ตอนที่ 2 ไม่มีทาง
2690 คำ
ครืน--- ครืน---
(ว่าไงหวาน)
(แกแต่งตัวเสร็จยังลิน)
(เสร็จแล้วจร้า)
(หวานอยู่หน้าคอนโดลินแล้วนะ
(โอเค ลินกำลังจะลงไปหานะ)
(จร้าหนูมิลิน)
หลังจากวางสายฉันก็รีบกดลิฟต์ลงไปหาหวานที่หน้าคอนโดทันที
" ว้าวววว ลินวันนี้สวยมากเลยนะ " หวานเอ่ยชม มิลินทันทีที่เธอเปิดประตูก้าวขึ้นรถมา เธอทั้งสวยและน่ารักในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีดำลายลูกไม้กางเกงยีนขาสั้นปล่อยผมยาวลอนแผ่กระจายเต็มหลัง เผยให้เห็นผิวพรรณที่เรียบเนียบน่าหลงใหล
" ปากหวานเหมือนชื่อเลยนะหวานก็สวยเซ็กซี่มากรู้ไหม "
" แน่นอนฮ่า ๆ งั้นเราไปสนุกกันดีกว่าลิน "
“จร้า”
ผับ Nice
ไม่นานหวานก็ขับรถมาถึงผับ Nice เราสองคนเปิดประตูลงรถทันทีเมื่อเข้ามาจอดภายในโรงจอดรถของผับ
" พร้อมหรือยังลิน? "
" พร้อมจร้า " เมื่อเดินเข้ามาในผับผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเสียงเพลง ทั้งแสงสีแสงวิบ ๆ วับ ๆ ฉันกับหวานก็เดินมานั่งที่โต๊ะที่หวานเป็นคนจองไว้
" ลินแกไม่ดื่มหรอ? เห็นนั่งจ้องแก้วมานานแล้วนะมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า? "
หวานเอ่ยถามมิลินขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นเธอเอาแต่จ้องแก้ว ตั้งแต่พนักงานเข้ามาเสิร์ฟจนตอนนี้ก็ยังไม่ดื่มสักทีราวกับมีเรื่องเครียดอะไรอยู่ในใจ
" เปล่าหรอกแค่กลัวตัวเองเมา " ฉันก็ตอบหวานปัด ๆ ไปพร้อมกับยิ้มให้แบบเจื่อน ๆ ที่จริงฉันก็มีเรื่องเครียดนั่นแหละคงหนีไม่พ้นเรื่องพี่ชายของฉัน
" ดื่มเถอะลินวันนี้เรามาสนุกกันนะ ถ้ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจเล่าให้ฉันฟังได้ "
" ขอบคุณนะหวาน งั้นเรามาชนแก้วดีกว่า "
เกล้งงงง!
เสียงชนแก้วระหว่างมิลินและหวาน มิลินกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากทันที
" ฝืดคออ่ะ " เมื่อฉันกลืนเข้ามันเข้าไปในลำคอมันฟืดคอขึ้นมาจนฉันหลับตาปี๋ ฉันคงไม่ได้ดื่มมันนาน ล่าสุดที่จำได้ก็หลายเดือนที่แล้วส่วนมากฉันไม่ค่อยเข้าผับหรอก
" ฮ่า ๆ หนูมิลินที่แท้ทรู " หวานเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสาวก็เอ่ยแซวขึ้นมาทันที
" ไม่ค่อยได้ดื่มฮ่า ๆๆ "
" ถ้าลินเมากลับไม่ไหว หวานต้องแบกลินกลับนะ "
" ได้เลย”
“จร้า หวานงั้นเดี๋ยวลินไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ "
" ให้ไปเป็นเพื่อนไหมลิน "
" ไม่เป็นไรหวานลินไปแป๊บเดียว "
" ระวังตัวด้วยนะลิน "
ฉันยิ้มและพยักหน้าเข้าใจฉันก็เดินตรงไปห้องน้ำทันที
ปึก!!
กรี๊ดดดด!!!!
