“ไม่ดีค่ะ คุณภูรวยแล้วจะมาแย่งณดาทำขนมขายทำไม ณดายังมีแม่กับน้องๆ ให้ดูแลนะต้องขยันหาเงินมากกว่านี้” หล่อนเอาแต่ใจ
“อย่าให้จับได้แล้วกันว่าใครบางคนไปแอบขโมยองุ่น ยอมให้เก็บตามใจเลยเอ้า ขอหุ้นสองเปอร์เซ็นพอ” ยื่นข้อเสนอเเบบเสียเปรียบสุดๆ ให้เมียรัก เจ้าหล่อนตาวาวเอียงใบหน้ากลับมามองเขาเหมือนเจอขุมทองกองอยู่ตรงหน้าอย่างไรอย่างนั้น
“จริงเหรอคะที่ว่าให้เก็บเท่าไหร่ก็ได้ รวมสตรอว์เบอร์รีด้วยไหม”
“แน่นอน ฉันใจป้ำอยู่แล้ว”
“ไชโย! ณดาจะทำขนมขายทุกวันส่งร้านกาแฟในไร่แล้วก็ร้านอื่นๆ ในตัวอำเภอน่าจะพอขายได้”
“เดี๋ยวฉันจะลองถามเพื่อนที่เป็นเจ้าของรีสอร์ทแถวนี้ดูเผื่อเขาสนใจอยากได้ขนม” ภวัตใจดี หัวใจพองโตที่ได้ฟังความคิดพิมพ์ณดาและมีโอกาสได้ช่วยเหลือหล่อน ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเว้นรักษาแม่หล่อนไม่เคยขอเขาใช้สักบาท หาเงินเองแล้วยังต้องส่งให้น้องทั้งสองใช้อีก ไม่รู้ว่าแต่ละเดือนพอมีเหลือให้ตัวเองใช้
