ตอนที่ 5
3310 คำ
5
สามวันเข้าไปแล้วที่เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันถูกผู้ชายห้าคนนี้ช่วงชิงเอาไป T^T ความสงบสุขในชีวิตของฉันหายไปเยอะราวกับโกหก ฉันแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเป็นของตัวเอง ขนาดจะกินข้าวก็ยังต้องไปกับพวกเขาห้าคนเลย จนฉันแทบจะกลายเป็นแฝดสยามกับพวกเขาอยู่แล้ว โดยเฉพาะบีเอ็ม หมอนั่นทั้งติดทั้งหวงฉัน ทำตัวอย่างกับพี่ชายและมีฉันเป็นน้องสาวงั้นแหละ
อยากรู้มั้ยว่าแต่ละคนทำอะไรกับฉันบ้าง...
คนแรกเลย แน่นอนว่าต้องเป็นอีตาโหดบีโอ! เขาลากฉันไปนู่นไปนี่ทุกวันจนกลับบ้านดึกตลอด ซ้ำยังมอบหมายงานมากมายให้ฉันโดยจำกัดเวลาแค่น้อยนิด แต่งานกองเท่าภูเขา! แบบนี้มันฆ่ากันทางอ้อมชัดๆ เขาก็แค่จะหาเรื่องแกล้งฉันเพื่อความสะใจของตัวเขาเองก็เท่านั้น T_T
คนที่สองคือบีเอ็ม ทุกเที่ยงเขาต้องพาฉันไปกินของหวานที่หน้าโรงเรียน จนเริ่มมีคนซุบซิบว่าฉันกับเขากิ๊กกัน ทั้งที่ถ้ามีใครสังเกตดีๆ ก็จะเห็นสีหน้าที่ไม่เต็มใจของฉันเวลาที่ต้องคอยอ้าปากเพราะเขาชอบป้อนให้ฉันกิน และยังงอแงขอให้ฉันป้อนให้เขากลับอีกด้วย T^T//
คนที่สามคือบีไอ เขาชอบพาฉันไปนั่งดูหนังในห้องฉายหนังของโรงเรียน ทั้งๆ ที่ดูทีไรเขาก็จะหลับก่อนหนังจบทุกที เหมือนเขาเอาฉันไปเป็นคนคอยเฝ้าเวลาเขาหลับเสียมากกว่า และพอตื่นขึ้นมาเขาก็จะถามถึงหนังเรื่องที่ดู ถ้าวันไหนฉันตอบไม่ได้ บีไอก็จะเปิดให้ดูอีกรอบ ส่วนเขาก็...หลับ - -;
คนที่สี่คือบีเอ ทุกๆ เช้าพอมาถึงโรงเรียน บีเอจะต้องลากฉันไปที่ชมรมเคนโด้เพื่อให้ฉันไปนั่งดูเขาซ้อม จนฉันเริ่มจะเป็นที่รู้จักของคนในชมรมเขาไปทั่ว ทั้งๆ ที่ฉันจำชื่อใครไม่ได้สักคน บางครั้งถ้าไม่มีคู่ซ้อม บีเอก็จะเรียกฉันให้ไปเป็นคู่ซ้อมของเขา เขาสอนกระบวนท่าการเล่นให้ฉันมากมายจนฉันเล่นเป็น แต่มันก็ไมได้จำเป็นสำหรับชีวิตประจำวันของฉันเลยสักนิด T^T
และคนสุดท้ายคือบีวาย หมอนี่แหละน่ากลัวที่สุด เขาชอบไสหน้าหยิ่งๆ ของตัวเองมาลากฉันออกไปในเวลาเรียนประจำ และที่ที่เขาพาไปก็คือห้องสมุดที่ไม่ค่อยมีนักเรียนเข้ามา แค่นี้แหละ...เขาพาฉันมาแค่นี้ พามานั่งดูเขาอ่านหนังสือหน้าปกสีดำที่เขาชอบถืออยู่ตลอดเวลา และพอฉันถามอะไรเข้าหน่อย บีวายก็จะมองหน้าฉันลอดแว่นตาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม เขาเคยบอกว่าฉันพูดมากน่ารำคาญด้วย T^T
“ออโรร่า >O___O.,O__////_O_<” บีเอ็มโบกมือลาอย่างกระดี๊กระด๊า ก่อนจะวิ่งกลับไปทางตึกเรียน
ฉันค่อยๆ เดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ยิ่งอยู่ใกล้พวกเขา ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจทำงานหนักมากขึ้น แต่ละคนมีจุดเด่นที่ไม่เหมือนกัน และมีเสน่ห์ที่ทำให้ผู้หญิงใจเต้นแรงจนหมดทางควบคุมโดนสิ้นเชิง
ในที่สุดความเงียบสงบก็กลับมาหาฉันอีกครั้ง หลังจากที่ถูกบีเอ็มป่วนยับ T^T ชีวิตก็ไม่สงบ จิตใจก็ไม่สงบ พวกเขานี่มีความสารถพิเศษด้านหว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงหลงไหลหรือเปล่านะ เพราะตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับพวกเขา ไม่มีเวลาไหนเลยที่ฉันจะไม่นึกถึงเรื่องของห้าคนนี้น่ะ มันเหมือนกับว่าความเป็นพวกเขา ตัวตนของพวกเขาถูกฝังรากลึกลงมาในตัวของฉัน
“อยู่ที่นี่เอง ฉันหาตั้งนาน!”
