จีบยังไงให้วัวอิจฉา
914 คำ
“กับบ้าน” แพรสวยเร่งเร้าทันทีที่เดินกลับมาหาแม่ ในมือมีสมุดระบายสี ที่ซอกรักแร้หนีบสติกเกอร์โฟมแผ่นใหญ่
“ปะ” พลอยใสใจร้อน ปากชวนแม่ แต่มือแกะสติกเกอร์ไปด้วย
ปานดวงใจคว้าแขนลูกที่เดินไม่มองทางไว้คนละมือ เงยหน้ามองภูผาที่ยืนยิ้มให้เธออยู่
“นี่ครับเต็นท์เด็กเล่น แต่มันไม่เล็กนะครับ ใหญ่พอที่เด็กๆ จะหอบผ้าห่มกับที่นอนเข้าไปนอนได้เลย”
ปานดวงใจดึงลูกมายืนแปะข้างขาตัวเอง แล้วรับเต็นท์ที่บรรจุอยู่ในหีบห่อขนาดใหญ่มาจากเขา
“ขอบคุณนะพี่ผา เมย์ขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวสิเมย์” เอ่ยเสียงดังขึ้นเพื่อรั้งสามแม่ลูกที่กำลังเริ่มออกเดิน ยิ้มตาหวานเมื่อปานดวงใจส่งสายตาคำถามท่ามกลางเสียงวัวในคอกอีกด้านที่ร้องมอๆ ดังระงม “เมย์กางเต็นท์เป็นไหม ถ้าไม่เป็นเดี๋ยวทำคลอดวัวเสร็จแล้วพี่เดินไปช่วยที่บ้าน”
“สบายอยู่แล้ว นี่เมย์นะ ถ้าเลี้ยงเจ้าแฝดจนโตขึ้นมาได้ ไม่มีอะไรที่เมย์ทำไม่ได้แล้วละ ไปก่อนนะ” เธอต้องพูดเสียงดังเช่นกัน
“เมย์” เขารั้งเธอไว้อีกรอบ อยากจะชวนเธอไปนั่งชิลๆ ที่บาร์ของเพื่อนในตัวเมือง
“คะ?”
สุเมธยืนยิ้มกรุ้มกริ่ม พึมพำเบาๆ คนเดียว “จีบยังไงให้วัวอิจฉา”
“แม่แม ไปหยือยัง” พลอยใสแหงนหน้ามองแม่ หน้านิ่วคิ้วขมวด
“นั่นสิ ยุงกัก” แพรสวยส่ายคอไปมาไล่ยุงที่ไม่มีอยู่จริง เร่งเร้าแบบที่ตาอ้างเมื่อกี้เพื่อไล่เด็กๆ กลับบ้าน เด็กน้อยอยากกลับบ้านไปแปะสติกเกอร์ใจจะขาด หมายใจไว้แล้วว่าบันไดทุกขึ้นจะต้องมีคิตตี้
“มีอะไรคะพี่ผา เมย์มีงานที่ต้องทำเยอะ” ปานดวงใจถามซ้ำ หรี่ตามองทั้งพ่อแต่ภูผาอย่างรู้เท่าทัน
“พี่พอก็งานเยอะ” พลอยใสย้ำบ้าง
“น้องแพด้วย”
“เอ่อ เดี๋ยวเสร็จธุระที่นี่แล้ว พี่จะพาอาเมธไปกินอาหารที่บ้านพี่ เมย์ไปด้วยกันไหม แม่พี่เขาคิดถึงเด็กๆ” ภูผาจับน้ำเสียงได้แล้วว่าปานดวงใจเตรียมตั้งรับและพร้อมปฏิเสธ จากนัดแบบส่วนตัวจึงต้องเปลี่ยนเป็นนัดแบบครอบครัวไปโดยปริยาย
“ป้าพรไม่เข็ดเหรอ ตอนเย็นลูกค้าที่ร้านเยอะนี่นา ลูกของเมย์ไม่ได้น่ารักสำหรับลูกค้าทุกโต๊ะเสมอไปนะ บทจะซนใครก็ห้ามไม่อยู่ บางคนเขาอาจจะไม่ชอบที่เด็กๆ เสียงดังวุ่นวายแต่ไม่พูดออกมาก็ได้ เพราะเกรงใจ”
