รอยราคีเปื้อนสวาท

บทที่3..

เป็นเพราะแววตาวิงวอนของ ‘พ่อ’ อองรีจึงตัดใจไม่แฉความจริงของมีแชลให้สังคมรับรู้ เขาดูเศร้าหมองและดูแก่ชรามากกว่าที่อองรีจะคาดถึง

“คุณไม่มีจริงหรอกหลักฐานนั่นน่ะ คุณแค่อยากใส่ความฉัน ใช่ไหมล่ะ!!”

มีแชลเค้นเสียงเครียดๆ ถาม ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความแค้น มันทั้งรักทั้งแค้นจนแน่นอก ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ไม่มีทางเอาชนะชายหนุ่มผู้ยิ่งผยองคนนี้ได้เลยสักครั้ง

“พอเถอะค่ะคุณน้า พอเถอะ...หยุดเถอะค่ะ”

เสียงหวานๆ อ่อนเศร้าของผู้หญิงรูปร่างบอบบางใบหน้าคมหวานซึ้ง อองรีเขม้นมอง เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน เธอเป็นใคร?!!

“อย่ามายุ่งยัยบัว เธอไม่เห็นหรือไงว่าเขากำลังทำให้ฉันเสียชื่อเสียง”

มีแชลตวาดกลับ เธอแค่นยิ้มให้อองรีและเชิดปลายคางขึ้น จะให้ยอมรับความจริงง่ายๆ ได้อย่างไร เธอขึ้นไปเหยียบบนหลังเสือหากก้าวลงตอนนี้เสือจะได้ขบกัดเธอปะไร

“หนูบัวพามีแชลเข้าไปพักเถอะ ทางนี้ฉันดูแลเอง”

อองตวนตัดสินใจเอ่ยปากร้องขอบุษกร หลานสาวของมีแชลภรรยา ชายสูงวัยรู้สึกหนักหน่วงในอก ถึงมีแชลจะทรยศความรักที่เขามีให้ แต่อองตวนก็ยังรักและปรารถนาดีกับเธอ จนไม่อยากให้มีแชลถูกสังคมประณาม ว่าเธอมีชู้และกำลังจะกำเนิดสายเลือดของชายชู้คนนั้น

“ไม่... น้องไม่ไปนะคะคุณพี่ ถ้าน้องหลบอองรีก็จะคิดว่าเขาชนะสิคะ”

“เข้าไป!! แล้วพี่จะตามเข้าไปคุยด้วย”

เป็นครั้งแรกที่อองตวนขึ้นเสียงกับตัวเอง มีแชลชะงักกึก เธอเบิกตาโตๆ ก่อนจะยอมเดินตามหลานสาวไปอย่างจำยอม

“พ่อขอนะอองรี พอเถอะ”

เสียงวิงวอนสั่นพร่าของชายสูงวัยที่เป็นบิดาเขา เอ่ยปากร้องขอเสียงสั่นๆ อองรีเหยียดยิ้ม ไม่ว่าเมื่อไรพ่อก็ยังหลงใหลนังแม่มดนั่น จนยอมแม้กระทั่งถูกเธอสวมเขาให้

งานเลี้ยงดำเนินต่อ แม้จะมีข้อกังขาที่ไม่มีบทสรุป เรื่องของภรรยาคนสวยของอองตวน แต่เมื่อเจ้าตัวนิ่งเงียบไม่ได้โวยวายหรือปฏิเสธ คนนอกก็จำต้องหุบปากตามและรอลุ้นด้วยความตื่นเต้น ในสังคมไฮโซมันก็เหมือนกับตลาดสด ทุกคนสวมหน้ากากของมิตรแท้เข้าหากัน แต่กลับถือมีดแหลมๆ ซ่อนไว้ด้านหลัง พร้อมที่จะทิ่มแทงและเหยียบซ้ำหากมีใครบางคนล้มลง มันน่าทุเรศและน่าหวาดกลัวเสียจริงๆ

มีแชลผุดลุกผุดนั่ง ในหัวอกเธอร้อนรนเหมือนไฟสุม เธอไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น ไม่คิดว่าอองตวนจะเป็นหมันจนไม่สามารถมีลูกสืบสกุลได้อีก ความลับที่เธอไม่เคยรู้เพราะอยู่กันมาเนิ่นนาน มิน่า!! เธอถึงไม่เคยท้องสักที

