บทที่4.
1510 คำ
หางเสียงชายหนุ่มทอดเสียงยาวๆ เขาหวังใจเป็นอย่างยิ่งที่จะทำให้สมปรารถนาภายในค่ำคืนที่เป็นความทรงจำ จะฝากความอัปยศบางอย่างไปให้ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น หากมีใครบางคนในครอบครัวถูกทำลายจนย่อยยับ แต่เธอจะไม่ได้รับการเหลียวแล ถูกทิ้งเหมือนเศษขยะ!!
โลรีสปิดปากหัวเราะระริกระรี้ ดวงตาของเธอพราวระยับ การที่อองรีเปิดทางให้เธอใกล้ชิดมากกว่าคู่ควงคนอื่นๆ หมายความว่าระยะห่างของเธอและเขาขยับเข้าใกล้กันมากขึ้นแล้วใช่ไหม?!!
“ให้ใครหาห้องนอนให้คุณโลรีสหน่อยสิ คืนนี้ฉันจะนอนค้างที่นี่”
ชายหนุ่มพานางแบบชื่อดังเข้ามาด้านใน และสั่งงานกับสาวใช้คนแรกที่เขาพบเจอ สาวใช้น้อมรับคำสั่งด้วยดี เธอเองและทุกๆ คนรู้ดีว่าชายหนุ่มผู้นี้คือใคร!! เขามีความสำคัญกับอะไรกับเดอฟร็องส์อย่างยิ่งยวด และข้ารับใช้ที่จงรักภักดีต่างก็รอคอยให้ชายหนุ่มกลับมา เพื่อเป็นผู้นำของพวกเขา แทนคนที่ไม่ใช่ตัวจริง
“ค่ะท่าน...”
สาวใช้น้อมตัวรับคำสั่ง อองรีจึงพาโลรีสไปนั่งพักระหว่างรอให้ห้องพักจัดทำให้เสร็จเรียบร้อย
“ผมขอตัวสักครู่ครับขอไปคุยธุระกับกับคุณอองตวนก่อน คุณขึ้นไปรอบนห้องได้เลยนะโลรีส”
อองรีเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม เขาหมุนตัวเดินจากไป จุดมุ่งหมายคือเกมส์ไล่ล่ากระต่ายหลงทาง จับฉีกเนื้อนุ่มๆ หอมหวาน ขย้ำด้วยคมเขี้ยว กัดกินไม่ให้เหลือเศษซาก แผนการทำลายล้างแสนหวานฉ่ำ ที่เขาจะได้ทั้งความสุขฉ่ำทรวงและความสะใจ!!
โลรีสนั่นเชิดหน้า ลำคอตั้งตรงเธอเธอสำรวจรอบๆ ตัวด้วยความกระสันซ่าน สมบัติประดามีของเดอฟร็องส์ทุกชิ้นผ่านกาลเวลาอันยาวนาน ประเมินค่าราคาไม่ได้เลยสักนิด เพราะมันสูงค่าชวนให้ครอบครอง หากความฝันของเธอเป็นความจริง เธอจะได้ยืนอยู่ในจุดที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนา ได้ยืนบนหอคอยงาช้าง ล้อมรอบไปด้วยสมบัติประดามี เงินสด เครื่องเพชรเครื่องทอง ที่ดินอีกนับไม่ถ้วนเมื่อใครๆ ก็รู้ว่าเดอฟร็องส์เป็นต้นตระกูลในยุคแรกเริ่มก่อนประวัติศาสตร์ บรรพบุรุษสั่งสมทรัพย์สิน และสืบต่อมาเป็นทอดๆ ไม่เคยมีข่าวเล็ดลอดว่าเดอฟร็องส์ยอบแยบ ไม่ว่าเศรษฐกิจประเทศจะซวนเซไปช่วงหนึ่ง แต่เดอฟร็องส์ก็ยังยืนหยัดเป็นปึกแผ่นจวบจนทุกวันนี้ อีกอย่าง...อองรีเป็นคนเก่ง เขาสร้างฐานะให้เดอฟร็องส์ได้อีกอย่างเป็นเจ้าของร้านอาหารที่คิวจองเต็มจนถึงปีหน้า กิจการเจริญรุดหน้าไปอย่างดี แล้วเธอจะปล่อยให้ชายหนุ่มที่สมบูรณ์พร้อมหลุดมือไปได้อย่างไร!!
