ตอนที่8 ผู้ชายสองคน
1156 คำ
@คอนโด
"บัวชอบห้องนี้ค่ะ วิวสวยมาก มองเห็นทั่วกรุงเทพฯ เลย แถมโทนสีห้องยังสว่างน่าอยู่กว่าโทนสีเทาอีกที่ แต่ถ้าคุณเสกข์ไม่ชอบห้องนี้คุณเสกข์ก็เลือกอีกห้องหนึ่งก็ได้นะคะ" หญิงสาวพูดพลางกวาดสายตามองไปรอบห้องอีกครั้งหลังจากตัดสินใจเลือกห้องคอนโดหรูหราห้องนี้ให้กับว่าที่พี่เขย เฟอร์นิเจอร์สวยงามครบชุดพร้อมเข้ามาอยู่ได้เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ
"เอาห้องนี้แหละครับ ผมดีใจที่บัวชอบ" ศุภเสกข์พึมพำตอบ เขาแทบไม่ได้สนใจคอนโดเลยแม้แต่น้อย ทว่ากลับไม่ยอมละสายตาจากใบหน้าหวานของบุษบันเลย
"แน่ใจนะคะ บัวไม่ได้บังคับให้คุณเสกข์เลือกห้องนี้นะ" ร่างบางเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม พร้อมทั้งเอียงคอมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องมองตนกลับมาด้วยแววตาเหม่อลอย
"ครับ ไม่มีใครบังคับอะไรผมได้อยู่แล้ว"
"แล้วคุณเสกข์จะย้ายเข้ามาอยู่เมื่อไหร่คะ?"
"พรุ่งนี้ครับ" เขาตอบทันควันเพราะคิดไตร่ตรองมาดีแล้ว
"โอ้โห เร็วขนาดนั้นเลยหรือคะ?"
"จริงๆ ที่นี่เฟอร์นิเจอร์ก็ครบทุกอย่างแล้ว คงขนแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเข้ามาก่อน อีกอย่างผมก็คงกลับไปนอนที่บ้านบ้างบางวัน"
"อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ไหนๆ ก็เลือกได้คอนโดแล้ว ถ้างั้นบัวขอกลับไปที่โรงเรียนได้ไหมคะ?" ตากลมใสแป๋วเอ่ยถามว่าที่พี่เขยราวกับกำลังขออนุญาต
"แต่ผมบอกบัวไว้แล้วว่าจะเลี้ยงมื้อเที่ยงนี่ครับ ตอนนี้ก็เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถอะ" บุษบันครุ่นคิด จริงอย่างที่เขาว่า เพราะตนเองก็เริ่มหิวแล้วจึงไม่ปฏิเสธคำชวน เธอพยักหน้าน้อยๆ แทนคำตอบ
"แล้วก็ต้องกินให้เยอะๆ เลยนะ จะได้โตเร็วๆ" เขาพูดหยอกล้อด้วยรอยยิ้มละมุน
"อีกสองวันบัวก็อายุครบสิบแปดแล้วนะคะ คุณเสกข์คงลืมไปว่าบัวตัวโตกว่านี้ไม่ได้แล้วนอกจากจะตัวอ้วนขึ้น" เสียงเล็กฟังดูแสนงอนเมื่อโดนล้อ
"ฮ่าๆๆ นั่นน่ะสิครับ ผมคิดว่าบัวยังเป็นเด็กอายุสิบสองปีที่ยังโตได้อีกอยู่เลย ก็หน้าเด็กซะขนาดนี้ใครจะไปคิดว่าจะอายุสิบแปดปีแล้วเล่า"
"หยุดล้อบัวเล่นเลยนะคะ" เธอทำหน้าแสนงอนเมื่ออีกฝ่ายยังคงล้อเลียนเรื่องหน้าเด็กอีก
"ฮ่าๆๆ บอกว่าหน้าเด็กแทนที่จะชอบนะ แต่ไม่ล้อแล้วก็ได้ แล้วบัวอยากได้อะไรเป็นของขวัญล่ะ ผมซื้อให้ได้ทุกอย่างเลยนะ" ศุภเสกข์รับบทพ่อบุญทุ่ม แม้จะรู้ดีว่าผู้หญิงทุกคนไม่ได้ต้องการสิ่งของมีค่าราคาแพงเหมือนกัน แต่ถึงอย่างไรเขาก็มีเจตนาดีที่จะมอบของขวัญพิเศษให้กับบุษบัน ไม่ใช่ในฐานะอื่นใด แต่ในฐานะผู้หญิงที่ตนมีความรู้สึกพิเศษให้ ผู้หญิงที่ตนไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่าการอยู่ใกล้ๆ เฝ้ามองดอกไม้วัยคลี่แย้มดอกนี้เติบโตอย่างสง่างาม ในกระถางที่ตนไม่ได้เป็นเจ้าของ
"อยากได้ดี...คิดสิคิด" เธอเดินวนไปวนมาทำท่าครุ่นคิดแสนน่ารัก
"อะไรที่โผล่ขึ้นมาในความคิดเป็นสิ่งแรกก็พูดออกมาเลย ไม่ต้องกลัวว่าผมจะซื้อให้ไม่ได้หรอก"
