ตอนที่ 1 ขอเตือน
3204 คำ
" พี่หายไปไหนมาเป็นปีคะ? พี่รู้ไหมพ่อกับแม่เป็นห่วงพี่แค่ไหน "
" พี่ไปทำงาน "
" ไปทำงานอะไรคะพี่คิริน? ทำไมไม่ติดต่อมาหายเงียบไปเลย " มิลินเอียงคอถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสาเธอไม่เข้าใจกับเจตนาของพี่ชาย
" พี่ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาแต่ตอนนี้พี่ต้องไปแล้ว "
" พี่พึ่งกลับมานะคะจะไปแล้วหรอ ? แล้วพี่โทรไปหาพ่อกับแม่หรือยัง? "
" ไว้พี่จะโทรไปหาท่านแล้วกันนะแต่ตอนนี้พี่ต้องไปแล้วอยู่คอนโดคนเดียวก็ระวังตัวด้วยล่ะอย่าไว้ใจใครง่าย ๆ "
" ค่ะพี่ชาย แล้วพี่พอจะบอกได้ไหมคะว่าพี่ทำงานอยู่ที่ไหนกับใคร "
" แกไม่ต้องรู้หรอกลินไว้พี่จะติดต่อกลับมานะ "
" ทำไมถึงรู้ไม่ได้คะ? ลินก็แค่อยากรู้ว่าพี่ทำอะไรอยู่ที่ไหน ลินเป็นห่วงพี่ พ่อกับแม่ก็ด้วยค่ะ "
" เอาหน่าลินแกขึ้นห้องไปได้แล้วไว้พี่จะมาเยี่ยม "
" แต่พะ..... "
" ลินพี่บอกให้ขึ้นไปได้แล้ว!! " คิรินดุน้องสาวเสียงแข็ง จนทำให้มิลินสะดุ้งเฮือกขึ้นมา แววตาทั้งสองข้างของเธอแดงก่ำอย่างตกใจปกติพี่ชายไม่เคยดุเธอเลยสักครั้ง
" พี่ทะ...ทำไมต้องเสียงดังใส่ลินด้วยล่ะคะ? อึกก! " มิลินพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เครือน้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเธอไม่เข้าใจว่าวันนี้ทำไมพี่ชายตัวเองถึงได้เปลี่ยนไป
" ลินพี่ขอโทษอย่าดื้อ ขึ้นห้องไปได้แล้วมันดึกแล้วนะ " คิรินเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองร้องไห้ เขาจึงปรับอารมณ์ให้ใจเย็นขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแล้วเดินเข้าไปปาดน้ำตาให้มิลินอย่างอ่อนโยน
" พี่จะไม่บอกลินจริง ๆ หรอคะ? ว่าพี่ทำงานอะไรอยู่ "
" ฟังพี่นะลิน พี่อยากให้ลินตั้งใจเรียนและดูแลพ่อแม่แทนพี่ด้วย "
" แล้วพี่จะไปไหนล่ะคะ? ทำไมพูดจาแปลก ๆ ทำเหมือนจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเลย "
" ไม่หรอกลิน ไม่ต้องห่วงพี่นะขึ้นไปบนห้องได้แล้วพี่ต้องไปแล้ว "
" ค่ะลินเชื่อพี่ แต่ไม่ขึ้นไปข้างบนกินข้าวกับลินก่อนหรอคะ? "
" ไว้วันหลังนะลินพี่ต้องไปแล้ว"
" ก็ได้ค่ะดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าลืมกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วย "
" ครับผมน้องสาวคนสวยของพี่ " คิรินคลี่ยิ้มพร้อมกับพูดติดตลกให้น้องสาวตัวเองแล้วขยี้ผมมิลินเบา ๆ เป็งเชินหยอกล้อ มิลินจึงปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มจนหมดแล้วคลี่ยิ้มตอบพี่ชายบาง ๆ
(milin Talk)
ฉันเดินขึ้นมาตามคำสั่งของพี่คิริน ถึงฉันจะอยากรู้มากแค่ไหนแต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน เพราะว่าพี่คิรินไม่ยอมบอกอะไรกับฉันเลยว่าเขาหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปี โดยไม่ได้ติดต่อมาเลย แต่พอมาวันนี้พี่คิรินติดต่อฉันกลับมาให้ฉันลงไปหาหน้าคอนโด แต่ก็ได้คุยกันแค่แป๊บเดียวพี่คิรินก็ต้องกลับไปทำงานอะไรของเขาอีกแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรฉันเชื่อว่าพี่คิรินคงมีเหตุผลที่บอกไม่ได้ถึงจะอย่างนั้นฉันก็เป็นห่วงพี่คิรินอยู่ดี
ปัง!!!
