บทที่3.
1530 คำ
มีแชลส่งเสียงทักทายก่อน เธอปล่อยมือสามีและขยับไปยืนตรงหน้าผู้ชายที่องอาจสมวัย เขาเป็นรักแรกรักเดียวของเธอ แต่ไม่เคยสักครั้งที่เขาจะมองเธอเป็นคน ความเจ็บใจทำให้เธอทำลายเขา เมื่อไม่สนใจเธอก็ไม่ควรจะยืนอยู่บนพื้นที่เดียวกันสิ...ใช่ไหม?!!
อองรีปรายตามองผู้หญิงแพทยา เธอแย้มยิ้มเหมือนเป็นต่อ และมองเขาเหมือนกำลังประเมินท่าที มีแชลก็ยังเป็นมีแชลคนเดิม เธอนึกว่าตัวเองเก่ง ฉลาด ทำตัวเหนือคนอื่นๆ เขาไม่ได้ต่อสู้ก็เพราะมันยังไม่ถึงเวลา ปล่อยให้เธอชะล่าใจก่อน แล้วจะตลบหลังเอาคืนตอนหลังก็ยังไม่สาย...
“ใช่... นานมาก นานจนฉันคิดว่าไม่น่าจะกลับมาเจอกันอีกเลยด้วยซ้ำ”
“เพราะอะไรล่ะคะ!! เพราะไรคุณถึงไม่อยากเจอเราสองคน”
มีแชลดึงอองตวนสามีมายืนเคียงข้าง เธอแย้มยิ้มเยาะหยันชายหนุ่ม แม้แต่บิดาของเขาก็ยังสยบและเชื่อฟังเธอเลย
“เพราะอะไรน่ะหรือมีแชล... เธอน่าจะรู้ดี ฉันรังเกียจที่จะเสวนากับคนอย่างเธอไงล่ะ เธอมันเป็นความวิบัติในชีวิตฉันเชียวล่ะ”
อองรีเลิกปลายคิ้ว ชายหนุ่มแสยะยิ้มและสาดใส่คำพูดที่มีแชลไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มจะกล้า!!
“อองรี!! พ่อขอ...”
เสียงสั่นเครือของอองตวนเอ่ยขัด เมื่อสายตานับร้อยๆ คู่กำลังจับตามอง ท่านไม่อยากให้ภรรยาสาวเสียใจ เพราะถ้าเป็นสายเลือดแท้ๆ ของเดอฟร็องส์เขาจะเหี้ยมเกรียมจนน่ากลัว
“ขออะไรล่ะครับคุณอองตวน คุณอยากจะขออะไรจากผม”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ เขามองบิดาที่ไม่สง่างามเหมือนเดิม ชายผู้หนึ่งที่ร่วงโรยไปตามกาลเวลา แต่ก็ยังมัวเมาอยู่กับกามราคะ จนสำนึกในความผิดชอบชั่วดีไม่ได้ ไม่สามารถแยกได้ว่าอะไรคือดี อะไรคือชั่ว
“พ่อ...”
“อย่ามาใช้คำๆ นั้นกับผม ผมคืนให้คุณตั้งแต่วันที่เดินออกไปจากที่นี่ ผมไม่ต้องการ!!”
ชายหนุ่มแสะยิ้ม เขาเอ่ยย้ำเสียงเย็นเฉียบ จนชายสูงวัยหนาวจับขั้วหัวใจ บุตรชายตัดเขาออกจากสารระบบ และเขาคงไม่ปราณีมีแชลเหมือนกัน ไม่น่าเลย... ไม่น่าไปยุ่งกับอองรีเลย....อองตวนเพิ่งจะรู้สึกเสียใจ ที่ไม่ห้ามปรามมีแชลให้มากกว่านี้อีกสักนิด
“คุณตัดสัมพันธ์พ่อลูก กับคุณพ่อของคุณเชียวเหรอคะอองรี...แต่ก็ดีค่ะ เพราะว่าตำแหน่งนั้นมีคนกำลังต้องการใช้อยู่พอดีเชียวค่ะ”
มีแชลเอ่ยเสียงเข้ม เธอจ้องใบหน้าอองรีตาไม่กระพริบและยิ้มเย้ยหยัน
“เหอะๆๆ...”