ให้ตายสิ! เสร็จจากบีเอ็มก็มาอีตาบีโอต่อเหรอเนี่ย กะจิตกะใจพวกนายจะไม่ให้ฉันมีช่วงเวลาสงบสุขในชีวิตบ้างเลยหรือยังไง!
“มีอะไรเหรอ”
“ถามแบบนี้หมายความว่ายังไงฮะยัยทึ่ม! เอาให้เคลียร์! เธอเป็นเลขาฯ ของฉันนะเว้ย จำข้อตกลงข้อแรกไม่ได้หรือไง!”
เขาตวาดแว้ดขึ้นมาเหมือนนางร้ายในละคร ไม่ถูกใจนิดหน่อยก็ตะเบ็งเสียงใส่ได้ตลอดเลยนะหมอนี่ ขอสาปแช่งให้ลูกกระเดือกของเขามันพุ่งออกมาจากคอสักวัน สักวันหนึ่ง - -*
“รู้น่า ข้อหนึ่ง ฉันต้องตามติดนายไปทุกที่ไม่ว่าที่ไหน ห้ามตั้งคำถามหรือสงสัยอะไรทั้งนั้น”
ฉันบอกข้อตกลงที่เขาตั้งขึ้นให้ฟังเพราะจำได้ขึ้นใจ ข้อตกลงที่เผด็จการและเห็นแก่ตัวขนาดนี้ ใครจำไม่ได้ก็สติฟั่นเฟือนแล้ว =__=
“ความจำดีต่างจากหน้าตาเลยนี่”
อย่ามาหลอกด่ากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้สิ มันตอกกลับไม่ถูก T^T
“เก็บของให้เรียบร้อย”
“เก็บของ? เก็บทำไม ฉันยังทำงานไม่เสร็จเลยนะ”
“ฉันบอกให้เก็บก็เก็บเถอะน่า! อย่าสงสัยอะไรให้มันมากนักได้มั้ย รำคาญเว้ย!”
ดิบเกินเยียวยาเลยจริงๆ ไอ้บ้า!
“แล้วงานที่นายให้ฉันทำล่ะ?”
ถ้าเสร็จไม่ทันกำหนดที่นายบอก เดี๋ยวก็มาโวยวายว่าเป็นความผิดของฉันอีก! พวกอารมณ์ไม่คงเส้นคงวาแบบนายไว้ใจได้ที่ไหนกันเล่า -*-
“ฉันเลื่อนกำหนดให้อีกหนึ่งวัน พอใจหรือยัง! เลิกถามแล้วก็เก็บของได้แล้ว!”
“ไปไหนล่ะ?”
“โธ่เว้ย! นี่จะสงสัยอะไรนักนาฮะ! เก็บของแล้วตามฉันมาเหอะน่า ฉันมีธุระต้องไปทำ!”
ธุระๆๆๆๆๆ เอะอะก็ธุระ จะลากฉันไปไหนทีไรก็อ้างแต่มีธุระทุกที สุดท้ายก็ไม่เห็นจะมีอะไร คราวก่อนก็พาฉันไปซาวน่า ไปฟิตเนส ธุระอะไรก็ไม่รู้!
แต่เพราะรู้ว่าเถียงไปก็ไม่ชนะ ฉันเลยรีบโกยเอกสารและข้าวของทั้งหมดลงกระเป๋าเป้ที่พกมาเป็นประจำ ก่อนจะวิ่งตามเขาที่เดินเหมือนรีบไปไล่ควายโดยไม่รอฉัน ตั้งแต่รู้จักกันมาฉันก็ไม่เคยเห็นหมอนี่จะรอฉันเลยสักครั้ง คราวก่อนฉันแค่เข้าห้องน้ำที่ปั๊มนานไปหน่อย พอออกมาเขาก็หายไปแล้ว ทิ้งให้ฉันกลับบ้านเอง ดีนะที่ตอนนั้นยังไม่มืดเท่าไหร่ นี่ถ้าฉันโดนทำมิดีมิร้ายล่ะก็ ฉันจะจัดการเขาให้ตายคาที่เลย!
“รถติดชะมัด!”
บีโอสบถหลังจากที่ทั้งเขาและฉันติดอยู่ในรถบนถนนของกรุงเทพมานานเกือบชั่วโมง ยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนเลยล่ะ
“นี่เธอไม่มีวิธีทำให้รถไม่ติดเลยหรือไง!”
แล้วก็หันมาพาลใส่ฉัน ขนาดรถติดยังเอามาเกี่ยวกับฉันได้ เหลือเชื่อเลยหมอนี่ T^T
“เห็นฉันเป็นเมียตำรวจจราจรหรือไง ฉันจะทำอะไรกับไฟเขียว ไฟแดงได้ล่ะ”
“แต่เธอเป็นเลขาฯ ของฉันนะ!”
เลขาฯ แต่ไม่ใช่พระเจ้าสักหน่อย!
แล้วฉันก็ต้องทนฟังบีโอบ่นเรื่องการจราจรของกรุงเทพฯ ไปตลอดทาง ผู้ชายบ้าอะไร ความอดทนต่ำยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก แถมยังขี้บ่น ขี้โมโห หงุดหงิดง่าย และเอาแต่ใจยังกับสาวเป็นประจำเดือนครั้งแรก! ชาติที่แล้วฉันทำเวรทำกรรมกับใครไว้มากมายหรือไงนะ ชาตินี้ถึงต้องมาชดใช้กรรมโดยมีหมอนี่เป็นเจ้ากรรมนายเวรแบบนี้ มันซวยอภิมหาซวยแท้ๆ T^T
- ผู้เขียน