“ไม่มีใครเขาคิดแบบนั้นเลย ออกจะเอ็นดูด้วยซ้ำ ส่วนแม่พี่นี่หลงเลย อยากได้มาเป็นหลานของตัวเอง”
เมย์เหลือบเห็นพ่อยิ้มเป็นปลื้มกับการที่ลูกสาวถูกจีบก็ถอนหายใจ
“เมย์ไม่ไปหรอก เมย์กับลูกกินข้าวแล้ว ฝากพ่อด้วยแล้วกัน อย่าให้ดื่มเยอะล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเจรจาต่อรองที่ดินไม่รู้เรื่อง เผลอๆ ได้แพงกว่าราคาที่เขาตั้งขายไว้แต่เดิม”
“โว้ย เรื่องเงินๆ ทองๆ ต่อให้เมาแค่ไหน พ่อไม่เคยพลาด” สุเมธโม้
“แต่นี่รอบที่เท่าไรแล้ว ไปเจรจาอีท่าไหน ไม่เห็นเขาจะขายให้สักที ยังจะมาคุยอีก คราวหน้าเอาหลานๆ ไปด้วยไหมล่ะ เผื่อเขาจะเห็นใจเด็ก” ปานดวงใจส่ายหัว
“เฉยๆ เถอะน่า มันต้องกดราคาลงไปอีกสิ”
“ตามใจ แต่พี่ผาอย่าให้พ่อเมานะ” ปานดวงใจกำชับ
“คร้าบผม พ่อเมย์ก็เหมือนพ่อพี่ พี่จะดูแลและบริการอย่างดีเลยครับ คืนนี้พี่พามาส่งโดยสวัสดิภาพ รับรองได้”
“พ่อ! น้อยๆ หน่อยละกันเหล้าน่ะ” ปานดวงใจยังอดสำทับอีกครั้งไม่ได้
หลังจากเหตุการณ์ดื่มจนเสียตัว เธอก็ไม่ดื่มอีกเลย เข็ดแล้วเหล้า เลิกแล้วความเมาหยำเป เธอเพียรสอนลูกสาวว่าเหล้าเป็นสิ่งไม่ดี ทำให้ขาดสติ
พอหูได้ยินเรื่องเหล้า พลอยใสกับแพรสวยก็มีปฏิกิริยาทันที
“พี่พอเหม็นเย่า” พลอยใสสนับสนุนแม่
“ช่ายๆ เย่าทามให้ผิพาด” แพรสวยสอนตา
“ขาดฉติ”
“แก้ไขม่ายได้”
“ทำให้มียูกไปเยื่อยๆ”
สองพี่น้องรุมกันสอนตาด้วยใบหน้าจริงจัง ส่วนสัตวแพทย์หนุ่มได้แต่ยืนอ้าปากหวอฟังสองแสบรัวเป็นชุด แต่ก็มีสะดุดใจบ้างกับคำพูดที่แกะไม่ออก
“เมย์ ตะกี้พี่พลอยว่าอะไรนะ” ภูผาถามคนเป็นแม่ที่จะให้ความกระจ่างได้
“อ๋อ ถ้าเมามากเดี๋ยวเผลอไปปล้ำใครเขาโดยไม่รู้ตัว จะทำให้มีลูกไปเรื่อยๆ น่ะ” ปานดวงใจใช้น้ำเสียงขบขัน ภูผาหันไปเห็นสุเมธค้อนตากลับก็หัวเราะ
“ตายเย็วด้วย” พลอยใสพูดต่อ
“ฉพม่ายฉวย”
“หมอไม่ยับเยด”
“เยดม่ายไหว”
“เย็บค่ะน้องแพร หมอเย็บไม่ไหว” ปานดวงใจสอนพูดใหม่
“จ้ะ เยกม่ายไหว” แพรสวยพูดใหม่
“โอเค พอแล้วเด็กๆ ถ้าตาไม่อยากอยู่จนหลานรับปริญญาก็ปล่อยเขาไป เรากลับบ้านดีกว่า” ปานดวงใจดึงแขนลูกสาว ในขณะที่ผู้ใหญ่สองคนแทนที่จะคิดตามที่เด็กๆ พูด กลับเอาแต่หัวเราะและพากันเดินเข้าคอกวัวเพื่อทำคลอดแววมณี
- ผู้เขียน
