คนในสายตา (50%)
1553 คำ
หลังจากที่ชำระร่างกายทั้งเธอและเขาเรียบร้อยแล้ว ไรอันก็จัดการอุ้มร่างอรชรในชุดคลุมอาบน้ำออกจากห้องน้ำมาวางลงบนเตียงหนานุ่มอย่างเบามือ โดยที่ตัวเขานั้นก็มีเพียงผ้าขนหนูผืนใหญ่พันเอวสอบไว้หลวมๆ เช่นเคย
ไรอันเดินไปที่ห้องแต่งตัวแล้วเลือกชุดนอนกระโปรงสีขาวเนื้อผ้านุ่มลื่นกลิ่นหอมคล้ายตัวเดียวกับที่เธอสวมใส่เมื่อครู่ออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วเดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่เตียง
“ฉันทำเองดีกว่าค่ะ”
จันทร์เจ้ารีบคว้าชุดนอนจากมือใหญ่ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มทำท่าจะสวมใส่ให้กับเธอด้วยตนเอง แต่ไรอันกลับจับไว้แน่นไม่ยอมให้เธอช่วงชิงไปได้ง่ายๆ พร้อมกับบอกด้วยเสียงเข้มเล็กน้อย
“ไม่ต้อง! คุณอยู่เฉยๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทางเอาชนะเขาได้ จันทร์เจ้าก็เลือกที่จะเงียบและนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เขาจับเธอแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาไร้ความรู้สึก หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมือใหญ่กระตุกเชือกผูกเอวออกแล้วจับสาบเสื้อคลุมอาบน้ำเปิดออกช้าๆ แล้วรุดลงมากองอยู่ที่เอวคอด
“อีกรอบจะไหวหรือเปล่า”
เสียงทุ้มพร่าเอ่ยถามเบาๆ พลางกลืนน้ำลายคงคออย่างกระหาย ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เนินอกอวบขาวนิ่ง ไม่เงยขึ้นมาสบตา ส่งผลให้คนที่ฝืนนั่งนิ่งเป็นหุ่นไร้ความรู้สึกต้องหน้าแดงขึ้นมาลามไปทั่วทั้งตัวด้วยความรู้สึกเขินอายกับคำถามตรงๆ ของคนไม่อาย
“ไม่ไหวแล้ว” คำตอบแสนสั้น แต่แฝงไปด้วยความกระด้างเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วยุ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตา
“โกรธผมเหรอ”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธอะไรคุณเลย”
“ทำไมถึงไม่มีสิทธิ์ คิดว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึกหรือไง”
“ฉันไม่มีคิดว่าตัวเองเป็นหุ่นยนต์ แต่แค่คิดว่าตัวเองเป็นลูกหนี้ที่ต้องชดใช้หนี้สินโดยที่ไม่ควรเรียกร้องอะไรก็เท่านั้นเอง”
จันทร์เจ้าไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ศักดิ์ศรีเท่านี้มาก่อนชีวิต ที่ผ่านมาเธอเป็นคุณหนูที่เกิดบนกองเงินกองทองไม่เคยต้องลำบากมาก่อน แต่พอมาวันนี้ที่เธอกลับไม่เหลืออะไร แม้กระทั่งความเป็นตัวตน
“ถ้าคิดว่ามาที่นี่เพื่อจะชดใช้หนี้ก็ทำหน้าที่ให้มันดีๆ หน่อยสิ ไม่ใช่ทำตัวเป็นท่อนไม้ให้เจ้าหนี้อย่างผมต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว”
ไรอันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเมื่อถูกมองเป็นตัวร้ายจำกัดอิสระภาพเกินเหตุ ทั้งที่เขาไม่เคยเอ่ยปากให้เธอทำตัวเป็นคนไร้ความรู้สึก นอกจากเรื่องความหึงหวงและการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ของเขาเพียงเท่านั้น
“นี่คุณ!”
