จ้านซานป๋อมองโฉมงามเบื้องหน้า เขาคำรามในลำคอ เป็นตอนนั้นที่หลี่หวางชิงคำนับ และยิ้มรับราวกับนางรู้ว่าเขาจะเข้ามาเหยียบห้องครัวแห่งนี้
ดวงตาคมกริบหรี่มองโฉมงามเบื้องหน้า นางจิ้งจอกน้อยตัวนี้ ขวัญกล้าเทียมฟ้ายิ่งนัก!
“ท่านแม่ทัพให้เกียรติมาเยี่ยมข้าถึงโรงครัวที่แสนคับแคบนี้”
“ฮึๆ ๆ เพราะรู้ว่าเจ้าทำสิ่งใด แถมยังปั่นหัวอี้เอ๋อร์ จนนางตกอยู่ในกำมือเจ้า ข้าถึงได้รุดหน้ามาดูให้เห็นด้วยสองตาของตน”
หลี่หลางชิงยกมือข้างหนึ่งปิดปาก นางแสร้งทำกิริยาตกใจจนเกินจริง ก่อนจะส่งสุ้มเสียงสูงว่า “ตายๆ ๆ ข้านึกว่า โมโหหิวจนต้องพุ่งตรงมายังเรือนของข้า และนี่กำลังเตรียมเต้าหู้ไว้ให้แม่ทัพจ้านพอดี ต้องขออภัยที่เมื่อวานข้า...เมื่อยเนื้อ เมื่อตัวไม่ค่อยมีแรงทำอันใดสักอย่าง”
การเอ่ยเช่นนั้น นับว่าเป็นการหยามหมิ่นจ้านซานป๋อ ทว่าเพื่อรับมือนางจิ้งจอก ทั้งยังต้องกำราบนางให้อยู่หมัด เขาจึงกัดฟันเล่นบทบุรุษปัญญ