“ยัยบัว ไปดูสิว่าไอ้หมอนั่นกลับไปหรือยัง”

มีแชลสั่งให้บุษกรไปซุ่มมองชายหนุ่มผู้นั้น เธอขัดใจที่ไม่สามารถฉีกหน้าหรือทำให้อองรีเสียหน้าได้เลยซักครั้ง ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรจะเป็นเธอเองที่เพลี่ยงพล้ำและถูกชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นลูกเลี้ยงตอกกลับจนหน้าหงาย

“ค่ะ”

บุษกรยอบกายลง เธอถอยหลังเดินออกจากห้องตามคำสั่งคุณน้า และเดินไปเยี่ยมหน้ามองภายในห้องโถงที่จัดงานสังสรรค์ บุษกรสงสารมีแชลน้าสาว แต่เธอช่วยอะไรมีแชลไม่ได้เลย เพราะความแค้นส่วนตัวที่มีแชลมักจะระบายให้เธอฟังตลอด งานนี้น้าสาวเธอผิดเต็มประตู หากเรื่องที่ชายหนุ่มนัยน์ตาคมคนนั้นพูดเป็นความจริง สาวน้อยเริ่มกังวลแทนมีแชล จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนี้ล่ะ ดูเหมือนว่าน้าสาวจะพลาดหวังจากทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสมบัติที่ต้องการครอบครอง หรือแม้แต่ผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้หัวใจเธอเต้นระส่ำยามที่ได้สบตากัน...

อองรีวางแก้วบรั่นดีในมือลงข้างกระถางต้นไม้ เขามองเห็นชายกระโปรงสีอ่อนๆ ของใครคนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินจากไป เธอคนนั้นเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่ประคับประคองมีแชลออกไป และจากที่ถามๆ คนที่มาร่วมงานเธอเป็นญาติของมีแชล ผู้หญิงใบหน้าหวานดวงตาอ่อนเศร้า มารยาร้อยเล่มเกวียนไม่ต่างกับน้าสาว อะไรไม่รู้สะกิดให้ชายหนุ่มเดินตามเธอคนนั้นไปห่างๆ สัญชาตญาณนักล่าที่สงบนิ่งเริ่มตื่นเพลิด เมื่อมีกวางสาวระวังภัยเดินเหยาะๆ อยู่เบื้องหน้า

“คุณตามบัวมาทำไมคะ เป็นพวกโรคจิตหรือเปล่า”

เสียงหวานฉ่ำเอ่ยขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เงาดำๆ ที่ตามเธอมาคือชายหนุ่มที่แสนอันตราย

อองรีใช้มือแข็งแรงเพียงข้างเดียวกระชากต้นแขนหญิงสาวเข้ามาใกล้ๆ เขาต้องการสั่งสอนเธอที่มากล่าวหา เขาไม่ได้เป็นไอ้โรคจิต

“อา...สาวน้อยเธอปากดีเกินไปแล้ว การที่ฉันเดินในบ้านของตัวเอง ตรงไหนบอกว่าฉันเป็นไอ้โรคจิตอย่างที่เธอพยายามจะกล่าวหา” เขากระซิบเสียงพร่าชิดใบหูเล็ก

บุษกรเบนกายห่อตัวหนี สัมผัสที่ยวนอารมณ์พิศวาส แต่หาพ้นมือเขาไม่ แขนล่ำๆ ตวัดรอบเอวเล็กรัดเข้ามาใกล้ตัว ก่อนริมฝีปากหนาๆ จะขบเม้มแทะเล็มใบหูของเธอจนหญิงสาวสะดุ้งโหย่ง บุษกรพยายามสะบัดตัวและดิ้นหนีให้พ้นอ้อมกอดแข็งแรงนั่น เธอหวาดกลัวความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันหวาดหวั่นปนเปไปกับความตื่นตูม

ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบชิดต้นคอและท้ายทอยของบุษกร ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดผิวกายของเธอจนขนอ่อนๆ ลุกชัน ร่างกายแนบชิด อกอิ่มแนบแน่นกับร่างกายกำยำ เขาดันแผ่นหลังอ่อนบางเข้าหาเสื้อสูทเนื้อดีจนชายหนุ่มรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นที่เบียดอัดเข้ามาเต็มที่ อองรีอยากจะถอดมันออกแล้วใช้อกแกร่งของเขารับอกอิ่มที่แนบชิดแทน

