“บัวจ๋า...”
อองรีส่งเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อก้าวลงจากรถยนต์คันหรู พาหนะประจำตัว ชายหนุ่มกวาดสายตามองหาและตรงดิ่งเดินไปหาเมื่อมองเห็นบุษกรกำลังเดินชมสวนดอกไม้บริเวณเดียวกับที่เธอและอองรีมีความสัมพันธ์ทางกายกันครั้งแรก เก้าอี้เหล็กสีขาวขุ่นตั้งอยู่ที่เดิม และเธอมองมันพร้อมกับริ้วเลือดที่ฉีดขึ้นสู่พวงแก้ม จนแก้มใสขึ้นสีระเรื่อ...
อองรีอมยิ้มกรุ่มกริ่ม เขามองบุษกรสลับกับเก้าอี้ตัวนั้น ในหัวสมองคิดถึงภาพบทรักร้อนๆ ครั้งแรกระหว่างตัวเองกับบุษกร ชายหนุ่มย่องเงียบกริบ เข้าไปยืนหยุดอยู่ด้านหลัง พรางชะโงกใบหน้ากดปลายจมูกจุมพิตผิวแก้มนิ่มๆ นั้นจนบุษกรสะดุ้งสุดตัว
“อุ้ย!! คุณ...กลับมาแล้วหรือคะ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนี่คะ”
เธอยกมือกุมแก้มใส และเบี่ยงกายหนีพร้อมทั้งเอ่ยปากถามเมื่อยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของชายหนุ่ม
“คิดถึง ‘เมีย’ เลยหนีมากอด ‘เมีย’ ดีกว่า อยู่ที่ทำงานน่าเบื่อจะตาย”
สรรพนามที่อองรีใช้เรี
