ข้อเสนอรักเมียตีทะเบียน บทที่6.
1563 คำ
ชายหนุ่มว่ากระทบ แล้วก็ทรงตัวลุกขึ้นยืน “จะบอกแม่ก็ได้ แต่ส่งภาพมิลินให้ฉันด้วย เด็กอะไรไม่รู้ฉลาดน่ารักฉิบหาย” พอสั่งจบก็เดินลิ่วๆ ออกไป ถึงอากาศที่นี่จะร้อนแต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่พบเจอก็สวยถูกใจ เอเดนชอบผู้หญิงผิวคล้ำนิดๆ และผิวเนียนๆ ไม่ใช่หยาบกระด้างเหมือนที่เคยผ่านมา คงเป็นเพราะเขาฝังใจ กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งที่เขาเคยนอนด้วย ครั้งนั้นเป็นครั้งเดียวที่เขาปล่อยตัวหลุดโลก ทำลายสถิติตัวเองจนราบคาบ
คืนนั้นเขาลงสนามเกินสิบครั้ง
คอนดอมสองกล่องไม่พอใช้ และนั่นทำให้เอเดนติดใจ
ไม่ได้ติดใจผู้หญิง แต่ติดใจเรื่องที่เขาฝืนกฎตัวเอง เขาอาจทำให้หญิงผู้นั้น ‘ท้อง’ เขาพยายามควานหาหล่อน แต่โชคร้าย งานของอัลเบิร์ตมีปัญหา เขาเดินทางกลับทั้งที่ยังไม่ทันถามชื่อแซ่หญิงผู้นั้น การควานหาคนคนหนึ่งโดยที่ไม่มีรายละเอียดของหล่อนเลย เลยกลายเป็นเรื่องยาก
เขารอฟังข่าวหญิงผู้นั้น
เพราะเชื่อว่าหากหล่อนกับเขาพลาดขึ้นมาจริงๆ การตามตัวเขาไม่ใช่เรื่องยาก
แต่ผ่านมาห้าปี...ไม่มีข่าวคราวหล่อนเลย เขาโล่งใจ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด มันมีบางอย่างค้างคาในใจ...
ลอนดอน อังกฤษ...
“อดัมเด็กนี่เกี่ยวข้องกบน้องชายลูกยังไงเหรอ?”
สิ่งเดียวที่เอเดนไม่เข้าใจ คือทำไมบิดากับพี่ชายพยายามเคี่ยวเข็ญให้เขามาเยือนประเทศเล็กๆ แห่งนี้ นั่นคือความคาใจของเอเดน ซึ่งมาดามมีเรียมเองก็ข้องใจ นางเลยส่งคนของนางตามไปด้วย ทุกย่างก้าวของเอเดนจะถูกส่งตรงมาที่นาง จุดเล็กจุดน้อยมาดามไม่มีปล่อยผ่าน มันน่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อย่างนั้นอัลเบิร์ตคงไม่ถือ หางอดัมชัดเจนแบบนี้
คุณพ่อลูกสองวางปากกาในมือลง รับโทรศัพท์ที่มารดายื่นให้มามองใกล้ๆ
อดัมอมยิ้ม “แม่อยากให้เอเดนมีครอบครัวนี่ครับ ปีนี้น้องอายุเท่าไหร่แล้วนะครับ” อดัมไม่ได้ตอบ เขาถามกลับและมองสบตามารดา
มาดามมีเรียมขมวดคิ้ว “เกี่ยวอะไรกับอายุของเอเดน”
“ผมสี่สิบเอ็ดเมื่อต้นเดือนมกราคม เอเดนห่างจากผมสี่ปี ปีนี้ไอ้หมอนั่นก็น่าจะสามสิบหก”
อดัมยกนิ้วขึ้นนับ ท่าทางสบายๆ
“บอกแม่มาดีกว่าอดัม แม่ขี้เกียจคิดมาก” มาดามมีเรียมโบกมือ
“เด็กนี่อายุสี่ปีใช่ไหมครับแม่” อดัมถามต่อ
“เควิน กับเอลลี่สิบปีแล้วนี่ใช่ไหม?” มาดามมีเรียมเสพูดเรื่องบุตรสาวและชายของอดัม อดัมอมยิ้ม สิ่งที่เขาสื่อสะกิดใจมารดาแล้วสินะ ท่าทางของท่านเลยอ่อนลง
“แม่จะว่ายังไงหากน้องชายผม เผลอตัวไข่ไว้ที่นั่น เอเดนควรรู้ว่าตัวเองเป็นพ่อคนแล้ว”
“หะ!”
