Chapter 8
1339 คำ
พิ้งค์กี้เรียกแท็กซี่กลับมาที่บ้านคนเดียว ในระหว่างทางเธอก็มีเวลาได้อยู่กับตัวเอง คิดในสิ่งที่ผ่านมาตลอดที่เขาทำให้เธอ แสดงว่าที่เขาพูดมาตลอดว่าให้เธอแต่งงานกับเขา คอยดูแลเอาใจใส่ทุกอย่างคือเขาคิดแบบนั้นจริงไม่ได้ล้อเล่น
"ฮึก!"
เธอปาดน้ำตาเสียงสะอื้นก่อนจะคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ที่ผ่านมาเธอคงเคยชินกับทุกสิ่งที่เขาทำให้จนลืมไปว่า มาวิน มินและณภัทรก็คือเพื่อนของเธอแต่พวกเขาไม่เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนที่ซีเนียร์ทำ คนเป็นเพื่อนเขาก็ทำแบบสามคนนั้นแหละเพราะถ้ามากกว่านั้นมันไม่ใช่เพื่อนแล้วและเธอก็เพิ่งเข้าใจความหมายทุกอย่างมี่เขาต้องการจะสื่อออกมาทั้งหมด
"ถึงแล้วหนู"
"ขอบคุณค่ะลุง นี่ค่าแท็กซี่ค่ะไม่ต้องทอนนะคะ"
พิ้งค์กี้ส่งเงินไปให้คุณลุงคนขับก่อนจะเดินลงจากรถไปจากนั้นก็สิ่งขึ้นไปบนห้องนอนไม่ยอมทักทายใครในบ้านทั้งนั้น คนเป็นแม่มองตามลูกสาวอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้คงเหนื่อยกับเรื่องงานล่ะมั่ง
"ลูกคุณเป็นอะไรอีกล่ะ"
คนเป็นแม่เอ่ยถามสามีเสียงเรียบ เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยกหนังสือขึ้นอ่านต่อ เขาไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวของลูกเท่าไหร่ถ้ามีอะไรลูกจะมาเล่าให้ฟังหรือมาปรึกษาเอง
ไม่นานก็มีรถอีกคันเคลื่อนที่เข้ามาในตัวบ้าน คุณพิพัฒน์เงยหน้ามองไปยังประตูทางออกก่อนจะหันมาหาภรรยา
"ใครมาน่ะคุณ"
"ไม่รู้สิคะ เดี๋ยวฉันไปดูก่อน"
คุณแพรวาเดินออกไปข้างนอกก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเจอซีเนียร์เพื่อนสนิทของลูกสาว
"อ้าวซีเนียร์ไม่ได้มาพร้อมกับยัยพิ้งค์เหรอ"
"ทะเลาะกันครับแม่ แต่ว่าพิ้งค์กลับมาที่บ้านใช่มั้ย"
"จ้ะมาก่อนหน้าเราเอง ว่าแล้วเชียวแม่ก็ว่ามันแปลกๆ ปกติกลับมาบ้านต้องมาอ้อนพ่อกับแม่แล้ววันนี้วิ่งขึ้นห้องไปเลย"
เขาทำหน้ารู้สึกผิดก่อนจะยกมือขึ้นขอโทษท่านที่ทำให้ลูกสาวสุดที่รักร้องไห้ ท่าทางครั้งนี้จะไม่ได้โกรธเขาแต่ว่าน้อยใจมากแน่นอน
"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พิ้งค์เสียใจ"
"ไปคุยกันเองเถอะลูก แม่ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ถ้าไม่หนักหนาและยังพออภัยให้กันได้ก็ปรับความเข้าใจกันนะ พิ้งค์อยู่ในห้องเราขึ้นไปหาเถอะ"
"ขอบคุณครับแม่"
เขายกมือไหว้ท่านก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปหาหญิงสาวในห้องนอน ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างสงสัยร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วล่ะมั่ง
เขามาถึงหน้าห้องนอนใช้มือปิดลูกบิดประตูปรากฎว่าไม่ได้ล็อค เขาจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปภาพที่เห็นคือพิ้งค์กี้นั่งหันหลังอยู่กำลังร้องไห้อยู่บนเตียงนอน เขาปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาว
"พิ้งค์กี้..."