กรี๊ดดดดด
ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ต้องร้องตกใจขึ้นเมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงอะไรชักอย่างชนเข้ากับประตูหน้าห้องฉันอย่างแรง พอฉันเริ่มมีสติฉันก็ค่อยๆ เดินเข้าไปส่องดูตาแมวตรงประตูก็ไม่เห็นอะไร เมื่อไม่เห็นอะไรฉันก็แง้มประตูออกไปดูแต่ต้องชะงักไปทันที เมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งนอนขดตัวอยู่หน้าประตู ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
" คะ..คุณคะ "
" ชะ....ช่วยผะ...ผมด้วย อึก! "
" คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะคะ " ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ ไม่นานเขาก็สลบไป พอเห็นอย่างนั้นฉันก็รีบโทรหารถโรงพยาบาลให้มารับทันที
หลังจากวันนั้นที่ฉันไปส่งผู้ชายคนนั้นที่โรงพยาบาลแล้วฉันก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมผู้ชายคนนั้นอีกเลย อาการตอนนั้นเขาแย่มาก เลือดคลั่งในสมอง เขาไปโดนอะไรมานะทำไมถึงเป็นหนักขนาดนั้น
ปังง!
" ว้ายย! แทนแกตบโต๊ะทำไมฉันตกใจหมดเลย? "
" แล้วมึงคิดอะไรอยู่กูเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน "
" เปล่าไม่ได้คิดอะไรหรอก แล้วหวานล่ะไม่มาด้วยกัน หรอ? "
" กูกับมันไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน จะมาด้วยกันได้ยังไงวะ! อีเด็กน้อยเอ้ย! "
" แกตอบฉันดี ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องประชดกันเลย " ฉันเบะปากคว่ำทันทีที่แทนมันไม่ยอมตอบฉันดี ๆ
" มึงไม่ต้องทำหน้าร้องไห้เลยนะ อีเด็กน้อยทำตัวเป็นเด็กขี้แยไปได้ "
" แล้วทำไมต้องประชดลินด้วยล่ะ "
" เออ กูขอโทษครับหนูมิลิน " แทนพูดอย่างขอไปทีก่อนจะรั้งหัวมิลินเข้ามาซบไหล่พร้อมกับลูบผมปลอบขวัญ
" ไอ้แทนแกทำอะไรหนูมิลินของฉันหะ!? " หวานเดินเข้ามาโวยวายใส่แทน
" มึงจะโวยวายทำไมอีหวาน "
" ไม่ต้องทะเลาะกันแล้วหวานแทน " เมื่อฉันเห็นเพื่อนทั้งสองของฉันกำลังจะทะเลาะกัน ฉันจึงพูดห้ามปราบเพื่อนทั้งสองทันที
" มันทำอะไรแกมิลิน? "
" กูก็แค่ตอบประชดมันเฉย ๆ "
" ฉันไม่ได้ถามแกไอ้แทนอย่าเสือก! "
" อีหวาน!! "
" ชั่งเถอะนะเราขึ้นห้องเรียนกันดีกว่า " ฉันเอ่ยชวนเพื่อนทั้งสองของฉันที่ยืนทะเลาะกันอยู่ให้ไปเข้าเรียนเมื่อถึงเวลาเรียนแล้วแต่ยังไม่วายที่ แทนกับหวานจะยังยื่นไม้ยื่นมือไปตีกันอยู่ แถมยังทำปากขมุบขมิบใส่กันตลอดจนเข้าห้องเรียน ถึงแทนกับหวานจะชอบทะเลาะกันแต่ก็ไม่มีอะไรหรอกเพราะเราสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุดตั้งแต่เรียนมาตลอดสามปี
