ตอนที่ 4
3553 คำ
4
หอสมุด
ที่ที่บีโอพาฉันมาก็คือหอสมุด หรือเรียกอีกย่างหนึ่งว่า ‘แหล่งรวมเด็กเนิร์ด’ เขาเดินดุ่มๆ ไปที่เคาน์เตอร์ของบรรณารักษ์ก่อนจะกวักนิ้วเรียกฉันเข้าไปหา อีตานี่ทำอย่างกับฉันเป็นหมาหรือไม่ก็ทาสรับใช้ไม่มีผิด!
“มีอะไร”
“แบกนี่ไว้แล้วตามฉันมา!”
บีโอชี้ไปที่กองหนังสือขนาดมหึมาที่เขาเพิ่งรับมาจากบรรณารักษ์ก่อนจะเดินตัวปลิวนำฉันไป ไอ้หมอนี่...อย่าให้ฉันมีโอกาสนะ ฉันจะเล่นงานเขาให้จุกจนพูดไม่ออกไปเลย! คิดได้ยังไงที่จะให้ผู้หญิงตัวเท่ามดแบบฉันแบกหนังสือกองเบ้อเริ่มขนาดนี้ T^T!
“ไอ้ผู้ชายป่าเถื่อน! ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ!”
ฉันเดินบ่นตามหลังเขาไป หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ เป็นพระอาทิตย์ที่โลกต้องหมุนรอบตัวเขาหรือไงกัน ถึงได้ทำตัวยิ่งใหญ่เสียขนาดนี้!
“เร็วๆหน่อยได้มั้ยยัยทึ่ม!”
บีโอที่นั่งอวดโฉมสง่างามอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วตะโกนเรียกฉันเสียงดังจนคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บริเวณใกล้ๆ พากันหันไปมองเขาด้วยสายตาตำหนิ
“มองอะไรกันวะ!!!” เขาหันไปตวาดใส่พวกที่มองมาจนพวกนั้นพากันหันกลับไม่กล้ามองอีกกันเป็นแถว
มารยาทแย่เกินเยียวยาจริงๆ เลยหมอนี่ -*-
ตุ้บ!
ฉันกระแทกกองหนังสือลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา แขนจะหลุดอยู่แล้ว T_T ทำไมต้องเป็นไอ้หมอนี่ด้วยนะที่ฉันต้องมาจัดการ นอกจากจะรับมือยากแล้วยังโหดตัวพ่อ ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษแบบสุดๆ ที่สำคัญคือปากเสีย ปากไว คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา
“ข้อตกลงข้อที่สองของฉันบอกว่ายังไง!”
บีโอตวาดลั่นเมื่อฉันมองค้อนเขาด้วยความเคียดแค้น อ๊าก! อีตาบ้าอำนาจ! ฝากไว้ก่อนเถอะ! อย่าให้ถึงทีฉันนะอีตาโหด >O<!
“นั่งเซ่!” บีโอขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้ง
บอกกันดีๆ ก็ได้ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า TOT
“เธอรู้เรื่องการประกวดประธานนักเรียนดีเด่นมากแค่ไหน”
บีโอเปิดปากถามโดยไม่มองหน้าฉัน สายตาของเขาจับจ้องไปที่หนังสือที่เขากำลังเปิดอ่านอยู่ อยากรู้จังว่าหนังสือกองนี้มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับอะไร
“ถามก็ตอบมาสิเว้ย!”
“ก็รู้ว่ามันเป็นการแข่งขันเพื่อเฟ้นหาประธานนักเรียนทีดีที่สุดระดับประเทศแค่นั้นแหละ!”
“แล้วทำไมต้องตะโกนด้วยเล่า! พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง!”
ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองก่อนเถอะย่ะ =_=!!!
“ฉันผิดเอง =__=;;”
ฉันยกมือขึ้นสงบศึกเพื่อตัดปัญหา ขืนเถียงกับหมอนี่ต่อไปมีแต่จะทำให้สุขภาพจิตย่ำแย่เปล่าๆ และฉันก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้จนย่อยยับทุกครั้งไป T^T
“ยอมรับผิดก็ดี ดูนี่ซะ”
บีโอโยนหนังสือปกแข็งสีแดงเล่มหนามาทางฉัน โชคดีที่ใช้สองมือรับไว้ได้ทัน ไม่อย่างงั้นคงได้ใช้หน้ารับแทนแน่ๆ =___=;;
“อะไรเหรอ?”
