ตอนที่6 เรื่องซับซ้อน
1234 คำ
@บ้านเศรษฐาดำรง
"เสกข์ หายไปไหนมาทั้งวัน แม่โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย" คุณสรวงสุดาซึ่งกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาในห้องโถงกลางบ้านเอ่ยถาม ศุภเสกข์ชำเลืองมองนาฬิกาติดผนังก็เห็นว่าเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว เขาเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้างกายมารดา
"ไปดื่มกับเพื่อนมาครับ คุณแม่ไม่ยอมนอนแบบนี้อย่าบอกนะว่ารอผม"
"แม่ก็แค่อยากรู้เรื่องลูกกับหนูหอม"
"คุณแม่ก็คงคุยกับคุณบงกชแล้ว มีอะไรอยากรู้อีกครับ"
"เป็นยังไงบ้าง เจอหนูหอมแล้วรู้สึกชอบเขาบ้างหรือเปล่า?" นางเอียงคอถาม แววตาคาดหวังคำตอบที่น่าพึงพอใจ
"คุยกันแค่นิดหน่อยเองครับ ถามว่าชอบหรือไม่ชอบก็คงตอบไม่ได้ ผมแค่รู้สึกเฉยๆ ครับ" ชายหนุ่มตอบแบบขอไปที
"งั้นเหรอลูก แต่คุณบงกชบอกว่าหนูหอมเอาแต่พูดถึงเสกข์แล้วก็บอกว่าเสกข์หล่อมาก"
"ผู้หญิงส่วนมากก็บอกว่าผมหล่อมากทั้งนั้นแหละครับ" ใบหน้าคมคายคลี่ยิ้มเล็กน้อย
"จ้า พ่อคนหล่อ แต่แม่ก็เข้าใจนะว่าเราเพิ่งเจอกับหนูหอมใหม่ๆ คนเรายังไม่ได้พูดอะไรกันมากก็เลยยังไม่รู้สึกชอบก็เป็นเรื่องปกติ"
"คนเราจะรักใครชอบใครมันต้องใช้เวลาขนาดนั้นเลยหรือครับคุณแม่ ผมคบผู้หญิงตั้งหลายคนตอนอยู่เมืองนอก กินเที่ยวด้วยกัน นอนด้วยกันผมยังไม่รู้สึกรักเลยครับ ผิดกับคนบางคนที่เห็นหน้าแค่เสี้ยววินาที ยังไม่ได้คุยกันซะด้วยซ้ำ แต่มันก็เกิด...ความรู้สึกชอบได้ง่ายๆ" แววตาของศุภเสกข์ครุ่นคิด ในหัวสมองของเขามีเพียงใบหน้าและรอยยิ้มของบุษบันปรากฏขึ้นมาในวินาทีนี้
"เสกข์ ลูกหมายถึงใคร?"
"เปล่าครับ ผมแค่พูดจากที่เคยเห็นทั่วๆ ไป แต่คุณแม่อย่าคาดหวังเรื่องของผมกับหอมนะครับ" เขาสบตามารดา แล้วจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คุณสรวงสุดารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมดหวังไปเสียทีเดียว
"เห็นกรบอกว่าอรอรุณกลับมาจากเมืองนอก แม่หวังว่าเสกข์คงไม่กลับไปยุ่งกับผู้หญิงคนนี้แล้วนะ" นางมีสีหน้ากังวล เพราะรู้ดีมาตลอดว่าอรอรุณรักบุตรชายของตน
"อรก็แค่เพื่อนคนหนึ่งครับ เจอกันบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะถ้าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ผมคงรักไปตั้งนานแล้ว ไปนอนได้แล้วครับ"
"ยิ่งไม่รักนั่นแหละยิ่งไม่ควรยุ่ง ไปให้ความหวังผู้หญิงแบบนั้นมันไม่ดีนะเสกข์"
"ผมจะพยายามไม่ยุ่งก็แล้วกันครับ" เขารับปากไม่เต็มเสียง ร่างสูงโน้มกายลงเพื่อจรดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มนวลของมารดา จากนั้นเขาจึงหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง
วันถัดมา
@โรงเรียน
"บัว มีเรื่องขอคุยด้วยหน่อย" มุกดาเดินเข้ามาหาบุษบันด้วยสีหน้าร้อนรนหลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามาในโรงเรียน มิรินและแพงยังคงมาไม่ถึง
"มีอะไรเหรอมุก ทำไมหน้าเครียดแบบนี้ล่ะ?"
"จะไม่ให้เครียดได้ยังไงล่ะ ก็ผู้ชายที่ชื่อศุภเสกข์ที่เราเจอเมื่อวาน..." มุกดาอ้ำอึ้ง เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาแนะนำตัวว่าเป็นว่าที่พี่เขยของบุษบัน
"คุณเสกข์ทำไมเหรอมุก?"