อยู่ๆ ชายหนุ่มก็เปิดปากหัวเราะก้อง มีแชลโกรธจัดจนเธอสะกดใจไว้ไม่อยู่ มาดผู้ดีที่เคยรักษาไว้ได้ขาดกระเด็น เมื่อเจอผู้ชายยิ่งยโสตรงหน้า
“ทำเป็นหัวเราะดีไปเถอะ!! คุณกำลังกระเด็นออกไปจากเดอฟร็องส์ เพราะฉันกำลังท้องยังไม่รู้ตัวอีก”
อองตวนเบิกตากว้าง... เขาเข่าอ่อนแทบจะทรุดฮวบ มือสั่นๆ ยกขึ้นจับแขนภรรยาสาว เตรียมจะดึงเธอออกไปจากวงล้อมแต่ก็ไม่ทัน...
“จะบอกอะไรให้ เป็นการเปิดตาของเธอให้สว่างขึ้นนะมีแชล... สามีของเธอเป็นหมัน ผู้ชายคนนั้นเป็นหมันตั้งแต่แม่คลอดฉันออกมาแล้ว เธอพลาดแล้วล่ะ... ที่เอามุขนี้มาเล่นกับคนอย่างฉันน่ะ”
อองรีเอ่ยเสียงกร้าว เขาปรายตามองหน้าบิดาที่ซีดสลดลง จนแทบจะไม่มีสีเลือดเหลือค้างอยู่บนใบหน้า
“ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมคุณพี่ คุณพี่เป็นหมันได้ยังไงคะ!!”
มีแชลเขย่าแขนสามี เธอจะพลาดได้อย่างไรกันล่ะ!!
“ฉันจะช่วยแก้โง่ให้เธอเอง อุบัติเหตุไง!! อุบัติเหตุที่ทำให้แม่ฉันป่วย แต่เขากลับสูญเสียทุกสิ่ง ที่มีอยู่ก็แค่ของปลอมเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น เธอไม่ถามเขาเสียก่อนที่จะเอาเรื่องนี้มาอวดกับฉันนะมีแชล ฉันเป็นทายาทคนเดียวของเดอฟร็องส์ มีสิทธิในสมบัติทุกชิ้น...ไม่เว้นแม้แต่ปราสาทหลังนี้ ที่ฉันไม่กลับมาทวงคืนเพราะว่าอยากเห็นเธอโชว์โง่ เธอคงคิดสิว่าหากมีลูกจะทำให้ฉันกระเด็นออกไปได้งั้นหรือ เมื่อแม้แต่นามสุกลเดอฟร็องส์ ถ้าเธออยากจะใช้ เธอยังต้องมาขออนุญาตฉันก่อนเลยนะ เพราะสามีของเธอเองก็ไม่มีสิทธิ”
ชายหนุ่มสาดใส่มีแชลเมื่อมีโอกาส เขาแทบจะทนไม่ไหวที่จะเห็นความหายนะของผู้หญิงคนนี้ แค่คำแนะนำนิดหน่อยของทนายความซึ่งเป็นคนของเขา ผู้หญิงทะเยอทะยานอย่างมีแชลก็รีบคว้าเอาไว้ จนทำให้ขณะนี้เธอกำลังเข้าตาจน!!
“มีแชลหยุดเถอะ พอเถอะนะ”
อองตวนเอ่ยเสียงสั่นสะท้าน เขาไม่อยากเชื่อว่าภรรยาสุดที่รักสวมเขาบนศีรษะเขาจริงๆ
“ไม่!! มันโกหก คุณพี่ไม่ได้เป็นหมันใช่ไหมคะ บอกน้องมาสิคะ”
มีแชลเชิดใบหน้าขึ้น เธอกำลังกลัวว่าความลับทั้งหมดจะถูกเปิดโปง เพราะฉะนั้นจะต้องให้สามีแก่ๆ ช่วยยืนยัน
“เธอท้องกับใคร?!!”