“ทำไม หรือว่าผมพูดไม่ถูก”
“ก็ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครนี่ ไว้ถ้าฉันไปฝึกกับคนอื่นจนชำนาญก่อนแล้วจะมาปนเปรอให้คุณเอาให้สาแก่ใจเลยดีไหม”
จันทร์เจ้าโพลงออกไปอย่างเหลืออด โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองพูดนั้นไม่ต่างจากน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ
“ว่าไงนะ!”
ไรอั้นสบถถามลอดไรฟัน ก่อนจะกระชากแขนเล็กมาบีบไว้แน่นด้วยความโกรธ จนคนถูกบีบแขนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ รับรู้ได้ถึงแรงมหาศาลของคนตัวใหญ่
“เจ็บนะ!”
“เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ มีสิทธิอะไรคิดจะไปฝึกทำกับคนอื่น บอกแล้วไงว่าถ้าเป็นผู้หญิงของผมต้องไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น”
“โอ๊ย! ฉันก็ไม่ได้คิดจะไปทำกับใครนี่ แค่พูดเล่นไม่ได้อยากเป็นคนสำส่อนแบบนั้นสักหน่อย”
“พูดเล่นก็ไม่ได้! เพราะผมไม่ชอบ!”
“คุณไรอันปล่อยนะ!”
จันทร์เจ้าพยายามกระชากแขนกลับเมื่อรู้สึกเหมือนกระดุกจะหัก และมือใหญ่ก็ยอมปล่อยเธอแต่โดยดี ทว่าการกระทำและคำพูดที่ตามมาของเขากลับทำให้เธอรู้สึกตกใจสุดขีด
“ไม่ต้องซงต้องใส่มันแล้วไอ้ชุดนอนบ้าๆ เนี่ย! ถ้าอยากเก่งเรื่องบนเตียงมากเดี๋ยวผมจะเป็นครูสอนให้เอง”
พูดจบเสื้อนอนในมือเขาก็ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นห้อง ก่อนที่มือใหญ่จะดันร่างบางให้นอนราบลงบนเตียงแล้วขึ้นมาคร่อมอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ให้เธอได้ตั้งหลักหนีได้
“คุณไรอัน…อุ๊บ”
เสียงหวานที่กำลังจะต่อต้านต้องถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ เมื่อปากร้อนๆ ประกบลงมาบดขยี้ปากเรียวสวยแรงๆ ไรอั้นสอดแทรกลิ้นร้อนแกร่งเข้ามาในโพรงปากหวาน หยอกเย้ากระหวัดปลายลิ้นนุ่มนิ่มและดูดดึงมันอย่างเอาแต่ใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมกินเธอคนนี้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม ยิ่งกินยิ่งกระหาย ยิ่งกินยิ่งอยากลิ้มลองราวกับเธอเป็นของหวานที่เสพติดให้หลงมัวเมาจนยากที่จะถอนตัว
จูบที่ร้อนแรง ดิบเถื่อน และเอาแต่ใจค่อยๆ อ่อนลง แปรเปลี่ยนเป็นจูบอ่อนหวานละมุนเมื่อร่างบางอ่อนปวกเปียกเริ่มคล้อยตาม มือเล็กที่พยายามจิกและข่วนอกแกร่งของเขาไม่หยุดตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้สะเปะสะปะแทน
“จันทร์เจ้า ผมต้องการคุณ” เสียงทุ้มครางกระเส่าข้างใบหูเล็ก ไฟปรารถนาจุดประกายขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้จะร้อนแรงไม่แพ้ครั้งก่อน
ไรอันผละออกจากร่างบางเล็กน้อยก่อนจะจัดการกับผ้าขนหนูบนตัวเหวี่ยงทิ้งลงข้างเตียงอย่างไม่ใยดี เผยให้เห็นเจ้ามังกรที่กำลังโตเต็มที่พร้อมเปิดศึกอีกครั้งให้ประจากแก่ดวงตาคู่สวย
“อย่านะ…คุณไรอัน”
ปฏิเสธไปก็เท่านั้น เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็หนีเขาไม่พ้นอยู่ดี หากเขาต้องการแล้วไม่ว่าอะไรก็ขวางเขาไม่ได้