เธอได้ยินเสียงของซีเนียร์ก็รีบเช็ดคราบน้ำตากลั้นเสียงสะอื้นไว้ก่อนจะหันไปหาเขาพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา
"ไม่ได้กินข้าวเหรอ แล้วมาหามีธุระอะไรรึเปล่า"
เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เขาถอนหายใจออกเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างเธอแล้วยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาให้
"โกรธเหรอ"
"ไม่นี่ โกรธทำไมไม่มีสิทธิ์อะไรไปโกรธหรอก นายจะคุยกับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของนายฉันมันเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์ไปห้ามอยู่แล้วนายก็พูดเองนี่"
เธอปฏิเสธเสียงแข็งชายหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงให้เธอพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาแล้ว มันจนปัญญาจนคิดว่าชาตินี้คงจะไม่ได้ยินคำพูดที่เขาอยากได้ยินจากปากของเธออีก
"รู้สึกยังไงบ้างที่เห็นฉันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น"
เขาเอ่ยถามตามตรง หญิงสาวเงียบไปก่อนจะฝืนยิ้มออกมาทันที
"จะให้รู้สึกยังไงล่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ยจะให้ไปรู้สึกอะไรล่ะจริงป่ะ"
เธอยังปากแข็งเหมือนเดิมและเขารู้สึกว่าควรจะพอได้แล้ว ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็เอาแต่พูดว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกัน เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วฝืนยิ้มออกมา
"โอเค... ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้วพิ้งค์ สุดท้ายแกก็ยังเห็นฉันเป็นเพื่อนเหมือนเดิมทั้งๆที่การแสดงออกที่ผ่านมามันเกินคำว่าเพื่อนกับแกไปนานแล้ว ถ้าฉันทำขนาดนี้แล้วแกยังไม่รู้สึกอะไรนั่นก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว กลับก่อนนะ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงสั่นก่อนจะหันหลังค่อยๆเดินออกไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย สุดท้ายแล้วที่เขาทำไปทั้งหมดมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
พิ้งค์กี้กำมือตัวเองแน่นร้องไห้ออกมาก่อนจะตะโกนออกไปเสียงสะอื้น
"ฮึก! ไม่ชอบ ฉันไม่ชอบ"
เขาหยุดชะงักไปก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้เอามือปาดน้ำตาตัวเองเหมือนเด็กน้อย
"เมื่อกี้ว่าไงนะ"
"ฉันบอกว่า ฮึก ไม่ชอบไง ไม่ชอบให้แกอยู่กับผู้หญิงคนอื่น"
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาว พิ้งค์กี้ลุกขึ้นยืนก่อนจะกอดคอเขาไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น
"ไม่ชอบ ไม่ชอบมากเลยด้วย ห้ามทำอีกนะ"
เขายิ้มออกมาก็ขำก่อนจะกอดเธอกลับ มือหนาลูบผมเธอไปมาอย่างปลอบประโลม
"ไม่ทำอีกแล้ว ขอโทษนะ"
"ฮึก ห้ามทำอีกนะไม่งั้นฉันจะตีแกให้ตายเลยไอ้บ้า"
เขาปลอบเธออยู่อย่างนั้นนานเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะยอมหยุดร้องไห้แล้วมาคุยกับเขาอย่างจริงจัง
"จะคุยกันได้ยัง"
"คุยไรอ่ะ"
เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเล่นทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเธอวางลงแล้วอุ้มเธอมานั่งลงบนตัก
"อ๊ะ ตกใจหมด"
"แกรู้ใช่มั้ยว่าเราสองคนมันไม่เหมือนเพื่อนกันเลย และทุกอย่างที่ฉันทำให้แกเพื่อนคนอื่นเค้าไม่ทำกัน"
หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ เธอรู้แล้วว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ได้ทำในฐานะเพื่อนแต่ทำในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง
"อื้ม รู้แล้ว"
"แล้วยังจะเป็นเพื่อนกันอีกเหรอ... มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ"
"แต่ฉันไม่อยากเสียเพื่อนไปนี่นะ"
"เราก็ไม่ใช่เพื่อนกันแต่แรกอยู่แล้วป่ะ มันเหมือนเพื่อนตรงไหนถามจริง"
หญิงสาวยิ้มแห้งออกมาก่อนจะดันตัวเขาให้ออกห่างด้วยความเขินอาย เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เธอก่อนจะใช้ริมฝีปากของตัวเองจูบริมฝีปากของหญิงสาว พิ้งค์กี้ตาโตอย่างตกใจช็อคที่อยู่ๆเขาก็ทำแบบนั้นกับเธอ กว่าจะได้สติผลักเขาออกก็ถูกเขาใช้ลิ้นชิมความหวานจากเธอจนอิ่ม
"ไอ้บ้าซีเนียร์มาจูบฉันทำไม อร๊ายยย ผิดผีแน่เลย"
หญิงสาวเอามือปิดปากตัวเองไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างทุบตีเขาไม่หยุด ชายหนุ่มหลุดขำออกมาก่อนจะเอามือของตัวเองปัดป้องไม่ให้ตัวเองถูกหญิงสาวทำร่ายร่างกาย
"เจ็บนะเว้ย"
"จูบแล้วต้องรับผิดชอบด้วย"
เธอร้องโวยวายออกมาทันที เขาดึงมือเธอเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ
"รับผิดชอบอยู่แล้วน่า"
พิ้งค์กี้กำลังจะง้างมือตีเขาอีกรอบแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเขา
"รับผิดชอบยังไง"
"ก็เป็นแฟนกันไง"
"หา...."
- ผู้เขียน
