บทที่1 จังหวะชีวิต
1025 คำ
บทที่1
จังหวะชีวิต
โรงเรียนสกุลวาณิชย์
หลีดพร้อม!!!!
พร้อม!!!!
เจ้านกน้อย คล้อยบินสู่เวหา เจ้าถลาเล่นลมสมฤดี
เสียงกองเชียร์ดังสนั่นสนามบาสเกตบอล สาวๆค่อนโรงเรียนพร้อมใจกันมาเชียร์กีฬาเพราะหนึ่งสมาชิกของทีมโรงเรียนคือ เจ้าขุน ลูกชายของอาจารย์หมอศิลา อาจารย์ศัลยแพทย์ชื่อดัง เจ้าขุนเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีกทั้งยังเป็นประธานนักเรียนอีกด้วย
"กรี๊ดดดดด เจ้าขุนสู้ๆ ลิลลี่เป็นกำลังใจให้อยู่นะคะ!!!!"
"หูววว ไรอะ" เสียงนักเรียนรุ่นน้องซุบซิบกัน ใครๆก็รู้ว่าลิลลี่ชอบเข้าหาเจ้าขุนจนออกนอกหน้า
"เกลมึงอย่ายอมตีลังกาลงอัศจรรย์ไปเลย!" ซอลเพื่อนรักของมิเกลยั่วยุให้เพื่อนออกตัวสักที เธอรู้มาตลอดว่ามิเกลแอบชอบเจ้าขุนมานานมากแต่ไม่กล้าบอกสักที จนตอนนี้จะจบม.6กันอยู่แล้ว
"มึงจะบ้าเหรอซอลต่อให้กูแก้ผ้าโชว์เจ้าขุนก็ไม่มีทางมองกูหรอก"
"ถึงเจ้าขุนไม่มองมึงแต่คนทั้งโรงเรียนต้องมองมึงแน่ๆ ฮ่าๆๆ"
"อีซอลกูเกลียดมึง!!"
มิเกลนั่งมองเจ้าขุนไม่คลาดสายตาเธอชอบเขามาก ครอบครัวก็สนิทกันเจ้าขุนชอบมาเล่นเกม อ่านหนังสือกับพี่ชายเธออยู่บ่อยๆ แต่พักหลังพี่ชายของเธอกำลังExternเพื่อรอไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ในปีหน้าจึงไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไหร่
เมื่อนักกีฬาเข้ามาพักมิเกลจึงรวบรวมความกล้าเอากระบอกน้ำสีหวานที่เธอตั้งใจเตรียมมาเดินตรงไปหาเจ้าขุนแต่สุดท้ายเธอก็ต้องยกขึ้นเปิดฝาเพื่อดื่มมันเสียเอง
อึก! อึก! อึก!!
ลิลลี่ไวกว่าเธอเป็นสิบเท่า กระบอกน้ำสีเดียว ลายเดียวกันถูกส่งให้เจ้าขุนท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆและน้องๆทั้งโรงเรียน
"ขอบใจนะ"
"ไม่เป็นไรเราเต็มใจเอามาให้เจ้าขุนอยู่แล้ว"
"หวานเวอร์อะ คบกันแล้วเหรออ"
คบพ่องงมึงสิ!
มิเกลคิดในใจแต่ทั้งสองคนก็เดินผ่านหน้าเธอไปจนสายลมพัดปะทะผิวหน้า รู้สึกหน้าชาเหมือนกันแฮะ
"ฮ่าๆๆๆ"
เสียงซอลเพื่อนรักของเธอหัวเราะคิกคักเพราะดูจากสถานการณ์เพื่อนรักอย่างมิเกลคงแห้วอีกแล้ว
"อิซอล!!"
"โธ่ถังเพื่อนฉันช่างน่าสงสารจริงๆ"
"ทำไมกูถึงได้ช้ากว่ามันไปหนึ่งก้าววะ พูดแล้วหงุดหงิดไปหาลูกชิ้นแดกดีกว่า!!"
ฉันเดินหนีเพื่อนและความหน้าแตกมาร้านลูกชิ้นทุกคนรู้ไหมว่าฉันเจอใคร ฉันเจอนังลิลลี่กับเจ้าขุนยืนซื้อลูกชิ้นอยู่ด้วยกัน ทำไมถึงทำกับฉันได้ ฮืออออออ
"อ้าว มิเกลมาซื้อลูกชิ้นเหรอ" ลิลลี่หันมามองมิเกลแต่เธอเบี่ยงตัวเองเล็กน้อยให้มิเกลได้เห็นว่าเจ้าขุนเป็นคนจ่ายให้เธอ
"อืม พอดีหิวแต่ไม่อยากกินข้าวเบื่อขี้หน้าคน"
"อะไรนะ?"
