“ก็ได้จ้ะ แต่ณดาโทรหาน้องหน่อยนะลูก ไม่รู้ป่านนี้เป็นอยู่ยังไง” ท่านไม่ยอมนอนในทันทีเป็นห่วงเป็นใยต่อลูกสาวคนกลาง ลงไปกรุงเทพฯ เงียบหายไปไม่ติดต่อมาเลย
“ได้ค่ะ” พิมพ์ณดาส่งท่านเข้านอน ออกมายืนสูดอากาศบริสุทธิ์ฝนตกโปรยปรายเย็นสบาย สายเรียกเข้าจากพิสุทธิ์หล่อนมองแวบเดียวก็กดรับสาย “ฮัลโล ว่าไงนท เหรอ... ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปดูให้เดี๋ยวนี้แหละ”
“จะไปไหนเหรอ” ภวัตงัวเงียถามยังตื่นไม่เต็มตาตั้งใจจะลุกมาเข้าห้องน้ำแล้วกลับไปนอนต่อแต่เห็นพิมพ์ณดาสวมเสื้อแจ็คเก็ตเหมือนจะออกไปข้างนอก
“ไปหอน้องชมพู่ค่ะ ตานทโทรมาบอกว่าแฟนไม่สบาย”
“งั้นรอเดี๋ยว ขอไปด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะหออยู่ใกล้เเค่นี้เองปั่นจักรยานไม่ถึงห้านาทีก็ถึง”
“อยากไปด้วย” เขาย้ำความต้องการ
“งั้นก็เร็วๆ นะคะ” ตะโกนบอกภวัตที่กุลีกุจอวิ่งเข้าห้องน้ำย้อนกลับมาเข้าห้องนอนปิดแอร์เก็บผ้าห่ม
ข้างนอกฝนตกโปรยปรายไม่แรงมากนัก ภวัตเป็นคนปั่นจักรยานพิม