" วันนี้ไปช็อปปิ้งกันไหม? " หลังจากเรียนเสร็จหวานจึงเอ่ยชวนขณะเดินออกมาจากตึกนิเทศศาสตร์
" ก็ดีนะ ลินอยากได้เสื้อผ้าใหม่อยู่พอดี "
" แกล่ะไปไหมไอ้แทน? "
" มีหรอกูจะไม่ไปกูขี้เกียจกลับบ้านพอดี "
" แกกลัวป๊าแกใช้ให้ไปทำงานน่ะสิไม่ว่า "
" รู้แล้วจะพูดทำไมอีเตี้ย! "
" ตบปากสักทีดีไหมไอ้หมาบ้า!! " หวานเหวใส่เพื่อนรักอย่างโมโหพร้อมกับยกฝ่ามือเล็กขึ้นหวังจะตบปากเพื่อนจริง ๆ
" พอได้แล้วทั้งสองคนเราไปช็อปปิ้งกันดีกว่า " เมื่อเห็นว่า แทน กับ หวานเริ่มทะเลอะกันอีกครั้งฉันก็รีบห้ามปราบทั้งสองขึ้นพร้อมกับคล้องแขนของแทนกับหวานเดินไปที่รถทันที
ห้าง yp
" ลินหิวแล้วเราไปกินข้าวกันไหม? " หลังจากที่เราสามคนช็อปปิ้งกันเสร็จเรียบร้อยฉันก็เริ่มหิวขึ้นมาเลยชวน แทนกับหวาน
" เออกูก็หิว "
" หวานก็หิวเหมือนกัน "
เราสามคนเดินเข้ามาในร้านอาหารเกาหลีร้านดังในห้าง yp พร้อมกับลงมือสั่งอาหารต่าง ๆ
" ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่อะไรอีเตี้ย? "
" เสือกอีกแล้วไอ้แทน แกดูนี่ลิน " หวานเงยหน้า จิกตาตอบแทนอย่างรำคาญ แล้วจึงหันมายื่นโทรศัพท์มาให้มิลินดู
" หล่อไหม? "
" ก็หล่อนะแต่เขาดูเย็นชาเนอะดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ " หวานยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดูเป็นผู้ชายสูง ขาว หน้าตาหล่อมาก ๆ แต่แววตาของเขาดูน่ากลัวยังไงไม่รู้
" อย่างเนี่ยแหละแก สเปคเลยพ่อของลูกชัด ๆ "
" อีเตี้ยเขาจะเอามึงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หยุดฝันกลางวันซะ "
" ไอ้แทน! " หวานหันไปเหวใส่แทนพร้อมกับถลึงตาให้อย่างไม่สบอารมณ์ แต่แทนกับเล่นหูเล่นตาอย่างไม่สะทกสะท้าน
" กูขอเตือน พวกมึงอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับมันเด็ดขาด "
" เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอแทน " ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย เขาก็ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไปถึงแววตาจะดูน่ากลัวแต่เขาก็หล่อเอามาก ๆ เลย
" เออนั้นดิทำไม? "
" มันเป็นมาเฟียน่ะสิ ถึงจะเปิดผับถูกกฎหมายแต่มันก็แค่เอาไว้บังหน้าเท่านั้นแหละเบื้องหลังมันทำธุรกิจผิดกฎหมายไม่เท่านั้นนะมันยังเป็นผู้มีอิทธิพลมาก ๆ ด้วยแถมยังโหดเหี้ยมอีกแค่กูพูดก็เสียวสันหลังแล้วว่ะ "
" คุณเทวิน เนี่ยนะไอ้แทนทำธุรกิจผิดกฎหมายแกรู้ได้ไง? " หวานเอ่ยถามแทนอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
" ก็กู ไปสนามแข่งรถกับพวกไอ้ไม้น่ะสิ มันเล่าให้กูฟัง กูยังเห็นไอ้เทวินไปที่นั่นบ่อย ๆ กับแก๊งเพื่อนมาเฟียของมัน "
