“แม่แม”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เด็กๆ มา” ปานดวงใจอุทาน ความวาบหวามที่ถูกเขาเร้าขึ้นมาอีกครั้งหายไปพลัน ‘แรงหญิงหรือจะสู้แรงชาย’ ใช้ได้แค่ตอนถูกเล้าโลมและจิตใจเบื้องลึกของเธอสมยอมเป็นทุน แต่เสียงด้านนอกทำให้ทุกอย่างชะงักงัน เธอผลักร่างหนาที่พลิกขึ้นมาคร่อมลงไปนอนที่เดิม รีบลุกหาเสื้อผ้ามือไม้สั่น
“เฉือพ่องเอาแม่แมมาช่อนเหยอ” พลอยใสตะโกนถามพร้อมเขย่าประตู
พยัคฆ์ซึ่งแข็งแกร่งเรี่ยวแรงเยอะบนเตียง พอลงมายืนที่พื้น อาการวิงเวียนเมาเครื่องเล่นก็กลับมา ทำให้การขยับเขยื้อนไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมเป็นไปได้เชื่องช้า
“ทำไมคิดว่าเสือพ่อเอาแม่เมย์มาซ่อนล่ะครับ” พยัคฆ์ลองถามกลับไป ไหนอุ๋งบอกว่าจะโทร.มาตาม ต้องเป็นฝีมือของผู้ใหญ่สักคนแน่ๆ ที่พาเด็กมาแกล้งเขา ไม่ฉลามก็ลูกคลื่นนี่แหละ
“ยองเท้าแม่แมอยู่นี่” พลอยใสตะโกนตอบ เสียงเคาะประตูเปลี่ยนไป มันดูหนักขึ้น
“เอาแม่แมคืมมา” แพรสวยตะโกน
“เอาแม่แมคืมมา” พลอยใสตะ