แขกเหรื่อเริ่มทยอยเดินทางกลับ แต่ก็ยังพอมีเหลือบ้างปะปลาย พวกเขาไม่ได้สนใจใครอื่น นอกจากดื่มกินของฟรีที่เจ้าภาพมีไว้เลี้ยงดูปูเสื่อ บรรยากาศคึกคักเงียบลง ชายหนุ่มเดินทอดน่องเอื่อยๆ เขากวาดตามองหาเป้าหมายเพราะเห็นเธอเดินหายมาทางนี้แวบๆ
บุษกรเดินเอื่อยเฉื่อย เธอเริ่มปวดหัวกับวีรกรรมแต่ละอย่างของมีแชล ความจริงเธอไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเลยกับน้าสาวคนนี้ เพียงแค่มีแชลเป็นน้องสาวของบิดา และที่สำคัญเธออยากมาเปิดหูเปิดตาให้ตัวเองบ้าง แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมา คงต้องกลับไปทบทวนความคิดของตัวเองใหม่ การที่เสี่ยงอยู่ตรงนี้มันคุ้มกันไหม!! เพราะสัญญาณอันตรายกำลังกรีดร้องอยู่ในหัวสมองของเธอ มันเตือนว่ากำลังมีภัยมืดคุกคาม เมื่อชายหนุ่มผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นมาในสายตา
อองรี เดอฟร็องส์ บุตรชายเพียงคนเดียงของสามีของมีแชลผู้เป็นน้า เขาเป็นเจ้าของทรัพย์สินทั้งหมด มีอำนาจเด็ดขาดแต่ไม่ยักมาทวงของตัวเองคืน เธอรู้สึกว่าคุณอองตวนน่าสงสาร เขาเป็นแค่ผู้ชายแก่ๆ ที่ไม่เหลืออะไรเลยหากลูกชายยึดอำนาจคืนทั้งหมด
แสงจันทร์ส่องสว่างและมันเลยเวลานอนของเธอมานาน จนความง่วงทั้งหมดหายไป เธอจึงเดินทอดน่องชมสวนดอกไม้ยามกลางคืนมันน่าจะได้อรรถรสในรูปแบบหนึ่ง ดีกว่าไปนอนกระสับกระส่ายอยู่บนที่นอน แต่ไม่อาจข่มตาหลับได้ลง กลิ่นดอกไม้บางชนิดโชยกลิ่นหอมฟุ้ง บุษกรทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กขนาดกะทัดรัด เหม่อมองแสงจันทร์สีนวล ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความประหวั่นพรั่นพรึงอยู่ในใจ
สายตาคู่คมกริบ!! เขาจ้องมองเธอด้วยความพึงพอใจ สถานที่เอื้ออำนวยเหมาะที่จะลงมือ ชายหนุ่มเดินลัดเลาะตามเงามืด จนเข้าไปใกล้เจ้าหล่อน ร่างสูงใหญ่เดินออกจากเงามืดและเดินไปยืนประจันหน้ากับบุษกร หญิงสาวเบิกตากว้างเธอยกมือขึ้นปิดริมฝีปาก กระถดตัวเบียดแน่นกับเก้าอี้นั่ง อยากจะลุกขึ้นและวิ่งหนีไปจากตรงนี้ ติดตรงที่ชายหนุ่มยืนขวางทางจนไม่มีช่องทางพอที่จะให้หลบได้พ้น
บุษกรนึกอยากเป็นนก เธอจะได้บินหนีจากภัยคุกคามตรงหน้าได้ เธอหวาดกลัวชายหนุ่มจนเม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผาก แต่หนทางหนีดูเหมือนจะถูกปิดตาย รอยยิ้มแหยเกของเธอถูกส่งออกไปขัดตาทัพ หญิงสาวขยับตัวด้วยความอึดอัด เตรียมจะเผ่นหนีหากถูกเขาคุกคามเหมือนเดิม
“เธอมานั่งอ่อยใครสาวน้อย... นิสัยแบบนี้คงถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์สินะ”
เสียงเอื่อยเฉื่อยแต่เขาแฝงแววดูแคลนมาในน้ำเสียงเต็มเปี่ยม
“บัวไม่รู้หรอกนะคะ...ว่าคุณกับคุณน้าผิดใจกันเรื่องอะไร?!! แต่อย่าพยายามดึงเอาบัวไปเกี่ยวข้องด้วย ขอบัวอยู่วงนอกไม่เข้าไปยุ่งกับปัญหาของคุณได้ไหมคะ”
บุษกรเอ่ยเสียงเข้ม เธอแหงนเงยใบหน้ามองสบนัยน์ตากับชายหนุ่มอย่างไม่คิดจะหวาดหวั่น เมื่อเขาสองคนมีปัญหากัน ก็ควรไปเคลียร์กันเองเธอไม่เกี่ยวข้องด้วยเลยสักนิด!!