" ฉันเชื่อแกนะแทน เขาน่ากลัวเนอะ " เมื่อฉันได้ยินในสิ่งที่แทนเล่าถึงผู้ชายคนนั้น เขาดูน่ากลัวจริง ๆ ถึงหน้าตาของเขาจะดูหล่อแค่ไหนแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟียก็น่ากลัวอยู่ดี
" แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะดูเท่ดี หล่อด้วยกูชอบ ฮ่า ๆๆ "
" ตามใจมึงอีเตี้ย ถึงยังไงมันก็ไม่ปรายตามองมึงหรอก ฮ่า ๆๆๆ "
" อีแทนอีกแล้วนะ!! "
" สองคนนี้ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้ แอบชอบกันหรือเปล่าเนี่ย ฮ่า ๆๆ " พอฉันเอ่ยแซวเพื่อนทั้งสองของฉันเสร็จฉันก็หัวเราะอย่างชอบใจ
" ไม่มีทางลิน "
" กูก็ด้วย " ทั้งคู่หันหน้าไปทางอื่นโดยไม่มองหน้ากันแม้แต่น้อย
" เอาล่ะๆ อาหารมาแล้วเรากินข้าวกันเถอะ " หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราต่างก็แยกย้ายกันกลับคอนโดของตัวเอง โดยแทนขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีนัดต่อกับเพื่อน ส่วนฉันกับหวานก็มาด้วยกัน ฉันขับรถไปส่งหวานที่คอนโดก่อนจากนั้นก็รีบกลับคอนโดทันที
" มันอยู่ที่โรงพยาบาล xxx ครับนาย " คิวลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาบอกข่าวที่เทวินให้ไปสืบ เทวินที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานที่ผับของตัวเองเขาปรายตามองคิวด้วยสายตาเย็นชา
" ฆ่ามันซะ " เทวินออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา
" ครับ "
" ใครช่วยพามันไปส่งโรงพยาบาล "
" ผู้หญิงที่พักอยู่คอนโดของมันครับ "
" ไปเอาประวัติผู้หญิงที่ช่วยมันมา " เมื่อเทวินสั่งกับคิวเสร็จเขาก็ก้มหน้าทำงานต่อ
" ครับนาย " คิวโค้งหัวให้เทวินแล้วเดินออกไปทำงานตามที่เจ้านายสั่งทันที
(Tevin Talk)
ขณะที่ผมกำลังนั่งทำงานอยู่ไอ้คิวลูกน้องคนสนิทของผมก็เดินเข้ามาบอกเรื่องที่ผมให้มันไปสืบเกี่ยวกับไอ้ผู้ชายทรยศนั่นมันทำงานอยู่กับผมมานาน แต่แล้วมันก็หักหลังผมมันเอาข้อมูลการซื้อขายอาวุธของผมไปบอกกับไอ้สารเลวอย่างไอ้มังกร คนที่มันฆ่าพี่ชายผม มันหักหลังผมเหมือนไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้คิรินผมกับมันเป็นเพื่อนกันมาสองปี มันช่วยผมให้รอดชีวิตจากไอ้มังกรซึ่งไอ้เหี้ยนั่นมันส่งคนมาเล่นงานตอนผมเผลอ หลังจากนั้นผมก็ไว้ใจไอ้คิรินตลอด ให้มันดูแลผับอีกที่หนึ่งของผมในกรุงเทพ ผม และพี่ชายของผมไว้ใจมันมากแต่สุดท้ายมันก็หักหลัง มันล่อให้พี่ชายผมไปให้ไอ้มังกรทรมารจนตาย
