Chapter 2
987 คำ
"ยัยเมเปิ้ลแกจะไปไหนยะ"
ฉันลืมไปว่าไม่ได้อยู่คนเดียว ฉันก้มหน้าลงไปสบตากับยัยต้นข้าว
"อยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวฉันมา"
มันมองหน้าฉันอย่างงงๆแต่ก็ยอมปล่อยแขนฉัน ฉันเดินออกมาตามหาผู้ชายคนเมื่อกี้ ฉันลืมบอกทุกคนสินะว่าฉันมีสัมผัสพิเศษ คือฉันจะมองเห็นดวงวิญญาณได้ แต่ก็มีข้อจำกัด ถ้าดวงวิญญาณที่อ่อนแรงไม่แข็งแกร่ง ฉันก็จะมองไม่เห็นแค่สัมผัสได้ แต่ถ้าฉันเห็นนั้นคือดวงวิญญาณที่มีความแค้นอย่างสุด หรือวิญญาณที่มีห่วงไม่ยอมไปไหน ฉันถึงอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรผู้ชายคนนั้นกันนะ ฉันเดินตามเขาออกมาเรื่อยๆจนมาถึงมุมอับ เขาก็สวมกอดกับผู้หญิงคนอื่นที่เป็นคน เขาสองคนกำลังจะ จะ..จูบกัน อร๊ายยย ฉันรีบเอามือปิดตาตัวเองทันทีบ้าจริงฉันค่อยๆหรี่ตามองเขาสองคนกำลังนัวกันอย่างถึงพริกถึงขิง แต่ภาพที่ฉันสนใจคือ ผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ใช่คนเธอดูโกรธมาก จู่ๆเธอก็ผลักผู้หญิงที่เป็นคนแล้วก็หลอกเธอคนเธอกรี๊ดแล้ววิ่งออกไปทันที
"กริ๊ดดดดด ผี"
"เชอร์เบลล์ เป็นอะไรวะ แม่งเอ้ยยย"
เขาสบถออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน ฉันมองผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้โอบกอดผู้ชายคนนั้นไว้แน่น ฉันว่าหมอนี่หน้าคุ้นจังเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ
"มองอะไรไม่ทราบ อ่อ มาแอบดูคนเขากำลังทำอะไรกัน อยากเหรอ"
เขาเอ่ยยิ้มไปด้วยสีหน้าที่กวนประสาทฉันสุดๆ ฉันมองหน้าเขาแล้วเอ่ยถาม
"นายไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนั้น"
เหมือนผีผู้หญิงคนนั้นจะตกใจเหมือนกันที่ฉันเห็นเธอ เธอพยายามกอดเขาไว้ไม่ยอมให้ใครมาใกล้ ขนาดผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรกับใครเธอก็มาขัดขวางไว้ได้ แสดงว่าคนเป็นผีที่แข็งแกร่งพอสมควร
"หมายถึงเชอร์เบลล์นะเหรอ ไม่เห็นหรือไงอยู่ๆก็บอกเห็นผีแล้ววิ่งออกไป ไร้สาระชิบหาย"
"ก็เธอเห็นผีจริงๆนิ"
ฉันเอ่ยออกไปเสียงเรียบ เขาหันมามองหน้าฉันแล้วเค้นหัวเราะออกมา
"ฉันตลกกับเธอหรือไง"
"ฉันถามว่านายไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนั้น เธอถึงตามนายตลอดเวลาแบบนี้"
'ออกไป อย่ามายุ่งกับเขา'
ฉันผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงผีผู้หญิงตนนั้น ฉันหันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างต้องการคำตอบ
"เธอพูดอะไรของเธอ ไร้สาระออกไปซะ"
เขาพูดจบก็เดินหนีฉันทันที ฉันตะโกนออกไปก่อนที่เขาจะเดินออกไปไกล
"มีผีผู้หญิงกำลังตามนาย เพราะแบบนี้ไงผู้หญิงคนไหนถึงใกล้นายไม่ได้เพราะเธอไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้นาย"
'อย่ามาแส่เรื่องของฉัน ออกไป'
ผีผู้หญิงตนนั้นหันมามองหน้าฉันเหมือนจะเข้ามาเอาเรื่องฉัน แต่หล่อนเดินเข้ามาได้แค่รัศมีสองเมตรหล่อนก็ร้องโอดครวญแล้วถอยหลังออกไป
'ทำไมฉันเข้าใกล้แกไม่ได้ ทำไม'
"ตามเขาทำไม"
"นี่เธอเป็นบ้าอะไรพูดคนเดียว ประสาท"
เขาหันมามองหน้าฉันเหมือนจะเริ่มไม่พอใจ ไม่ได้นะเขาจะต้องจัดการกับเธอไม่อย่างนั้นเธอจะสามารถทำร้ายเขาได้แม้กระทั่งชีวิตเพราะดูเธอจะหวงผู้ชายคนนั้นมากเขากับเธอต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันมาก่อนแน่ๆ
"ฉันบอกว่านายควรเข้าวัดบ้างนะ "
"ไม่ใช่เธอบอกว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนใกล้ฉันได้อย่างนั้นเหรอ แล้วเธอรู้ได้ยังไง"
ฉันไม่อยากพูดกับเขาต่อแล้วเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อฉัน เห้ออ คนเราเมื่อไม่มีความเชื่อเรื่องแบบนี้มันก็จนปัญญาที่จะอธิบายสินะ
"ช่างเถอะ "
ฉันเดินออกไปอีกทางเอาจริงๆฉันจะไปยุ่งเรื่องเขาทำไมกัน เขาจะถูกยัยผีตนนั้นฆ่าตายก็เรื่องของเขาสิ ไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย
"เดี๋ยว เธอพูดถึงอะไรที่ตามฉันตลอดเวลา หมายถึงผีงั้นเหรอ ฮ่าๆๆ เธอนี่ตลกกจังผีมีจริงที่ไหนกัน"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ผีตนนั้นมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่ิองที่ฉันไปยุ่งเรื่องของเธอ เอาเป็นว่าช่างเถอะเนาะ อยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอดจากนั้นเขาก็ทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เขา จะ..จูบฉัน
"อื้อออออออ"
ฉันดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อยแถมยังพยายามสอดลิ้นเข้ามาในปากฉันอีก ฉันแทบจะทรุดลงกับพื้นแค่จูบเดียวเท่านั้นมันทำให้ฉันอ่อนระทวยไปทั้งตัว
'กริ๊ดดดดดดดดดด'
ผีตนนั้นกรีดร้องออกมาพยายามจะเข้ามาผลักฉันแต่หล่อนไม่สามารถเข้าใกล้ฉันได้ เขาผละออกจากฉันแล้วยกยิ้มมุมปาก
"ก็ไม่เห็นผีที่ไหนจะมาขัดขวางเลยนี่นา แต่ว่าฉันชักติดใจเธอแล้วสิ"
ฉันทำตาโตก่อนจะกระทืบเท้าใส่เท้าเขาแรงๆจนเขาร้องออกมาเสียงหลง
"ยัยบ้าเอ้ย เจ็บนะโว๊ยยยย"
"สมน้ำหน้าไอ้โรคจิต ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีผีมาตามอาฆาตนาย คงไปทำใครไว้เยอะสินะ ไอ้โรคจิต"
พูดจบฉันก็วิ่งออกมาทันที บ้าเอ้ยจูบแรกของฉัน ฮืออออ ต้องมาเสียให้ไอ้ผู้ชายบ้ากามเหรอเนี้ย
- ผู้เขียน
