คืนฮัลโลวีนสุดเร่าร้อน
1537 คำ
“อ้าวเป็นอะไรไปเด็กน้อยของพี่ แล้วทำไมมีเมนูข้าวผัดล่ะ” มารีเข้ามาดูความเรียบร้อยในครัว หญิงสาวโอบไหล่เมย์และบีบเบาๆ ให้กำลังใจ
“คุณเสือเขาสั่ง เมย์ว่าถ้าไม่ทำเขาก็จะหาเรื่องไม่หยุด พี่มารีคงไม่ว่าอะไรนะ” เหตุผลของปานดวงใจฟังขึ้น และทุกคนพยักหน้า
“ไม่ว่าๆ ถึงจะเป็นลูกค้า แต่เขาก็เป็นคนที่คุณลูกคลื่นบอกให้เราดูแลให้ดี ขอบใจเมย์มากนะที่ดูแลเขาแทนพี่”
“เล็กน้อยมากค่ะพี่มารี เพื่อพี่มารี เมย์ยอมถวายหัวเลย” ปานดวงใจกอดเอวคนที่เธอรักเหมือนพี่สาวแท้ๆ
ข้าวผัดปูฝีมือบ้านๆ ถูกนำมาเสิร์ฟ แทนที่ข้าวต้มแห้งในอีกยี่สิบนาทีต่อมา
“เอาไว้นี่แหละ” เสียงทุ้มเอ่ยห้าม เมื่อเห็นชามข้าวแห้งถูกยกขึ้นไป
“กินจุนะเรา” ปานดวงใจวางชามข้าวแห้งลง แล้วถอยออกไปทำงานของตัวเองต่อ
เสียงดนตรีเปลี่ยนไปตามช่วงเวลา พนักงานเสิร์ฟเดินกันไม่หยุด ทุกโต๊ะเต็มไปด้วยลูกค้ามีระดับและนักพนัน ด้านนอกมีบอดี้การ์ดติดตามตัวยืนเป็นจุดๆ สมแล้วที่ใครต่อใครอยากมาทำงานในโรงแรมค่าห้องแพงหูฉี่แห่งนี้ เบี้ยเลี้ยงของโรงแรมเมื่อรวมทุกแผนกและหารด้วยจำนวนพนักงาน แต่ละเดือนสามารถซื้อรถเงินสดได้สบายๆ
“อ้าวเฮีย ไหนว่าหิวข้าว ไม่แหว่งเลยสักจาน ร้านปิดแล้วนะ” ปานดวงใจเดินมาเพื่อเก็บโต๊ะ มองไปที่จานทั้งสองซึ่งไม่พร่องไปเลยสักนิด
“ฉันกินไม่ลง ถ้าไม่ได้ยินเสียงเธอ เอ่อ หมายถึงถ้าไม่มีเรื่องเล่าสนุกๆ จากเธอ”
“อ๋อ ได้เลย ชอบฟังเรื่องบนเตียงคนอื่นงั้นสิ”
“เห็นฉันเป็นคนยังไง” แค่เริ่มเขาก็หัวเราะแล้ว มันเป็นเสียงหัวเราะจริงๆ ที่เขาเพิ่งค้นพบเมื่อวาน
“ก็เมย์เล่าแต่เรื่องเซ็กซ์ให้เฮียฟัง ถ้าเฮียอยากฟังอีก มันก็ต้องมีแต่เรื่องนี้ปะล่ะ เฮียนี่หมกมุ่นนะ” ปานดวงใจหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เขา ความหิวทำให้ดึงชามข้าวแห้งมาโดยไม่รู้ตัว
“เธอกินจานนี้” เขาดันจานข้าวผัดปูมาให้ ดึงชามข้าวแห้งกลับไป
“ไหนอยากกินข้าวผัดปูนักหนา ผัดจนหัวเหม็นเลย ไม่เชื่อดมดูสิ” ปานดวงใจเอนหัวไปกระแทกเขา
“อยากลองชามนี้แล้ว” คนเอาแต่ใจผลักหัวทุยๆ ของหญิงสาวออกและตักข้าวแห้งใส่ปาก “อร่อยดี แม่บ้านแม่เรือนนะเนี่ย”
“ไอ้ไมค์มันไม่ชอบกินเลย” ชำเลืองมองก็เห็นเขาส่งสายตาอยากรู้พร้อมกับจ้วงข้าวเข้าปาก
“ใคร”
“ผัวเก่า”
“เรียนที่เดียวกันเหรอ”
“อือ เด็กวิดวะปี 2 ส่วนเมย์เรียนการโรงแรมและท่องเที่ยวปี 3”
“เหมือนมารี?”
