“บัว!! เธอเก็บของจะไปไหน!!”
อองรีตวาดก้อง เขาถลึงตามองกองเสื้อผ้าที่ถูกขนออกมาจากตู้และบางส่วนย้ายไปอยู่ในกระเป๋าที่เปิดอ้าไว้กลางห้อง
บุษกรเงยหน้าขึ้นมาจากการหลับหูหลับตาร่ำร้องไห้ ดวงตากลมโตนองน้ำตา ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตามอมแมม
จากที่กรุ่นโกรธ อองรีเปลี่ยนความรู้สึกฉับไว ชายหนุ่มอยากจะปลอบประโลมและถามหาความไม่พอใจ จนถึงกับลุกขึ้นมาเก็บผ้าเก็บผ่อนเหมือนจะขนของหนีเขา
“หมายความว่าไงบัว เธอกำลังทำอะไรอยู่ ไอ้พวกนั้นเธอจะเอาไปไหน?!!”
ชายหนุ่มปรายตามองกองเสื้อผ้า และหมุนตัวกลับมาฟังคำตอบเมื่อเห็นว่าบุษกรกำลังลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวกระอึกกระอักเธอไม่รู้ว่าจะบอกกับเขาอย่างไรดี อยากไปให้ไกลๆ สุดหล้า พอๆ กับการอยากอยู่ใกล้ชิดเขาเพิ่มอีกสักวัน เธอผ่อนลมหายใจช้าๆ ยกมือป้ายน้ำตาบนใบหน้า และยกเชิดใบหน้าขึ้นเมื่อตัดสินใจถอยหลังเพราะหากฝืนทนอยู่ สภาพเธอก็คงต้องถูกทิ้งไม่วันใดก็วันหนึ่ง...