ท่าทางมาดามมีเรียมไม่แตกต่างจากบิดาของเขาสักนิด ในวันที่เขาบอกบิดาเช่นนี้ อัลเบิร์ตก็สติแตกเหมือนกับที่มารดาของเขากำลังเป็นอยู่ ใครจะไปคิดล่ะ บุตรชายจอมกะล่อนอย่างเอเดนยังพลาดได้ เด็กหญิงคนนั้นเติบโตมาแบบไร้บิดานานเกือบสี่ปีเต็ม และหน้าตาแบบนั้น ไม่ต้องตรวจ DNA ยังได้เลย เพราะฝาแฝดบุตรสาวและชายของเขาตอนอายุสี่ปี หน้าตาแบบนั้นไม่มีผิดเพี้ยน
ประเทศไทย กรุงเทพฯ
การแต่งตัวของมิลาเปลี่ยนไปหลังจากวันรับตำแหน่ง จากที่เคยสวยจนผู้ชายโสดและไม่โสดมองตามน้ำลายหยด เธอเปลี่ยนมาแต่งตัวเรียบร้อยและเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เสื้อสูทรัดกุมจนปิดสัดส่วนที่ยวนตาจนหมด ไม่มีใครรู้ความจริงว่าเป็นเพราะอะไร นอกจากเจ้าตัวเท่านั้น
“แกแน่ใจนะมิลา ว่าทำแบบนี้แล้วดี” ภูมิถามเสียงแผ่ว
มองมิลาผ่านกระจกมองหลัง
“มันเป็นเกราะที่ทำให้ฉันไม่สะดุดตาใครบางคน” ถึงจะมีโอกาสน้อยสุดๆ ที่หัวหน้าแผนกการเงินอย่างตนเองจะได้เจอหน้าผู้บริหารระดับสูงจังๆ แต่การกันไว้ก่อนย่อมดีกว่าการตามแก้ไขแน่นอน
ภูมิปากหนัก เขาอยากบอกสิ่งที่ตนเองเจอมา มิลากำลังเลี่ยงเอเดน หารู้ไม่ว่าเอเดนเจาะถึงของรักของหวงของมิลาแล้ว ถึงเขาจะยังไม่รู้ตัวแต่มันก็เป็นอันตรายอย่างยิ่ง ความลับ ไม่มีบนโลกใบนี้ ภูมิเข้าใจอย่างถ่องแท้
“แกกับเนกยังดีกันอยู่ไหมภูมิ” การที่จู่ๆ อเนกก็หายหน้าหายตาไป มันน่าจะเกิดปัญหาระหว่างภูมิกับคู่รักของเขา
“เรื่องเดิมน่ะ บางทีฉันก็เบื่อนะแก ฉันคนเดียวที่พยายามแก้ไข คนที่ฉันรักกลับไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย”
“ใจเย็นๆ สิ แกกับเนกไม่ได้เพิ่งคบกันนะภูมิ”
หลายปีมานี่ภูมิอเนกรักและเข้าใจกันดี มีช่วงหลังๆ นี่เองที่อเนกงอแง คงเพราะถึงจุดอิ่มตัวและอยากเปิดเผยให้คนรอบตัวรู้ อเนกไม่แคร์เรื่องรสนิยมของเขา แต่ภูมิยังแคร์อยู่ บิดา มารดาเขาคงไม่สามารถรับได้
“เพราะแบบนั้นไงมิลา ฉันเลยงงกับความคิดของเนก”
ภูมิบ่นพึมพำ อเนกรักเขาข้อนั้นเข้าใจ แต่ทำไมถึงอยากเปิดเผยนักก็ไม่รู้ ในเมื่อเขายังไม่พร้อม
“แกต้องคิดถึงเนกบ้างนะภูมิ”
“ฉันก็คิดอยู่ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะกล่อมให้พ่อเข้าใจสิ่งที่ฉันเป็น”
ข้าราชการระดับสูงแบบบิดาของภูมิ ไม่มีทางรับได้กับรสนิยมทางเพศของบุตรชาย ต่อให้คนสมัยนี้ยอมรับเรื่องความรักระหว่างชายกับชายมากขึ้น แต่ไม่ได้รวมบิดา มารดาของภูมิไว้ด้วย คนรุ่นเก่าฝังหัวกับความเชื่อเดิมๆ และไม่คิดเปลี่ยนแปลง หลายเรื่องที่ไม่พัฒนาก็เพราะความคิดแสนโบราณของคนรุ่นเก่านั่นแหละ
“อย่าคิดมาก ค่อยๆ คิดไป สักวันคงคลี่คลายเอง”
