้องสนับสนุนกันด้วย

“ดารินทำไมต้องกอดคอมันด้วยเฮียไม่ชอบ!” เพราะดารินคบแต่เพื่อนเฮงซวยพฤติกรรมเลยแย่แบบนี้ เขาควรจะเอายังไงดีกับเด็กดื้อที่ไม่เคยกลัวเขาเลยสักนิดคิด แล้วก็อยากกลับไปต่อยหน้าไอ้มิ่งอีกทีข้อหาทำให้รินสนใจมากกว่า

“แล้วเฮียมาเสือกอะไรด้วยเป็นแค่พี่ชายปะ?” เธอหันไปตะคอกใส่เขากลับยังไม่หายโมโหหรอกนะที่ต่อยไอ้มิ่ง

“พี่ชาย?” พูดมาได้เนอะทั้งที่รู้ว่าเขาไม่คิดว่าเป็นพี่ชายเธอด้วยซ้ำ เขาคิดว่าคือคนรักไม่ใช่พี่น้องห่าเหวอะไรทั้งนั้น

ดารินรู้ดีหมดทุกอย่างแต่ก็ไม่ยอมรับอันนี้เขาพอทนได้ แต่การมากอดคอเพื่อนผู้ชายแบบนี้มันไม่ได้ไง คนเดียวที่เธอจะกอดได้คือเขาเท่านั้น

“เออ! จำใส่สมองเฮียมั้งแล้วเลิกคิดวิปริตกับรินได้แล้ว!” เธอหันไปด่าเขาไม่สนใจว่าเขาจะโกรธสักนิด ถ้ามันทำให้เขาเกลียดเธอ เลิกคิดกับเธอแบบนั้นก็ยอม

ยอมทุกอย่างถ้าเอาเขาออกจากชีวิตเธอไปได้

“ดาริน!” วาโยตวาดเสียงดังจับต้นแขนเธอบีบแน่น เขาอยากจะเอาเข็มมาเย็บปากเธอเสียจริงเลย เด็กดื้อไม่สนใจ ไม่เคารพนับถือกันเลยสักนิด

เมื่อก่อนดารินแค่ไม่ชอบเขา หลบเขาตลอดแต่มาวันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด แววตาเธอที่มองเขามันไม่ต่างจากไส้เดือนกิ้งกือ เขารักเธอมากแต่ทำไมถึงได้แบบนี้ตอบแทน

“เฮียโยช่วยสำนึกสักทีเถอะว่ารินเป็นใคร!” เธอกัดฟันพูดนึกเจ็บใจที่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยกลับยิ้มออกมาอีกด้วยซ้ำ

เธอหมดปัญญาจะหาทางให้เขากลับมาเหมือนเดิมแล้ว เธอเหนื่อยมากนะที่ต้องคอยหลบหลีกหนีเขาทุกทาง แล้วความรังเกียจก็เพิ่มพูนขึ้นมากทุกวัน

“เหอะ! ดารินคิดว่าเฮียทำได้เหรอ?” คามคิดเธอมันตลกที่สุดเลย นี่คิดเหรอว่าเขาจะสำนึกว่าเธอเป็นน้องสาว ให้ไปเกิดใหม่ก่อนเถอะเขาถึงจะยอมเรียกว่าน้องสาว

ตอนนี้ยอมรับนะว่าเจ็บมากแต่ทนไหว เขาเชื่อว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น ยังไงซะถ้าไม่ใช่เขา ดารินก็จะต้องไม่เป็นของใคร ต่อให้คนประณามว่าเขากันท่า ว่าเขากั๊กเธอไว้ หรือว่าเขาชั่วช้าก็ช่าง ขอแค่ได้ดารินมาก็พอแล้ว

ความอดทนของเขามันใกล้จะหมดลงทุกวัน แล้วไม่อยากจะข่มขืนน้องสาวตามอารมณ์ชั่ววูบหรอกนะ แต่ถ้ามันจำเป็นต้องทำ แล้วเป็นวิธีสุดท้ายที่จะมัดตัวเธอไว้เขาจะทำ

“ความคิดเฮียมันวิปริตหมดแล้ว!”

“แล้วไง?”

“เฮียโยไม่มีวันได้รินหรอก!” เธอพูดชัดจะเดินหนีแต่เขาก็มาขว้างทางอีก

“จะเอาไงวะ?” เธอผลักเขาแต่ก็ถูกจับมือไว้จนต้องถามอย่างเหลือทน

“ขึ้นรถไปด้วยกันคันนั้นให้ไอ้มายขับไป” คิดว่าดารินจะยอมว่าง่ายแบบนี้เหรอ? เธอไม่ยอมหรอก เขามั่นใจว่ายังไงก็ถูกปฎิเสธแน่นอน เด็กดื้อแบบนี้ต้องงัดกี่แผนมาจัดการถึงจะสยบอยู่ในโอวาทได้สักทีนะ

“ถ้ากลับพร้อมเฮียก็เรียกรินว่าควายเถอะ!” เธอไม่ยอมตกหลุมพลางเขาง่ายๆหรอก ลำพังแค่อยู่บ้านหลังเดียวกันยังต้องระวังตัวคอยหลบคอยหนีสารพัดทาง แล้วรถพื้นที่เล็กแค่นั้นเธอไม่เสี่ยงโดนปล้ำกลางทางรึไง

“สัญญาเลยว่าจะไม่ทำอะไร โอเคไหม?”

“ไม่! ใครจะเชื่อใจเฮียได้”

“เฮียแค่จะพาไปเที่ยวแค่นั้นไม่ได้จะทำอะไรเลย” ดารินไม่เคยมองเขาในแง่ดีเลยสักนิดเลย เขาอาจลวนลามเธอมากสุดแค่จูบเท่านั้น แต่เธอก็ทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากมากขึ้นอีก

“ถอยเลย! รินจะไปเที่ยวกับเพื่อน” เธอตั้งใจท้าทายเขา

“เพื่อนหรือผัวห่ะ?” โธ่เว้ยเด็กเวร! เขาจะเอายังไงดีเนี่ย ต้องให้ฉุดกระชากแบบนั้นใช่ไหม ถ้าชอบแบบเถื่อนๆเขาก็จัดให้ได้เลยนะ รับรองว่าได้เกลียดขี้หน้ากันมากกว่านี้แน่

“ความคิดเฮียสกปรกได้มากขนาดนี้เลยเหรอ?” หึ! เธอจะไปไหนก็คิดว่าไปหาผู้ชายหมดเลยรึไง บ้าไปแล้ว! เธอคบเพื่อนผู้ชายเยอะก็จริง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันสักนิด

“เฮียไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น!” เขาหวงเหตุผลแค่นี้มันพอไหม เขาระแวงทุกคนที่เข้าใกล้ดาริน เขาไม่ต้องการให้เธอหวั่นไหวกับใครทั้งนั้น น้องสาวคนนี้เป็นของเขาแค่คนเดียว เขาไม่สามารถไว้ใจเพื่อนดารินได้สักคนเพราะพวกมันเลวๆทั้งนั้น