คนที่มันคิดทรยศมันต้องตายเท่านั้น แต่ไอ้นั่นมันดันหนีไปได้ซะก่อน ผมให้ไอ้คิวไปสืบและมันยังไม่ตายมีคนไปช่วยมันไว้ ยังไงมันก็หนีผมไม่พ้นหรอกครับ พวกมันจะไม่มีวันหนีความตายไปได้ ส่วนไอ้คิรินมันก็ไปทำงานกับไอ้เหี้ยมังกร ยังไงผมต้องล้างแค้นแทนพี่ชายผมให้ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ระหว่างที่เทวินกำลังคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
" เข้ามา "
" ประวัติของผู้หญิงที่พาไอ้ตั้มไปส่งที่โรงพยาบาลครับนาย " ผมหยิบซองสีน้ำตาลที่เป็นประวัติของผู้หญิงที่ช่วยไอ้ตั้มลูกน้องทรยศขึ้นมาเปิดดู
" หึ " มาเฟียหนุ่มส่งเสียงผ่านลำคอออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อเธอคนที่ช่วยไอ้คนทรยศ ดันเป็นน้องสาวของคิริน เทวินแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังมีแผนการอยู่ในหัว
ผมคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะครับว่าจะจัดการกับไอ้เพื่อนทรยศของผมยังไงดีให้มันตายทั้งเป็น ไม่น่าเชื่อว่าน้องสาวของมันจะเกี่ยวข้องกับคนทรยศทั้งสอง มันคงถึงเวลาที่พวกมันจะต้องรับกรรมที่ทำกับผมและพี่ชายที่เหลือเพียงคนเดียวของผม สุดท้ายตอนนี้ผมก็ไม่เหลือใครทั้งพ่อแม่แล้วพี่ชาย
" มึงส่งคนไปตามเฝ้าเธอ แล้วมารายงานกูว่าทำอะไรที่ไหนบ้าง " ผมสั่งไอ้คิวเสียงเรียบอีกครั้งพร้อมกับกำหมัดแน่นด้วยความเคียดแค้น
" ครับนาย "
(Milin Talk)
ครืน--- ครืน---
ระหว่างที่ฉันกำลังแต่งตัวไปมหาลัยเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่โต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของพี่คิรินฉันก็กดรับสายทันที
(ค่ะพี่คิรินลินคิดถึงจังเลยค่ะ)
(ว่างไหมลินออกมาเจอพี่ที่ร้านอาหารxxxได้ไหมพี่มีเรื่องจะคุยด้วย)
(เรื่องอะไรหรอคะ?)
(ไว้พี่จะบอกนะแก ว่างตอนไหน?)
(สี่โมงค่ะลินเลิกเรียน)
(ครับ ไว้เจอกันนะ)
(ค่ะพี่ชาย)
หลังจากที่วางสายจากพี่คิรินฉันก็รีบแต่งตัวแล้วไป มหาลัยทันทีเมื่อมาถึงมหาลัยก็เจอหวานกับแทนนั่งรออยู่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ ฉันจึงรีบเดินไปหาเพื่อนทั้งสองของฉัน
" สวัสดีจ๊ะ แทนหวาน " มิลินเอ่ยทักทายเพื่อนทั้งสองของเธออย่างอารมณ์ดีพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่ง
" มาแล้วหรอคะหนูมิลิน " หวานหันมาตอบรับคำทักทายของฉันด้วยท่าทางทะเล้น
" มึงนี่ก็โง่เนอะ ถ้าอีลินไม่มามันจะนั่งทำตัวสวยอยู่ตรงหน้ามึงหรือไงหะ! "
" อีแทนหุบปาก!! อย่ากวนตีนได้ไหม "
" นี่สองคนจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้หรือไงเนี่ย " ฉันส่ายหัวให้เพื่อนทั้งสองอย่างเอียมระอาที่ทั้งสองมักจะทะเลาะกันเป็นประจำ
“เชอะไม่มีทาง!!! “หวานปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับกอดอกหันหน้าไปทางอื่นด้วยสีหน้ามุ้ย
“เรื่องของมึง!”
