หกโมงเย็นพิมพ์ณดากลับถึงบ้านโดยเอทีวีคันเดิมมาถึงกลิ่นอาหารก็โชยมาทักทายชวนน้ำลายไหลเดินตามกลิ่นเย้ายวนมาจนถึงห้องครัวกำลังจะขอป้านงค์ตักราดข้าวให้สักจานทว่าต้องแปลกใจเมื่อคนทำอาหารไม่ใช่ป้านงค์ แต่เป็น... หล่อนยืนอึ้งไปพักใหญ่กระทั่งเขารู้สึกตัวว่ามีคนมองถึงหันหน้ามา
“กลับมาช้าจังนึกว่าหลงทางกลับบ้านไม่ถูก ฉันทำอาหารเสร็จว่าจะออกไปรับอยู่พอดี”
พ่อครัวอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังลงมือทำอาหารมื้อเย็นมีสาวใช้ยืนรอฟังคำสั่งไกลออกไปคอยเหลือบสายตามองภาชนะใส่น้ำเป็นจังหวะราวกับหากกระทะมีไฟลุกไหม้ก็พร้อมยกขึ้นราดดับไฟได้ทันที
ไม่จริง ไม่เชื่อ นี่คือคุณภูตัวปลอมใช่ไหม
พิมพ์ณดาตอบตัวเองไม่ได้เพราะร้อยวันพันปีภวัตไม่เคยเฉียดกรายมาถึงในห้องครัว อยากได้อะไรก็ร้องสั่งสาวใช้ไม่ก็หล่อนตลอด ทำตัวสบายเป็นคุณชายแห่งขุนเขาภูตะวัน แต่วันนี้เขากลับลงมือทำอาหารโดยการเปิดดูวิธีการปรุงจากกูเกิ้ล
โอ้ว คืนนี้