“ผมไม่ไหวแล้ว ได้โปรดให้ผมรักคุณอีกครั้งนะคนดี”
ไรอันหวั่นล้อมคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ถึงแม้จะรู้สึกเห็นใจคนตัวเล็กที่ต้องมารองรับไฟรักที่ไม่รู้จักพอของเขามากแค่ไหน แต่กลับไม่สามารถหากห้ามใจเอาไว้ได้เมื่อแนบชิดอิงแอบกับร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของเธอแบบนี้
นิ้วเรียวยาวแข็งแกร่งจับปลายคางมนเชยขึ้นเพื่อประสานสายตากับดวงตาคู่สวย จันทร์เจ้าที่สมองสั่งให้ปฏิเสธหัวชนฝา แต่จิตใจกลับอ่อนยวบทันทีที่ได้สบนัยน์ตาวิงวอนของคนตัวใหญ่ จากที่ตั้งใจจะส่ายหน้ากลับกลายเป็นพยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่รู้ตัว
ไรอันคลี่ยิ้มอ่อนส่งให้กับเธออย่างพอใจในคำตอบ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนผ่าวจะกดจูบหนักหน่วงลงบนปากเรียวสวยอีกครั้ง โดยที่หญิงสาวคอยตอบสนองด้วยความโหยหาเช่นเดียวกัน
‘เราต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ’
จันทร์เจ้าบ่นว่าตัวเองในใจ เสื้อคลุมอาบน้ำถูกถอดจากกายเหลือเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่าปรากฎแก่สายตา ไรอันกวาดมองเรือนร่างงดงามไร้ที่ติตรงหน้าอย่างชื่นชม ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาคอเคลียลำคอระหงหอมกรุ่นอย่างหลงใหล จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาหยุดอยู่ที่เนินอกอวบขาว ปากร้อนๆ งับหยอกเย้าทับทิมสีหวานทั้งสองข้างสลับกันไปมาจนคนถูกสัมผัสต้องบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านกระจายไปทั่วทุกรูขมขน
“คุณไรอัน”
แม้จะรู้ว่าตอนนี้เธอเผลอเบียดกายให้เขาเชยชมสัมผัสอย่างน่าไม่อาย แต่จันทร์เจ้าก็ไม่อาจหักห้ามร่างกายของตนได้ ยิ่งเขาเพิ่มความร้อนแรงในการสัมผัสเธอ เสียงครางอันน่าอับอายก็หลุดดังจากกลีบปากสวยมากขึ้นเท่านั้น
“ชอบไหม”
เสียงทุ้มกระเส่าถาม ก่อนจะขบเม้มยอกเย้าทับทิมสีหวานแรงๆ อีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว เมื่อเธอเมินไปทางอื่นไม่ยอมสบตา
“อย่าแกล้งสิคะ”
“ก็คุณไม่ยอมตอบคำถามผม”
“แล้วคุณถามอะไรน่าอายแบบนั้นละคะ”
จันทร์เจ้าย้อนคนหน้าไม่อายเบาๆ ทว่าเขากลับตอบมาอย่างหน้าตาเฉย
“น่าอายตรงไหน เรื่องธรรมชาติแบบนี้บอกกันตรงๆ คราวหน้าจะได้รู้ว่าต้องทำแบบไหนให้คุณพอใจ”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเคอะเขินกับประโยคน่าตายของอีกฝ่าย จากนั้นก็ต้องเมินหนีสายตาแพรวพราวที่จงใจจะแกล้งให้เธอเขินอายหนักกว่าเดิม ไรอันหัวเราะหึๆ ในลำคอ ก่อนจะหยุดแกล้งเธอฝังหน้าลงมาหาเนินอกอวบอิ่มอีกครั้ง ส่วนมือหนาก็ทำหน้าที่นวดคลึงความนิ่มยุ่นอย่างเป็นธรรมชาติด้วยความเพลิดเพลิน
ไรอันเชื่อเหลือเกินว่าคืนนี้จะทำให้เสียงหวานครางอยู่ใต้ร่างจนกว่าจะรุ่งสางอย่างแน่นอน!
……………………………………………………..
- ผู้เขียน