" อึก! ยะ...อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ผมขอเวลาอีกไม่กี่วันผมจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุดครับ " ชายหนุ่มถูกถีบตกลงมาจากบันได ชั้นวีไอพี ของผับสภาพเลือดอาบทั่วใบหน้าด้วยฝีมือของมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะดันตัวนั่งคุกเข่าขอร้องมาเฟียหนุ่มผู้น่าเกรงขามตรงหน้า โดยมีเสียงกรีดร้องของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์
ระหว่างที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำมาได้ไม่กี่ก้าวต้องมาหยุดชะงักอยู่ที่หน้าบันไดทางขึ้นไปชั้น วีไอพี ของผับ ภาพตรงหน้ามีผู้ชายนั่งคลุกเข่ายกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนชายฉกรรจ์ชุดสูทสีดำท่าทางน่ากลัวด้วยสภาพมีเลือดอาบใบหน้า แต่มีผู้ชายคนหนึ่งท่าทางน่าเกรงขามยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองคนตรงหน้าด้วยสายตานิ่ง ๆ โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขานิ่งจนน่ากลัว ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังคงเป็นลูกน้องนั่นแหละ
" เอามันไปให้พ้นน่ารำคาญ " เทวินสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเรียบ
" อย่าทำอะไรผมเลยนะครับคุณเทวิน ปึก! อึกก " เทวินไม่สนใจคำพูดของคนที่กอดขาขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสมเพช ที่มีปัญญายืมแต่ไม่มีปัญญาใช้หนี้คืน เทวินสะบัดขาออกจากวงแขนพร้อมกับถีบเข้าไปกลางอกของคนตรงหน้าจนหงายหลังล้มลงไปกองกลับพื้นอีกครั้ง
" จัดการซะ น่ารำคาญ "
“ครับนาย “สิ้นเสียงลูกน้องจึงลากตัวผู้ชายตรงหน้าไปทันทีตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม
“ได้โปรดคุณเทวิน อย่าทำอะไรผมเลย!!!!”
ฉันยังคงยืนอึ้งกับการกระทำของผู้ชายที่ชื่อเทวินนั่นเขา ไม่สนใจผู้ชายคนนั้นเลยแถมยังถีบอีกทั้งที่ผู้ชายคนนั้นขอร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจ มันโหดร้ายเกินไปแล้ว ทำไมเขาไม่พูดกันดี ๆ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย เขาโหดเหี้ยมอย่างที่แทนกับพี่คิรินพูดจริง ๆ รูปร่างหน้าตาก็หล่อไม่น่าทำนิสัยเสียอย่างนี้เลยเหนื่อยใจแทนพ่อแม่เขาจริง ๆ เลยที่ต้องรู้ว่าลูกชายทำตัวแย่ ๆ แบบนี้
" หลีก! " ระหว่างที่ฉันทั้งยืนอึ้งและกำลังคิดตามกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ก็มีเสียงอันเยือกเย็น สุดให้สติฉันกลับมาเหมือนเดิม ฉันเงยหน้าขึ้นมองใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องชะงักไปอีกครั้งเมื่อเขาคนนั้นคือ เทวินผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกและโหดเหี้ยมยืนอยู่ตรงหน้าฉันและใช้สายตามองมาที่ฉันนิ่ง ๆ จนยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ฉันรีบก้มต่ำหลบสายตาเขา มองดูใกล้ ๆ แล้วน่ากลัวซะมัด
" ขะ...ขอโทษค่ะ " ฉันเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว โดยไม่มองหน้าพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้เขาเดินไป
" เฮ้ยย!! ผู้ชายอะไรน่ากลัวชะมัด" พอเขาเดินผ่านหน้าฉันไปฉันรู้สึกโล่งอกไม่น้อยเมื่อกี้แหบจะหยุดหายใจกันเลยทีเดียว จากนั้นฉันก็รีบเดินกลับไปหาหวานทันที
" แกไปนานจังลินเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดอยู่ตรงบันไดทางขึ้นไปห้อง วีไอพี "