อองตวนไม่ได้ตอบ แต่เขาย้อนคำถามกลับ มือชื้นเหงื่อเอื้อมจับเรียวแขนสร้าง พร้อมทั้งจ้องมองใบหน้าเธอแบบไม่วางตา
“อย่ามาล้อน้องเล่นนะคุณพี่ น้องอยู่กับคุณพี่ตลอด24 ชั่วโมง น้องจะไปท้องกับคนอื่นได้ยังไงคะ”
เธอยืนยันเสียงแข็ง แม้จะกังวลจนแข้งขาสั่น เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มผุดขึ้นตามไรผม และมองหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์บีบคั้น เสียงซุบซิบดังอื้ออึ้ง... หมดกัน!! ความหวังทั้งหมดพังทลายลง วิมานที่วาดฝันไว้จะได้ครอบครองตำแหน่งมาดามเดอฟร็องส์ มันสูญสลายหายไปในพริบตาเดียว
“หึ!! ไม่ว่าเมื่อไหร่ จะตอนนี้หรือในอดีต เธอก็ยังโกหกเป็นไฟเหมือนเดิม ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอ ไม่สมควรมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ คนสำส่อนหย่ำฉ่า นอนแบให้แม้แต่คนสวนแบบเธอ ไม่แปลกหรอกที่เธอจะมาจากสถานที่ที่ผู้ชายส่วนใหญ่หลบภรรยาไปใช้บริการ สันดานมักง่ายของเธอขุดล้างยังไงก็ไม่หมด”
“หมายความว่ายังไงคะอองรี โลรีสไม่เข้าใจ มาดามมีแชลมาจากสถานบริการงั้นเหรอคะ?!!”
นางแบบสาวถามอองรีเสียงดังกังวาน ยิ่งทำให้ผู้คนที่ได้ยินทั้งหมดซุบซิบกันเสียงดังสนั่น พวกเขาทอดสายตามองอองตวน และไม่คาดคิดว่าชายสูงศักดิ์จะไปคว้าผู้หญิงบริการมาเชิดชูไว้ข้างตัว
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้อองรี!! คุณใส่ไคลฉัน คุณต้องการอะไร?!!”
มีแชลตวาดเสียงก้อง ลำตัวของเธอสั่นเทิ้มจนแทบจะล้มทั้งยืน ประตูแห่งความพ่ายแพ้แง้มเปิด เธอกำลังสูญเสียทุกสิ่ง ไม่เหลืออะไรให้ครอบครองได้เลย
“ฉันต้องการความจริงมีแชล เธอจะพูดเองหรือจะให้ฉันเป็นคนพูดล่ะ”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ แค่ที่พูดออกมานี่ฉันก็ถูกสังคมตีหน้าแล้วว่าฉันมีชู้ ทั้งๆ ที่ฉันยังไม่มีโอกาสแก้ตัว”
หญิงสาวยังไม่ยอมแพ้ เธอเถียงชายหนุ่มพร้อมกับทำท่าเหมือนจะร่ำไห้ เพื่อวอนขอความเมตตา แขกผู้มีเกียรติที่ถูกเชิญมา ต่างแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่าย เพราะมารยาผู้หญิงของมีแชล เธอทำได้สมจริงไม่มีที่ติ ถึงจะกังขาเรื่องที่ทั้งสองคนทุ่มเถียงกัน แต่ใครจะกล้าทรยศสามีตัวเอง เพราะภาพความรักที่ทั้งสองคนมีให้กันมานานร่วม10ปี ยังติดตาตรึงใจ
“ฉันกะแล้วว่าเธอจะต้องใช้ไม้นี้ ใช้น้ำตาจอมปลอมเรียกร้องความเห็นใจ เปลี่ยนสีดำให้เป็นสีขาว เปลี่ยนความผิดเป็นความถูกต้อง”
ชายหนุ่มยิ้มเย้ยหยัน เขาไม่ใช่เด็กชายคนเก่าที่จะเดินหนีเมื่อไม่สามารถหาคำปฏิเสธมาคัดง้างได้ เวลานี้เขาคืออองรี เดอฟร็องส์วัย29ปีเขาแกร่งกว่าที่คนอย่างมีแชลจะคาดคิดได้
“หลักฐานฉันมีเธออยากเห็นไหมล่ะ เธอคิดว่าเธอจะยอมรับได้ไหม...ถ้าฉันจะเอาหลักฐานมาแฉให้คนอื่นๆ รู้รวมทั้งสามีเธอด้วย”
“อะไร?!! มีอะไรอีกที่คุณจะใส่ความฉัน เอามาเลยฉันไม่กลัว”
มีแชลเอ่ยเสียงมั่นใจ เธอกำจัดพ่อของเด็กทิ้งไปแล้ว เขาไม่มีโอกาสที่จะมาเปิดปากพูดให้ใครรู้ถึงความลับที่เธอพยายามปกปิด
“อย่าดีกว่ามีแชล ฉันไม่อยากให้คนข้างตัวเธอถูกสังคมสมเพช เอาไว้รอให้เขาคุยกับเธอเอง เธอจะได้เข้าใจ”
- ผู้เขียน
