ตอนที่ 4

3553 คำ
4 หอสมุด ที่ที่บีโอพาฉันมาก็คือหอสมุด หรือเรียกอีกย่างหนึ่งว่า ‘แหล่งรวมเด็กเนิร์ด’ เขาเดินดุ่มๆ ไปที่เคาน์เตอร์ของบรรณารักษ์ก่อนจะกวักนิ้วเรียกฉันเข้าไปหา อีตานี่ทำอย่างกับฉันเป็นหมาหรือไม่ก็ทาสรับใช้ไม่มีผิด! “มีอะไร” “แบกนี่ไว้แล้วตามฉันมา!” บีโอชี้ไปที่กองหนังสือขนาดมหึมาที่เขาเพิ่งรับมาจากบรรณารักษ์ก่อนจะเดินตัวปลิวนำฉันไป ไอ้หมอนี่...อย่าให้ฉันมีโอกาสนะ ฉันจะเล่นงานเขาให้จุกจนพูดไม่ออกไปเลย! คิดได้ยังไงที่จะให้ผู้หญิงตัวเท่ามดแบบฉันแบกหนังสือกองเบ้อเริ่มขนาดนี้ T^T! “ไอ้ผู้ชายป่าเถื่อน! ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ!” ฉันเดินบ่นตามหลังเขาไป หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ เป็นพระอาทิตย์ที่โลกต้องหมุนรอบตัวเขาหรือไงกัน ถึงได้ทำตัวยิ่งใหญ่เสียขนาดนี้! “เร็วๆหน่อยได้มั้ยยัยทึ่ม!” บีโอที่นั่งอวดโฉมสง่างามอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วตะโกนเรียกฉันเสียงดังจนคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บริเวณใกล้ๆ พากันหันไปมองเขาด้วยสายตาตำหนิ “มองอะไรกันวะ!!!” เขาหันไปตวาดใส่พวกที่มองมาจนพวกนั้นพากันหันกลับไม่กล้ามองอีกกันเป็นแถว มารยาทแย่เกินเยียวยาจริงๆ เลยหมอนี่ -*- ตุ้บ! ฉันกระแทกกองหนังสือลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา แขนจะหลุดอยู่แล้ว T_T ทำไมต้องเป็นไอ้หมอนี่ด้วยนะที่ฉันต้องมาจัดการ นอกจากจะรับมือยากแล้วยังโหดตัวพ่อ ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษแบบสุดๆ ที่สำคัญคือปากเสีย ปากไว คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา “ข้อตกลงข้อที่สองของฉันบอกว่ายังไง!” บีโอตวาดลั่นเมื่อฉันมองค้อนเขาด้วยความเคียดแค้น อ๊าก! อีตาบ้าอำนาจ! ฝากไว้ก่อนเถอะ! อย่าให้ถึงทีฉันนะอีตาโหด >O<! “นั่งเซ่!” บีโอขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้ง บอกกันดีๆ ก็ได้ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า TOT “เธอรู้เรื่องการประกวดประธานนักเรียนดีเด่นมากแค่ไหน” บีโอเปิดปากถามโดยไม่มองหน้าฉัน สายตาของเขาจับจ้องไปที่หนังสือที่เขากำลังเปิดอ่านอยู่ อยากรู้จังว่าหนังสือกองนี้มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับอะไร “ถามก็ตอบมาสิเว้ย!” “ก็รู้ว่ามันเป็นการแข่งขันเพื่อเฟ้นหาประธานนักเรียนทีดีที่สุดระดับประเทศแค่นั้นแหละ!” “แล้วทำไมต้องตะโกนด้วยเล่า! พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง!” ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองก่อนเถอะย่ะ =_=!!! “ฉันผิดเอง =__=;;” ฉันยกมือขึ้นสงบศึกเพื่อตัดปัญหา ขืนเถียงกับหมอนี่ต่อไปมีแต่จะทำให้สุขภาพจิตย่ำแย่เปล่าๆ และฉันก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้จนย่อยยับทุกครั้งไป T^T “ยอมรับผิดก็ดี ดูนี่ซะ” บีโอโยนหนังสือปกแข็งสีแดงเล่มหนามาทางฉัน โชคดีที่ใช้สองมือรับไว้ได้ทัน ไม่อย่างงั้นคงได้ใช้หน้ารับแทนแน่ๆ =___=;; “อะไรเหรอ?” “หนังสือรวมประวัติประธานนักเรียนทุกโรงเรียนในประเทศไทย ไม่เว้นแม้แต่ในชนบท มีประวัติตั้งแต่เกิดจนถึงความสามารถพิเศษ เธอลองเปิดอ่านให้หมดทุกคน และจดข้อมูลของคนที่เธอคิดว่าน่ากลัวในการแข่งครั้งนี้ให้กับฉัน จดให้หมดให้ละเอียด ถ้าขาดไปแม้แต่อย่างเดียวเธอตาย!” บีโอสั่งมาเป็นชุดแถมยังวางบทลงโทษตอนท้ายไว้อีกต่างหาก นั่นก็คือ...ตาย =_= เล่มหนาเท่าฝาบ้านขนาดนี้เดือนหนึ่งจะอ่านหมดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย TOT “ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดวันพรุ่งนี้ ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่ได้…เธอก็เตรียมตัวออกจากการเป็นสมาชิกสภานักเรียนได้เลย เพราะเธอมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ!” นรกเตะส่งมันมาเกิดชัดๆ T^T! “มันสำคัญมากเลยเหรอ การประกวดนี้น่ะ” ดูท่าเขาจะจริงจังเหลือเกิน จริงอยู่ว่ามันถือเป็นศักดิ์ศรีของคนที่เป็นประธานนักเรียน แต่เขาจริงจังเกินไปหรือเปล่า -*- “มันคือการประกวดที่วัดระดับอีคิวและไอคิว รวมถึงความสามารถในทุกด้านของประธานนักเรียนทั่วประเทศไทย เพื่อตรวจสอบคุณสมบัติและความพร้อมของประธานนักเรียนในสมัยนี้ว่าเหมาะสมจริงๆ หรือได้ตำแหน่งเพราะคะแนนโหวตที่ไม่โปร่งใส” “นี่เป็นเหตุผลที่นายเอาจริงเอาจังกับการประกวดครั้งนี้เหรอ?” “ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เหตุผลที่ฉันอยากชนะก็เพื่อโรงเรียน” “เพื่อโรงเรียน?” “ใช่ ถ้าประธานนักเรียนของโรงเรียนไหนชนะ นักเรียนทุกคนทุกรุ่นของโรงเรียนนั้นก็จะได้รับสิทธิพิเศษในการเข้าศึกษาต่อมหาวิทยาลัยดีๆ รวมทั้งยังมีทุนการศึกษาอีกมากมายมอบให้ทุกปี ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศก็มีนะ โรงเรียนที่ชนะจะได้รับการดูแลอย่างดีจากกระทรวงศึกษาธิการเลยล่ะ” “เข้าใจแล้ว...” เพื่อโรงเรียนและนักเรียนคนอื่นๆ บีโอถึงได้พยายามขนาดนี้สินะ คนคนเดียวกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อนักเรียนหลายพันคน หมอนี่ก็มีมุมดีๆ เหมือนกันนะเนี่ย “และอีกอย่าง...