" คุณเทวินน่ากลัวกว่าที่คิดจริง ๆ นะหวาน เรากลับกันเถอะ "
" ลินเจอกับคุณเทวินหรอ? "
" ใช่ เขาโหดร้ายมากเลยนะ ทำร้ายแม้กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้ "
" แล้วลินเป็นอะไรหรือเปล่า? "
" ไม่หรอก เรากลับกันเถอะ "
" อือ โอเค " หลังจากที่ฉันเล่าเหตุการณ์ให้หวานฟังเราสองคนก็รีบกลับคอนโดทันที เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้ฉันกลัวและตกใจอยู่ไม่น้อย เขาเป็นอย่างที่แทนกับพี่คิรินบอกจริง ๆ ถ้าเจอเขาที่ไหนอย่าได้เข้าใกล้แม้แต่น้อยฉันเชื่อแล้วล่ะ ต่อไปนี้ฉันคงไม่เจอเขาอีกแล้วแหละ
ห้องทำงาน
" หึ เจอกันชักทีนะแม่สาวน้อย เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก " ผมพึมพำออกมาอย่างสะใจ เมื่อผมดันเจอกับน้องสาวของไอ้คิรินที่นี่ ที่จริงผมก็รู้แหละว่าเธอมาที่นี่ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนยังไงซะเธอก็ต้องมาชดใช้กรรมให้พี่ชายเธออยู่ดีผมอยากรู้จริง ๆ ถ้าไอ้คิรินมันเห็นน้องสาวมันเป็นทาสผมมันจะรู้สึกยังไงนะแค่คิดก็สนุกแล้วล่ะครับ
" ไอ้วิน! "
แพคทริคพรวดพราดเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเทวินอย่างถือวิสาสะ
" มีอะไร? "
" กูว่าน้องสาวไอ้คิรินแม่งโคตรสวยเลยว่ะ " แพคทริคพูดเสียงตื่นเต้นพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเทวิน
" กลับไป "
" อะไรของมึงไอ้วินกูพูดด้วยไล่กูทำไมวะ!? "
" ไร้สาระ ออกจากห้องกูไป! "
" ไร้สาระอะไรวะ ว่าที่เมียมึงไม่ใช่? " แพคทริคเลิกคิ้วถามเทวินอย่างกวนอารมณ์
" กูไม่เคยคิดจะเอาน้องสาวมันมาเป็นเมีย " มันคิดได้ยังไงว่าผมจะเอาเธอมาทำเมีย ผมไม่มีวันนับญาติกับศัตรู เพราะมันที่ทำให้พี่ชายผมต้องตาย
" กูจะคอยดูเทวินผู้โหดเหี้ยมและเย็นชา ระวังจะกลายเป็นเจ้าป่าก้มหัวให้แม่กระต่ายน้อยนะมึงกูขอเตือน " แพคทริคพูดกระแนะกระแหนเทวิน อย่างทีเล่นทีจริงแล้วจึงลุกเดินออกไปทันที
" ไม่มีทาง!! " ผมไม่มีทางเป็นอย่างที่ไอ้แพคทริคมันพูดแน่นอน ไม่มีทาง
วันต่อมา
ผับ Nice
(Tevin Talk)
" ได้ข่าวมาว่ามึงสั่งให้ไอ้คิวสืบประวัติน้องสาวไอ้คิรินหรอวะ? " กร ถามเทวินที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ
" จริงหรอวะ มึงคิดจะทำอะไรไอ้วิน? " แพคทริคถามอีกคน
" กูจะทำให้ไอ้คนทรยศ ตายทั้งเป็นอย่างที่กูเคยเป็น " เทวินตอบเสียงเย็นชาก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่อีกครั้ง
" มึงจะใช้น้องสาวไอ้คิรินแก้แค้นจริง ๆ หรอวะ? " แพค ทริคถามเทวินอีกครั้ง
" มึงไม่ต้องถามมันแล้วไอ้แพค มึงก็รู้ว่ามันจะทำอะไรเงียบอย่างเนี่ยใช่อย่างที่มึงถามมันแน่นอน "
ใช่ครับผมไม่ได้ตอบคำถามของไอ้แพคทริคต่อ ยังไงพวกมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมจะทำอะไรต่อไป ที่ผมเพิ่งมาจัดการอะไรตอนนี้เพราะเมื่อปีที่แล้วผมยังต้องจัดการกับอะไรหลายอย่างทั้งเรื่องพี่ชายผมที่ตาย และ ธุระกิจผมที่โดนไอ้มังกรมันถล่มจนเละ ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมอ่อนแอครับผมมีพี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่แต่พวกมันกลับมาพรากคนในครอบครัวที่เหลืออยู่คนเดียวของผมไป ดีที่ตอนนั้นผมมีไอ้แพคทริคและไอ้กรคอยช่วยเหลือ มาตอนนี้ผมกลับมามีทุกอย่างและพร้อมที่จะแก้แค้นคนทรยศ แล้วล่ะครับ
" ขออนุญาตครับ ผมพาตัวไอ้บอลมาแล้วครับนาย "
พรึบ!!
