“หามิได้ เรื่องเลวร้ายเช่นนั้นย่อมมีโทษใหญ่หลวง ข้าเป็นเพียงดรุณีน้อย ใยจะเอาหัวขึ้นเขียงให้ท่านสับ!”
ดวงตาคมกริบไล่สำหรับใบหน้าเรียวรูปไข่ นางงามล้ำ และดึงดูดเขาถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด
“เจ้าเป็นนางจิ้งจอก” เขาปรักปรำนาง ดวงตาคมกริบไล่สำรวจเนื้อตัวหญิงสาว ดูเหมือนมันจะมีพลังมากพอที่จะปลดเปลื้องอาภรณ์ของหลี่หวางชิงได้
“แม่ทัพจ้านกล่าวหาข้ารุนแรงเกินไป” นางประท้วง พยายามใช้มารยาที่ตนมีเพื่อหาทางรอด นางเป็นถึงนางเอกแถวหน้า แสดงมาแล้วหลายสิบเรื่อง เหตุใดจะเล่นละครเอาตัวรอดจากบุรุษกลัดมันไม่ได้!
“เช่นนั้น ข้าจะให้เจ้าถอนพิษข้า แล้วโทษครั้งนี้จะไม่เอาความ”
“เมื่อเต้าหู้ของข้าเป็นอาหารสวรรค์ หาใช่ยาพิษ หากท่านจะป่วยไข้ก็คงเกิดจากการที่กินโดยไม่ควบคุมปากของตน ดูเอาเถิด ข้าไปเอามีดจี้คอบังคับท่านกินเต้าหู้เหล่านั้นตั้งแต่เมื่อใด” เมื่อนางโพล่งถ้อยคำดังกล่าวขึ้น จ้านซานป๋อก็รู้ถึงความคิดขอ