ฉันต้องการพิสูจน์ให้คนคนหนึ่งเห็นว่าฉันทำได้” “ใครเหรอ O_o?” “เธอนี่ถามมาเกินไปแล้วนะ -*-“ บีโอขมวดคิ้วมองมาทางฉันอย่างตำหนิ ก่อนจะลุกเดินหายไปทางชั้นหนังสือ ที่เขาพูดมันก็จริงแฮะ ฉันจะไปอยากรู้เรื่องอะไรของเขานักหนาล่ะ เอาล่ะ! ตั้งสติให้ดีออโรร่า หน้าที่ของเธอตอนนี้คือ...จัดการงานที่ได้รับมอบหมายจากเขาให้เรียบร้อยซะ ไม่งั้นชะตาเธอขาดแน่ T_T! และที่สำคัญ เธอจะต้องทำให้เขาเชื่อใจและไว้ใจเธอให้ได้มากที่สุด เพื่อที่การเล่นงานเขาจะได้เป็นไปโดยง่ายและแนบเนียนที่สุด! “โห...แต่ละคน แค่เฉพาะรายการรางวัลที่เคยได้จากการประกวดต่างๆ ก็กินกระดาษไปหลายหน้าเลยแฮะ ให้ตายเถอะ! ไอ้พวกนี้มันคนแน่มั้ยเนี่ย ความสามารถพิเศษมีเยอะชะมัด” ดูน่ากลัวไปหมดทุกคนเลยแฮะ -*- “บีโอนี่นา O_o” ประวัติของหมอนี่ก็อยู่ในหน้าแรกๆ เลยเหรอเนี่ย ให้ตายสิ...หน้ารางวัลที่เคยได้รับกับหน้าความสามารถพิเศษของเขาก็ยาวเฟื้อยไม่แพ้คนอื่นๆ ล่ะ ชื่อจริงชื่ออัคนี เหมาะกับอารมณ์ของเขาจริงๆ ครอบครัว...มีพี่ชายคนละแม่หนึ่งคน! แสดงว่าพ่อของเขาต้องเจ้าชู้มากแน่ๆ แต่บีโอเป็นลูกชายคนที่สองนี่ ถ้างั้นแม่เขาก็เป็นเมียคนที่สองงั้นสินะ “ไปไหนของเขานะ นานชะมัด...” ฉันชะเง้อคอมองหาบีโอ คงไม่ใช่ว่ากลับไปแล้วหรอกนะ หมอนั่นอาจจะเอาฉันมาทิ้งไว้เป็นการแก้แค้นที่ฉันไม่ค่อยเชื่อฟังเขาเท่าที่ควรก็ได้ -*- ด้วยความกลัวว่าเขาอาจจะทิ้งฉันและหนีกลับไปแล้วก็เลยตัดสินใจเดินหาเขาเพื่อคลายความสงสัยให้ตัวเอง หอสมุดนี้ก็กว้างชะมัดเลย จำได้ว่าเมื่อกี้เขาเดินมาแถวๆ ช่องนี้นี่นา นี่นายคงไม่ได้เอาฉันมาปล่อยทิ้งไว้จริงๆ หรอกใช่มั้ย อีตาบ้าเอ๊ย อย่าให้เจอตัวนะ T^T! “แกมาทำอะไรที่นี่!” “นั่นน่าจะเป็นคำถามของผมมากกว่า!” ฉันหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังออกมาจากห้องที่มีป้ายติดว่า ‘คนนอกห้ามเข้า’ แต่เพราะประตูห้องและกำแพงเป็นแบบกระจกใส ฉันก็เลยมองเห็นคนที่อยู่ข้างในได้ชัดเจน “บีโอ...” ฉันพึมพำเสียงเบา บีโอยืนหันหน้ามาทางฉัน (แต่เขาไม่เห็นฉันหรอก เพราะฉันแอบอย่างมิดชิด =___=;;) ส่วนอีกคนก็ยืนหันหน้าเข้าหาเขา (หันหลังให้ฉัน) ดูจากด้านหลังแล้วน่าจะมีอายุล่ะ เขาใส่ชุดสูทสีดำสนิท ทั้งสองยืนประจันหน้ากันเหมือนจะพุ่งเข้าชนกันในไม่ช้า “ที่นี่ก็เป็นของฉันเหมือนกัน ฉันจะมาแล้วมันจะแปลกตรงไหน!” “ผมก็เป็นลูกพ่อ ก็ไม่แปลกที่ผมจะมา!” ลูก! พ่อ! นี่ฉันมาเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าหรือเปล่า -*- “ลูกนอกคอกอย่างแกน่ะเหรอ อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลย!” สีหน้าของบีโอดูหม่นลงไปทันตา แววตาเจ็บปวดและน้อยใจฉายออกมาอย่างชัดเจน “แกมันก็ได้แต่เชื้อเลวๆ ของแม่แกมา