“อืม...ฉันส่งแกแค่นี้นะมิลา ฉันมีอีกที่ต้องไป” ภูมิมีบริษัทออกแบบ งานของเขาอยู่ตัวแล้ว มีพนักงานเกือบห้าสิบชีวิตที่ภูมิต้องรับผิดชอบ หากไม่มีประชุมสำคัญภูมิก็มักจะเอาช่วงเวลาตอนกลางวันขลุกอยู่กับอเนก อเนกเป็นนักวาด เขาวาดรูปใช้ได้ มีหลายแกลอรี่รับงานเขาไปขาย เวลาของอเนกส่วนใหญ่เลยอยู่แต่บ้าน เขาอยู่กับจินตนาการของเขานั่นเอง
“ขับรถดีๆ ล่ะ” มิลาโบกมือลาเพื่อน ก้มหน้าเดินเข้าไปในตัวอาคาร สถานที่ที่ตนเองทำงานมาเกือบสามปี
คงเพราะเอาแต่ก้มหน้าและมองแค่ทาง มิลาเลยไม่รู้ว่ามีคนบางคนยืนขวางอยู่ตรงหน้า ก่อนที่เธอจะเข้าไปในลิฟต์ อุบัติเหตุบนความตั้งใจของคนขวางเลยเกิดขึ้น
“อุ่ย! ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวังเอง”
แก้วกาแฟในมือกระฉอกเปื้อนอกเสื้อสูทของคนตรงหน้า มิลาพยายามใช้ทิชชูเปียกที่พกติดตัวไว้ตลอดเช็ดคราบนั้น เธอลืมสนใจรอบตัวไปเลย กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เงยหน้ามองคู่กรณีนั่นเอง
เปลือกตากะพริบปริบๆ กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
มิลาขยับตัวถอยหลังแบบอัตโนมัติ หลังตั้งสติได้
เอเดนรวบมือของหญิงตรงหน้าไว้แล้วลากมือนั่นเช็ดคราบเลอะเทอะบนอกเสื้อ เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ มิลามองไปรอบตัว ด้านหลังชายผู้นี้มีการ์ดหน้าดุยืนประกบอยู่ด้านหลังสองคน
“ฉันขอจ่ายค่าซักสูทให้คุณนะคะ”
นี่คือความกล้าที่สุดของเธอแล้ว เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำอยู่ในอกด้านซ้ายจนนึกกลัวว่าชายตรงหน้าจะได้ยิน
เอเดนยิ้ม ก้มหน้าลงมาใกล้ กลิ่นอาฟเตอร์เชฟโชยเข้าจมูกมิลาจนเธอเริ่มตาลาย
“ไม่เป็นไรเปรอะนิดหน่อยเอง ว่าแต่... เราเคยเจอกันมาก่อนไหม?”
คำถามสั้นๆ แต่ชวนให้หวาดเสียวสำหรับคนฟังที่มีชนักปักหลัง
“ดิฉันเพิ่งเจอท่านเมื่อวันก่อนไงคะ” เอเดนหรี่เปลือกตาลง เขาแน่ใจว่าผู้หญิงลักษณะแบบนี้ยังไม่เคยผ่านเข้ามาในสายตา
“หือ...”
“คุณมิลาหัวหน้าฝ่ายการเงินที่เพิ่งแต่งตั้งขึ้นมาไงครับ”
ลูคัสกระซิบบอก เขาแปลกใจที่มิลาเปลี่ยนการแต่งตัว แต่เขาจำหล่อนได้ ผู้หญิงสวยคมแบบนั้นลืมยาก เอเดนคลี่ยิ้มมุมปาก เขาสอดมือไปจับพวงผมด้านหลังท้ายทอยจนมิลาสะดุ้ง
“ผมสวยๆ แบบนี้ไม่ควรถูกคลุมด้วยตาข่ายเลย ผมชอบที่คุณแต่งตัวเหมือนวันนั้นมากกว่า แบบนี้สบายตา แต่ผมไม่สบายใจ”
ชุดทรงคุณป้ายาวกรอมเท้า เสื้อสีซีดที่แขนยาวถึงข้อมือดูเรียบร้อยก็จริงแต่มันน่ารำคาญตา ภาพผู้หญิงคนหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิด ผู้หญิงที่เอเดนพยายามซ่อนไว้ หลายครั้งที่หล่อนแผลงฤทธิ์ในความคิดและความฝันของเขา จนทำให้บทรักบนเตียงกร่อยลง เขาโมโหตัวเองนับครั้งไม่ถ้วย ทำไมเขาถึงจำหล่อนได้ จำได้แม้กระทั่งกลิ่น
- ผู้เขียน
