วันเสาร์พิมพ์ณดาถูกภวัตกวนให้ตื่นเช้ามาออกกำลังกายร่วมกับเขาวิ่งกระหืดกระหอบบนลู่วิ่ง เขากดอะไรไม่รู้มันวิ่งเร็วมากหล่อนทำไม่เป็นได้แต่ก้าวเท้าให้ทันดูตลกขบขันมากในสายตาเขาที่กำลังยกดัมเบล ทำไมถึงรู้น่ะเหรอ ก็พ่อคุณเสียมารยาทหัวเราะเสียลั่นห้อง เหงื่ออาบไปทั่วร่างกายบอบบางในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีขาวตัวเล็ก ตวัดสายตาไปปรามกึ่งขอร้องเขาให้มาช่วยพาตัวเองลง
อยากตะคอกอยากบอกแต่ตอนนี้หล่อนได้แค่หอบหายใจ หมดแรงแล้ว เฮือกสุดท้ายแข้งขาอ่อนจะร่วงไหลตามลู่วิ่งโชคดีที่ภวัตทิ้งดับเบลลงแล้วมาปิดการทำงานของลู่วิ่งได้ทัน เกี่ยวเอวเอวคอดมานั่งพัก พิมพ์ณดาหอบหายใจเหมือนจะขาดใจตายลงตรงนั้นเขารีบเอาสปอนเซอร์มาให้
“ไหวไหม ร่างกายเธออ่อนแอเกินไปแล้วนะ”
“ช้าอีกเสี้ยววินาทีณดากระโดดลงจากลู่วิ่งแล้ว”
“เอาน่า ออกกำลังกายหน่อยฉันอยากให้เธอร่างกายแข็งแรงไม่อยากให้ป่วย” ทิ้งกายนั่งลงเคียงข้างยกดัมเบลต่อกล
