ตอนที่ 7
1010 คำ
“อื้อ!” พอรู้สึกตัวอีกทีหญิงสาวจึงพยายามตะเบ็งเสียงผ่านลำคอแต่ไม่อาจหลุดลอดออกมาพ้นริมฝีปากที่ถูกประกบปิดไว้แน่น เธอจะทำอะไรได้บ้างกับร่างกายที่รุ่มร้อนจนอ่อนเปียกเมื่อพบกับประสบการณ์ใหม่จากปลายลิ้นหนาซอกไซ้ไปทั่วทุกแห่งในกระพุ้งแก้มซึ่งแม้แต่ชายหนุ่มเองที่อยากสั่งสอนสายลับสาวก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกอณูในปากเล็กนั่นหอมหวานเย้ายวนใจมากแค่ไหน แต่แล้วแดเนียลกลับต้องทิ้งสัมผัสสุดท้ายอันหวามไหวไว้บนริมฝีปากอ่อนบางที่สั่นระริกบนใบหน้าหวาน
“ฉันจะฆ่าคุณ แดเนียล ไพรซ์!”
อลินทิราคำรามลึกในลำคอเหมือนนางเสือสาวติดจั่น ร่างสูงใหญ่ยังตรึงมือเธอไว้ด้านหลังร่างบอบบางซึ่งถูกดันชิดด้านข้างของรถคาดิลแล็คโดยที่ขาเรียวยาวก็ยังพาดอยู่บนเอวหนาแนบแน่น ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยและแค่ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับเลิกคิ้วอย่างผู้กำชัยชนะ
“คุณได้โอกาสนั้นไปแล้ว ออโซลย่า...ตั้งแต่ตอนที่คุณจ่อปืนมาที่ผม”
“และฉันก็จะไม่มีวันใจอ่อนกับคนที่ฉันไม่รู้จัก สาบานได้!”
“ตอนนี้คุณก็รู้จักผมแล้วนี่ไง แต่คุณจะไม่มีวันได้โอกาสนั้น โอกาสที่ได้ฆ่าคนที่จะพาคุณไปลงโทษให้สาสม!”
“คุณจะพาฉันไปไหน?” สายลับสาวตั้งคำถามเสียงพร่า ไม่นึกเลยสักนิดว่าคนที่เคยเข้มแข็งอย่างเธอจะมาเสียท่าให้นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ในคราบนักธุรกิจจับตัวได้
“เป็นอะไรไปล่ะ ออโซลย่า...คุณกลัวหรือ?” แดเนียลเลิกคิ้วและเหยียดปากราวจะเยาะเย้ยให้กับร่างบอบบางที่เริ่มสั่นเทา แสงสีส้มยามอัสดงจะลาลับพาดผ่านบนใบหน้าคร้ามคมทว่าน่าพรั่นพรึง เขากำลังเยือกเย็นลงในขณะที่ความร้อนในกายของอลินทิราพุ่งสูง หญิงสาวไม่เคยคาดคิดว่าคนเก่งอย่างเธอต้องมาพบเจอกับหนทางตีบตัน เขาจะทำอะไรกันแน่...เขาอาจพาเธอไปทรมานแล้วฆ่าทิ้งเสียหากเธอยอมคายความลับ
“ไม่!” เสียงอันมั่นคงถูกขับออกมาจากเรียวปากอิ่มสวย “ฉันไม่เคยกลัวอะไร ถ้าฉันเป็นคนขี้ขลาดก็ไม่มีวันที่จะทำงานให้ไซออนเนตได้”
“ใช่!...คุณผู้หญิง...ไซออนเนตต้องการคนกล้าหาญที่ไม่จำเป็นต้องมีมันสมองไว้คอยคิดตริตรองหรือสงสัยในคำสั่งขององค์กร หรือคุณจะปฏิเสธอีกว่าไม่ใช่”
ยิ่งพูดก็ดูเหมือนเธอจะยิ่งถูกเขารุกไล่และตีกรอบให้แคบลงทุกด้าน สายลับสาวจึงเลือกที่จะไม่ออกความเห็นใด ๆ ต่อไปเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกระทำ
“แดเนียล...” อลินทิราลดเสียงต่ำก่อนพูดอย่างอ่อนหวานและปรับเปลี่ยนท่าทีเป็นฝ่ายเบียดตัวเข้าหาเขามากขึ้น
