ข้อเสนอรักเมียตีทะเบียน บทที่4.
1541 คำ
ชุดว่ายน้ำสีเหลืองจ๋อยบนร่างอวบอ้วนของเด็กหญิงผิวขาวปานสำลี ห่วงยางเป็ดสีเดียวกันกับชุดลอยตุ๊บป่องๆ อยู่กลางสระ ไม่มีคนสนใจเด็กน้อยคนนั้นสักคน มืออวบอ้วนพยายามยึดห่วงยางไว้สุดความสามารถ แต่ความลื่นของพลาสติกผสมกับมือเปียกๆ นั่นคงจับไว้ไม่อยู่ มิลินค่อยๆ ลื่นจวนจะหลุดออกจากห่วงยาง โชคดีที่มีผู้หวังดีเห็นทันเวลา
ผู้ชายตัวใหญ่กระโจนลงไปรั้งมิลินไว้ทัน
เด็กหญิงเงยหน้ามองตาปริบๆ แต่กลับไม่ร้องจ้าเหมือนเด็กคนอื่น
ดวงตาดำขลับจ้องคนแปลกหน้าตาไม่กะพริบ
“มากับใคร ทำไมอยู่คนเดียว” ภาษาไทยเพี้ยนๆ แต่ก็พอฟังออก
“มากับปะป๋าค่ะ” มิลินตอบ ยกมือเกาะบ่าคนตัวใหญ่เพราะกลัวตก เด็กหญิงแน่ใจว่าอ้อมแขนนี้ปลอดภัยสำหรับตนเอง
“ปะป๋าที่ว่าอยู่ไหนล่ะ” เอเดนถามเสียงขุ่น
ผู้ปกครองเด็กเล็กขนาดนี้ปล่อยปละละเลยจนเด็กเกือบจมน้ำ ไม่อยากคิดต่อ หากเขาลงมาดึงไว้ไม่ทันเด็กน้อยคนนี้จะตื่นตกใจขนาดไหน
มิลินมองไปรอบๆ ก่อนจะเบ้ปาก
เด็กหญิงมองไม่เห็นภูมิและเพื่อนของภูมิด้วย ก่อนที่จะลงสระปะป๋ายังนั่งโบกมืออยู่ตรงนั้น เก้าอี้นอนนั่นว่างเปล่า เหลือไว้แค่ของใช้ส่วนตัว
“ปะป๋านั่งตรงนั้นคะ แต่...”
สีหน้าจ๋อยๆ แววตาสลดเศร้า เอเดนใจอ่อนยวบ เขาเดินขึ้นจากสระเด็ก พาเด็กหญิงในอ้อมแขนไปที่เก้าอี้ข้างสนามตัวนั้น มิลินลงยืนบนพื้น มองชายตัวใหญ่ตรงหน้าตาปรอย พอหายตกใจ เธอก็เริ่มหิว
เอเดนอมยิ้ม รู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยแบบอธิบายไม่ถูก
เขาโบกมือเรียกการ์ดที่ตามติดไม่ต่างจากเงาเข้ามาใกล้ๆ “หิวใช่ไหม อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมล่ะ จะให้คนของฉันไปหามาให้” เอเดนถามพร้อมกับยิ้มอ่อน
การ์ดมองเจ้านายหนุ่มตาค้าง
เอเดนไม่ค่อยยิ้ม ยกเว้นตอนเมา เวลานี้เจ้านายกำลังยิ้มหัวกับเด็กแปลกหน้า ท่าทางอ่อนลงไม่เหมือนเทพสงครามที่เคยเห็นทุกเวลา
“กินกุ้งได้ไหมคะ”
เอเดนเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เด็กน้อยคงชอบกินกุ้ง เลยไม่ลังเลที่จะขอ เหมือนกับเขานั่นแหละ อาหารที่มีสวนผสมคือกุ้งเขาจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ
“ฉันมีเมนูแนะนำ สนใจจะลองไหมล่ะ”
ไม่รู้เพราะอะไรสิ แววตาใสเหมือนตาตั๊กแตนตรงหน้าทำให้อารมณ์ไม่คงที่ของเขาสงบลง เขาชอบเวลาที่เด็กตรงหน้ายิ้มมากกว่าท่าทางตื่นกลัวเหมือนครั้งแรก
มิลินเบิกตาโตๆ ยิ้มแบบเขินๆ ตอนที่พยักหน้ารัวๆ
“ฮ่าๆ” เอเดนเงยหน้าหัวเราะ “เอากุ้งเนยกระเทียมแล้วก็ขอน้ำสตรอว์เบอร์รีปั่นด้วยนะ พอใจไหม เอาอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า?”