“คุณเทวิน!! " ชายลูกหนี้ถูกลูกน้องเทวินทุ่มล้มลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะขานชื่อมาเฟียหนุ่มเสียงสั่น
" ไอ้นี่หรอวะที่ไม่ยอมใช้หนี้มึง? " กร พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
" เงินกู? " ผมนั่งมองมันด้วยสายตานิ่ง ๆ แล้วถามมัน
" ผะ....ผมขอเวลาอีกนิดได้ไหมครับผมหามาไม่ทันจริงๆ ครับคุณเทวิน "
" กระทืบมัน! " สิ้นสุดคำสั่ง เหล่าลูกน้องของเทวินก็ทั้งเตะทั้งต่อยเข้าที่หน้าและตามลำตัวของลูกหนี้ทันที เขาไม่ฟังเสียงของลูกหนี้เลยแม้แต่น้อย
" ไอ้สัสโหดว่ะ " แพคทริคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก ราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่มีคนถูกกระทืบต่อหน้าต่อตา
" จัดการมันซะ "
" คุณเทวินขอร้องล่ะครับให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ " บอลอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเทวินอีกครั้ง มีหรอที่เทวินจะเห็นใจเขาทั้งโหดเหี่ยมและไร้ความปรานี ลูกน้องของเทวิน ลากบอลออกมาจากห้องวีไอพี ไม่นานเทวินก็เดินตามออกมา
ไอ้กระจอกมันเป็นหนี้ผมหลายร้อยล้านแต่มันไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนผม และเมื่อมันไม่มีเงินมาให้ผม ก็เอาชีวิตของมันแทนแล้วกัน เห็นแล้วรำคาญลูกตา แต่มันก็ดึงดันหน้าด้านอ้อนวอนผมอยู่ได้น่าสมเพชสิ้นดี
“จัดการมันอย่าให้เหลือร่องลอย”
“ครับนาย”
“พวกมึงกลับไปได้แล้วกูมีงานต้องทำต่อ”
“เออ ไว้เจอกัน”
จากนั้นเหล่าเพื่อนของเทวินก็แยกกันกลับ เทวินจึงเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองทันที
ตูดดด ตูดดด
เทวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องคนสนิททันทีที่หย่อนสะโพกนั่งเก้าอี้ทำงาน
(ครับนาย) ไม่นานคนปลายสายก็รับ
(มึงไปพาน้องสาวไอ้คิรินมาหากูที่นี่ เดี๋ยวนี้)
(ครับนาย)
(มันถึงเวลาที่ผมต้องจัดการซะที ตอนนี้ผมก็แค่นั่งรอ)
(Milin Talk)
หลังจากที่ฉันไปทำรายงานที่คอนโดหวานมา พอกลับมาถึงห้องฉันก็รีบอาบน้ำและพร้อมที่จะนอนเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็มีเรียนเช้าอีกเลยต้องรีบนอนกลัวว่าจะตื่นสายจะไม่ทันเข้าเรียนเอายิ่งตอนนี้อยู่ปี สี่แล้วใกล้จะจบงานก็ยิ่งมากขึ้น
" เสียดายความหล่อจริงๆ อึ้ยย ฉันคิดอะไรเนี่ยผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจริงๆ " ฉันสถบออกมาอย่างหัวเสีย ขณะที่ฉันนอนอยู่บนเตียงภาพผู้ชายโหดร้ายคนนั้นก็ลอยเข้ามาในสมอง ฉันรีบสะบัดความคิดนั้นทิ้งทันทีฉันไม่ควรคิดเรื่องเขาเลยแม้แต่น้อยหลังจากที่ฉันสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งฉันก็พยายามหลับตาลงอีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ระหว่างที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับไปก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมามันทำให้ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างงัวเงีย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" มาแล้วค่ะ " ฉันกำลังจะเดินไปเปิดประตูเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ใครมาเคาะอะไรดึกป่านี้รบกวนเวลาพักผ่อนของฉันจริง ๆ เลย แต่ฉันยังไม่เปิดนะแอบดูก่อนว่าใครมา ฉันจึงส่องดูตาแมว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยเปิดดูให้แน่ใจว่าใครมาเล่นอะไรพิเรนหรือเปล่า