"พี่สาวฉันเพิ่งกลับมาไทย แล้วเขาก็บอกว่าตั้งใจกลับมาวันเกิดแฟนที่ชื่อศุภเสกข์ เศรษฐาดำรง ไหนเมื่อวานเขาแนะนำตัวว่าเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของพี่หอมไงบัว แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน" บุษบันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะศุภเสกข์เคยบอกตนว่าเขาไม่ได้มีผู้หญิงคนไหน ทว่านั่นกลับเป็นเพียงคำโกหก อยู่ๆ ความรู้สึกเกลียดชังดันผุดขึ้นมาในหัวสมองอย่างง่ายดาย
"ผู้ชายเจ้าชู้สินะ บัวก็คิดอยู่แล้วเชียวว่าเขาหล่อขนาดนั้นจะไม่มีแฟนได้ยังไงกัน"
"แล้วนี่มุกจะต้องทำยังไง มุกไม่อยากให้พี่สาวต้องช้ำใจเพราะผู้ชายที่กำลังจะแต่งงานกับคนอื่นหรอกนะ"
"เราก็ไม่เห็นจะต้องทำอะไรเลย ความจริงที่คุณเสกข์จะต้องแต่งงานกับพี่หอมก็เป็นเพราะว่าครอบครัวบังคับ ถ้าเขารักพี่สาวของมุกจริงๆ เขาไม่มีทางยอมไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ" บุษบันคิดเช่นนั้น นอกเสียจากศุภเสกข์จะมักมากหลายใจ และหากเขายอมทิ้งผู้หญิงคนเก่าเพื่อมาแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ ตนก็จะขัดขวางไม่ให้ผู้ชายนิสัยแบบนี้แต่งงานกับพี่สาวอย่างแน่นอน
"บัว...เขาเดินมานู่นแล้ว" มุกดาสะกิดแขนเพื่อนเมื่อเห็นว่าบุคคลที่ทั้งสองคนกำลังพูดถึงเดินเข้ามาในบริเวณโรงเรียน
"เขาคงมาหาอาจารย์วราห์ล่ะมั้ง เราไปหาที่นั่งรอเข้าห้องเรียนกันเถอะ" บุษบันรั้งแขนเพื่อนและกำลังจะเดินหลบหน้าศุภเสกข์ ทว่าชายหนุ่มกลับเร่งฝีเท้าพร้อมกับเอ่ยเรียกขึ้นเสียก่อน
"บัว รอก่อนสิ" คนถูกเรียกทำหน้าบึ้ง แม้ยังไม่อยากพูดคุยแต่ก็จำเป็นต้องรักษามารยาท ร่างสูงกำยำเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสองสาว เขาจ้องมองใบหน้าหวานของบุษบันด้วยรอยยิ้มดีอกดีใจ
"วันนี้บัวไม่มีเวลาพาคุณไปหาอาจารย์วราห์นะคะ ไปตามหาเองเลยค่ะ" เธอบอกเสียงเรียบและยังเมินหน้าหนีไปทางอื่น
"ไม่ได้มาหาอาจารย์วราห์หรอก มาหาบัวนั่นแหละ" บุษบันหันกลับมองหน้าว่าที่พี่เขยด้วยความแปลกใจ
"มุกคิดว่าวันนี้คุณเสกข์มีนัดกับพี่อรซะอีกนะคะ ไม่ยักรู้ว่าจะมีเวลามาหาบัวด้วย คงเป็นธุระสำคัญมากสินะคะ" ใบหน้าคมคายหันขวับไปจ้องมองมุกดา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน นึกแปลกใจว่าหล่อนรู้จักอรอรุณด้วย
"รู้จักอรด้วยเหรอ?"
"พี่อรเป็นพี่สาวแท้ๆ ของมุกค่ะ มุกก็เพิ่งรู้จากพี่อรเมื่อเช้านี้เองนะคะว่าคุณเสกข์เป็นแฟนของพี่สาวมุก" เขาเลิกคิ้วแปลกใจ ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเมื่อนึกได้ว่าอรอรุณคงบอกน้องสาวไปเช่นนั้น
"ผมกับอรเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยอยู่เมืองนอก สงสัยคงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับที่เขาบอกว่าเป็นแฟนผม" ศุภเสกข์ปฏิเสธหน้าตาเฉย และนั่นยิ่งทำให้บุษบันนึกหมั่นไส้คนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น
"จะเป็นไปได้ยังไงคะ ในเมื่อพี่อรเป็นคนบอกมุกเองว่าเขากลับมางานวันเกิดแฟนที่ชื่อศุภเสกข์"
"ถ้างั้นเดี๋ยวผมคงต้องพูดเรื่องนี้กับอรให้รู้เรื่อง เขาคงช่วยอธิบายให้คุณเข้าใจได้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ตอนนี้ผมขอคุยกับบัวเป็นการส่วนตัวก่อนนะ" ศุภเสกข์หันกลับมามองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มที่ยังคงบึ้งตึง มุกดาจึงจำใจปล่อยให้ทั้งสองอยู่ตามลำพัง
- ผู้เขียน