“อือ พี่มารีเป็นไอดอลเมย์เลย” ปานดวงใจยกยอ
“จบแล้วอยากทำงานที่ไหน หรือว่าเรียนต่อ”
“อยากกลับมาเที่ยวอเมริกาให้ทั่ว ถ้าขอวีซ่าไม่ผ่าน ก็จะจ้างหนุ่มอเมริกามาแต่งงานเอาวีซ่าคู่หมั้น เนี่ยเมย์มาทำงานที่นี่ก็ได้คอนเน็กชั่นหลายคนแล้วนะ” เขาเชื่อว่าเธอไม่โกหก ความมีมนุษยสัมพันธ์ดี เป็นกันเอง และนิสัยน่ารักทำให้คุยด้วยแล้วสบายใจ เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ค่าจ้างแพงนะ หลายล้านเลย”
“เมย์ก็ไม่จนนะเฮีย ลูกเจ้าของไร่ส้มเชียงใหม่ มีเงินตกผู้ก็แล้วกัน”
“แล้วถ้าเขาปล้ำเธอด้วยล่ะ”
“อย่าใช้คำว่าปล้ำ เพราะเมย์สมยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว”
พยัคฆ์เหล่ตามองคนที่โกยข้าวเข้าปากอย่างไม่ห่วงสวย
“เที่ยวจุใจแล้วทำอะไรต่อ”
“หย่า แล้วกลับไปเรียนโท” ปานดวงใจพูดง่ายๆ “จบแล้วก็สมัครงานโรงแรมนี้แต่สาขาไทย ถ้าเขารับนะ”
“ไม่อยากมีผัวรวยๆ เหรอ”
ปานดวงใจดันจานข้าวผัดปูที่กินจนเกลี้ยงไปด้านหน้า และหยิบชามของเขาที่กินจนเกลี้ยงเช่นกันมาซ้อน
“โหยเฮีย ถามอะไรเป็นคนแก่ไปได้ คุยด้วยแล้วไม่สนุกเลย เมย์บอกแล้วไงว่าบ้านรวย ส่วนที่มาทำงานงกๆ ที่นี่เพราะอยากเที่ยว เฮียเลิกสัมภาษณ์แล้วก็กลับบ้านได้แล้ว” ปานดวงใจลุกขึ้น
“กลับก็กลับ พรุ่งนี้เจอกัน” เขาลุกตาม หยิบเงินค่าอาหารพร้อมทิปมาวาง
“พรุ่งนี้วันปล่อยผีนะเฮีย”
“คืออะไร”
“บอกก็ไม่ตื่นเต้นสิ” เธอขยิบตาภายใต้แว่น และยกจานชามเดินจากไป
*********
บรรยากาศภายในผับกึ่งร้านอาหารคืนนี้สุดสะพรึง พยัคฆ์นึกว่าตนเองก้าวเข้ามาในบ้านผีสิง บนผนังรอบด้านกลายเป็นฉากสยองขวัญ ด้านหนึ่งเป็นผนังบ้านไม้ผุพัง อีกด้านเป็นฉากปราสาทรกเรื้อด้วยวัชพืชพาดพัน
“โอ้” เขาสะดุ้งเมื่อก้มลงมองพื้น มันเป็นจอภาพที่มีหนอนตัวเป้งชอนไชน่าขยะแขยง
พยัคฆ์ขนลุกซู่ พนักงานเสิร์ฟอยู่ในชุดผีสารพัดชนิด แฟรงเกรนสไตล์กำลังมิกซ์เครื่องดื่มอยู่ที่บาร์ ผีแม่ชีเยื้องย่างหน้าบึ้งตึงเสิร์ฟเครื่องดื่ม ส่วนอีกด้านเป็นเฟรดดี้ ครูเกอร์
“พับผ่าสิ ฮัลนิบาลก็มา ไม่ใช่ผี แต่น่ากลัวกว่าผีซะอีก” พยัคฆ์ลูบแขนตัวเองขณะเดินสวนกับชายร่างใหญ่ แปลงร่างเสียจนจำไม่ได้ว่าเป็นพนักงานเสิร์ฟคนไหน
เขาเดินไปนั่งที่ประจำ แวมไพร์สาวผิวขาวกำลังเป็นที่สนใจของลูกค้า เธอเดินนวยนาดเสิร์ฟเครื่องดื่มให้หนุ่มๆ เสร็จก็ค้อมตัวเข้าหาลูกค้า ทำทีจะกัดต้นคอให้จมเขี้ยวปลอม แต่ยืดตัวขึ้นมาก่อนที่จะโดนตะปบ ชุดตัวนั้นช่างเซ็กซี่ ตัวเสื้อเกาะอกจนต่ำ กระโปรงพองๆ สั้นเหนือเข่า รองเท้าส้นสูงมีสายพันไปมาจนถึงใต้เข่า ทั้งหมดเป็นสีดำ ยกเว้นผ้าคลุมที่เป็นสีแดง