“โอเค เลิกเถียงกันได้แล้วสองคน”
" ก็ได้ พรุ่งนี้วันเสาร์แล้วไปผับกันไหม? " หวานหันกลับมาตอบรับก่อนจะเอ่ยชวนในประโยคท้าย
" กูไม่ว่างนะพรุ่งนี้ "
" ฉันไปกับลินสองคนก็ได้ ไปนะลิน "
" ก็ได้แต่ไม่กลับดึกนะหวาน "
" ค่ะเพื่อนสุดที่รัก "
" จะคุยกันอีกนานไหม? ถ้านานงั้นกูไปเข้าห้องเรียนก่อนละ " แทนลุกขึ้นพร้อมกับเท้าสะเอวเหวใส่เพื่อนสาวทั้งสองที่คุยกันเรื่องไปผับโดยไม่มีท่าทีว่าจะไปเข้าห้องเรียนกันสักทีอย่างรำคาญ
" เออ กำลังจะไป " หวานก็หันไปตอบแทนอย่างรำคาญเช่นกัน
หลังจากที่ฉันเรียนเสร็จฉันก็มุ่งหน้าไปตามนัดของพี่คิรินทันที
ร้านอาหาร ในห้าง py
" รอนานไหมคะพี่คิริน? " ฉันเอ่ยถามพี่คิรินทันทีที่เดินเข้ามาในร้านอาหาร
" ไม่นานครับ "
" มีอะไรจะพูดกับลินหรอคะ? "
" ลินพี่มาเตือนลินว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้าเด็ดขาดรู้ไหม ลินห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาดนะ "
คิรินยื่นรูปในโทรศัพท์มาให้มิลินดูพร้อมกับพูดเตือนเธอเพราะคิรินรู้มาว่าเทวินกำลังตามสืบประวัติของเธออยู่ เขากลัวว่าเทวินจะใช้น้องสาวเพื่อแก้แค้นตัวเอง เขาเลยอยากมาเตือนมิลินให้ระวังตัวอย่าได้เข้าใกล้ผู้ชายโหดเหี้ยมคนนี้ มิลินถึงกลับชะงักไปอีกครั้งเมื่อผู้ชายที่ชื่อเทวินคอยวนเวียนให้เธอได้ยินชื่อเขาตลอด ถึงแม้จะได้เจอแค่ภาพก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวจากเพื่อนของเธอและตอนนี้ยังมาเป็นพี่ชายของตัวเองอีกที่พูดถึงผู้ชายคนนี้
" ผู้ชายคนนี้อีกแล้วหรอคะ? "
" ทำไมลินแกเคยเจอมันหรอ? "
" ไม่เคยเจอค่ะ แต่ผู้ชายที่ชื่อเทวินหวานกับแทนเพื่อนของลินก็พึ่งพูดถึงผู้ชายคนนี้เองค่ะ "
" อือ ลินแกจำไว้นะอย่าอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาดถ้าเจอก็ให้รีบหนีให้ไกล "
" ทำไมคะพี่รู้จักผู้ชายคนนี้หรอ? " คิ้วทั้งสองข้างของฉันขมวดเข้าหากันยุ่งทันที เมื่อพี่ชายของฉันพูดแปลกๆ อย่างกับผู้ชายคนนั้นจะมาทำอะไรฉันงั้นแหละ
" เปล่าแกก็ระวังไว้แล้วกัน พี่ต้องไปทำงานก่อนนะลิน "
" ทำงานอีกแล้วหรอคะลินอยากรู้จริง ๆ ค่ะว่าพี่ทำงานอะไรถึงไม่มีเวลาว่างเลย? " ฉันอดไม่ได้ที่จะถามพี่คิรินเรื่องงานอีกครั้งทำไมพี่คิรินถึงทำตัวแปลก แถมยังมาพูดถึงผู้ชายชื่อเทวินให้ฉันคอยระวังตัวจากเขาอีก ทำไมฉันต้องระวังฉันไม่เคยเจอหรือรู้จักเขาซะหน่อย ฉันไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ งง ไปหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายฉันกันแน่
" พี่ไม่มีเวลามาตอบคำถามแกมากหรอกนะลินพี่ต้องไปแล้วพี่จะคอยปกป้องลินเอง พี่ไปก่อนนะน้องสาวสุดที่รักของพี่ " คิรินยื่นมือมาลูบผมมิลินเบา ๆ เพื่อปลอบใจน้องสาวที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า
" ค่ะ " ฉันตอบไปแค่นั้นพี่ชายฉันก็เดินออกไปทันทีมันน่าน้อยใจนะที่ฉันถามอะไรพี่คิรินก็ไม่ตอบอะไรฉันได้เลย เฮ้ยย!!
" นายครับไอ้คิรินมันนั่งอยู่ร้านอาหารXXXในห้าง พีวายกับผู้หญิงครับ "
" มึงส่งรูปมา "
ติ้งงงง
เมื่อรูปภาพถูกส่งมาถึงเทวิน เขาจึงเปิดเข้ามาดูภาพนั้นทันที
" หึ มึงเตรียมตัวรับกรรมที่มึงก่อไว้ได้เลยไอ้คิริน " เทวินหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเย้ยหยันพร้อมกับพึมพำออกมาด้วยความโกรธแค้นเมื่อเห็นภาพของเพื่อนทรยศกับน้องสาว
- ผู้เขียน