“บอกหน่อยสิคะ ว่าคุณจะพาฉันไปไหน และจะลงโทษฉันยังไงถ้าคุณยังไม่ได้ชิปนั่น”
หญิงสาวหรี่นัยน์ตาสีน้ำตาลแกมเขียวขณะช้อนมองราวกับมีบางอย่างคุกรุ่นอยู่ข้างใน ใบหน้าสวยหวานเอียงเข้าหาเขาและเผยอเรียวปากออกอย่างเชื้อเชิญในที แต่แล้วรอยยิ้มเหยียดกลับจุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย เขาก้มหน้าลงไปราวจะตอบรับอาการยั่วยวนก่อนกระซิบ
”จะลงโทษคุณแบบไหนน่ะหรือ...มันยังไม่จำเป็นที่ผมต้องบอกคุณตอนนี้ แต่...ผมมีอะไรอยากบอกไว้อย่างว่าคุณควรจะเรียนรู้วิธีการยั่วยวนผู้ชายเสียใหม่ เพราะจูบเมื่อกี๊มันช่างไม่น่าดึงดูดใจเอาเสียเลย!”
“แดเนียล...อ๊ะ!”
อลินทิราไม่ทันได้ตอบโต้ก็ถูกเขากระชากตามไปยังรถเอสยูวีสีดำสนิทซึ่งจอดอยู่ห่างไปไม่ไกล ชายหนุ่มเปิดประตูด้านข้างคนขับก่อนหันมาทำให้สายลับสาวเบิกตาโพลงด้วยการใส่กุญแจมือมือเรียวบางทั้งสองไว้
“แดเนียล...นี่มันอะไรกัน! คุณไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะมาจับฉันใส่กุญแจมืออย่างนี้”
“ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐเขาคงไม่ปล่อยให้คุณมายืนเถียงอยู่แบบนี้แน่...ขึ้นรถ!”
บุรุษร่างใหญ่กำยำออกคำสั่งเสียงกร้าวก่อนดันร่างบางที่ยังมีท่าทีฮึดฮัดขึ้นรถและปิดประตูลงดังปัง
อลินทิรามองตามเจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์แต่อันตรายมากกว่าที่เธอคิดพาตัวเองกลับขึ้นมานั่งฝั่งคนขับก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์และพามันพุ่งทะยานออกไปทิ้งรถคาดิลแล็คคันเก่าไว้ในทุ่งทะเลทรายสีแดงท่ามกลางแสงสุดท้ายก่อนโคมทองจะลาลับขอบฟ้า
“บอกผมหน่อยได้ไหม ออโซลย่า...ว่าคุณเข้าไปในห้องปฏิบัติการทดลองไซโคลตรอนได้ยังไง?”
คำถามนั้นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันยินเพียงเสียงเครื่องยนต์ของรถเอสยูวีที่แล่นไปบนถนนลาดยางในยามค่ำที่สองด้านเห็นทุ่งทรายและเงาของขาหินรูปทรงแปลกประหลาด เขากำลังพาเธอพ้นจากแคนยอนแลนด์และมุ่งไปยังอีกฟากฝั่งของยูทาห์ห่างจากโมอับ อลินทิราหลับตาลงด้วยใจระย่อ...อีกเพียงนิดเดียว แค่เอื้อมเท่านั้นเธอก็จะได้กลับบ้านไปอยู่กับแม่บุญธรรมอย่างที่คิดหวังไว้ แต่เขากลับทำมันพังทลายหมด
แดเนียล ไพรซ์
“ฉันมีวิธีของฉันที่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกคุณเหมือนกันค่ะ แดเนียล”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอถามอีกทีว่ามันสนุกมากนักรึไง ทำไมพวกคุณถึงได้ยอมตายกับเรื่องอันตรายพวกนี้”
“พวกเรามีจุดมุ่งหมายต่างหากล่ะคะ!” หญิงสาวตอกกลับเสียงแข็งขณะนั่งคอตั้งและกำหมัดที่ถูกใส่กุญแจบนตักแน่น
- ผู้เขียน
