กว่าที่วิกานดาและแครลอไรลด์จะฝ่าฟันเส้นทางแสนยาวไกลขึ้นมาถึงยอดเขา สถานที่ที่เป็นจุดรวมของนักเดินทาง ก็กินเวลาเกือบครึ่งวัน
นั่นเพราะแครลอไรลด์เองเอาแต่พะวงหลังว่าวิกานดาจะเดินหายออกนอกเส้นทาง
"ทำไมพี่กานหน้าแดงแบบนั้นล่ะคะ จะเป็นลมหรือเปล่า" ลลิลหรือต้นหลิวที่ขึ้นมาถึงก่อนเอ่ยทักทันทีด้วยความเป็นห่วงแถมเพราะอาชีพจึงสังเกตได้ถึงความผิดปกติ เธอรีบเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบยาดม พร้อมด้วยอุปกรณ์ปฐมพยาบาล และเดินเข้าไปใกล้
"แดดคงร้อนน่ะ พี่ไม่เป็นไร" ปากบอกพร้อมยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองไปด้วยอย่างต้องการจะปาดเหงื่อ
"ยังไงก็นั่งพักก่อนนะคะ" พยาบาลสาวรีบพาวิกานดามานั่งที่เก้าอี้พับที่จัดเตรียมไว้ทันที พร้อมช่วยโบกพัดส่วนอีกมือหนึ่งก็มียาดม เธอช่วยจ่อไปที่จมูกของวิกานดา
"ทำอย่างกับพี่เป็นคนแก่ไปได้นะน้องต้นหลิว"
"คงเพราะแบกกระเป๋าสัมภาระของแครล์ใช่มั้ยคะเนี่ย" รอบนี้หมอกชกรเอ่ยออกมาอย่างแซวๆ
"น
