“คุณภูเพิ่งเคยมาที่นี่ใช่ไหมคะอุ๊ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย ยินดีต้อนรับสู่ร้านกาแฟอุ๊อิ๊อินเลิฟนะคะ แหม… ตกอกตกใจหมดที่เห็นคุณมากับน้องณดา”
“ครับ” เขายิ้ม หยิบคุกกี้มากัดกินนิดเดียวปรายสายตามองไปยังพิมพ์ณดาที่นั่งขัดสมาธิบนพื้นมองดูขนมในตู้อย่างพินิจพิจารณาเลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรดี
“น้องณดาน่าตีมากนะคะกล้ากระซิบแซวว่าคุณเป็นสามีก่อนจะยอมเฉลยว่าเป็นเจ้านาย อุ๊ดีใจมากเลยนะคะ นึกว่าคุณภูจะชอบของแปลกอย่างยัยนั่นซะอีก”
คงจะจริง เขาชอบของแปลก
“คุณอุ๊รู้จักณดานานหรือยังครับ”
“ตั้งแต่สมัยเรียน ป. ตรีค่ะ ยัยนั่นเป็นรุ่นน้อง”
ขนมในร้านกาแฟนี่น่ากินทุกชิ้นเลยเลือกแทบไม่ถูกดูจากราคาต่อชิ้นกับงบที่เจ้ใหญ่ตั้งไว้เลือกดีแค่ไหนก็ไม่ได้เกินสามชิ้น แค่นี้จะไปอิ่มท้องอะไรกัน “เจ้จ๋า หนูขอกินเกินสามร้อยไปสักสองร้อยได้ไหม ของกินมันเยอะมากเลยเลือกไม่ถูก”
“ไม่ได้! โลภมากนักให้สามร้อยอยากได้ห้าร้อย”
“เจ้อะ”