"บัวคงต้องขอเวลาคิดสองวันเต็มๆ เลยล่ะค่ะ เพราะของขวัญจากคุณศุภเสกข์ เศรษฐาดำรงจะต้องเป็นของขวัญที่พิเศษมากที่สุดในโลก..." บุษบันลากเสียงยาวในประโยคท้าย ศุภเสกข์กลั้นขำท่าทางน่าเอ็นดูของหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นเธอจึงหัวเราะขึ้นประสานเสียงกับเขา ในห้วงวินาทีที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนี้ ชายหนุ่มแทบไม่คิดว่าคนตรงหน้าเป็นสาวใช้เลยแม้แต่วินาทีเดียว บุษบันเองก็ไม่ได้คิดว่าศุภเสกข์นั้นเป็นว่าที่พี่เขยของตนเช่นเดียวกัน
"งั้นออกไปหาอะไรกินเถอะ" เขาบอก จากนั้นจึงเดินนำหน้าหญิงสาวออกจากห้องคอนโดไป
ประตูลิฟต์ถูกเลื่อนออกโดยอัตโนมัติระหว่างที่ทั้งสองยืนรออยู่ มีบุรุษรูปร่างสูงกำยำคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากลิฟต์ ทว่าเขากลับสะดุดตาเข้ากับใบหน้าคมคายของศุภเสกข์และจ้องมองด้วยความตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
"คุณเสกข์?" วิศรุตขมวดคิ้วเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเป็นเชิงถาม เพราะรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาศุภเสกข์ผ่านสื่อมาแล้วจึงค่อนข้างแน่ใจ ในเมื่อเขาขึ้นชื่อว่าเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของสโรชาคนรักของตน จึงอยากจะทักทายทำความรู้จักไว้บ้าง
"ครับ ผมศุภเสกข์ ไม่แน่ใจว่าคุณรู้จักผมได้ยังไง" ชายหนุ่มทักทายกลับไปตามมารยาท แม้จะรู้สึกคับข้องใจกับแววตาที่อีกฝ่ายกำลังมองตนอยู่ก็ตาม
"ไม่มีใครไม่รู้จักคุณเสกข์หรอกครับ ผมวิศรุต เป็นเพื่อนสนิทกับคุณหอม เห็นเขาเล่าให้ฟังว่ากำลังจะแต่งงานกับคุณ ไหนๆ ก็บังเอิญเจอกันแล้ว เลยอดไม่ได้ที่จะทำความรู้จักครับ" ศุภเสกข์ขมวดคิ้วยุ่ง นึกไม่ถึงว่าสโรชาจะเล่าเรื่องไปไกลถึงขนาดนี้แล้ว
"ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะครับ ผมยังไม่เคยตอบตกลงที่จะแต่งงานกับคุณหอมเลยนะ"
"นั่นน่ะสิครับ เพราะถ้าเกิดว่าคุณกำลังจะแต่งงานกับคุณหอมจริงๆ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเจอคุณกับผู้หญิงคนอื่นในคอนโดแบบนี้" วิศรุตชำเลืองมองบุษบันเล็กน้อย เธอยิ้มเจื่อนและเอาแต่หลบหน้าหลบตา โชคดีที่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตนเป็นน้องสาวของสโรชา
"ดูท่าทางคุณคงจะสนิทกับสโรชามากสินะ เขาถึงได้เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังแบบนี้"
"เรื่องแต่งงานไม่ใช่เรื่องส่วนตัวครับ เพราะอีกหน่อยคนอื่นๆ ก็จะต้องรู้ แต่การที่คุณพาเด็กนักเรียนมาคอนโดแบบนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ ครับ ถ้าหอมรู้คงเสียใจมาก ขอตัวนะครับ" วิศรุตพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จากนั้นเขาจึงเดินเลี่ยงสองหนุ่มสาวไปยังห้องคอนโดของตนเอง ศุภเสกข์มองตามหลังชายหนุ่มด้วยความรู้สึกแปลกใจ
"รู้จักเพื่อนหอมคนนี้หรือเปล่า?" เขาเอ่ยถาม บุษบันเอาแต่ส่ายหน้าเพราะไม่รู้จัก แต่ในใจกลับกำลังครุ่นคิด ว่าบุรุษคนนี้อาจเป็นผู้ชายคนนั้นที่สโรชาเคยเอ่ยอ้างว่าหล่อนมีคนรักแล้ว เพราะที่ผ่านมาตนรู้จักกับเพื่อนของพี่สาวแทบทุกคน ยกเว้นเสียแต่เขาคนนี้
- ผู้เขียน