แกร๊ก!
พรึบ!
“อื้อออ!!!! “ระหว่างที่มิลินเปิดประตูออกมาเธอจึงโดน ล็อกคอเอาผ้าอาบยาสลบปิดจมูกทันที เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอยู่นาน ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ ปิดสนิทในที่สุด
หลายชั่วโมงต่อมา ---
ผับ Nice
" อืออ!! ปวดหัวจัง " ฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวหน่อย ๆ ฉันจำได้ว่าตอนฉันเปิดประตูแล้วโดนใครไม่รู้ล็อคคอไว้ และภาพมันก็ตัดไปตอนนี้ฉัน งง มากเลยมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ฉันลืมตาขึ้นมาบนเตียงขนาดใหญ่และที่นี่ก็ไม่ใช่เตียงในห้องของฉัน ฉันจึงรีบเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีก็พบว่า....
" คะ....คุณทำไม? " หญิงสาวเบิกตากว้างขานชื่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกใจ เมื่อคนคนนั้นที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดเขานั่งอยู่โต๊ะปลายเตียงมองเธอด้วยสายตาเย็นชาราวกับคนไม่มีความรู้สึกอะไร
" ตื่นสักทีนะ " เทวินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ขณะเดียวกันก็จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่า
" ทะ...ทำไมลินมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ? หรือคุณจับตัวลินมา? " ฉันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ตอนนี้ฉันกลัวไปหมดทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ห้องนี้กับเขาได้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่อยากจะร้องไห้จริง ๆ
" หึ ลองถามพี่เธอดูไหมล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
" คุณรู้จักกับพี่คิรินด้วยหรอคะ? แล้วทำไมต้องถามพี่คิรินล่ะ?!! " เธอขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
พรึบ!!!
" อะ...โอ้ย!! อึก ฮื้อออ " พอฉันถามเขาเสร็จเขาก็ลุกเดินขึ้นมาบีบแก้มทั้งสองข้างของฉันทันที เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาดุร้ายทำอย่างกับฉันไปทำอะไรให้เขาเจ็บใจ เขาถึงมาแก้แค้นฉันด้วยการจับตัวมาแบบนี้ ด้วยความเจ็บทำให้น้ำตาฉัน ค่อย ๆ ไหลออกมาตอนนี้มันทั้งเจ็บและหวาดกลัวกับการกระทำและสายตาที่เขามองมาที่ฉัน แถมใบหน้าเขายังโน้มมาใกล้ฉันมาก ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
" รอไม่นานหรอกฉันจะทำให้พี่ชายเธอต้องตายทั้งเป็นเหมือนที่ฉันเคยเป็น " เทวินกดเสียงต่ำพูดใส่มิลินด้วยความแค้นเขามองเธอราวกับอยากจะบีบให้เธอตายคามือซะตอนนี้
- ผู้เขียน