“หนังสือรวมประวัติประธานนักเรียนทุกโรงเรียนในประเทศไทย ไม่เว้นแม้แต่ในชนบท มีประวัติตั้งแต่เกิดจนถึงความสามารถพิเศษ เธอลองเปิดอ่านให้หมดทุกคน และจดข้อมูลของคนที่เธอคิดว่าน่ากลัวในการแข่งครั้งนี้ให้กับฉัน จดให้หมดให้ละเอียด ถ้าขาดไปแม้แต่อย่างเดียวเธอตาย!”
บีโอสั่งมาเป็นชุดแถมยังวางบทลงโทษตอนท้ายไว้อีกต่างหาก นั่นก็คือ...ตาย =_= เล่มหนาเท่าฝาบ้านขนาดนี้เดือนหนึ่งจะอ่านหมดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย TOT
“ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดวันพรุ่งนี้ ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่ได้…เธอก็เตรียมตัวออกจากการเป็นสมาชิกสภานักเรียนได้เลย เพราะเธอมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ!”
นรกเตะส่งมันมาเกิดชัดๆ T^T!
“มันสำคัญมากเลยเหรอ การประกวดนี้น่ะ”
ดูท่าเขาจะจริงจังเหลือเกิน จริงอยู่ว่ามันถือเป็นศักดิ์ศรีของคนที่เป็นประธานนักเรียน แต่เขาจริงจังเกินไปหรือเปล่า -*-
“มันคือการประกวดที่วัดระดับอีคิวและไอคิว รวมถึงความสามารถในทุกด้านของประธานนักเรียนทั่วประเทศไทย เพื่อตรวจสอบคุณสมบัติและความพร้อมของประธานนักเรียนในสมัยนี้ว่าเหมาะสมจริงๆ หรือได้ตำแหน่งเพราะคะแนนโหวตที่ไม่โปร่งใส”
“นี่เป็นเหตุผลที่นายเอาจริงเอาจังกับการประกวดครั้งนี้เหรอ?”
“ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เหตุผลที่ฉันอยากชนะก็เพื่อโรงเรียน”
“เพื่อโรงเรียน?”
“ใช่ ถ้าประธานนักเรียนของโรงเรียนไหนชนะ นักเรียนทุกคนทุกรุ่นของโรงเรียนนั้นก็จะได้รับสิทธิพิเศษในการเข้าศึกษาต่อมหาวิทยาลัยดีๆ รวมทั้งยังมีทุนการศึกษาอีกมากมายมอบให้ทุกปี ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศก็มีนะ โรงเรียนที่ชนะจะได้รับการดูแลอย่างดีจากกระทรวงศึกษาธิการเลยล่ะ”
“เข้าใจแล้ว...”
เพื่อโรงเรียนและนักเรียนคนอื่นๆ บีโอถึงได้พยายามขนาดนี้สินะ คนคนเดียวกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อนักเรียนหลายพันคน หมอนี่ก็มีมุมดีๆ เหมือนกันนะเนี่ย
“และอีกอย่าง...ฉันต้องการพิสูจน์ให้คนคนหนึ่งเห็นว่าฉันทำได้”
“ใครเหรอ O_o?”
“เธอนี่ถามมาเกินไปแล้วนะ -*-“
บีโอขมวดคิ้วมองมาทางฉันอย่างตำหนิ ก่อนจะลุกเดินหายไปทางชั้นหนังสือ ที่เขาพูดมันก็จริงแฮะ ฉันจะไปอยากรู้เรื่องอะไรของเขานักหนาล่ะ
เอาล่ะ! ตั้งสติให้ดีออโรร่า หน้าที่ของเธอตอนนี้คือ...จัดการงานที่ได้รับมอบหมายจากเขาให้เรียบร้อยซะ ไม่งั้นชะตาเธอขาดแน่ T_T! และที่สำคัญ เธอจะต้องทำให้เขาเชื่อใจและไว้ใจเธอให้ได้มากที่สุด เพื่อที่การเล่นงานเขาจะได้เป็นไปโดยง่ายและแนบเนียนที่สุด!
“โห...แต่ละคน แค่เฉพาะรายการรางวัลที่เคยได้จากการประกวดต่างๆ ก็กินกระดาษไปหลายหน้าเลยแฮะ ให้ตายเถอะ! ไอ้พวกนี้มันคนแน่มั้ยเนี่ย ความสามารถพิเศษมีเยอะชะมัด”
ดูน่ากลัวไปหมดทุกคนเลยแฮะ -*-
“บีโอนี่นา O_o”
ประวัติของหมอนี่ก็อยู่ในหน้าแรกๆ เลยเหรอเนี่ย ให้ตายสิ...หน้ารางวัลที่เคยได้รับกับหน้าความสามารถพิเศษของเขาก็ยาวเฟื้อยไม่แพ้คนอื่นๆ ล่ะ ชื่อจริงชื่ออัคนี เหมาะกับอารมณ์ของเขาจริงๆ ครอบครัว...มีพี่ชายคนละแม่หนึ่งคน! แสดงว่าพ่อของเขาต้องเจ้าชู้มากแน่ๆ แต่บีโอเป็นลูกชายคนที่สองนี่ ถ้างั้นแม่เขาก็เป็นเมียคนที่สองงั้นสินะ
“ไปไหนของเขานะ นานชะมัด...”
ฉันชะเง้อคอมองหาบีโอ คงไม่ใช่ว่ากลับไปแล้วหรอกนะ หมอนั่นอาจจะเอาฉันมาทิ้งไว้เป็นการแก้แค้นที่ฉันไม่ค่อยเชื่อฟังเขาเท่าที่ควรก็ได้ -*-
ด้วยความกลัวว่าเขาอาจจะทิ้งฉันและหนีกลับไปแล้วก็เลยตัดสินใจเดินหาเขาเพื่อคลายความสงสัยให้ตัวเอง หอสมุดนี้ก็กว้างชะมัดเลย จำได้ว่าเมื่อกี้เขาเดินมาแถวๆ ช่องนี้นี่นา นี่นายคงไม่ได้เอาฉันมาปล่อยทิ้งไว้จริงๆ หรอกใช่มั้ย อีตาบ้าเอ๊ย อย่าให้เจอตัวนะ T^T!
“แกมาทำอะไรที่นี่!”
“นั่นน่าจะเป็นคำถามของผมมากกว่า!”
ฉันหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังออกมาจากห้องที่มีป้ายติดว่า ‘คนนอกห้ามเข้า’ แต่เพราะประตูห้องและกำแพงเป็นแบบกระจกใส ฉันก็เลยมองเห็นคนที่อยู่ข้างในได้ชัดเจน
“บีโอ...”
ฉันพึมพำเสียงเบา บีโอยืนหันหน้ามาทางฉัน (แต่เขาไม่เห็นฉันหรอก เพราะฉันแอบอย่างมิดชิด =___=;;) ส่วนอีกคนก็ยืนหันหน้าเข้าหาเขา (หันหลังให้ฉัน) ดูจากด้านหลังแล้วน่าจะมีอายุล่ะ เขาใส่ชุดสูทสีดำสนิท ทั้งสองยืนประจันหน้ากันเหมือนจะพุ่งเข้าชนกันในไม่ช้า
“ที่นี่ก็เป็นของฉันเหมือนกัน ฉันจะมาแล้วมันจะแปลกตรงไหน!”
“ผมก็เป็นลูกพ่อ ก็ไม่แปลกที่ผมจะมา!”
ลูก! พ่อ! นี่ฉันมาเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าหรือเปล่า -*-
“ลูกนอกคอกอย่างแกน่ะเหรอ อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลย!”
สีหน้าของบีโอดูหม่นลงไปทันตา แววตาเจ็บปวดและน้อยใจฉายออกมาอย่างชัดเจน
“แกมันก็ได้แต่เชื้อเลวๆ ของแม่แกมา เชื้อไม่รักดี!”
“หยุดว่าแม่ผมเดี๋ยวนี้นะ!”
“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ แม่แกน่ะมันไม่รักดี ฉันเลี้ยงดูมันดีแทบตายก็ยังหนีไปกับชู้ได้หน้าตาเฉย! ทิ้งไว้แต่ลูกนอกคอกอย่างแก!”
“ผมบอกให้หยุดพูดไงเล่า! คนที่ทำให้แม่ต้องหนีไปคือพ่อต่างหาก! ไม่มีใครทนอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของพ่อได้นานหรอก! เลิกโทษว่าเป็นความผิดของแม่ได้แล้ว! ผมเบื่อ!”
สีหน้าของบีโอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนฉันรู้สึกได้ สายตาตัดพ้อของเขามันทำให้คนมองเจ็บปวดตามไปด้วย
“แกโทษว่าเป็นความผิดของฉันเหรอ หา! ไอ้ลูกไม่เอาไหน!”
“ผมมันไม่ใช่ลูกเมียคนแรกของพ่อเหมือนพี่นี่!”
“ไอ้บีโอ!!!”
เพี๊ยะ!!!
อึ๋ย! ฝ่ามือของพ่อของบีโอฟาดลงเต็มๆ หน้าของเขาจนมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก บีโอเป็นลูกชายของเขาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงทำกับบีโอได้ถึงขนาดนี้ล่ะ หรือว่าแค้นแม่ก็เลยเอามาลงกับลูก ให้ตายสิ...ฉันรู้สึกสงสารหมอนี่ขึ้นมาจับใจเลย มีพ่อแต่พ่อไม่รัก มันเจ็บปวดกว่าไม่มีพ่อเป็นไหนๆ...
“อ๊ะ!”
ฉันรีบวิ่งกลับไปทางเก่าเมื่อบีโอกำลังจะออกมาจากห้อง เขากับพ่อไม่ใช่เข้ากันไม่ได้ธรรมดา ต้องเรียกว่าไม่ถูกกันเลยต่างหาก
ฉันแกล้งทำเป็นกำลังจดข้อมูลลงในสมุด เป็นจังหวะเดียวกับที่บีโอเดินกลับมาพอดี เขาเดินหน้ามุ่ยมาทางฉัน นี่คงไม่โกรธพ่อแล้วมาลงที่ฉันหรอกนะ -*-;
“กลับ!”
“กลับ? กลับไหน”
“กลับบ้านน่ะสิยัยทึ่ม!”
พาลฉันจนได้นะไอ้หมอนี่ แบบนี้มันน่าสมน้ำหน้ามากกว่าสงสารแล้ว!
ฉันรีบเก็บหนังสือทุกเล่มแล้ววิ่งตามเขาไป ไม่คิดจะช่วยฉันแบกเลยสินะอีตาบ้า! แถมยังเดินเร็วเหมือนจะรีบไปไล่ควายที่ไหนอีก โชคร้ายกว่านี้มีอีกมั้ย ไม่สิ บนโลกนี้จะมีใครโชคร้ายเท่าฉันอีกมั้ยที่ต้องมาทนรองรับอารมณ์คนบ้าๆ แบบนี้หมอนี่น่ะ T^T
“รอฉันด้วยสิ!”
คำพูดของฉันไม่ได้เข้าไปในหัวเขาเลยสินะ -*-
ในที่สุดฉันก็แบกหนังสือกองโตวิ่งมาจนถึงรถของเขาที่จอดอยู่ในลานจอดรถจนได้ บีโอนั่งอารมณ์เสียรออยู่ที่เบาะคนขับ และทันทีที่ฉันเปิดประตูรถที่เบาะหลังเพื่อเอาหนังสือวางเขาก็ระเบิดคำด่าใส่มาไม่ยั้งทันที ทำเอาฉันเกือบหัวใจวาย - -;
“นี่เธอวิ่งหรือคลานมากันแน่ หา! ช้ายิ่งกว่าเต่าซะอีกยัยทึ่ม!”
ใครจะไปถึกแล้วก็บ้าดีเดือดแบบนายล่ะ!
“ขอโทษๆ ฉันผิดเอง” ฉันบอกเมื่อนั่งลงเบาะข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว
“รู้ตัวก็ดี! ฉันจะแวะไปที่ที่หนึ่งก่อนแล้วค่อยไปส่งเธอที่บ้านนะ”
บีโอบอกจังหวะเดียวกับที่เขาเริ่มออกรถ ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนโกรธแต่หน้าตาเขาก็ดูเศร้าๆ ฉันเหลือบมองเขาเล็กน้อยก็เห็นว่าที่มุมปากถึงจะเช็ดเลือดออกไปแล้วแต่ก็มีรอยช้ำอยู่
ตลอดทางฉันไม่ปริปากคุยอะไรกับบีโอสักคำ เขาเองก็ไม่พูดอะไรเลย เอาแต่มองไปข้างหน้า แววตาเหม่อลอยจนฉันอดกังวลไม่ได้ว่าเขาจะขับรถพุ่งเกยกับฟุตปาธมั้ย =___=;; แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าคนที่ดูจะเพรียบพร้อมทั้งฐานะและหน้าตารวมทั้งความสามารถจนเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายเพอร์เฟกต์อย่างเขาจะมีปมปัญหาในครอบครัวแบบนี้ แม่เป็นเมียคนที่สองของพ่อยังไม่พอ ยังหนีไปกับชู้ ทิ้งเขาไว้กับพ่อที่ดูท่าแล้วคงจะเกลียดเขาเพราะมีแม่เป็นต้นเหตุอีก ชีวิตของหมอนี่ก็น้ำเน่าใช่ย่อยเหมือนกัน
บีโอขับรถมาจอดที่วัดแห่งหนึ่ง เป็นวัดเล็กๆ แต่ดูสงบร่มรื่นไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไหร่ อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาเสียด้วย เขามาทำอะไรที่นี่นะ? หรือว่าจะมาทำบุญสะเดาะเคราะห์เพราะเพิ่งทะเลาะกับพ่อมาเมื่อกี้ แต่ก็ไม่เห็นจะมีของทำบุญเลยนี่นา
“เธอรออยู่บนรถก่อนก็แล้วกัน”
ฉันพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายมากๆ และไม่คิดจะเอ่ยถามอะไรเขา เพราะถามไปก็คงจะโดนด่ากลับมาแทนที่จะได้คำตอบ
บีโอเปิดประตูลงจากรถไปพร้อมดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอก ดูเขาซึมไปถนัดตาเลย อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ได้ข้อมูลของบีโอเพิ่มขึ้นเยอะมาก
“ตามไปดีกว่า”
ฉันพูดกับตัวเองหลังจากบีโอเดินเข้าประตูวัดไป ไม่มีทางที่ฉันจะนั่งรออยู่ในรถเฉยๆ แน่นอน ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับหมอนี่ฉันต้องเก็บสะสมเอาไว้ในหัวสมองให้ได้มากที่สุด
ทั้งอาคารและกำแพงรอบๆ ของวัดดูจะเน้นสีทองและสีขาว ดูบริสุทธิ์และสะอาดตา มีต้นไม่ใหญ่ที่คอยให้ร่มเงาและความสดชื่นอยู่ทั่วทุกจุดของวัด และยังมีแผ่นไม้ที่เขียนคำสอนต่างๆ ของพระพุทธเจ้าติดอยู่ตามกำแพงเต็มไปหมด ฉันชอบวัดนี้จังเลย...
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ แม่...”
“!!!”
ฉันรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ที่ไม่ไกลจากจุดที่บีโอยืนอยู่นักทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา เขามาทำอะไรที่สุสานแถวนี้คนเดียวนะ?
“ดอกกุหลาบขาวที่แม่ชอบไง ผมปลูกเอาไว้เต็มสวนเลยนะครับ แม่ชอบมั้ย”
บีโอวางดอกกุหลาบสีขาวไว้ที่หน้าเจดีย์องค์หนึ่ง นี่คือเจดีย์บรรจุอัฐิของแม่เขางั้นเหรอ หมายความว่า...แม่ของบีโอเสียไปแล้วสินะ
“ผมทะเลาะกับพ่ออีกแล้วล่ะ น่าเบื่อชะมัด ว่าแต่...เดือนนี้ผมมาหาแม่แล้วบอกเรื่องนี้กี่ครั้งแล้วนะ มันนับไม่ถ้วนเลยใช่มั้ย”
บีโอมองไปที่รูปแม่ของเขาซึ่งติดอยู่ที่เจดีย์ด้วยแววตาเศร้าสร้อยเกินบรรยาย แม่ของเขาสวยจังเลย...
“จริงสิ วันนี้มีผู้หญิงประหลาดมาสมัครเป็นสมาชิกสภานักเรียนด้วยครับ ผมเผ้ายุ่งเหยิงอย่างกับไม่ใช่ผู้หญิงแน่ะ ถ้าแม่ยังอยู่ ผมคงเอายัยนั่นมาฝึกความเป็นผู้หญิงกับแม่แน่ๆ”
‘ผู้หญิงประหลาด’ ที่เขาพูดถึงคือฉันใช่มั้ย หน็อยแน่...เอาฉันมาพูดเสียๆ หายๆ ให้แม่ของตัวเองฟังได้ยังไง ฉันน่ะเหรอไม่เหมือนผู้หญิง มองยังไงกันฮะ!
“จริงสิ...อาทิตย์หน้าผมก็ต้องแข่งแสดงความสามารถพิเศษในการประกวดประธานนักเรียนดีเด่นปีนี้แล้ว แม่ช่วยอวยพรผมด้วยนะครับ”
“.....”
“ผมคงต้องไปแล้วล่ะ พอดีผู้หญิงประหลาดที่ผมพูดถึงรออยู่ในรถน่ะครับ ไว้วันหลังผมจะมาเยี่ยมแม่ใหม่นะ ผมรักแม่นะครับ”
คำก็ผู้หญิงประหลาด สองคำก็ผู้หญิงประหลาด แล้วใครว่าฉันรอนายไม่ทราบ นายสั่งให้ฉันอยู่ในรถต่างหากล่ะ อย่ามาพูดจาเข้าข้างตัวเองนักเลย
ดะ...เดี๋ยวสิ! หมอนั่นกำลังเดินกลับไปที่รถนี่นา แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่รถ! กรรมล่ะ เขาเดินลิ่วไปนู่นแล้ว TOT ฉันรีบติดสปีดฝีเท้าทันที แต่ถ้าจะวิ่งไปให้ถึงรถก่อนหมอนั่นก็มีทางเดียวคือต้องวิ่งผ่านเขา =___=;; ซวยล่ะสิ ฉันจะวิ่งผ่านเขาโดยที่ไม่ให้เขาเห็นได้ยังไงกันล่ะ!
“หายไปไหนแล้วนะ!”
ฉันกวาดสายตามองซ้ายมองขวาเพื่อหาบีโอที่จู่ๆ ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา เมื่อแต่กี้เขายังเดินอยู่ข้างหน้าฉันอยู่เลยนี่นา!
หมับ!
“!!!”
“เธอแอบตามฉันไปทำไม!”
เสียงพร้อมมือของบีโอที่บีบไหล่ของฉันอยู่บ่งบอกถึงความโกรธได้ชัดเจน ฉันพยายามกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอก่อนจะหันหน้ากลับไปหาเขา สีหน้าของบีโอเกรี้ยวกราดกว่าที่เคยเห็นเยอะมาก เขาคงไม่ตบะแตกบีบคอฉันแล้วอำพรางศพไว้ในวัดเล็กๆ นี่หรอกนะ T_T
“คือว่า...”
“รีบตอบมาก่อนที่ฉันจะตบะแตกแล้วฆ่าเธอทิ้งกลางวัด!”
สิ่งที่ฉันกลัวเป็นสิ่งที่เขาคิดจริงๆ ด้วย = =;
“ฉันก็แค่กลัวน่ะ! ฉันไม่ถูกกับวัด แต่นายก็ปล่อยให้ฉันรออยู่บนรถคนเดียวตั้งนานสองนาน ฉันก็เลยออกไปตามหานาย แล้วก็...”
ฉันโกหกไปคำโต เรื่องอะไรจะบอกความจริงให้หมอนี่รู้ล่ะว่าฉันสะกดรอยตามเพื่อล้วงความลับของเขา ไม่มีทางหรอก!
“แสดงว่าเธอเห็นแล้วสินะ แม่ของฉันน่ะ”
“เอ่อ...”
“ใช่มั้ย!!!”
“ฉันขอโทษ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนายนะ ตอนแรกก็ตั้งใจจะเข้าไปเรียก แต่พอเห็นนายกำลังคุยกับแม่อยู่ ฉันก็เลยไม่กล้าเรียก...”
“เธอนี่มัน!”
“แต่คุณแม่ของนายสวยมากๆ เลยนะ”
ฉันพูดพลางชูนิ้วโป้งให้เขาสองนิ้ว เปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่หมอนี่จะโมโหมากไปกว่านี้ดีกว่า - -;
“มันแน่อยู่แล้ว แม่ฉันน่ะสวยที่สุดในโลกนี้เลยล่ะ”
บีโอกอดอกและเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจเป็นเด็กๆ แล้วทำไมฉันต้องแอบยิ้มกับท่าทางแบบนี้ของเขาด้วยล่ะ ฮู่! =_=//
“เธอรู้มั้ย ตอนเด็กๆ แม่เคยเล่าให้ฉันฟังว่าแม่น่ะได้ตำแหน่งนางนพมาศของอำเภอห้าปีซ้อนเลยนะ พวกสาวๆ คนอื่นอิจฉาแม่ฉันกันใหญ่เลย” บีโอพูดอวด
ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กเล็กๆ ที่พยายามจะอวดความสวยของแม่ตัวเองให้เพื่อนฟังเลย และฉันก็คงเป็นเพื่อนที่แสนดีมากที่ยืนฟังเขาพูดโดยไม่แย้งอะไรสักคำ แถมยังตอบรับอย่างดีเยี่ยมด้วย -*-
“แม่นายนี่เจ๋งสุดๆ ไปเลยแฮะ”
เห็นมั้ยล่ะ ฉันเป็นเพื่อนที่แสนดี T^T!
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ แม่น่ะเคยสลัดรักผู้ชายที่หล่อที่สุดในมหาวิทยาลัยด้วยล่ะ แล้วก็...”
หลังจากนั้นฉันก็ต้องยืนฟังบีโออวดเรื่องแม่ของตัวเองอยู่เป็นชั่วโมงโดยที่ฉันไม่กล้าขัดอะไรขึ้นมาสักคำ ได้แต่พูดคำว่า ‘จริงเหรอ!’ กับ ‘เยี่ยมไปเลย!’ เพราะบีโอดูจะมีความสุขมากเวลาที่ได้พูดถึงแม่ของเขา เขาบอกว่าตอนเด็กๆ เขากลัวเสียงฟ้าร้องมากๆ และทุกครั้งที่มีฟ้าร้อง แม่ก็จะเข้ามากอดและปลอบเขาอย่างอ่อนโยน แต่หลังจากที่แม่เขาเสียไป บีโอก็ต้องเข้มแข็งขึ้นและเลิกกลัวฟ้าร้องให้ได้ เพื่อที่แม่ของเขาที่เสียไปจะได้ไม่เป็นกังวล และเขาก็เพิ่งจะมาเลิกกลัวเสียงฟ้าร้องเมื่อตอนขึ้น ม.ปลาย นี้เอง
“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งที่บ้าน”
บีโอยื้อประตูแท็กซี่ไว้อีกครั้ง หลังจากที่ฉันให้เขายืนรอแท็กซี่เป็นเพื่อนเพื่อจะกลับบ้านเอง ฉันไม่อยากให้เขามารู้อะไรเกี่ยวกับฉันเยอะนัก เดี๋ยวจะกลายเป็นรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
“แน่ใจ เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้” ฉันดึงประตูเพื่อจะปิดอีกครั้ง แต่บีโอก็ยื้อเอาไว้อีก
“เดี๋ยวก่อน!”
“อะไรอีกล่ะ”
“งานที่สั่งไปน่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องได้นะ -*-“
“รู้แล้วน่า!” นึกว่าจะเป็นห่วงฉันซะอีก ตาบ้าเอ๊ย!
ในที่สุดฉันก็สามารถปิดประตูรถได้ แท็กซี่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ฉันมองบีโอที่ยังยืนอยู่ที่เดิมผ่านทางกระจกมองหลัง แค่วันเดียวเท่านั้น ฉันก็ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเขามากมาย แต่ก็ไม่มีอะไรที่ใช้ประโยชน์ได้เลยสักเรื่อง เฮ้อ! เสียเวลาจริงๆ
- ผู้เขียน