“ขอกุ้งทอดด้วยได้ไหมคะคุณลุง” เอเดนขมวดคิ้ว เขาไม่ใคร่พอใจสรรพนามที่เด็กหญิงเรียกเท่าไหร่นัก อายุขนาดเขาคงเป็น ‘อังเคิล’ ในสายตาเด็กนั่นแหละ ทำไมไม่รู้เขาอยากได้ยินเด็กตรงหน้าเรียกตนเองแบบอื่นมากกว่า เขาไม่อยากเป็น ‘ลุง’
“ฉันยังไม่แก่ เรียกฉันว่าเอเดนดีกว่านะ”
เป็นอีกครั้งที่การ์ดของเขาถึงกับเงยหน้ามองซ้ำ เจ้านายหนุ่มถือตัว ไม่มีคนใกล้ชิดคนไหนเรียกเขาด้วยชื่ออย่างเดียว ยกเว้นคนในครอบครัว
“จะดีเหรอคะ มิลินไม่ถนัดและแม่จ๋าคงไม่ชอบ”
“หรือหนูจะเรียกฉันว่าปะป๋าฉันก็ไม่ขัดข้องนะ” การ์ดหนุ่มเงยหน้ามองเจ้านายอีกครั้ง ไม่อยากเชื่อว่าเจ้านายจะใจดีถึงขั้นออกปากเองกับเด็กหญิงที่ไม่รู้จัก
“มิลินค่ะถ้าลุงจะเรียกชื่อหนู” เด็กหญิงแนะนำตัว เพราะไว้ใจชายตรงหน้าจนลืมคำสอนของคนเป็นแม่ มิลาย้ำนักย้ำหนา เรื่องความไว้ใจ มิลินไม่ควรพูดหรือรับของจากคนที่ไม่รู้จัก นอกจากอยู่ในสายตาผู้ใหญ่
“ชื่อน่ารักสมตัวดีนะ”
ผิวขาวปานหยวกกับหน้าตาน่าชัง เขาคงแก่แล้ว เวลานี้เอเดนเริ่มคิด หากเขามีลูก ลูกของเขาจะออกมาหน้าตาเป็นอย่างไร
เมื่อเจ้านายไม่มีทีท่าว่าจะสั่งต่อ “เจ้านายรับไวน์หรือเบียร์ดีครับ”
“ไม่ล่ะ ขอน้ำเปล่าก็พอ วันนี้ฉันไม่อยากเมา”
สระว่ายน้ำนี่เป็นส่วนหนึ่งของสวัสดิการที่คอนนอร์มอบให้พนักงาน มิลาใช้สิทธิตัวเองในการพาบุตรสาวมาว่ายน้ำ และซื้อบริการให้คนนอกอย่างภูมิไว้ด้วย มีที่ออกกำลังกายหลายประเภทแยกออกไปเป็นสัดส่วน เอเดนผู้ที่ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในอาณาเขตส่วนนี้เลย วันนี้เขากลับนึกสนุกอะไรไม่รู้ ชายหนุ่มเข้ามาใช้บริการวันแรกก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่ต่างวัยที่ละสายตาไม่ได้เลย
เด็กหญิงตัวน้อยที่น่าเอ็นดูเสียจนชายหนุ่มอดตำหนิผู้ปกครองเด็กไม่ได้
เวลาผ่านไปจนเกือบครบสามสิบนาที ผู้ปกครองเด็กหญิงเพิ่งวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา
“มิลินปะป๋าขอโทษ”
ภูมิละล่ำละลักโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว เขารีบมาหลังจากไม่สามารถปรับความเข้าใจกับอเนกได้ หนุ่มคนรักหุนหันจากไป ภูมิละล้าละลังแต่เขาไม่สามารถทิ้งให้หลานสาวอยู่ลำพังได้
“ไม่เป็นไรค่ะ มิลินไม่ถือ” ปากจิ้มลิ้มขยับพูด ภูมิเอะใจเริ่มมองไปรอบตัว
เขาจ้องเขม็งไปที่คนแปลกหน้า ชายผู้นั้นยึดที่นั่งของเขาและดูท่าจะสนิทสนมกับหลานสาวเกินขีดจำกัด จานอาหารที่มีรอยเปรอะเล็กน้อยกับแก้วเครื่องดื่มที่พร่องไปกว่าครึ่ง แก้วเครื่องดื่มที่หลานสาวกำลังให้ความสนใจจนไม่อยากวาง
“คุณเป็นพ่อที่แย่มาก คุณปล่อยลูกให้อยู่คนเดียวในสระได้ยังไง”
เอเดนกล่าวเสียงแข็ง ท่าทางไม่พอใจนั่นทำให้ภูมิรู้สึกแปลกๆ
ออร่าความหล่อแย้งนัยน์ตาจนเริ่มเลอะเลือน สายตาหลายคู่ที่คอยชำเลืองมองนั่นอีก ชายผู้นี้หล่อบาดใจ เหมือนเทพเจ้าแห่งท้องทะเลในหนังของDC อกแน่นปั๋ง กล้ามท้องสวยจนตาลาย เขาสวมชุดว่ายน้ำขายาวแนบลำตัวช่วงล่าง โชคดีที่สวมเสื้อคลุมทับไว้ ไม่อย่างนั้นภูมิอาจจะเลือดกำเดากระฉูดเพราะพลังทางเพศที่ดาเมจแรงของชายผู้นี้ก็เป็นได้
โชคดีที่อเนกกลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคู่รักของเขาคงมีเรื่องให้แขวะอีกเยอะ
“ขอโทษครับ”
เอเดนฉุนกึก คำขอโทษที่ไม่ได้จริงจังจนเขาปล่อยวางไม่ลง ผู้ปกครองเด็กหญิงทิ้งบุตรสาวของเขาไว้ในสระน้ำ และหากเขาไม่ยื่นมือเข้าช่วยเด็กตรงหน้าอาจถึงแก่ชีวิต ท่าทางพ่อเด็กไม่ทุกข์ร้อนเท่าที่ควรด้วย
“คุณเป็นพ่อที่แย่มาก ทิ้งลูกไว้แบบนี้คนเดียวได้ไง”
ภูมิก้มหน้ารับสภาพ เขาไม่ควรทำแบบนั้นถ้ามิลารู้เรื่องนี้เพื่อนของเขาคงบ่นให้ฟังอีกนาน
“รู้ไม่เด็กนี่เกือบจมน้ำ” เอเดนพูดต่อ ท่าทางขึงขัง
“หะ!” ภูมิตกใจ เพราะความเลิ่นเล่อของเขาเกือบทำให้มิลินเป็นอันตราย
“มิลินไม่เป็นไรแล้วค่ะ เอเดนมาช่วยไว้ทัน” เด็กหญิงพูดแทรก ก่อนจะหยิบกุ้งทอดตัวโตยัดใส่ปาก
“เอเดน” ภูมิครางเสียงแห้ง เขาหันกลับมามองหน้าผู้ชายแปลกหน้าซ้ำ ชื่อของเขาคือ...เอเดน “คุณคงไม่ใช่เอเดน คอนนอร์ใช่ไหมครับ” เสียงภูมิสั่น เหงื่อไหลซึมออกมาจากรูขุมขนทุกรูที่มี
“ครับ ผมเอเดน คอนนอร์” ชายหนุ่มตอบรับ แล้วก็ยกแก้วน้ำเปล่าเย็นเฉียบขึ้นจิบ
เขาไม่ชอบอากาศร้อนๆ นี่เลย ไม่รู้ทำไมสิบิดาที่ไม่ใคร่ใส่ใจเขาที่บีบให้เขามารับตำแหน่งที่นี่ ทั้งที่ลอนดอนก็มีตำแหน่งที่เหมาะสมกับเขามากกว่า อดัมพี่ชายเองก็สนับสนุน สองคนที่ทำตัวแปลกๆ จนเอเดนเริ่มฉุน
เอเดนเป็นลูกชายนอกคอก ไม่ค่อยฟังคำสั่งบิดา อัลเบิร์ตเลยไม่ค่อยสนิทกับลูกชายคนเล็กเท่ากับมีเรียมภรรยาของเขา หากอดัมเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของอัลเบิร์ต เอเดนก็คือลูกชายสุดที่รักของมีเรียม
ภูมิกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ขยับตัวด้วยความอึดอัด เขาตระหนกจนหน้าซีด เขาจุดไต้ตำตอจนเหลือเชื่อ ชายหนุ่มชำเลืองหลานสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว มิลินไม่รู้ว่าผู้ชายคนที่นั่งอยู่ข้างๆ และเพิ่งช่วยต่อลมหายใจให้คือ คนที่ทำให้มิลินเกิด
“มิลินกลับบ้านกันหรือยังคะ”
ก่อนอื่นคงต้องหาทางออกไปจากที่นี่
ท่าทางเอเดนไม่น่ารู้เรื่องสายสัมพันธ์ คงเป็นแบบที่มิลาคาดไว้ ผู้ชายคนนั้นคงไม่มีทางจำผู้หญิงที่เขานอนด้วยเมื่อห้าปีก่อน
“มิลินลงสระได้แปบเดียวเองนะคะปะป๋า”
- ผู้เขียน