แวมไพร์สาวเต้นยั่วแขกทีละโต๊ะ เขามองเพลินเหมือนถูกสะกดจนกระทั่งแม่ค้างคาวน้อยเดินใกล้โต๊ะเข้ามาเรื่อยๆ
ขวดเครื่องดื่มสีใสถูกวางลงตรงหน้า ตามด้วยแก้วสองใบ และดอกกุหลาบสีแดงสด
“เมย์ล่ะ” เขาถามแวมไพร์ ไม่ยอมรับดอกไม้
ใบหน้าแต่งจนเข้มทั้งสีขาว แดง ดำ และตาโตกลมบ็อกสุกใสยื่นมาตรงคอเขา “เมย์ไม่มา” เสียงที่ผ่านออกมาจากฟันปลอมมีเขี้ยวทำให้ฟังไม่ชัด
“หือ”
“เมย์ไม่มา มีแต่แวมไพร์ฉาวเจ้าเฉน่ห์”
เขารำคาญเสียงที่เปล่งผ่านเขี้ยวปลอมนั้นเหลือเกิน แต่ก็เข้าใจว่าแวมไพร์จำเป็นต้องมีเขี้ยว
“อ๋อเหรอ” พูดยอกย้อนแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร คราวนี้เขายื่นมือไปรับดอกไม้ที่เธอยื่นค้างไว้
แต่สาวน้อยเปลี่ยนใจเอาคืน
“เฮียชอบกุหยาบเหยอ ดูไม่เข้ากับเฮียเยยนะ”
“ถ้าให้ก็รับ เดี๋ยวเสียน้ำใจ”
“พูดแบบนี้แฉดงว่าไม่ชอบกุหยาบ แล้วเฮียชอบดอกอะไร”
“เฮียจะบอกแค่คนเดียว” เขาหันไปมองทางโซนพนักงาน
ปานดวงใจมองตาม เพื่อนผีของเธอเดินสวนกันไปมาตรงจุดนั้นขวักไขว่ หญิงสาวแสร้งทำเสียงรำคาญใส่คนที่ไม่ยอมตัดใจ
“โอ๊ย อยากรู้จะแย่ แล้วเมย์ก็ไม่ไปถามพี่มารีหยอก มันไม่ฉำคัญเล้ย”
“เฮียเกิดวันจันทร์ ควรชอบดอกอะไรดี” เขาหัวเราะและหันมาตอบ
“จะไปรู้เหรอ” เธอยื่นกุหลาบไปให้เขา จากนั้นก็รินเครื่องดื่ม
“วันนี้เอาอะไรมาเสิร์ฟครับ” เขาเก๊กเสียงสุภาพ
“spirytus”
“แน่ใจนะ”
“อืม แน่ฉิ คืนฮัลโลวีน บอสบอกเอาไว้ว่าจะปล่อยผี เขาหมายถึงพวกเมย์นี่แหยะ” เธอขยับเข้าไปใกล้ๆ เขา ป้องปากกระซิบ “แล้วก็พวกผีพนันบางกลุ่ม วันนี้พนักงานฉามารถเอ็นจอยกับลูกค้าได้ หากลูกค้าต้องการการบริการฉุดเอ็กซ์คลูซีฟ” เธอถอยออก ขยับตัวโยกตามจังหวะดนตรี
“หมายถึง...” เขาเลื่อนสายตาขึ้นลงบนเรือนร่างที่แอบปรามาสในใจว่าเหมือนเด็กมัธยม แต่ตอนนี้ดูไม่ต่างจากพริตตี้ตัวท็อปเลย
“ไม่ใช่อย่างที่เฮียคิด แหม เฮียก็คิดแต่เรื่องอย่างว่า เมย์ไม่เอาเฮียหรอก”
“ฉันก็ไม่เอาเธอ มารีล่ะ วันนี้เป็นผีอะไร” เขาหันไปมองทางโซนพนักงานอีกครั้ง
“ผีหยุมหัว”
พยัคฆ์หันขวับ “ทะลึ่ง”
“จริงนะ เฮียไม่เชื่อเหรอ”
เขามองริมฝีปากอิ่มที่บิดเบี้ยวไปมาเหมือนเจ้าตัวก็รำคาญสิ่งแปลกปลอมในปาก “ไม่เชื่อ”
“ก็แล้วแต่ ถึงไม่หยุมวันนี้ อีกไม่กี่วันว่าที่คู่หมั้นมาก็โดนหยุมอยู่ดี” ปานดวงใจขำใส่คนปั้นหน้าบึ้งตึง ก่อนจะถอนหายใจ บอกด้วยความสงสารแกมสมเพช “พี่มารีเป็นแวมไพร์แบบเมย์นี่แหละ แต่เฮียเอ๋ย เมย์บอกแล้วไงว่าอย่าไปฉนใจ เขาไม่ได้รักเฮียแล้ว มาฉนใจบริการฉุดเอ็กซ์คลูซีฟดีกว่า” ปานดวงใจดึงความสนใจเขากลับมา
- ผู้เขียน