“ฉันไม่เคยมีปัญหากับผู้หญิงอย่างมีแชล ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องกับหล่อนทุกๆ ทาง เพียงแต่คุณน้าของเธอนั่นล่ะที่ขยันแวะเวียนมาส่งข่าว คงอยากครอบครองเดอฟร็องส์จนเนื้อตัวสั่นเร่าๆ วาสนาคนเรามันมีไม่เท่ากันหรอกนะ ดูเหมือนว่าวาสนาที่ฉันพูดถึงคุณน้าของเธอคงไม่มี”
ชายหนุ่มสาดใส่บุษกรเหมือนเธอเป็นตัวแทนผู้หญิงแพทยาคนนั้น เขาเกลียดผู้หญิงแบบมีแชลจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทะเยอทะยานอยากได้อยากมีแม้สิ่งๆ นั่นจะไม่ใช่ของตัวเอง เธอกระหายเหมือนคนโลภมาก ยอมทุ่มสุดตัวแม้ว่าสิ่งที่ทำลงไปจะไม่ถูกต้องเหมาะสม ไม่สนใจวิธีการว่ามันจะน่ารังเกียจขนาดไหน ขอเพียงแค่ว่าให้ตัวเองสมดั่งความตั้งใจแค่นั้น...
“อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันนะ!!”
บุษกรตะคอกเสียงกร้าว พร้อมกับเบี่ยงตัวหนีมือหนาคู่นั้นที่ยื่นออกมาเหมือนหมายจะมาแตะต้องเนื้อตัวของเธอด้วยความรังเกียจ อีกทั้งยังส่งสายตาวาวโรจน์เหมือนดั่งเปลวเพลิงไปให้เขาอย่างไม่ปิดบัง ท่าทีของเธอมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายร่างยักษ์ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า
“เดี๋ยวนี้แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ ทำเป็นหวงตัว... เธอกำลังโก่งราคาเหมือนคุณน้าของเธอล่ะสิ มารยาแบบนี้มันมีตามสายเลือดหรือยังไงกันล่ะ”
อองรีถามกลับเสียงเข้ม ดวงตาสีเขียวขุ่นเป็นประกายวาววับเพราะความโกรธกรุ่น แถมในใจยังรู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง ที่บุษกรทำท่ารังเกียจเดียดฉันท์เขาราวกับเป็นตัวเชื้อโรคก็มิปาน แต่นั่นมันยังไม่เจ็บใจเท่ากับการที่เธอทำเหมือนเขาเป็นสิ่งของน่ารังเกียจ
“ผู้ชายหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวฉันทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะคุณ...ที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแตะบัวด้วยซ้ำไป!”
บุษกรเชิดหน้าขึ้น เธอสวนกลับแบบทันควัน ความหวาดกลัวเมื่อสักครู่นี้มลายหายไปจนหมดสิ้น เมื่อเธอไม่ใช่สาวใช้หรือคนที่อยู่ใต้อาณัติเขา
“ลืมอะไรไปเหรอเปล่าคนสวย... มากกว่ามองฉันก็เคยทำมาแล้ว อยากรู้ไหมว่าฉันเคยทำแบบไหน...”
อองรีเอ่ยเสียงยานคาง เขาไม่พูดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังย่างสามขุมเข้ามาใกล้ร่างอรชรด้วยท่าทางคุมคามมากกว่าเก่า แววตาที่เคยแข็งกร้าวดุดัน ยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“ยะ...อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!! ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย”
สาวเจ้ากระซิบเสียงแหบพร่า เธอหวั่นกลัวภัยคุกคามจนตระหนกอกสั่นเทา
- ผู้เขียน