เชื้อไม่รักดี!” “หยุดว่าแม่ผมเดี๋ยวนี้นะ!” “ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ แม่แกน่ะมันไม่รักดี ฉันเลี้ยงดูมันดีแทบตายก็ยังหนีไปกับชู้ได้หน้าตาเฉย! ทิ้งไว้แต่ลูกนอกคอกอย่างแก!” “ผมบอกให้หยุดพูดไงเล่า! คนที่ทำให้แม่ต้องหนีไปคือพ่อต่างหาก! ไม่มีใครทนอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของพ่อได้นานหรอก! เลิกโทษว่าเป็นความผิดของแม่ได้แล้ว! ผมเบื่อ!” สีหน้าของบีโอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนฉันรู้สึกได้ สายตาตัดพ้อของเขามันทำให้คนมองเจ็บปวดตามไปด้วย “แกโทษว่าเป็นความผิดของฉันเหรอ หา! ไอ้ลูกไม่เอาไหน!” “ผมมันไม่ใช่ลูกเมียคนแรกของพ่อเหมือนพี่นี่!” “ไอ้บีโอ!!!” เพี๊ยะ!!! อึ๋ย! ฝ่ามือของพ่อของบีโอฟาดลงเต็มๆ หน้าของเขาจนมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก บีโอเป็นลูกชายของเขาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงทำกับบีโอได้ถึงขนาดนี้ล่ะ หรือว่าแค้นแม่ก็เลยเอามาลงกับลูก ให้ตายสิ...ฉันรู้สึกสงสารหมอนี่ขึ้นมาจับใจเลย มีพ่อแต่พ่อไม่รัก มันเจ็บปวดกว่าไม่มีพ่อเป็นไหนๆ... “อ๊ะ!” ฉันรีบวิ่งกลับไปทางเก่าเมื่อบีโอกำลังจะออกมาจากห้อง เขากับพ่อไม่ใช่เข้ากันไม่ได้ธรรมดา ต้องเรียกว่าไม่ถูกกันเลยต่างหาก ฉันแกล้งทำเป็นกำลังจดข้อมูลลงในสมุด เป็นจังหวะเดียวกับที่บีโอเดินกลับมาพอดี เขาเดินหน้ามุ่ยมาทางฉัน นี่คงไม่โกรธพ่อแล้วมาลงที่ฉันหรอกนะ -*-; “กลับ!” “กลับ? กลับไหน” “กลับบ้านน่ะสิยัยทึ่ม!” พาลฉันจนได้นะไอ้หมอนี่ แบบนี้มันน่าสมน้ำหน้ามากกว่าสงสารแล้ว! ฉันรีบเก็บหนังสือทุกเล่มแล้ววิ่งตามเขาไป ไม่คิดจะช่วยฉันแบกเลยสินะอีตาบ้า! แถมยังเดินเร็วเหมือนจะรีบไปไล่ควายที่ไหนอีก โชคร้ายกว่านี้มีอีกมั้ย ไม่สิ บนโลกนี้จะมีใครโชคร้ายเท่าฉันอีกมั้ยที่ต้องมาทนรองรับอารมณ์คนบ้าๆ แบบนี้หมอนี่น่ะ T^T “รอฉันด้วยสิ!” คำพูดของฉันไม่ได้เข้าไปในหัวเขาเลยสินะ -*- ในที่สุดฉันก็แบกหนังสือกองโตวิ่งมาจนถึงรถของเขาที่จอดอยู่ในลานจอดรถจนได้ บีโอนั่งอารมณ์เสียรออยู่ที่เบาะคนขับ และทันทีที่ฉันเปิดประตูรถที่เบาะหลังเพื่อเอาหนังสือวางเขาก็ระเบิดคำด่าใส่มาไม่ยั้งทันที ทำเอาฉันเกือบหัวใจวาย - -; “นี่เธอวิ่งหรือคลานมากันแน่ หา! ช้ายิ่งกว่าเต่าซะอีกยัยทึ่ม!” ใครจะไปถึกแล้วก็บ้าดีเดือดแบบนายล่ะ! “ขอโทษๆ ฉันผิดเอง” ฉันบอกเมื่อนั่งลงเบาะข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว “รู้ตัวก็ดี! ฉันจะแวะไปที่ที่หนึ่งก่อนแล้วค่อยไปส่งเธอที่บ้านนะ” บีโอบอกจังหวะเดียวกับที่เขาเริ่มออกรถ ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนโกรธแต่หน้าตาเขาก็ดูเศร้าๆ ฉันเหลือบมองเขาเล็กน้อยก็เห็นว่าที่มุมปากถึงจะเช็ดเลือดออกไปแล้วแต่ก็มีรอยช้ำอยู่ ตลอดทางฉันไม่ปริปากคุยอะไรกับบีโอสักคำ เขาเองก็ไม่พูดอะไรเลย เอาแต่มองไปข้างหน้า แววตาเหม่อลอยจนฉันอดกังวลไม่ได้ว่าเขาจะขับรถพุ่งเกยกับฟุตปาธมั้ย =___=;; แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าคนที่ดูจะเพรียบพร้อมทั้งฐานะและหน้าตารวมทั้งความสามารถจนเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายเพอร์เฟกต์อย่างเขาจะมีปมปัญหาในครอบครัวแบบนี้ แม่เป็นเมียคนที่สองของพ่อยังไม่พอ ยังหนีไปกับชู้ ทิ้งเขาไว้กับพ่อที่ดูท่าแล้วคงจะเกลียดเขาเพราะมีแม่เป็นต้นเหตุอีก ชีวิตของหมอนี่ก็น้ำเน่าใช่ย่อยเหมือนกัน บีโอขับรถมาจอดที่วัดแห่งหนึ่ง เป็นวัดเล็กๆ แต่ดูสงบร่มรื่นไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไหร่ อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาเสียด้วย เขามาทำอะไรที่นี่นะ? หรือว่าจะมาทำบุญสะเดาะเคราะห์เพราะเพิ่งทะเลาะกับพ่อมาเมื่อกี้ แต่ก็ไม่เห็นจะมีของทำบุญเลยนี่นา “เธอรออยู่บนรถก่อนก็แล้วกัน” ฉันพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายมากๆ และไม่คิดจะเอ่ยถามอะไรเขา เพราะถามไปก็คงจะโดนด่ากลับมาแทนที่จะได้คำตอบ บีโอเปิดประตูลงจากรถไปพร้อมดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอก ดูเขาซึมไปถนัดตาเลย อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ได้ข้อมูลของบีโอเพิ่มขึ้นเยอะมาก “ตามไปดีกว่า” ฉันพูดกับตัวเองหลังจากบีโอเดินเข้าประตูวัดไป ไม่มีทางที่ฉันจะนั่งรออยู่ในรถเฉยๆ แน่นอน ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับหมอนี่ฉันต้องเก็บสะสมเอาไว้ในหัวสมองให้ได้มากที่สุด ทั้งอาคารและกำแพงรอบๆ ของวัดดูจะเน้นสีทองและสีขาว ดูบริสุทธิ์และสะอาดตา มีต้นไม่ใหญ่ที่คอยให้ร่มเงาและความสดชื่นอยู่ทั่วทุกจุดของวัด และยังมีแผ่นไม้ที่เขียนคำสอนต่างๆ ของพระพุทธเจ้าติดอยู่ตามกำแพงเต็มไปหมด ฉันชอบวัดนี้จังเลย... “สุขสันต์วันเกิดนะครับ แม่...” “!!!” ฉันรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ที่ไม่ไกลจากจุดที่บีโอยืนอยู่นักทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา เขามาทำอะไรที่สุสานแถวนี้คนเดียวนะ? “ดอกกุหลาบขาวที่แม่ชอบไง ผมปลูกเอาไว้เต็มสวนเลยนะครับ แม่ชอบมั้ย” บีโอวางดอกกุหลาบสีขาวไว้ที่หน้าเจดีย์องค์หนึ่ง นี่คือเจดีย์บรรจุอัฐิของแม่เขางั้นเหรอ หมายความว่า...แม่ของบีโอเสียไปแล้วสินะ “ผมทะเลาะกับพ่ออีกแล้วล่ะ น่าเบื่อชะมัด ว่าแต่...