"อ๋อ เบื่อข้าวอะไม่มีไรหรอก"
เจ้าขุนหันไปหยิบลูกชิ้นหมูหนึ่งไม้ตามด้วยไส้กรอกหมูอีกหนึ่งไม้ส่งให้คุณยาย สองสาวยังส่งสายตาเอาชนะใส่กันแต่เจ้าขุนไม่ได้สนใจเขาส่งถุงลูกชิ้นให้มิเกลต่อหน้าลิลลี่
"มัวแต่แพล่มยายขายจะหมดอยู่แล้วเดี๋ยวก็ไม่ได้กิน -_-!"
"นะ นายซื้อให้ฉันเหรอเจ้าขุนนน" งู้ยยยย
"ก็ใช่ไงพอดีมันมีเศษอยู่ยี่สิบเลยซื้อให้"
ถุ้ยยย!!
"ขะ ขอบใจนะแต่นี้ก็ดีใจแล้ว" มิเกลกลั้นความเขินเอาไว้แต่เจ้าขุนไม่ได้มองเขาหันไปคุยกับลิลลี่จนมิเกลเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เจอใครนอกจากสมพงษ์นักเรียนเนิร์ดยืนขยับแว่นมองหน้าเธอด้วยความสงสัย
"มิเกลเธอเขินที่ฉันมายืนตรงนี้เหรอ"
"จะบ้าเหรออ!!! ฉันจะไปเขินนายทำไมสมพงษ์!"
บ้าชะมัด มิเกลเดินหนีออกมาก่อนจะหันไปมองจนเห็นทั้งสองพากันไปนั่งแถวสนามบาสเพราะฉะนั้นเธอจึงอยู่เฉยๆไม่ได้ เธอจึงต้องรีบเดินไปหาเรื่องนั่งร่วมโต๊ะกับทั้งสอง
"เมลดามาช่วยครูจัดของหน่อยสิ"
"หนู.... เอ่อออ"
"เร็วๆเธอว่างอยู่ไม่ใช่หรือไง มาเร็วสิยืนเอ๋ออยู่ได้!"
"ค่าาาา"
กว่าฉันจะช่วยงานอาจารย์เสร็จออกมาอีกทีทั้งสองก็หายไปแล้ว หายไปไหนก็ไม่รู้หรือเข้าป่าหลังโรงเรียนไป ฮือออ เจ้าขุนอยู่ไหน เจ้าขุนหายเข้าไปในป่า
"เจ้าขุนนนนนนน!!!"
ขวับ!!
ขวับ!!!
ทั้งสนามหันมามองมิเกลเป็นตาเดียว แม้แต่นักกีฬาในสนามก็หยุดชะงัก มิเกลยืนเหวอมองไปรอบๆจนเจ้าขุนเดินมาจากด้านหลังของเธอ
"มิเกลเธอจะตะโกนทำไมเขาแข่งกีฬากันอยู่!!"
"แฮร่.... คือฉันจะมาขอบใจเรื่องลูกชิ้นน่ะ อร่อยมากเลย ฉันไปก่อนนะบายยย" แพ้ๆๆๆ เขาหล่อมากยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งใจละลายไม่ไหวคนบ้าอะไรหล่อยันซอกเล็บ
เจ้าขุนมองตามหลังของมิเกลจนเธอเดินสะดุดรองเท้าตัวเองแล้วหันมายิ้มให้เขา ท่าทางโก๊ะ ติดตลกตั้งแต่เด็กยันโตจริงๆ
"ไงไอ้ขุนแผน" โก๋เพื่อนชายร่วมห้องที่สนิทกับทุกคนเดินเข้ามาทักทาย เขาเองก็แพ้เจ้าขุนทุกทางเหมือนกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หน้าตาและคารม
"แผนพ่องงมึงสิ"
"ไรวะ กูแค่แซวเล่นมึงทำจริงจังไปได้"
"มึงมีอะไรทำไมไม่ไปช่วยคนอื่น"
"กูช่วยอยู่ครับเพื่อน"
"ช่วยอะไร-_-!"
"ช่วยอยู่เฉยๆนี่ไง ฉิบหายไปตรงไหนเขาก็ไล่ ขนาดไปช่วยเจ้านางน้องสาวมึง น้องมึงยังไล่กูเลย"
"ก็สมควรแล้ว"
เจ้าขุนเดินกลับมาช่วยงานอาจารย์แต่สายตาเขาดันมองเห็นมิเกลนั่งอยู่ไม่ไกล เธอมองนกมองไม้นั่งยิ้มอยู่คนเดียว
"บ้าหรือเปล่าวะยิ้มอะไรคนเดียว"
---------------------------------
มิเกลหนูจะโก๊ะไปไหรลูกกก
- ผู้เขียน