ริมฝีปากร้อนชื้นเคลื่อนที่ไปทาบทับกลีบปากนุ่มนิ่มแทน แบบที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว เขาวนเวียนลิ้มรสน้ำผึ้งจากริมฝีปากเล็กบาง สนุกกับการรุกไล่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กๆ ที่หาทางหนี แต่ฝีมือระดับเซียนอย่างเขาแค่นี้เด็กๆ อองรีบดเบียดริมฝีปากแน่นขึ้น ส่งลิ้นร้อนๆ เข้าไปทักทายและเล็มไปตามแนวซี่ฟันที่เรียงเป็นระเบียบ จนพบลิ้นเล็กอุ่นร้อนที่กำลังหาทางหนีอย่างลุกลน ชายหนุ่มตวัดปลายลิ้นต้อนซ้ายขวา จนหญิงสาวหนีไม่รอดยินยอมให้เขาดูดดุนและขบเม้มเรียวลิ้นเล็กๆ ลิ้มรสหวานละมุนได้ตามชอบใจ อองรีเปลี่ยนจังหวะล้อเล่นกับลิ้นเล็กๆ เขาหันมาขบเม้มริมฝีปากล่าง ก่อนจะช้อนท้ายทอยหญิงสาวขึ้นปรับองศาใบหน้าเป็นระยะ เพื่อส่งความหวานและรับรู้ความอุ่นร้อนเร้าอารมณ์ได้เต็มที่

“อื้อ…” บุษกรรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะมีไข้ ทำไมร่างกายเธอมันร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เหมือนจะลอยขึ้นจากพื้น เธอรู้สึกราวกับอยู่ในห้วงฝัน จนไม่มั่นใจว่าตัวเองตกลงมาบนพื้นดินแล้วมันเกิดอะไรกันแน่!! ใจหนึ่งอยากจะตื่นขึ้นมาจากความฝันแสนหวานนี้ แล้วหยุดความฝันบ้าๆ บอๆ ไว้ แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรตามประสาวัยสาวอยากรู้อยากเห็น ชายหนุ่มเป็นผู้นำที่ดี เขาไม่ปล่อยให้เธอเงอะงะอยู่นาน เขารุกเร้าหลอกล่อให้เดินตามแล้วก็หยุดให้เธอเลือกว่าจะเดินต่อไปหรือไม่ก่อนจะผ่อนให้ช้าลง

เมื่อเธอเลือกจะเป็นฝ่ายนำดูบ้าง... ปลายลิ้นหอมหวานนั่นตอบโต้การเกี่ยวพัน อองรีพอใจที่หญิงสาวไม่ปฏิเสธเขา แม้จะยังต่อต้านบ้างในบางครั้ง แต่เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอคงเล่นตัวบ้างตามประสามารยาร้อยเล่มเกวียน เพื่อล่อหลอกให้ชายหนุ่มที่โง่เขลาติดกับ หลอกล่อผู้ชายให้เดินตามไปตกหลุมพราง เหมือนที่เคยทำมานับครั้งไม่ถ้วน แค่เสแสร้งแสดงให้เหมือนสาวบริสุทธิ์ที่เฟิร์ตให้ผู้ชายตื่นเต้นและตื่นตัวเต็มที่จะได้ฟัดกันได้เต็มเหวี่ยงอย่างไรเล่า...

เนื้อตัวอองรีสั่นเทิ้มขึ้นมา รู้สึกอยากได้อะไรที่มากกว่าแค่กอดและจูบ เพราะตอนนี้เขาจินตนาการเลยเถิดไปไกลมากโข อีกทั้งความแข็งขึงที่กำลังผงาดขึ้นมากึ่งกลางเป้ากางเกง เตือนให้เขารู้ว่าหากเขาไม่ดึงสติตัวเองกลับมาตอนนี้ คงกลายร่างเป็นปิศาจกระหายสวาทจับหญิงสาวแปลกหน้าโยนขึ้นเตียง แล้วส่งตัวตนของตัวเองเข้าไปอยู่ในร่างกายเธอทั้งคืนเป็นแน่