เดือนนี้ผมมาหาแม่แล้วบอกเรื่องนี้กี่ครั้งแล้วนะ มันนับไม่ถ้วนเลยใช่มั้ย” บีโอมองไปที่รูปแม่ของเขาซึ่งติดอยู่ที่เจดีย์ด้วยแววตาเศร้าสร้อยเกินบรรยาย แม่ของเขาสวยจังเลย... “จริงสิ วันนี้มีผู้หญิงประหลาดมาสมัครเป็นสมาชิกสภานักเรียนด้วยครับ ผมเผ้ายุ่งเหยิงอย่างกับไม่ใช่ผู้หญิงแน่ะ ถ้าแม่ยังอยู่ ผมคงเอายัยนั่นมาฝึกความเป็นผู้หญิงกับแม่แน่ๆ” ‘ผู้หญิงประหลาด’ ที่เขาพูดถึงคือฉันใช่มั้ย หน็อยแน่...เอาฉันมาพูดเสียๆ หายๆ ให้แม่ของตัวเองฟังได้ยังไง ฉันน่ะเหรอไม่เหมือนผู้หญิง มองยังไงกันฮะ! “จริงสิ...อาทิตย์หน้าผมก็ต้องแข่งแสดงความสามารถพิเศษในการประกวดประธานนักเรียนดีเด่นปีนี้แล้ว แม่ช่วยอวยพรผมด้วยนะครับ” “.....” “ผมคงต้องไปแล้วล่ะ พอดีผู้หญิงประหลาดที่ผมพูดถึงรออยู่ในรถน่ะครับ ไว้วันหลังผมจะมาเยี่ยมแม่ใหม่นะ ผมรักแม่นะครับ” คำก็ผู้หญิงประหลาด สองคำก็ผู้หญิงประหลาด แล้วใครว่าฉันรอนายไม่ทราบ นายสั่งให้ฉันอยู่ในรถต่างหากล่ะ อย่ามาพูดจาเข้าข้างตัวเองนักเลย ดะ...เดี๋ยวสิ! หมอนั่นกำลังเดินกลับไปที่รถนี่นา แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่รถ! กรรมล่ะ เขาเดินลิ่วไปนู่นแล้ว TOT ฉันรีบติดสปีดฝีเท้าทันที แต่ถ้าจะวิ่งไปให้ถึงรถก่อนหมอนั่นก็มีทางเดียวคือต้องวิ่งผ่านเขา =___=;; ซวยล่ะสิ ฉันจะวิ่งผ่านเขาโดยที่ไม่ให้เขาเห็นได้ยังไงกันล่ะ! “หายไปไหนแล้วนะ!” ฉันกวาดสายตามองซ้ายมองขวาเพื่อหาบีโอที่จู่ๆ ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา เมื่อแต่กี้เขายังเดินอยู่ข้างหน้าฉันอยู่เลยนี่นา! หมับ! “!!!” “เธอแอบตามฉันไปทำไม!” เสียงพร้อมมือของบีโอที่บีบไหล่ของฉันอยู่บ่งบอกถึงความโกรธได้ชัดเจน ฉันพยายามกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอก่อนจะหันหน้ากลับไปหาเขา สีหน้าของบีโอเกรี้ยวกราดกว่าที่เคยเห็นเยอะมาก เขาคงไม่ตบะแตกบีบคอฉันแล้วอำพรางศพไว้ในวัดเล็กๆ นี่หรอกนะ T_T “คือว่า...” “รีบตอบมาก่อนที่ฉันจะตบะแตกแล้วฆ่าเธอทิ้งกลางวัด!” สิ่งที่ฉันกลัวเป็นสิ่งที่เขาคิดจริงๆ ด้วย = =; “ฉันก็แค่กลัวน่ะ! ฉันไม่ถูกกับวัด แต่นายก็ปล่อยให้ฉันรออยู่บนรถคนเดียวตั้งนานสองนาน ฉันก็เลยออกไปตามหานาย แล้วก็...” ฉันโกหกไปคำโต เรื่องอะไรจะบอกความจริงให้หมอนี่รู้ล่ะว่าฉันสะกดรอยตามเพื่อล้วงความลับของเขา ไม่มีทางหรอก! “แสดงว่าเธอเห็นแล้วสินะ แม่ของฉันน่ะ” “เอ่อ...” “ใช่มั้ย!!!” “ฉันขอโทษ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนายนะ ตอนแรกก็ตั้งใจจะเข้าไปเรียก แต่พอเห็นนายกำลังคุยกับแม่อยู่ ฉันก็เลยไม่กล้าเรียก...” “เธอนี่มัน!” “แต่คุณแม่ของนายสวยมากๆ เลยนะ” ฉันพูดพลางชูนิ้วโป้งให้เขาสองนิ้ว เปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่หมอนี่จะโมโหมากไปกว่านี้ดีกว่า - -; “มันแน่อยู่แล้ว แม่ฉันน่ะสวยที่สุดในโลกนี้เลยล่ะ” บีโอกอดอกและเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจเป็นเด็กๆ แล้วทำไมฉันต้องแอบยิ้มกับท่าทางแบบนี้ของเขาด้วยล่ะ ฮู่! =_=// “เธอรู้มั้ย ตอนเด็กๆ แม่เคยเล่าให้ฉันฟังว่าแม่น่ะได้ตำแหน่งนางนพมาศของอำเภอห้าปีซ้อนเลยนะ พวกสาวๆ คนอื่นอิจฉาแม่ฉันกันใหญ่เลย” บีโอพูดอวด ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กเล็กๆ ที่พยายามจะอวดความสวยของแม่ตัวเองให้เพื่อนฟังเลย และฉันก็คงเป็นเพื่อนที่แสนดีมากที่ยืนฟังเขาพูดโดยไม่แย้งอะไรสักคำ แถมยังตอบรับอย่างดีเยี่ยมด้วย -*- “แม่นายนี่เจ๋งสุดๆ ไปเลยแฮะ” เห็นมั้ยล่ะ ฉันเป็นเพื่อนที่แสนดี T^T! “ไม่ใช่แค่นั้นนะ แม่น่ะเคยสลัดรักผู้ชายที่หล่อที่สุดในมหาวิทยาลัยด้วยล่ะ แล้วก็...” หลังจากนั้นฉันก็ต้องยืนฟังบีโออวดเรื่องแม่ของตัวเองอยู่เป็นชั่วโมงโดยที่ฉันไม่กล้าขัดอะไรขึ้นมาสักคำ ได้แต่พูดคำว่า ‘จริงเหรอ!’ กับ ‘เยี่ยมไปเลย!’ เพราะบีโอดูจะมีความสุขมากเวลาที่ได้พูดถึงแม่ของเขา เขาบอกว่าตอนเด็กๆ เขากลัวเสียงฟ้าร้องมากๆ และทุกครั้งที่มีฟ้าร้อง แม่ก็จะเข้ามากอดและปลอบเขาอย่างอ่อนโยน แต่หลังจากที่แม่เขาเสียไป บีโอก็ต้องเข้มแข็งขึ้นและเลิกกลัวฟ้าร้องให้ได้ เพื่อที่แม่ของเขาที่เสียไปจะได้ไม่เป็นกังวล และเขาก็เพิ่งจะมาเลิกกลัวเสียงฟ้าร้องเมื่อตอนขึ้น ม.ปลาย นี้เอง “แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งที่บ้าน” บีโอยื้อประตูแท็กซี่ไว้อีกครั้ง หลังจากที่ฉันให้เขายืนรอแท็กซี่เป็นเพื่อนเพื่อจะกลับบ้านเอง ฉันไม่อยากให้เขามารู้อะไรเกี่ยวกับฉันเยอะนัก เดี๋ยวจะกลายเป็นรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง “แน่ใจ เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้” ฉันดึงประตูเพื่อจะปิดอีกครั้ง แต่บีโอก็ยื้อเอาไว้อีก “เดี๋ยวก่อน!” “อะไรอีกล่ะ” “งานที่สั่งไปน่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องได้นะ -*-“ “รู้แล้วน่า!” นึกว่าจะเป็นห่วงฉันซะอีก ตาบ้าเอ๊ย! ในที่สุดฉันก็สามารถปิดประตูรถได้ แท็กซี่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ฉันมองบีโอที่ยังยืนอยู่ที่เดิมผ่านทางกระจกมองหลัง แค่วันเดียวเท่านั้น ฉันก็ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเขามากมาย แต่ก็ไม่มีอะไรที่ใช้ประโยชน์ได้เลยสักเรื่อง เฮ้อ! เสียเวลาจริงๆ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม